The Daltons' Politics

Ο ουρανός σιγά σιγά έχανε το βαθύ σκούρο χρώμα του, σε λίγο θ’ άρχιζε να χαράζει, αλλά η καταιγίδα ήταν ακόμα σε εξέλιξη και μάλιστα δυνάμωνε λεπτό με το λεπτό. Ο Βάγγος δεν περίμενε τέτοιο χαιρετισμό από τον Μήτσο και έμεινε εμβρόντητος. Ο αντίπαλός του, ο… μελλοθάνατος, τον είχε αναγνωρίσει αμέσως αν και κρυβόταν στο σκοτάδι και του είχε πει : « Πως κι από τα μέρη μας ρε Βάγγο; Και τέτοια ώρα μάλιστα; Βρήκες κανένα καλό Ρωσιδάκι ή θυμήθηκες τα παλιά και κάποιοι θα σκάψουν τάφο αύριο;» Πέρασαν 3-4 δευτερόλεπτα μέχρι να έρθει στα ίσα του και να απαντήσει με βραχνή φωνή.

Τον Μένιο τον έτρωγε το μαράζι. Είχε περάσει καιρός αλλά ακόμα δεν είχε χωνέψει την κασκαρίκα που του είχε κάνει ο μεγάλος. Όσο και αν έλεγε στους άλλους πως στη πραγματικότητα δεν ήθελε να ανέβει επάνω μιας και όλοι οι φίλοι του ήταν κάτω, τον είχε ενοχλήσει πολύ που του την είχε ξαναστήσει ο μεγάλος. Αυτά σκεφτόταν καθώς περπατούσε προς τα γραφεία της κλαδικής που είχαν στήσει εκεί κάτω μιας και ήταν πολλοί. Καθώς έστριβε στη γωνία πέτυχε τον πετρελαιά. Πήγαινε και αυτός συνέλευση. Μόλις είδε το Μένιο κατάλαβε πως πάλι την ιστορία με την έφεση σκεφτόταν. Του χαμογέλασε και του είπε "ρε θέλεις να σου πω πάλι την ιστορία για το πως "έφυγα" καβάλα στη μελαχρινή να ευθυμήσεις;" Ο Μένιος χαμογέλασε, στιγμιαία και τον πήρε αγκαζέ να μπούνε μέσα στην αίθουσα.

Ο ουρανός ήταν βαρύς, όπως και ο καφές του. Είχε μαζέψει πυκνά σκούρα σύννεφα. Πυκνό ήταν και το καϊμάκι του. Βαριά και τα πόδια του. Ο απογευματινός του ύπνος δεν ήταν ήρεμος. Έβλεπε συνεχώς αστραπές και ότι έσφαζε τον Μήτσο τον «στραβοτζούρη» εν μέσω δυνατής καταιγίδας. Και οι αστραπές χώριζαν σαν φλασάκια την όλη διαδικασία. Με το που τον αντίκριζε έπεφτε κεραυνός, όταν έβγαλε το μαχαίρι το ίδιο, όταν του έμπηξε τη λάμα στο στομάχι ξανά και όταν πλέον ο Μήτσος σωριάστηκε αιμόφυρτος, τότε υπήρξε… συγχορδία αστραπών! Κοίταξε το ρολόι, είχε αργήσει. Ντύθηκε βιαστικά αλλά πάντα στην… πένα, ξυρίστηκε με προσοχή και η τελευταία δουλειά που έκανε πριν ξεκινήσει για το «Sexy Dolls» ήταν να ακονίσει το μαχαίρι του. Έπρεπε να είναι… τσίλικο!

Ασπρόμαυρο καρό πουκάμισο, ξανθά μαλλιά σε χαλαρό κότσο και βλέμμα στο μέλλον με σιγουριά. Αν δεν την είχε κερδίσει προ πολλού η επιστημονική κοινότητα θα μπορούσε, άνετα να είναι στέλεχος σε μεγάλη τράπεζα. Αυτό πίστεψε κι ο νεαρός διανοητής όταν την πρωτοείδε να κάθεται στη γωνιά του μπαρ. Θεωρώντας ότι οι σπουδές στη φιλοσοφία είναι ικανές να του ανοίξουν το δρόμο συστήθηκε με μια θεατρική υπόκλιση ως Άραμις, ένας εκ των τριών σωματοφυλάκων και τη ρώτησε αν πιστεύει ότι το όνομα διαμορφώνει προσωπικότητα. Η νεαρή βιολόγος του απάντησε ότι πιστεύει στην αρχέγονη βλακεία κι ότι δεν υπάρχουν εξωγήινοι. -Πώς ξέρεις ότι δεν υπάρχουν; -Αν αποδείξεις ότι υπάρχουν, εγώ θα κάτσω να με ... Ένα χρόνο μετά, ένας μάλλον αποτυχημένος φιλόσοφος αλλά εκπληκτικός ερασιτέχνης βιολόγος, απεδείκνυε στην πράξη ότι οργανισμοί διαφορετικής δομής από αυτούς που ξέρουμε, είναι δυνατόν να υπάρξουν. Έτσι, από το βυθό μιας λίμνης στην Καλιφόρνια, επιβεβαιώθηκε ότι οι σπουδαιότερες ανακαλύψεις γίνονται χάρη στη

Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι είναι βασικό να βρεις κάποιον να μοιράζεσαι αγωνίες, προβληματισμούς και απόψεις σχετικά με τη ζωή και τον κόσμο. Τα τελευταία χρόνια η θεώρηση αυτή κερδίζει συνεχώς έδαφος με αποτέλεσμα να σχηματίζονται μικρά θερμοκήπια όπου η πραγματικότητα μεγαλοποιείται και φυσικά παραμορφώνεται. Κατ' αυτόν τον τρόπο ο William μπορεί να βρεθεί να πίνει μπύρες με μια παρέα δέκα ανθρώπων η οποία έχει διαβάσει το κείμενό του σε αυτόν εδώ το χώρο και το σχολιάζει με ενθουσιασμό. Το αποτέλεσμα; Ένας από τη διπλανή παρέα θα νομίσει ότι βρίσκεται δίπλα στο διάδοχο του Ι.Κ.Πρετεντέρη και σιγά σιγά ο William θα το πιστέψει. Τότε, κομπλεξικός ων, θα αρχίσει να αναρωτιέται γιατί εκείνος δεν έχει στήλη σε μεγάλη εφημερίδα και εβδομαδιαία εκπομπή στην τηλεόραση. Εύκολο. Ο Ι.Κ. τα βρήκε όλα εύκολα, είχε τις γνωριμίες, μπήκε στο κύκλωμα, ανήκει σε δέκα διαφορετικές λέσχες που συναντιούνται σε καφετέριες ανά τον κόσμο κι ό,τι άλλο μπορεί να σκεφθεί ένας μεγαλομανής μπλόγκερ

Είχε μεσημεριάσει για τα καλά, όταν ο Βάγγος τεντώθηκε στο ντιβάνι του και χασμουρήθηκε δυνατά. Η μέρα έδειχνε καλή και ο «σκληρός» ήλπιζε η νύχτα να ήταν ακόμη καλύτερη. Ανασηκώθηκε, έστρωσε το μαξιλάρι και, έτσι όπως ήταν στο κρεβάτι, άναψε το πρώτο του τσιγαράκι. Το μυαλό του αμέσως πήγε και πάλι στον Μήτσο τον «στραβοτζούρη». Έπρεπε να τον ξεκοιλιάσει απόψε κιόλας, γιατί μεθαύριο θα παραλάμβανε 3 νέα κορίτσια, από την Ουκρανία, και δεν είχε φράγκα να τις πληρώσει!

Prime speciment συνδικαλιστών... Ένας πολύ έμπειρος συνδικαλιστής, με μακρά εμπειρία στο εργατικό κέντρο Πειραιά τη δεκαετία του '80, κάποια στιγμή μου είχε πει το εξής. "Όποτε ακούς τους συνδικαλιστές να λένε εν μέσω μίας διαπραγμάτευσης πως ξεκινάνε εκ νέου το διάλογο από μηδενική βάση, να ξέρεις πως τα βρήκαν με την εργοδοσία και πήραν κάτι για την πάρτη τους. Γιατί από μηδενική βάση σημαίνει πως κανένα από τα αρχικά τους αιτήματα δεν είναι στο τραπέζι, άρα μπορούν να κάνουν πίσω στα πάντα χωρίς να εκτεθούν."

Οι διαμαρτυρίες και οι διαδηλώσεις δεν έλειψαν από την Αθήνα ούτε επί κατοχής. Σχεδόν επτά δεκαετίες αργότερα, μία υπουργός γίνεται στόχος για ένα άρθρο που υπερασπίζεται τη νομιμότητα. Το πρόβλημα δεν είναι τόσο η τρόικα, όσο οι ημεδαποί "σοβαροί" δημοσιογράφοι που φοβούνται μη στενοχωρήσουν τον πλούσιο θείο.

