Περί προνομίων

Prime speciment συνδικαλιστών...

Ένας πολύ έμπειρος συνδικαλιστής, με μακρά εμπειρία στο εργατικό κέντρο Πειραιά τη δεκαετία του '80, κάποια στιγμή μου είχε πει το εξής. "Όποτε ακούς τους συνδικαλιστές να λένε εν μέσω μίας διαπραγμάτευσης πως ξεκινάνε εκ νέου το διάλογο από μηδενική βάση, να ξέρεις πως τα βρήκαν με την εργοδοσία και πήραν κάτι για την πάρτη τους. Γιατί από μηδενική βάση σημαίνει πως κανένα από τα αρχικά τους αιτήματα δεν είναι στο τραπέζι, άρα μπορούν να κάνουν πίσω στα πάντα χωρίς να εκτεθούν."

Αυτή η κουβέντα μου ήρθε ασυναίσθητα στο μυαλό, βλέποντας τις αντιδράσεις για την δήλωση της Ντόρας Μπακογιάννη περί κατάργησης των προνομίων των συνδικαλιστών. Είδαμε διαφόρους να απαιτούν να σταματήσει η επίθεση των "νεοφιλελεύθερων" στο συνδικαλισμό. Διαβάσαμε ακόμα και σε αυτό το blog διάφορες υπέροχες αναλύσεις περί επίθεσης στο συνδικαλισμό, και γενικώς διαπιστώσαμε πως οι συνδικαλιστές έχουν μεγάλη ευθιξία για τα προνόμιά τους. Γιατί, αν κατάλαβα καλά, το ζητούμενό τους είναι να μην χαθούν τα προνόμιά τους, μιας και το δικαίωμά τους στο συνδικαλισμό είναι αδιαπραγμάτευτο. 

Ο συνδικαλισμός δεν είναι μόνο ΓΕΝΟΠ, ΟΤΟΕ, ΠΟΕ ΟΤΑ κλπ. Υπάρχουν και άλλοι συνδικαλιστικοί φορείς.  Η διαφορά όμως είναι πως στο Τεχνικό Επιμελητήριο, στο ΕΒΕΑ, τον ΔΣΑ, το Οικονομικό Επιμελητήριο, ακόμα και στην ΕΣΗΕΑ, ο συνδικαλισμός δεν είναι επάγγελμα. Είναι μία δραστηριότητα που δεν προσφέρει προνόμια, αντίθετα αφαιρεί πολύτιμο προσωπικό χρόνο. Ο Μηχανικός, ο δικηγόρος, ο λογιστής ή ο επιχειρηματίας δεν απαλλάσσονται των επαγγελματικών τους καθηκόντων για να συνδικαλιστούν. Αντίθετα επιβαρύνουν τις δουλειές τους με το συνδικαλισμό και στερούνται προσωπικού χρόνου. 

Η δεύτερη κατηγορία είναι λιγότερο συνδικαλιστές από την πρώτη; Όχι φυσικά, και αυτοί για τα δικαιώματα και τα δίκαια του κλάδου τους αγωνίζονται. Μόνο που δεν θεωρούν πως ο συνδικαλισμός είναι επάγγελμα. Γιατί οι επαγγελματίες συνδικαλιστές είναι αυτοί που αποφάσισαν να βγάλουν τους πύρινους λόγους για το εργατικό κίνημα και τα δικαιώματα που κερδήθηκαν με μόχθο και τώρα βάλλονται. Το μοναδικό που βάλλεται είναι τα προνόμια μιας κλειστής κάστας ευνοημένων που παρασιτούν στην πλάτη των συναδέλφων τους. Το δικαίωμα στο συνδικαλισμό δεν το αμφισβητεί κανένας και δεν το βάζει στο τραπέζι. 

Αυτά τα γράφω όντας και ο ίδιος συνδικαλιστής για κάποια χρόνια της ζωής μου. Η συνδικαλιστική μου δράση ήταν ιδιαιτέρως έντονη στα φοιτητικά δρώμενα και είναι ιδιαιτέρως χαλαρή για λόγους που έχουν να κάνουν με την επαγγελματική πορεία που χάραξα (δεν εργάζομαι ως μηχανικός) στο Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδος. Είμαι υπέρ του συνδικαλισμού, αλλά του ορθού συνδικαλισμού και όχι αυτού που περιλαμβάνει προνόμια. Μέσα από το συνδικαλισμό σε φοιτητικό επίπεδο θεωρώ πως κατάφερα να βάλω ένα λιθαράκι να γίνει στοιχειωδώς καλύτερο και το επίπεδο των σπουδών στη σχολή που σπούδαζα, και να λυθούν κάποια προβλήματα των φοιτητών. 

Την ίδια ώρα άκουγα άλλους συνδικαλιστές ακόμα και στην δική μου παράταξη να αναπολούν τα χρόνια του "συνδικαλιστικού 5", που επικρατούσαν στα πανεπιστήμια κάποια στιγμή πριν γίνω εγώ φοιτητής. Εγώ όμως ήμουν αντίθετος για έναν πολύ απλό λόγο. Το να μπορείς να μιλήσεις σε ένα αμφιθέατρο, ή να διαπραγματευθείς για να ανακαινιστεί το αναγνωστήριο, δεν σημαίνει πως μπορείς να κατανοήσεις την λειτουργία ενός εναλλάκτη θερμότητας ή του κύκλου Καρνό στη Θερμοδυναμική...