Φιλελεύθερος κι οπισθοδρομικός

Η οικονομική κρίση που διέρχεται η χώρα ήταν ο καλύτερος τρόπος για να διαπιστωθεί στην πράξη ότι η μαζική αποδοχή καταστρέφει τις ιδεολογίες. Το έπαθε κι ο εν Ελλάδι φιλελευθερισμός. Από εκεί που υπήρχαν τρεις πολιτικοί που αντπροσώπευαν τη συγκεκριμένη θεώρηση και δέκα άτομα που αποτελούσαμε το κοινό, ξαφνικά μέσα σε ένα χρόνο διακυβέρνησης του ΠΑ.ΣΟ.Κ, η ιδεολογία γιγαντώθηκε. Το κακό, όμως, είναι ότι όλοι αυτοί που συνήθως διαμορφώνουν άποψη από τη μόδα κάθε εποχής, αλλοιώνουν τη φυσιογνωμία ενός χώρου ο οποίος μέχρι τώρα, χάρις στην αποτυχία του, παρέμενε καθαρός.

Έτσι, ο William παρακολουθεί με απορία το όνειρο του οριζοντίου διαχωρισμού στα κόμματα, τη συμμαχία των πεφωτισμένων, να συντελείται και να μοιάζει με φασιστικό εφιάλτη. Από το σοσιαλιστή της απέναντι πολυκατοικίας που σε μαλώνει γιατί ξέχασες το φως της βεράντας ανοικτό, μέχρι τον αριστερό συνάδελφο που θεωρεί ότι ρίζα όλων των δεινών είναι το τεράστιο κράτος, η ελληνική κοινωνία για άλλη μια φορά χάνει το μέτρο και μοιράζεται με φανατισμό σε δύο στρατόπεδα. Οι προοδευτικοί είναι σε όλα υπέρ της κυβέρνησης και του μνημονίου. Θεωρούν, με μια θεολογική προσέγγιση, ότι όσοι αμάρτησαν πρέπει να τιμωρηθούν δια λιθοβολισμού κι έτσι να ξεχωρίσουν εκείνοι που τόσα χρόνια ήταν έντιμοι και ριγμένοι. Οι οπισθοδρομικοί από την άλλη, λένε όχι σε όλα, ακόμη και στα σωστά. Βλέπουν συνωμοσίες, σκοτεινά σχέδια και συμμαχούν κατά της "νέας εποχής". Τελικά όλοι αυτοί αλλοιώνουν μια κοσμοθεωρία ώστε να τη φέρουν στα μέτρα τους κι ύστερα τη λατρεύουν σα θρησκεία. Γι' αυτό, ένας φιλελεύθερος από την εποχή που ντρεπόσουν να το λες, ξεκαθαρίζει:

Σωστή η απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων. Μπράβο στην κυβέρνηση που έβαλε τα γυαλιά στη Ν.Δ. Όμως, δεν είναι λίγο άκομψο να επιτάσσεις έναν ολόκληρο κλάδο τη στιγμή που ευαγγελίζεσαι την εξίσωση των μελών του με όλους τους εργαζομένους; Ειδικά μετά την ψήφιση του νόμου, πώς "υπενθυμίζεις" το καθεστώς επίταξης στους εκπροσώπους ενός οποιουδήποτε επαγγέλματος; Είναι φιλελεύθερο αυτό ή μήπως η επίκληση του δημοσίου συμφέροντος είναι μια βολική τσίχλα για προοδευτικούς και μη;

Πρέπει να βλέπω με επενδυτικό μάτι και συμπάθεια κάθε απόφαση της κυβέρνησης για πώληση εδαφών; Στην περίπτωση του Ελληνικού, που δεν έχω σοβαρές αντιρρήσεις, αν ήθελα να πω όχι πώς θα το έκανα; Προεκλογικά η κυβέρνηση μιλούσε για τεράστιο πάρκο, όπως βέβαια μιλούσε και για αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμό. Με τους νέους βαθμούς τοπικής αυτοδιοίκησης υπάρχει κάποια λύση έκφρασης της λαϊκής βούλησης στο θέμα αυτό; Όχι βέβαια, είναι η απάντηση. Ωραίος ο "Καλλικράτης", όπως κι ο "Καποδίστριας" αλλά για να πουλάει μεταρρυθμιστικό έργο η κάθε "σοσιαλιστική" κυβέρνηση.

Η νέα μόδα στην αυτοδιοίκηση φαίνεται πως είναι τα καλά παιδιά. Ο "Συνήγορος του πολίτη" Γ.Καμίνης ανήκει σε αυτή την περίπτωση. Όλοι πρέπει να τον ψηφίσουμε, οπωσδήποτε, για δήμαρχο Αθηναίων. Αν τολμήσεις να παραδεχθείς ότι δεν τον ήξερες, προοδευτικοί κεραυνοί θα πέσουν πάνω σου. Το πρόγραμμα του ακόμη δεν το έχουμε ακούσει, αλλά πρέπει να είναι πολύ σπουδαίο. Προς επίρρωσιν των παραπάνω, ο φιλελεύθερος συνδυασμός ("Πορτοκαλί") που θα ψήφιζε ο William, προσεχώρησε στο ψηφοδέλτιό του, επικαλούμενος προγραμματική σύγκλιση. (Φαντάζομαι ότι έχουν άποψη και για εκείνο το οικόπεδο στην Πατησίων που ήθελε να κάνει υπόγειο πάρκιγκ ο νυν δήμαρχος αλλά δεν τον άφηναν. Ίσως αν έρχονταν επενδυτές από το Κατάρ να λυνόταν το πρόβλημα...) Καθώς οι κομματικές γραμμές δεν ταιριάζουν σε ένα φιλελεύθερο, η Ελ. Πορτάλιου εκτός απροόπτου θα λάβει μια παραπάνω ψήφο από αυτές που περιμένει.

Τέλος, αισθανόμενος την ανάγκη να αυτοπροσδιορισθεί ως οπισθοδρομικός, ο William προειδοποιεί μια κυβέρνηση που κυβερνά κάνοντας του κεφαλιού της, βαπτίζοντας "εθνική ανάγκη" κάθε απόφαση που δεν έχει νομιμοποίηση από κανένα εκλογικό σώμα, ότι αναγκαστικά θα πρέπει να κριθεί μόνο από το αποτέλεσμα κι όχι από τις προθέσεις. Μπράβο, αν τα καταφέρει και κόλαφος αν αποτύχει. Για έναν ερασιτέχνη ψυχολόγο όλοι αυτοί οι όψιμοι προοδευτικοί που τη στηρίζουν άκριτα, μάλλον δεν είναι φιλελεύθεροι. Μάλλον είναι οι καταπιεσμένοι που τόσα χρόνια μονολογούν για την ανάγκη μιας χούντας που θα μας βάλει σε τάξη. Μιας κυβέρνησης που θα αποφασίζει και θα πράττει χωρίς πολλά πολλά. Σε αυτήν την περίπτωση, αυτό που ονειρεύονταν γίνεται πραγματικότητα.