Η αλήθεια είναι πως δεν σκόπευα να αναφερθώ στο εγχείρημα της Δημοκρατικής Συμμαχίας, ανεξάρτητα από την παρουσία μου στην δημιουργία της και  την υπογραφή από μέρους μου της ιδρυτικής της διακήρυξης. Όμως η φοβερή και τρομερή ανακάλυψη του Averell πως οι θέσεις που διατυπώθηκαν είναι καιροσκοπισμός ή ακόμα και λαϊκισμός, ομολογώ πως με τσίγκλισαν αρκετά ώστε να γράψω δυο λόγια. Βλέπετε, έχει φοβερή πλάκα να ανακαλύπτεις πως ένα κόμμα, που στην ίδρυση του μιλά για περιορισμό των δημοσίων υπαλλήλων κατά 33%, είναι ένα κόμμα καιροσκόπων που εκμεταλλεύονται την αντίδραση της κοινωνίας προς τους βολεμένους.

Το να αποδίδει κανείς στην κυρία Ντόρα Μπακογιάννη καιροσκοπισμό, με αφορμή την ίδρυση τής Δημοκρατικής Συμμαχίας, είναι εύκολο. Επιπλέον, προστατεύει από δυσάρεστες εκπλήξεις: υπό το πρίσμα τού κοινωνικά επικρατούντος καιροσκοπισμού, όλες οι τακτικές κινήσεις τού καθενός μας εντάσσονται στο πλάνο "πήγαινε με το ρεύμα, μέχρι να παρουσιασθεί η ευκαιρία σου", και, επομένως, όλες εξηγούνται με όρους δημοφιλίας. Ο πάντα καλοπροαίρετος Averell Dalton κολυμπά κόντρα σ' αυτό το ρεύμα, και θέλει πολύ να πιστέψει ότι η νέα πολιτική αρχηγός είναι ειλικρινής όταν ομνύει σε "αρχές, ιδέες και αξίες". Δυστυχώς για τους ανθρώπους τού είδους τού Averell, οι δυσάρεστες εκπλήξεις καιροφυλακτούν παντού - και το "ξεκινάμε" τής 21ης Νοέμβρη ήταν, το λιγότερο, άγευστο, όμοια με τους περισσότερους υποψηφίους που υποστηρίχθηκαν από το Φόρουμ στις πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές.

Ξημέρωνε πια…! Ο ουρανός ήταν «ντυμένος» με υπέροχα χρώματα και ο ήλιος σιγά σιγά έκανε την εμφάνισή του στο βάθος, εκεί που ενωνόταν ο μαβής ουρανός και η γαληνεμένη θάλασσα. Ο χρυσός δίσκος, ακόμα όχι πολύ φωτεινός, μόλις που διακρινόταν πίσω από το καΐκι που έφευγε από το λιμάνι. Ο «σκληρός» δεν συμμεριζόταν τη ρομαντική διάθεση των κοριτσιών, με τα οποία έφευγε μαζί τώρα από το «sexy dolls». Αυτές ονειρευόντουσαν… ρομάντζα και εκείνος ένα διπλό πατσά χοντροκομμένο, με μπόλικο μπούκοβο* για να στρώσει το στομάχι μετά από τόσα Ballantines. Αφού χαιρέτησε τις τσούπρες που κατευθύνονταν στο διπλανό φούρνο για να φάνε το… κατιτίς τους , αυτός σκυφτός και βαρύς πήρε το δρόμο προς το «Μερακλίδικο», το πιο καλό πατσατζίδικο της πιάτσας. Με το που έστριψε στο στενό, χαιρέτησε δυο τρία μαγκάκια και τα ρουθούνια του γέμισαν από την ευωδιά του Αθηναγόρα, του ιδιοκτήτη και… μάστορα του εστιατορίου. Το μαχαίρι που ψιλοέκοβε τον πατσά ακούγονταν μέχρι έξω και ο Βάγγος επιτάχυνε το βήμα μου για να

Αγαπητό μου ημερολόγιο, χάσαμε τη Θεσσαλονίκη. Ο Γιώργος έχασε τον Πειραιά κι αν με ρωτήσουν για την Αθήνα θα πω ότι αυτήν την έχασε η Ντόρα. Στην Πελοπόννησο κέρδισε πρώην υπουργός του Καραμανλή και όλοι λένε ότι έχασα εγώ. Το μόνο ευχάριστο είναι ότι εμπλουτίσθηκε η dream team. Όποτε συνεδριάζω με το Μηταράκη και τον Σταϊκούρα θα φωνάζω και το Βασίλη τον Κικίλια που τα λέει ωραία. Έτσι για να τη σπάσω σε όσους λένε ότι είμαστε το μόνο κόμμα του οποίου οι ψηφοφόροι έχουν ανώτερο επίπεδο από τους υποψηφίους. Να μην ξεχάσω να επιστρέψω το "Τotal recall" στο βίντεοκλαμπ.

Ήρθε ο ούριος άνεμος και έδωσε τη φόρα Όλα πηγαίνανε καλά και πέρασε η μπόρα Τα βάσανα τελειώσανε κι ανοίξανε πανιά Να πάνε ν' αγκαλιάσουνε γυναίκες και παιδιά Όλοι ήταν αισιόδοξοι πως έφτασε η ώρα Ξανά να αντικρύσουνε την μακρινή τη χώρα Μετά από Κίρκη, Καλυψώ κι από τις δυο τις σκύλες Ήρθε η στιγμή ν' ανοίξουνε και του νησιού οι πύλες Μα ξάφνου χάλασε ο καιρός και βγήκαν σε μια ξέρα Και όλα δείχναν σίγουρα πως χάλασε η μέρα Σ' ένα νησί τους ξέρασε του Ποσειδώνα η μήνη Κι εκεί πως το καράβι τους για μέρες πια θα μείνει Περπάτησαν αμέριμνοι και έψαχναν για ανθρώπους Όμως δεν έβλεπαν ψυχή σ' αυτούς τους άγριους τόπους Με θαυμασμό ανοίξανε οι σύντροφοι το στόμα Τεράστιες πατημασιές σαν είδανε στο χώμα

Ο κόσμος σιγά σιγά γέμιζε το «Sexy Dolls», καθώς η νέα γαλλίδα χορεύτρια με το όνομα «Σεξ-Αμελί» υποσχόταν ένα υπέροχο θέαμα, που όμοιό του δεν είχαν ματαδεί οι θαμώνες. Θα ανέβαινε στην πίστα με τον μακρύ κροταλία να κυλιέται πάνω της και να χαϊδεύει όλο της το κορμί. Στη φωτό της αφίσας, ο περιβόητος κροταλίας («ο αδιάκριτος όφις» όπως αναγραφόταν) κυλούσε ανάμεσα στα στιβαρά στήθη – που κοιτούσαν τον ουρανό - της αρτίστας! Ο Βάγγος χαμογελούσε ικανοποιημένος, μιας και το νέο του νούμερο έδειχνε να έχει ανταπόκριση. Μάλιστα ξαφνικά είχε τόσο κέφι που φώναξε κοντά του τον φακιδομούρη μπάρμαν του, τον Αλέκο και του είπε: «Ρε συ έχεις δει τις ρόγες της καινούργιας; Κρεμάς πάνω τους το σακάκι σου, χαχα» και γέλασε τόσο άκομψα και δυνατά μόνος του με την εξυπνάδα που είπε, ώστε οι πελάτες που βρίσκονταν κοντά του τρόμαξαν.

"...γι' αυτήν την αλλαγή ο ελληνικός λαός μας έφερε στην εξουσία, ένα χρόνο πριν και σήμερα επιβεβαίωσε ότι αυτήν την αλλαγή θέλει..." Αγαπημένο μου ημερολόγιο, ίσως να το παράκανα με αυτήν τη δήλωση αλλά δεν κρατήθηκα. Αν ο πατέρας βλέπει, θα είναι υπερήφανος για το κόλπο. Από τότε που ο Αντώνης έβαλε τον Κικίλια υποψήφιο έχασα τον ύπνο μου. Ευτυχώς έβαλα το δίλημμα για εκλογές και συσπείρωσα λίγο τους νεοδημοκράτες. Έτσι ο Δημαράς έμεινε τρίτος κι ο Σγουρός θα καθαρίσει την περιφέρεια. Στους ξένους θα πω ότι παραμένω πρώτο κόμμα, αλλά να μη με ζορίζουν πολύ γιατί η διαφορα είναι οριακή. Οι Έλληνες μπορεί να εκνευρίστηκαν λίγο με τις δηλώσεις μου, αλλά μάλλον θα το ξεχάσουν γρήγορα. Το πολύ να πουν ότι με φτύνουν κι εγώ νομίζω ότι βρέχει. Πρώτη φορά θα' ναι;

Ο William, ανέλαβε να γράψει ημερολόγιο για τον Οκτώβριο. Όπως και η Οκτωβριανή επανάσταση, αυτό συνετελέσθη το Νοέμβριο. Με μια μικρή καθυστέρηση γράφει για την Νέκυια. Με αυτή την ευκαιρία δηλώνει ότι θεωρεί τον Όμηρο τον πρώτο που σκέφθηκε με κανόνες χόλυγουντ. Μία ολόκληρη ραψωδία γεμάτη κουτσομπολιό για να χωρέσουν δυο σκηνές με τους αστέρες της Ιλιάδας. Στη διαδρομή στον Άδη συναντά τον Αγαμέμνονα που του περιγράφει τη δολοφονία του, τον Αίαντα που αυτοκτόνησε όταν δεν κληρονόμησε αυτός τα όπλα του Αχιλλέα και τον ίδιο τον Αχιλλέα που δηλώνει ότι απ' όλες τις τιμές θα προτιμούσε να ζει. Για να μη χαλάσει, όμως, η ροή πολιτικών κειμένων στο blog, ένα κουίζ: Ποια είναι τα 5 Π που αποτελούν το πρόγραμμα του συνδυασμού του Γιώργου Αμυρά;

Οι περισσότεροι από εσάς θα έχετε υπόψιν σας τα προβλήματα υδροδότησης των νησιών του Αιγαίου, ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες. Αυτή η ιστορία στοίχιζε στο Ελληνικό δημόσιο 10-11 εκατομμύρια ευρώ και είναι πλείστες οι περιπτώσεις που τα νησιά έμεναν από νερό για 1-2 μέρες λόγω κακής συνεννόησης, ασυνέπειας των "νερουλάδων", κακοκαιρίας που εμπόδιζε τις υδροφόρες να προσεγγίσουν κ.ο.κ. Το καλοκαίρι του 2008 τα προβλήματα της υδροδότησης άρχισαν να γίνονται λιγότερα, ενώ το καλοκαίρι του 2009 είχαν εξαλειφθεί οριστικά. Τι συνέβη όμως;

Καιρό τώρα φαντασιώνομαι (και δεν ντρέπομαι να το παραδεχθώ) τον πρωθυπουργό τής χώρας να τρέχει την Ηρώδου Αττικού προς το Παναθηναϊκό Στάδιο, αγωνιώντας να ξεφύγει από το πλήθος που τον κυνηγά. Σε κάποια σεκάνς τού ονείρου, μάλιστα, κάποιος από το αριστερό πεζοδρόμιο, μέλος της προεδρικής φρουράς ενδεχομένως, κραυγάζει προς το μέρος τού πανικόβλητου ηγέτη: “Run, Forrest!” – βέβαιος, ίσως, ότι η συγκεκριμένη κινηματογραφική ατάκα είναι απείρως καταλληλότερη για τις σκηνικές ανάγκες τής αρρωστημένης μου φαντασίας από το «τρέξε, τρέξε Γιωργάκη». Το πρωί τής Κυριακής, βλέποντάς τον να στέκεται καμαρωτός-καμαρωτός στην αφετηρία τού δρόμου των 10 χλμ., να χαριεντίζεται με γραφικούς τύπους και να ποζάρει αυτάρεσκα με όλον αυτόν τον κόσμο από πίσω, πίστεψα πως το όνειρό μου θα μπορούσε τελικά να βγει προφητικό. Λογάριαζα, ατυχώς, δίχως τον «ξενοδόχο»: τα ΜΜΕ που ασχολήθηκαν με το θέμα τον «έχασαν» στην εκκίνηση, κι έτσι τα μόνα πλάνα που είδαμε ήταν με τον Γιώργο να κάνει ζέσταμα, τον Γιώργο

Ο ουρανός ήταν βαρύς πάνω από το λιμάνι. Μέσα, η θάλασσα φουρτουνιασμένη και οι αστραπές που έπεφταν στον ορίζοντα, έκαναν το τοπίο ακόμη πιο τρομακτικό. Ο Βάγγος κατηφόριζε προς το μαγαζί, ενώ είχε πέσει το σούρουπο. Θα ήταν δύσκολη νύχτα και η αποψινή. Η δουλειά είχε πέσει και ο στόλος δεν έλεγε να εμφανιστεί. Άναψε ένα τσιγάρο, Άσο σκέτο, και μπήκε στο στενό με τα κόκκινα φώτα! Χωρίς να βγάλει το τσιγάρο από το στόμα του, χαιρετούσε με νεύμα τους γείτονες! Τα κορίτσια τον γλυκοκοίταζαν με λαχτάρα και οι άντρες με σεβασμό. Όμως σε όλους προκαλούσε τον φόβο. Ήταν ο "σκληρός", ο αρχηγός της νέας... Τρούμπας. Το πρώτο μαχαίρι! Ο μεγάλος προστάτης...

Μπήκε στο ταβερνάκι λίγο πριν τις 8. Ο κυρ-Κώστας, ο συνονόματός του, τηγάνιζε για τη λιγοστή πελατεία που συνήθως έρχεται τις καθημερινές. Χαιρέτησε και κάθησε στο αγαπημένο του τραπέζι δίπλα στο παράθυρο. Τον τελευταίο καιρό είχε παρατηρήσει ότι δεν άντεχε πολύ τα βράδια. Μετά το ματς του ΠΑΟ με την Κοπεγχάγη είχε σκεφθεί αυτή τη λύση. Όταν ένιωθε ότι αυτό που πρόκειται να δει, θα τον κουράσει, πήγαινε κάπου μακριά από τον καναπέ του. Ευτυχώς, το καταφύγιό του στο Κόκκινο Λιμανάκι δε μάζευε πολύ κόσμο το χειμώνα. Οι λίγοι γέροι που σύχναζαν εκεί τα βράδια, τον αγαπούσαν και τον σέβονταν.

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του. Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Aν ρωτιούνταν πάλι, όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει εκείνο τ’ όχι — το σωστό — εις όλην την ζωή του. (Κ. Π. Καβάφης, "Che fece... il gran rifiuto")

Όταν ήταν μικρός, ο Φώντας έκανε στίβο. Και δεν ήταν του σωρού: αφού δοκίμασε την τύχη του σε διάφορα αγωνίσματα, καταστάλαξε στο άλμα εις ύψος, όπου η περίεργη τεχνική του προσέγγιση (να σταματά απότομα προ του σκάμματος και να επιχειρεί επιτόπιο άλμα, αντικρύζοντας τον πήχυ καθώς τον περνούσε, σ’ έναν συνδυασμό που θύμιζε περισσότερο αθλητή καταδύσεων) απεδείχθη, παραδόξως, αποτελεσματική. Τα νέα στην αθλητική πιάτσα κυκλοφορούν γοργά, όσο γοργά μουσκεύει στον ιδρώτα Μεξικανός σπιούνος που αντικρύζει την κάννη μαφιόζου, κι όταν ο σκάουτερ τού Τριφυλλιακού είδε για πρώτη φορά τον νεαρό άλτη απ’ τα Περβόλια ν’ αγωνίζεται, η μετεγγραφή ήταν θέμα χρόνου.

Καθώς η άρση του φορολογικού απορρήτου έρχεται όλο και πιο κοντά, ως Daltons αποφασίσαμε να προσφέρουμε μία κοινωνική υπηρεσία και να αναζητήσουμε τους τρόπους με τους οποίους αυτή η διαδικασία θα μπορέσει να διευκολύνει την ζωή των πολιτών. Όμως σε αντίθεση με αυτούς που ψάχνουν τις τετριμμένες επιλογές όπως για παράδειγμα να έχουν πρόσβαση οι τράπεζες ή οι δικηγόροι και οι εισαγγελικές αρχές σε αυτά τα δεδομένα αποφασίσαμε να το πάμε ένα βήμα παραπέρα. Εμείς θα μιλήσουμε για τις απλές καθημερινές εφαρμογές που θα κάνουν την ζωή όλων μας ευκολότερη και προπάντων θα μας δώσουν το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα στις μικρές αποφάσεις που μπορούν να αλλάξουν την ζωή μας. Ας δούμε λοιπόν σε ποιες περιπτώσεις το νέο μέτρο θα μας κάνει τη ζωή ευκολότερη:

«Τέσσερις εβδομάδες πριν τις εκλογές, ο κ. Μητσοτάκης, ενεργώντας σαν ναυαγοσώστης του κ. Παπανδρέου, επιτέθηκε απόψε εναντίον της Παράταξης, που τον ανέδειξε στα ύψιστα αξιώματα της χώρας, σε μια στιγμή που είναι ορατή η ραγδαία φθορά του ΠΑΣΟΚ και η ανάκαμψη της Νέας Δημοκρατίας. Αλλά ο λαός μας έχει μνήμη, γνώση και κρίση...Καληνύχτα σας κ. Μητσοτάκη» Στων λωτοφάγων τη χώρα ξάφνου ευρέθη. Αδιάντροπα τώρα καληνύχτες μοιράζει, μα στης υπέρβασης τη μεγάλη τη μέθη ναυαγοσώστης έγινε χωρίς να τον νοιάζει.

Έχω αναφερθεί στο παρελθόν για την αλλαγή που έφεραν στο πολιτικό marketing τα Social Media και πως αυτά, κυρίως μετά την εκπληκτική καμπάνια του Barak Obama , έγιναν πλέον απαραίτητα για το σύγχρονο πολιτικό marketing. Στην Ελλάδα, που σε αυτά τα ζητήματα είμαστε γνωστοί κολαούζοι, γρήγορα εμφανίστηκαν πολιτικοί που αποφασίσανε να είναι Social Media Friendly και πλέον δεν νοείται να κατεβαίνεις για δημοτικός σύμβουλος στην Άνω Κολοπετινίτσα και να μην έχεις σελίδα στο Facebook και Twitter. Όμως τα δύο μεγάλα κόμματα πόσο Social Media Friendly είναι και πόσο τελικά ενδιαφέρονται για τη συμμετοχή στα νέα μέσα;

Η οικονομική κρίση που διέρχεται η χώρα ήταν ο καλύτερος τρόπος για να διαπιστωθεί στην πράξη ότι η μαζική αποδοχή καταστρέφει τις ιδεολογίες. Το έπαθε κι ο εν Ελλάδι φιλελευθερισμός. Από εκεί που υπήρχαν τρεις πολιτικοί που αντπροσώπευαν τη συγκεκριμένη θεώρηση και δέκα άτομα που αποτελούσαμε το κοινό, ξαφνικά μέσα σε ένα χρόνο διακυβέρνησης του ΠΑ.ΣΟ.Κ, η ιδεολογία γιγαντώθηκε. Το κακό, όμως, είναι ότι όλοι αυτοί που συνήθως διαμορφώνουν άποψη από τη μόδα κάθε εποχής, αλλοιώνουν τη φυσιογνωμία ενός χώρου ο οποίος μέχρι τώρα, χάρις στην αποτυχία του, παρέμενε καθαρός.

Το σούρουπο έπεσε γαλήνια στην Τροία και στο στρατόπεδό μας, υπήρχε ηρεμία καθόντουσαν οι αρχηγοί, γύρω απ' τη φωτιά έπιναν και συζήταγαν για όλα τα παλιά Το βλέμμα του Αχιλλέα, ήταν λίγο θολό ανάστατες οι σκέψεις, που του 'ρθαν στο μυαλό Ο Οδυ σαν τον κοίταξε, πλησίασε κοντά του του δώσε το δικαίωμα, να πει τα εσώψυχά του "Τι σου βασάνισε το νου, γενναίε Αχιλλέα πες τα σε μένα αδελφέ, γιε του γνωστού Πηλέα ποια συννεφιά σε σκέπασε και μοιάζεις σα χαμένος εξομολόγησέ τα μου και διώξε αυτό το μένος" Και τότε ο γενναιότερος απ' όλους μες στην Τροία τον Οδυ τράβηξε μακριά κι είπε την ιστορία "Άκουσε πολυμήχανε και μάθε τον καημό μου και κράτησέ το μέσα σου, το ένοχο μυστικό μου

Το αντιγράφω από το Paparazzi του contra.gr γιατί αξίζει: Μαγκιά δεν είναι να τα βάζεις με το κατεστημένο... Μαγκιά δεν είναι να τα βάζεις με την ΕΠΟ... Μαγκιά δεν είναι να κατηγορείς την ΚΕΔ... Μαγκιά δεν είναι να διαγράφεις διαιτητές... Μαγκιά δεν είναι να κερδίζεις με πέτσινα πέναλτι... Μαγκιά δεν είναι να δηλώνεις αποχώρηση...

Επειδή, δεν αντέχω άλλο τις συμβουλές που ακούω όλο και περισσότερο τώρα τελευταία γύρω μου (χωρίς να σημαίνει ότι οι νουθεσίες έχουν μόνο ως στόχο εμένα) ήρθε η ώρα να πάρουμε την εκδίκησή μας. Τέλος πια τα: "Μην τρως τόσο πολύ", "Σταμάτα να καπνίζεις συνεχώς", "Μην πίνεις άλλο, οδηγείς" κτλ. Πλέον η ατάκα "Οχι άλλη μπύρα γλυκέ μου" δεν υπάρχει! Σας παραθέτω τις δέκα ευεργετικές ιδιότητες της μπύρας λοιπόν (και μάλιστα επιστημονικά τεκμηριωμένες): http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2010/09/10_21.html

Χθες συζητούσα με ένα πολύ καλό φίλο επιχειρηματία για την κατάσταση της αγοράς. Ο συγκεκριμένος αποτελεί εξαίρεση στο γενικό κανόνα της Ελληνικής οικονομίας. Η εταιρεία του πάει ιδιαιτέρως καλά, έχει υψηλή ρευστότητα και υγιείς βάσεις που της επιτρέπουν να είναι πολύ μπροστά από τον ανταγωνισμό της. Παράλληλα επιχείρηση του αποτελεί υπόδειγμα και στις σχέσεις της με το κράτος και τους φορολογικούς μηχανισμούς. Χθες λοιπόν ο καλός αυτός φίλος μου εξηγούσε πως σκέφτεται σοβαρά να μεταφέρει την έδρα και τον κύριο όγκο των δραστηριοτήτων της επιχείρησης στο εξωτερικό μιας και είναι έξαλλος με την συμπεριφορά της κυβέρνησης απέναντι στις επιχειρήσεις και με τον πολύ υψηλό φορολογικό συντελεστή.

" Δεν έχω ακούσει τίποτα για νέες περικοπές μισθών. Αν εσείς έχετε τέτοια ενημέρωση, εγώ δεν έχω." Αρχισυντάκτης εφημερίδας; Διευθυντής ειδήσεων μεγάλου καναλιού προς τους δημοσιογράφους του; Τίποτα από τα δύο. Απλώς ο πρωθυπουργός της χώρας απαντά σε ερώτηση για τις περικοπές. Φυσικά αν μάθει κάτι σίγουρο, θα μας ενημερώσει...

"Για το θέμα των 12 ναυτικών μιλίων η Τουρκία δεν κάνει βήμα μονομερώς. Με βήματα που θα γίνουν αμοιβαία θα αλλάξει η συμπεριφορά της Τουρκίας και της Ελλάδας της μιας απέναντι στην άλλη . Υπάρχει ύφεση στις σχέσεις (σ.σ.:Ελλάδος και Τουρκίας). Η νέα προσέγγισή μας», κατέληξε, «βασίζεται στην έννοια του οράματος, όχι στην έννοια της απειλής" http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=32&artId=351518&dt=01/09/2010#ixzz0ydDGCv7v Βέβαια το ΥΠΕΞ απάντησε ( http://www.mfa.gr/www.mfa.gr/Articles/el-GR/020910_AH1807.htm ), όμως και πάλι η διατύπωση για όσους εξ'ημών αγαπούν τα μαθηματικά είναι καλλιτεχνική.

"είσεν δ' εισαγαγούσα κατά κλισμούς τε θρόνους τε, εν δέ σφιν τυρόν τε καί άλφιτα καί μέλι χλωρόν οίνω Πραμνείω εκύκα. ανέμισγε δε σίτω φάρμακα λύγρ', ίνα πάγχυ λαθοίατο πατρίδος αίης. αυτάρ επεί δώκεν τε καί έκπιον, αυτίκ' έπειτα ράβδω πεπληγυία κατά συφεοίσιν εέργνυ" (Οδύσσειας κ', 233 - 238) Γιατί να μην αράξουμε στο Κίρκαιο λιγάκι; Εδώ ο μήνας έχει εννιά και ρέει το κρασάκι. Σάμπως δεν θα ‘ταν όμορφα στη φοινικιά από κάτω να ρίχνουμε τις ξάπλες μας μ’ έναν ωραίο πάτο;

Ο Δίας ως γνωστόν ήταν μεγάλος μπερμπάντης και γνήσιος Dalton στην ψυχή. Είχε λοιπόν μία γκομενίτσα (τι μία καμιά χιλιάδα είχε αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση). Αυτή λοιπόν η γκομενίτσα του έκανε τσιριμόνιες και ήθελε να την αφήσει σε ενδιαφέρουσα (να την γκαστρώσει για τους έχοντες άγνωστες λέξεις) αλλά ο Δίας φοβόταν την Ήρα οπότε για να μπορέσει να τα βγάλει πέρα χρησιμοποιούσε διαφόρων τύπων προφυλάξεις μην τυχόν και αποκτήσει και άλλο εξώγαμο γιατί πολλά ζόρια τράβαγε με τον Ηρακλή και τα υπόλοιπα μούλικα που κυκλοφορούσαν δεξιά αριστερά.

...συνέχεια Πλησίασαν πιο κοντά. Αυτά που από μακριά έμοιαζαν με καφέ απεδείχθη ότι ήταν τα βραδινά μπαράκια της Αιγιάλης. Ο Φώντας εντυπωσιάστηκε από το ότι οι πελάτες δεν εγκατέλειπαν ποτέ αυτά τα μαγαζιά. Εκτός από την παραλία, οι θαμώνες είχαν καταλάβει και το τσιμεντένιο δάπεδο, άλλοι με υπνοσάκκους κι άλλοι με τα ρούχα τους. Το Χαρτούμ έμοιαζε να μην έχει ελπίδα σωτηρίας. Ξαφνικά, δύο φωνές τράβηξαν την προσοχή του ζευγαριού. Στο πιο ωραίο από τα μαγαζιά, χυμένοι σε δύο ξαπλώστρες, ο Μπομπ Μάρλεϋ κι ο κάπτεν Τζακ Σπάροου πίνουν μπύρες και συζητούν χαμηλόφωνα. Η ώρα πλησίαζε 7 κι ο Φώντας δεν μπόρεσε να κρύψει το θαυμασμό του γι' αυτήν τη lounge στιγμή. Ανακοίνωσε στην Αντιγόνη ότι εκεί θα κάθονταν κι αφού καλημέρισε, ρώτησε τα παιδιά αν σερβίρουν καφέ. "Καθήστε αν θέλετε, αλλά ανοίγουμε στις 9.30". Οι άνθρωποι απλώς τελείωναν το ποτό τους, πριν γείρουν να κοιμηθούν.

06:10 π.μ.-Το καράβι μπαίνει νωχελικά στο λιμάνι της Αιγιάλης κι ο Φώντας σβήνει το τσιγάρο στο κατάστρωμα. Κατεβαίνει στα σαλόνια, ξυπνάει την Αντιγόνη και μαζεύει τα σακκίδια. 06:15 π.μ.-Passengers with destination Aegiali are kindly requested to disembark. The ship will depart immediately. Εβδομήντα άτομα, περίπου, προερχόμενα από τα νησιά στο τέλος της γραμμής εγκαταλείπουν, υπό τα φθονερά βλέμματα των υπολοίπων, το πλοίο της επιστροφής στον Πειραιά. Οι περισσότεροι είναι Σκανδιναβοί ή Γερμανοί τουρίστες με σάκκους, στρώματα, μπρίκια και κατσαρόλες, συνοδευόμενοι από καλλονές με πιθανή ιγμορίτιδα ή εκπληκτική αντοχή στην μπόχα.

Το ξέρετε ότι οι ιπποπόταμοι ευθύνονται για τη μεγάλη πλειοψηφία των θυμάτων στα αφρικανικά πάρκα; Μάλλον όχι. Ο William πάντως δεν το ήξερε μέχρι που του το απεκάλυψαν άνθρωποι που έχουν βρεθεί εκεί. Τα συμπαθή παχύδερμα απλώς ποδοπατούν τους ανυποψίαστους τουρίστες που συναντούν στο δρόμο τους. Όχι για να φάνε ή επειδή φοβούνται, αλλά απλώς επειδή δεν τους προσέχουν, όπως άλλωστε κάνουμε κι εμείς αδιαφορώντας για το εάν πατάμε μυρμήγκια την ώρα που περπατάμε. Το ζητούμενο, επομένως, είναι να επιλέξει κανείς σωστά την τοποθεσία απ' όπου θα στέκεται και θα παρατηρεί.

Δε 5 12 19 26 Τρ 6 13 20 27 Τε 7 14 21 28 Πέ 1 08 15 22 29 Πα 2 09 16 23 30 Σά 3 10 17 24 31 Κυ 4 11 18 25

Το καλοκαίρι είναι η εποχή των ονείρων. Ιδιαίτερα για τους οπαδούς των ομάδων, που συνεπικουρούμενοι από την αγάπη των αθλητικών εφημερίδων για την υπερβολή ονειρεύονται τις ομαδάρες του χειμώνα. Φ αντασιωνόμαστε αχτύπητες ενδεκάδες που θα σαρώσουν τα πάντα στο διάβα τους, βλέπουμε τους παίκτες που το χειμώνα βρίζουμε για παλτά ως κάτι παραπάνω από αυτό που είναι και αισθανόμαστε ικανοποίηση που η ομαδάρα φέτος θα τα σαρώσει όλα. Το φθινόπωρο με τα πρωτοβρόχια τα όνειρα ξεθωριάζουν σαν τις καλοκαιρινές αγάπες αλλά αυτό δεν εμποδίζει όλους εμάς να κάνουμε αναλύσεις για τις ομάδες μέσα σε μία παραζάλη υπερβολής.

Δακρύζει τη μία, την άλλη φωνάζει. Πιστεύει σε κάτι, μετά το αλλάζει. Το μεγάλο το κάππα το πρόλαβε ένας (Οδυσσέας) δυστυχώς απομένει το σκέτα "κανένας".

Κι αν στο σπίτι του μέσα κάνουν σεργιάνι αυτός τρίζει τα δόντια, το μόνο που κάνει. Αν Νέστωρ το παίζει, μεγάλος, τρανός, Τηλέμαχος είναι κι όχι σοφός.

Παρένθεση πρώτη για το Νίκο τον Δένδια. Κρατάει κι αυτός απ'το νησί των Φαιάκων. Εκπροσώπησε χθες της Ρηγίλλης την ένδεια, μα πόσο καλύτερα αν ήτανε Λάκων.

Άκουσα τον πρωθυπουργό, από το "Συμπόσιο της Σύμης" που έγινε στον Πόρο (ο William έχει μία ωραία εξήγηση γιατί), να δηλώνει πως "Πετύχαμε το ακατόρθωτο" και συνέχισε λέγοντας πως η χώρα  σώθηκε από την χρεωκοπία και ανέκτησε την αξιοπιστία της στη διεθνή κοινότητα. Όλα αυτά μία εβδομάδα μετά τους πανηγυρισμούς για την μείωση του ελλείμματος κατά 46% το πρώτο εξάμηνο του 2010. Αν δεν το έχετε καταλάβει, η κυβέρνηση συνεχίζει την αέναη επικοινωνιακή φανφάρα που την εξέλεξε και - την έχει φτάσει σε απίστευτα επίπεδα.

Την ώρα που σε αυτό το blog γίνεται συζήτηση περί της αποτίμησης του έργου που παράγεται από κάθε εργαζόμενο και της υπεραξίας που αυτό αποκτά, έρχεται η είδηση που σε αποτελειώνει. Νέος πρόεδρος της ΠΑΕ Παναθηναϊκός, ένας αριστερός πρώην πρόεδρος κόμματος. Ο William ευλόγως διερωτάται πλέον τί είναι αυτό που κάνει κάποιον αριστερό αν όχι η αντίληψη ότι το παρόν οικονομικό σύστημα στηρίζεται στη δημιουργία ανισοτήτων που προκαλούνται από την ελεύθερη λειτουργία της αγοράς; Πώς λοιπόν κάποιος που έχει διατελέσει πρόεδρος αριστερού κοινοβουλευτικού κόμματος θα υπογράψει συμβόλαιο με έναν εικοσιπεντάχρονο αριστεροπόδαρο ο οποίος απαιτεί για τις υπηρεσίες του (ας πούμε) 1 εκατ. ευρώ το χρόνο; Για το γράφοντα μία απάντηση υπάρχει. Με την πολιτική στην Ελλάδα πλέον ασχολούνται κάτι παλαβοί σε blogs. Οι υπόλοιποι έχουν φθάσει τη συζήτηση στο τέρμα της. Ιδού και το ρεζουμέ: "Αριστερός σημαίνει να είσαι καλό παιδί και δεξιός θα πει να είσαι παρτάκιας".

Σε συζητήσεις όπως αυτή, που ξεκινήσαμε στον παρόντα χώρο με αφορμή το ασφαλιστικό (αν έχασες το προηγούμενο επεισόδιο: αριστερό click εδώ ), αναπόφευκτα θ' ασχοληθείς κάποια στιγμή με τις εγγενείς αδυναμίες τού ιδεολογικού συστήματος που υποστηρίζεις - γιατί τέλειο σύστημα, προφανώς, δεν υπάρχει. Αν μάλιστα είσαι αριστερός, αυτή η στιγμή έρχεται κατά κανόνα νωρίς: αφού εξαντλήσουν τα υπόλοιπα επιχειρήματά τους, οι περισσότεροι συνομιλητές σου θα επιχειρήσουν το γνωστό φινάλε, ανεβάζοντας στην σκηνή όλα τα ιστορικά θέατρα δράσης και αποτυχίας τού Κομμουνισμού. ΕΣΣΔ, Βόρειος Κορέα, Κίνα, ακόμη και η Κούβα των ιδιαιτεροτήτων και των αντιφάσεων θα επιστρατευθεί για να σου θυμίσει ότι το σύστημα, που υποσχέθηκε να πάρει υπό την σκέπη του τους πάντες, αλλού κατέρρευσε, αλλού έγινε πιο απάνθρωπο κι από τα ειδεχθέστερα φασιστικά καθεστώτα, κι αλλού απλώς έρχεται τακτικά σε δύσκολη θέση με την άστοχη μισαλλοδοξία του και με την επιμονή ν' αγνοεί την λαϊκή θέληση.

Ο Joe, o Jack κι ο Paul συσκέπτονται Σε μία πρόβλεψη δικαιώθηκε ο Joe μετά τις βουλευτικές εκλογές του 2007. Η Ισπανία απέδειξε ότι όντως είναι η πιο συμπαγής ομάδα σε αυτό το μουντιάλ. Οι φάσεις που δέχεται είναι ελάχιστες, και η μπάλλα κατεβαίνει πάντα με ασφάλεια. Από την άλλη, η Ολλανδία έχει την εξαιρετική ποιότητα 2-3 παικτών και πολλή τύχη. Της χρωστάει, όμως, κάτι η ιστορία και στη σύγκριση της φετινής ομάδας της με αυτές του '74 και του '78 ή ακόμα και του '98, εύκολα μπορεί να αντιτάξει κανείς την ποιότητα των αντιπάλων της τότε και τώρα. Έτσι σε έναν τελικό μεταξύ μιας φιναλίστ που έπαιξε ένα καλό ματς μέχρι τώρα (στους "4") και μιας άλλης που χάρη στην τύχη της έφθασε να αποκλείσει ακόμη και τη Βραζιλία (χωρίς να έχει παίξει καλή μπάλλα σε κανένα), ο William προτιμά να ελπίζει ότι οι "οράνιε" θα παίξουν σήμερα το ένα παιγνίδι που χρωστούν και θα διαψεύσουν χταπόδια και λογική. Τέλος ενημερώνουμε τους αναγνώστες ότι ενώ o Jack και o Paul θα ξ

O William αναζητεί τον Averell... Τελειώσαν τα ψέμματα και φτάσαμε στο τέρμα του δρόμου. Θα αναλύσουμε λίγο και το μικρό τελικό, απλά για να γεμίσει το κείμενο και να δώσουμε και κίνητρα στα koko-boys του blog να κάνουν αναλύσεις αν απέτυχε η πρόβλεψή μας επειδή μείωσε το σκορ η Σλοβακία στο 93' και η Ολλανδία πέρασε "μόνο" με 2-1. Πάμε όμως στο ψητό.

Το ποιός τελικά έχει συντάξει το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο δεν έχει και τόση σημασία όσο οι ίδιες οι προβλέψεις του. Ο William παραδέχεται ότι βιάστηκε να αποδώσει τα εύσημα στον Αν. Λοβέρδο για τη δουλειά που έχει γίνει, μιας κι ο ίδιος φαίνεται να αρνείται την ταύτιση του ονόματός του με το κείμενο που έχει την υπογραφή του. Δεκαετίες τώρα ο σοσιαλισμός στην Ελλάδα πασχίζει να αποδείξει το δισυπόστατο της ύπαρξης. Ανεξαρτήτως συντάκτη , πάντως, ο νέος νόμος μοιάζει δίκαιος. Μόνο του πρόβλημα, η ασυνέχεια στις απολαβές μεταξύ των γενεών. Από τη στιγμή, όμως, που το σύστημα οδηγείται μαθηματικά στη χρεωκοπία, η μόνη λύση είναι μια νέα εκκίνηση. Αν λοιπόν δεχθούμε αυτήν την ανάγκη τότε μένει να συζητήσουμε κυρίως σε θεωρητικό επίπεδο. Πάνω κάτω εκεί είχε μείνει ο διάλογος με τον Averell πριν αρχίσει το μουντιάλ. http://thedaltonspolitics.blogspot.com/2010/05/blog-post_31.html

Οι Ισπανοί ξεπέρασαν το εμπόδιο των Γερμανών έστω και αν χρειάστηκε να σκοράρει το σέντερ μπακ τους από κόρνερ. Ήταν καλύτεροι, κυκλοφορούσαν την μπάλα, δεν έδιναν χώρους στους Γερμανούς που μετά βίας περνούσαν το κέντρο του γηπέδου και πλέον περιμένουμε να δούμε αν θα είναι συνεπείς στο ραντεβού τους με την ιστορία. Η Γερμανία από την άλλη έφτασε στο τέρμα του δρόμου έχοντας υπερβάλει εαυτό και έχοντας φιλοδωρήσει την Αγγλία και την Αργεντινή με τεσσάρες. Ίσως με άλλο αντίπαλο να είχαν περισσότερη τύχη. Αυτή η Ισπανία όμως είναι φτιαγμένη για να τους κάνει τη ζωή δύσκολη.

Καλοκαίρι 2001, στα ψιλά των εφημερίδων μνημονεύεται ως τρίτη επιλογή του Ολυμπιακού για την επίθεση ο Diego Forlan, αστέρι της Independiente που έβγαζε μάτια στη Λατινική Αμερική με 20 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις. Ο Ολυμπιακός αναζητούσε την απάντηση στη μεταγραφή του Μιχάλη Κωνσταντίνου και τελικά απέκτησε τον Zizi Roberts μετά από θερμή εισήγηση του Τάκη Λεμονή.

Αφού τον... ήπιαμε εμείς οι Αργεντίνοι, ήρθε η ώρα να συνεχίσω με... κατεβασμένα τ'αυτιά τις προβλέψεις μου:

O Averell αναζητά τον William... Έφτασε η ώρα για τους ημιτελικούς. Πλέον μία εκ των Ολλανδία, Ισπανία, Γερμανία και Ουρουγουάη είναι έτοιμη να γράψει ιστορία μιας και όποια και αν κατακτήσει το τρόπαιο θα γίνει η δεύτερη ομάδα που το κερδίζει εκτός της ηπείρου της μετά την Βραζιλία. Φτάνουν όμως τα λόγια - ήρθε η ώρα για προβλέψεις και όχι για κοκοκο (αυτά είναι για τα koko-boys του blog William και Averell).

Αγώνες σαν αυτόν, τον τελευταίο χρονικά προημιτελικό τού Παγκοσμίου Κυπέλλου 2010, είναι τελικά η ευτυχία τού ποδοσφαιρόφιλου: στρατηγική εναντίον προσωπικοτήτων, αμφιλεγόμενες (απο)φάσεις και στιγμιότυπα που χαράσσονται στην μνήμη, ήρωες κι αντιήρωες, χιλιάδες άκρες να πιαστείς για ν' αρχίσεις την αφήγηση, να μην ξέρεις ποιαν απ' όλες να διαλέξεις. Στο πιο γεμάτο παιγνίδι τού Mundial ως τώρα, η επίγευση που μένει στο βάθος αυτής της πλούσιας, μεθυστικής ποδοσφαιρικής γουλιάς είναι πως η Παραγουάη θα μπορούσε, εύκολα, να είναι στην θέση τής Ισπανίας στον ημιτελικό τής Τετάρτης.

Σε ένα οροπέδιο στη Σκωτία δυο χαϊλάντερς κάθονται δίπλα στη λίμνη. Είναι ο Perseas McDougal κι ο Achilles Cambel, εφευρέτες του σύγχρονου ποδοσφαίρου και απόγονοι του Πυθέα που ως γνωστόν ίδρυσε τη Μασσαλία, ανακάλυψε την Βρεταννία, την Αμερική και κατά πολλούς μελετητές των Μαόρι έφθασε μέχρι τη Νέα Ζηλανδία. Αυτοί οι δύο διέδωσαν αυτό το αρχαίο ελληνικό άθλημα στη μορφή που παίζεται σήμερα. Λίγο πιο δίπλα, η Nessie, το κατοικίδιό τους, κάνει κεφαλιές με ένα τόπι κι αυτοί βαριεστημένα της πετούν ένα ψάρι κάθε λίγο.

Ο θεός του ποδοσφαίρου απόψε, αποφάσισε να μην συντροφεύσει το αγαπημένο του παιδί. Το άφησε να διασυρθεί μήπως και καταφέρει επιτέλους να βάλει μυαλό και να καταλάβει πως είναι κρίμα τέτοιο ρόστερ να έχει αυτόν για προπονητή. Τα έχω ξαναπεί, τον λατρεύω σαν θεό, τον θεωρώ τον μεγαλύτερο όλων και οι διάφοροι Zidane, Ronaldo, Ribo, Messi κλπ, δεν είναι άξιοι ούτε τα κορδόνια να του δέσουν. Όμως προπονητής δεν είναι και δεν θα γίνει ποτέ. Κρίμα για ένα εξαιρετικό ρόστερ που βρέθηκε στα χέρια του pibe d'oro.

Η Γκάνα κατάφερε να μας εκπλήξει όλους μιας και κατάφερε να σκοράρει για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι χωρίς να εκτελέσει πέναλτι. Μεγάλο κατόρθωμα για τα δεδομένα της και για τα όσα μας έχει δείξει μέχρι στιγμής στο τουρνουά. Η Ουρουγουάη από την άλλη είχε τον Suarez σε κακή μέρα και τον Forlan να παλεύει μόνο του. Οπότε λογικά το ματς πήγε σε παράταση, εκεί οι φυσικές δυνάμεις της Γκάνας έπαιξαν το ρόλο τους και έφεραν το πέναλτι στο τελευταίο λεπτό της παράτασης. Όμως εκεί ο Gyan έχασε την ευκαιρία να γλιτώσει την ομάδα του από την διαδικασία των πέναλτι σημαδεύοντας το δοκάρι. Το ματς πήγε στα πέναλτι και ο Sebastian Abreu, ο χειρότερος παίκτης του ματς, έδωσε την πρόκριση στους Ουρουγουανούς εκτελώντας υποδειγματικά το τελευταίο πέναλτι, αφού προηγουμένως ο γκολκίπερ της είχε πιάσει δύο πέναλτι των Γκανέζων.

Οι Βραζιλιάνοι προηγήθηκαν γρήγορα (στο 10' - Ρομπίνιο) με κάθετη πάσα στην καρδιά της άμυνας των Ολλανδών.Στην συνέχεια έριξαν τον ρυθμό και είχαν δύο ευκαιρίες να διπλασιάσουν μέχρι το τέλος του πρώτου ημιχρόνου.

Μετά την προηγούμενη προσπάθεια που έγραψε 6/8 μιας και το "φαβορί" από το νησί πήγε άκλαυτο ως συνήθως ήρθε η ώρα να ξεφτιλιστούμε και για τα προημιτελικά. Πάμε να τα δούμε στα γρήγορα.

Οι προημιτελικοί αρχίζουν σήμερα και παραδοσιακά σε αυτούς και στους δύο ημιτελικούς αναμένεται να δούμε κάποια "καυτά" παιχνίδια.

Οπως λέγαμε τις προάλλες, οι άντρες άρχισαν να ξεχωρίζουν από τα... γατάκια! Στο ρόλο του πρώτου βάλτε για παράδειγμα τον... δαίμονα Βίγια και στο ρόλο του "Καστράτου" τον... κλαψιάρη Κριστιάνο Ρονάλντο! Τα αποτελέσματα της φάσης των "16" δεν προκάλεσαν έκπληξη σε κανέναν, αν και η εξέλιξη των αγώνων σε κάποιες περιπτώσεις ίσως να μην ήταν η αναμενόμενη! Α, και για να δώσω... πάτημα στο φίλο και αδελφό μου Averell να μου την πεί, ΝΑΙ ρε, έπιασα 7 στις 8 προβλέψεις μου (μόνο τα αμερικανάκια έχασα). By the way, o Averell πότε θα μας αποκαλύψει το φαβορί του, χωρίς να μας παραπέμπει σε προηγούμενα κείμενα;

O William δεν είναι άνθρωπος της περιπέτειας. Προτιμά τις κομεντί, όμως για λόγους που συνδέονται με την ανωριμότητα του ανδρικού φύλου, οδήγησε χθες σε μια διαδρομή που περιλαμβάνει όλη τη Δ. Πελοπόννησο και εύχεται να μπορούσε να κάνει ταξιδιωτικό ρεπορτάζ ώστε να περιγράψει εντυπώσεις. Περιορίζεται πάντως στην επισήμανση ότι τέτοιο videogame δεν υπάρχει κι ότι με αυτή τη σκέψη έδινε τα κέρματά του κάθε φορά που πλήρωνε διόδια. Τι να πουν βέβαια κι άνθρωποι που προγραμματίζουν σαφάρι στην Αφρική.

Στο 58ο λεπτό, ο del Bosque αντικατέστησε τον (αρνητικό για ένα ακόμα ματς) Fernando Torres με τον Llorente. Δίχως ν' αλλάξει η διάταξη των φούριας ρόχας, ήταν σαν να 'χε δοθεί το σινιάλο τής τελικής επίθεσης. Για τα επόμενα πέντε λεπτά οι Ισπανοί κυριαρχούν, οι Πορτογάλοι πανικοβάλλονται, και στο 63' ο Iniesta πασάρει κάθετα στον Xavi στο ημικύκλιο. Αυτός πατάει ακαριαία την μπάλα για τον Villa, που μπούκαρε στην περιοχή για πρώτη ίσως φορά σ' ένα ματς, που γενικώς το πέρασε ξεχασμένος κάπου στην αριστερή πλάγια γραμμή. Τα υπόλοιπα είναι Ιστορία: το πρώτο, αναιμικό πλασέ πάνω στον Eduardo, που δεν καταφέρνει να συγκρατήσει την μπάλα και ουσιαστικά την επιστρέφει στον φορ τής Barca. Δεύτερο πλασέ στην οροφή των δικτύων, 1-0, τέλος.

Όσοι από εμάς χαίρονται να βλέπουν την ευφυΐα και την τακτική να υπερισχύουν τής τεχνικής και των ζογκλέρ σ' έναν αγώνα ποδοσφαίρου, γνωρίζουν καλά ότι το αγαπημένο τσούκου-τσούκου βρίσκει την ιδανική του εφαρμογή μόνον όταν ο αντίπαλος είναι διατεθειμένος ν' αναλάβει πλήρη πρωτοβουλία των κινήσεων. Διαφορετικά, το πιθανότερο είναι να καταλήξεις με ματς σαν το αποψινό στην Πραιτόρια: οι ομάδες να περιμένουν η μια την άλλη, τα ατού τής καθεμιάς να 'ναι "κλειδωμένα", κι οι φάσεις για γκολ να προκύπτουν περίπου κατά τύχη.

Συμπέρασμα πρώτο: η Βραζιλία έδωσε στην Χιλή την πρώτη της καθαρή ευκαιρία για γκολ στο 65' (ελεύθερο σουτ τού Valdivia από το ημικύκλιο), με το σκορ ήδη στο 3-0. Το στοίχημα ήταν πώς θ' αντιδράσει αμυντικά η Σελεσάο απέναντι στα κοντοπούτανα τού Bielsa, και το σχήμα τού Dunga, με τους Ramires και Dani Alves να γεμίζουν το κέντρο, αλλά να στηρίζουν και τους πλάγιους όποτε χρειαζόταν, τα κατάφερε μια χαρά. Η μόνη ομάδα τού Η' ομίλου που σκόραρε σ' όλα τα παιχνίδια της ως τώρα, χθες έπεσε σε τοίχο: οι Βραζιλιάνοι γέμισαν τους χώρους, πήγαιναν στις μπάλες, γενικώς αμύνθηκαν το λιγότερο επαρκώς, και σίγουρα καλύτερα απ' όσο επιτέθηκαν. Ίσως υπερεκτιμήσαμε τις ικανότητες των Χιλιανών, ίσως η Βραζιλία εξακολουθεί να τους πέφτει too much, έστω σε επίπεδο ψυχολογίας. Η ουσία είναι πως ο Julio Cesar ένοιωσε την απειλή των αντιπάλων φορ, όταν η Σελεσάο τράβηξε χειρόφρενο.

Η φάση τού 67', με το σκορ στο 1-0 υπέρ των οράνιε, είναι όλη η ιστορία τού ματς. Η μπάλα άλλαξε γρήγορα πόδια Σλοβάκων κατά μήκος τού άξονα τής ολλανδικής εστίας, οι αμυντικοί έμειναν να χαζεύουν, και ξαφνικά ο Vittek βρέθηκε λίγο πίσω από το πέναλτυ, ολομόναχος, σε θέση βολής. Στην θέση του, ένας αγνός βλάκας σαν τον Carlos Tevez (ξέρω, πρέπει να δώσω εξηγήσεις γι' αυτό κάποια στιγμή) θα εκτελούσε χωρίς χρονοτριβή και, 9 στις 10, θα τίναζε το πλεκτό. Αλλά για τον Vittek ο χρόνος πάγωσε, αφήνοντάς τον ν' αναλογίζεται, σε θέση γκολ με την μπάλα στα πόδια, την σπουδαιότητα τής κατάστασης. Μόνον οι μεγάλοι κι οι βλάκες μπορούν ν' αντέξουν το βάρος μιας τέτοιας στιγμής, και καθώς ο Σλοβάκος φορ δεν είναι τίποτε από τα δυο κώλωσε, και σημάδεψε στο κέντρο τής εστίας, ίσια πάνω στον Stekelenburg. Αυτή ήταν η μοίρα των Σλοβάκων απόψε: να φαντασιωθούν ότι αποκλείουν την Ολλανδία, αλλά να μην το πιστέψουν ποτέ.

Δεν γίνεται να λέγεσαι Δον Φάμπιο Καπέλο, να φέρεις ένα όνομα τόσο βαρύ στο χώρο της προπονητικής τα τελευταία είκοσι χρόνια , να έχεις ένα (θεωρητικά) πλήρες ρόστερ που συνάμα είναι πιο "πεινασμένο" για διάκριση από ποτέ και να παρουσιάζεις αυτήν την εικόνα σε όλα τα παιχνίδια ,καθ όλη την διάρκεια του Μουντιάλ...

Mundial 1998, το Mexico εμφανίζεται στο θεσμό ως άγνωστη ποσότητα. Μπροστά έχει ένα τυπάκο, τον Luiz Hernandez που έμοιαζε περισσότερο με Καλιφορνέζο πρωταγωνιστή τσόντας και λιγότερο με ποδοσφαιριστή. Ήταν φονιάς όμως και τελείωσε το τουρνουά με τέσσερα γκολ. Mundial 2010 το Μεξικό θα ευχόταν να έχει τον Luiz στις τάξεις του μιας και αν έπαιζε στα πρώτα 20 λεπτά του αγώνα θα είχε σκοράρει τουλάχιστον μία φορά και η ιστορία του αγώνα θα ήταν διαφορετική μιας και όταν βρίσκεις απέναντι σου την Αργεντινή, έχεις 3-4 φάσεις, σε σταματάνε τα δοκάρια, η ατυχία και η ανικανότητα να τελειώσεις φάσεις μοιραία θα το πληρώσεις. Αυτό έπαθε και το Μεξικό. ΟΚ το πρώτο γκολ δεν έπρεπε να μετρήσει, το δεύτερο είναι ευγενική χορηγία, αλλά τα τρελοπιτσιρίκια των Μεξικάνων ακόμα δεν έγιναν άντρες για να αποκλείουν την Αργεντινή.

Γύρω στο 57', ο δον Fabio βαρέθηκε να βλέπει τους Lampard και Gerrard να προσπαθούν να γίνουν ήρωες σουτάροντας από το Νησί, σιχάθηκε και το μπουλούκι που ονόμαζε ομάδα του και δεν μπορούσε ν' αλλάξει μια σωστή πάσα στο χορτάρι, κι είπε να παίξει το τελευταίο (;) του χαρτί: γύρισε τον Rooney πέντε μέτρα πιο πίσω, στο "8", και τον έβαλε να παίρνει την προτελευταία πάσα από τους πίσω και, τραβώντας τους αμυντικούς κοντά του, ν' ανοίγει χώρους για όλους τους υπόλοιπους. Αποτέλεσμα: φάση για τον ερχόμενο από πίσω Gerrard (58'), φάση για τον Milner από δεξιά (61'), κερδισμένο φάουλ για τον Wayne στο 66', που πετάει στα σκουπίδια ο Lampard και καταλήγει στην γερμανική κόντρα και το 3-1 από τον Muller. Λίγο μετά ήρθε και το 4-1 και το ουσιαστικό τέλος τού αγώνα, αλλά αυτά τα δέκα λεπτά, περισσότερο κι από το διάστημα 35'-45', έδωσαν την ελπίδα ότι κάτι δημιουργικό μπορεί να προκύψει απ' αυτούς τους μισοπεθαμένους λέοντες. Τι έλειψε τελικά; Σωστή π

Ομολογώ πως έπεσα έξω στις προβλέψεις μου μιας και θεωρούσα πως η ποιότητα των Άγγλων θα αρκούσε να καθαρίσει το ματς. Βέβαια έπρεπε να σκεφτώ πως η ποιότητα και οι Άγγλοι στο ποδόσφαιρο είναι έννοιες ασυμβίβαστες μιας και είναι αιώνιοι τσουρουκάδες. Έτσι τα νατουραλιζέ Γερμανάκια με την αρωγή του Larionda και των βοηθών του, τους έκαναν μία χαψιά και από εδώ πάν και οι άλλοι. Ζητώ ταπεινά συγνώμη από όσους με πίστεψαν και τους έπαιξαν στοίχημα αλλά δεν μπορούσα να περιμένω πως  ο Don Fabio θα ακολουθούσε το playbook του Feerbvek για την αντιμετώπιση των Γερμανών. Οι Γερμανοί λοιπόν δίκαια στους 8 και οι Άγγλοι στη φυσική τους θέση. Σπίτι τους.

Ουρουγουάη-Ν.Κορέα : Το μόνο που έχει να πει ο William για τους Κορεάτες είναι ότι εκτιμά την επιμονή. Μια ομάδα που δεν τη σκοτώνεις με τίποτα, τρομερά γυμνασμένη και... εξοντωτικά προβλέψιμη. Από τις ομάδες που πάντα θα κερδίζει αυτούς που βρίσκονται ένα επίπεδο πιο κάτω, ίσως κι όσους είναι ισάξιοι τους, αλλά πότε κάποιον πραγματικά καλό. Ο εμπαθής William επιχαίρει που ο "8" εγκαταλείπει το μουντιάλ. Επειδή τελικά συμπαθεί τους κομπλεξικούς, παρακαλεί όποιον γνωρίζει κορεάτικα να του μεταφράσει το ακόλουθο: " Όσο παίζεις με το μυαλό στο αόρατο κοινό σου, οι Φορλάν αυτού του κόσμου θα αλλάζουν πόδι μπροστά σου και θα βγάζουν σέντρες-μισό γκολ. Κανείς δε θα σε κατηγορήσει όπως αν έτρωγες την ντρίμπλα, αλλά μέσα σου ξέρεις...". ( Είστε τυχεροί που έχει μουντιάλ. Θα μπορούσα να γράψω 3 παραγράφους "Μέσα απ' τη ζωή" σχετικά). Τέλος ανακοινώνω ότι την εμπάθειά μου πλέον σκοπεύω να τη διοχετεύσω στον Ουρουγουανό "9" ( Suarez αν δεν κάνω λάθος).

Η κάθετη, σαν γιόμα, μπαλιά των 30-40 μέτρων, το ίδιο αντιποδοσφαιρική, όπως όλες. Μόνο που αυτήν την φορά, στο 3ο λεπτό τής παράτασης, ανέλαβε να την κάνει ποδόσφαιρο ο Gyan Asamoah. Το κατέβασμα με τον αριστερό ώμο είναι επιστημονική φαντασία - για την ακρίβεια, το ότι παραμένει όρθιος μετά το τρομερό τζαρτζάρισμα τού Bocanegra είναι θαύμα από μόνο του. Κι όμως, τα καταφέρνει, κι ύστερα κάνει το αριστερό βολέ να μοιάζει παιχνιδάκι. 2-1, κι οι Αμερικανοί στο καναβάτσο.

Το ματς κινήθηκε στα όρια για 90 λεπτά, κι η φάση που το έκρινε έγινε στο 87'. Με το σκορ ήδη στο 2-1, οι Κορεάτες βγάζουν την εικοσάρα κάθετη μπαλιά, που εκθέτει την τρύπα στην, ως σήμερα, αλώβητη άμυνα τής Σελέστε. Ελεύθερος στην καρδιά τής περιοχής, ο Donggook επιχειρεί να πλασάρει κάτω απ' το σώμα τού Muslera. Ο Ουρουγουανός γκολκίπερ βρίσκει την μπάλα τόσο, ώστε να την επιβραδύνει και να την κάνει να κολλήσει στα νερά, λίγο πιο κάτω, μέχρι να 'ρθει ο Lugano και να την απομακρύνει. Μήπως, λοιπόν, να τα ρίξουν οι Κορεάτες στην βροχή, ή στην γκαντεμιά τους; Ασφαλώς όχι.

Δεν θέλω να χάνω χρόνο, σε γενικές γραμμές συμφωνώ με το Rataplan και το Jack αλλά επειδή αυτό είναι κοκοκο και εγώ σε αντίθεση με κάτι άλλους όνομα και μη χωριό έχω το θάρρος της γνώμης μου τα γράφω.