The Daltons' Politics

Εκεί που είχαν φθάσει τα πράγματα στον τέταρτο τελικό τού πρωταθλήματος μπάσκετ, ο μόνος που μπορούσε να περισώσει την κατάσταση ήταν ο κ. Παναγιώτης Αγγελόπουλος. Ο πρόεδρος τής ΚΑΕ Ολυμπιακός ώφειλε να διατάξει και μεθοδεύσει την οριστική εκκένωση των κερκίδων τού ΣΕΦ στο 25ο λεπτό, όταν ο πάγκος τού Παναθηναϊκού δέχθηκε το βαρελότο που προκάλεσε την πρώτη διακοπή τού ματς. Θα διασφάλιζε έτσι ότι ο αγώνας θα έφθανε στο τέλος του, θα διέσωζε το κύρος τής ομάδας του, θα την γλίτωνε κιόλας από την παραδειγματική τιμωρία που την περιμένει. Η ιδέα ότι οι λίγοι αφιονισμένοι, που έμειναν στα πέταλα τής εξέδρας ως το τέλος, θα επέτρεπαν να ολοκληρωθεί το παιχνίδι με τους “πράσινους” πρωταθλητές στο σπίτι τού εχθρού ήταν, με όλα τα δεδομένα τής βραδιάς, αφελής. Παρ’ όλ’ αυτά, συγχωρείται.

Χαιρετώ τα πλήθη! Πώς σας βρίσκω μετά την πολύμηνη απουσία μου; Σας ζητώ συγγνώμη, αλλά σημαντικά θέματα που αφορούσαν την οικογενειακή περιουσία πίσω στο Birmingham (κάτι λαμόγια του Gordon πήγαν να μας φάνε το estate, αλλά βάλαμε τα μεγάλα μέσα και τον βγάλαμε τρίτο στις Ευρωεκλογές) με κράτησαν μακριά από το φιλοθεάμον κοινό του βλογ... Κατ' αρχάς να ζήσουμε να το χαιρόμαστε! Κατά δεύτερον, ένα χρόνο μετά, διάβασα το πρώτο μου post και βλέπω ότι κάποια πράγματα ακόμα είναι ίδια... Συγκεκριμένα, ακόμα μιλάμε για τη Siemens, o (ποδοσφαιρικός) Παναθηναϊκός εξακολουθεί να ξοδεύει λεφτά για να δείξει ότι τα έχει (συλλογή αμυντικών χαφ κάνουν εκεί στην Παιανία;) και ο (μπασκετικός) Ολυμπιακός ακόμα νομίζει ότι έχει τον Gershon και ουχί το δρακάκι στον πάγκο... Με αυτό, ακριβώς, θα ήθελα να ασχοληθώ... Έγραφα, λοιπόν, ένα χρόνο πριν ότι: ο (μπασκετικός) Ολυμπιακός φτιάχνει την ομάδα-όνειρο του Gershon αφού τον έχει διώξει Για να το θέσουμε απλά, από το σύνολο του roster του Ολυμπιακού ...

Ο τίτλος μπορεί να παραπέμπει στην εξαιρετική ταινία που πρωταγωνιστεί ο Di Caprio και αφορά στα ναρκωτικά αλλά το κείμενο αυτό το γράφω για τον τελικό του Ολυμπιακού Τουρνουά Basket ο οποίος για όσους είχαν τη χαρά να τον δούνε αποτελεί μία από τις τελειότερες αθλητικές παραστάσεις που έχουμε δει. Το παιχνίδι είχε σασπένς μιας και οι Ισπανοί διεκδίκησαν μέχρι τέλους το δικαίωμα τους στην έκπληξη μειώνοντας τη διαφορά τους από τους Αμερικάνους στους δύο πόντους στη τέταρτη περίοδο. Αυτό που το χαρακτήρισε όμως ήταν οι διαρκείς μεγάλες φάσεις. Δύο ομάδες που με τη διαφορά μεταξύ τους να μη ξεπερνά τους δέκα πόντους προσέφεραν διαρκώς απλόχερα το θέαμα και δεν κρυβόντουσαν πίσω από εκνευριστικές άμυνες και κλεφτοπόλεμο. Η πίεση ψηλά, οι διαρκείς "κλεμμένες" μπάλες εκατέρωθεν, τα τρίποντα, τα εκπληκτικά καρφώματα των Αμερικανών στον αιφνιδιασμό και τα πολύ γρήγορα pick & roll των Ισπανών (ναι των Ισπανών) που οδήγησαν σε δύο εκπληκτικά alley oop καρφώματα από τον Pau Gasol ζ...

Δεν υπήρξα ποτέ φίλος της προπονητικής του Παναγιώτη Γιαννάκη. Όχι γιατί τον θεωρώ κακό προπονητή το αντίθετο. Απλά όπως και με τον Ομπράντοβιτς δεν μου αρέσει ακριβώς το basket που παίζουν. Είναι αποτελεσματικό είναι δουλεμένο αλλά δεν είναι αυτό ακριβώς που έχω στο μυαλό μου σαν ωραίο basket. Ανεξάρτητα από αυτό του βγάζω το καπέλο βλέποντας τη σημερινή Εθνική ομάδα. Ο άνθρωπος αυτός εκπροσωπεί το ορθό αθλητικό ιδεώδες. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης έχει δημιουργήσει μία ομάδα που εδώ και τέσσερα χρόνια παίζει παντού και πάντα για τη νίκη, ανεξαρτήτως αντιπάλου και ανεξαρτήτως σκοπιμότητας. Κάθε φορά που βλέπεις τους παίκτες της Εθνικής να χύνουν ιδρώτα στο παρκέ και να κυνηγάνε χαμένες μπάλες σε παιχνίδια που έχουν ήδη κριθεί φέρνεις στο μυαλό σου τα ιδεογράμματα της Πηγής Δεβετζή. Η Εθνική του Basket εκφράζει ακριβώς αυτό. Δύναμη και Τιμή. Παίζει με πάθος κυνηγάει όλες τις φάσεις μα πάνω από όλα παίζει για την Τιμή της. Ακόμα και στις ήττες της. Κόντρα στους κακούς της δαίμονες τους Ισπα...

Το ερώτημα για το ποιος είναι ο καλύτερος Αμερικανός που έχει περάσει από αυτή την πλευρά του Ατλαντικού είναι διαχρονικό... Από τη μία έχουμε τον Bob McAdoo: τρ εις συνεχόμενες φορές πρώτος σκόρερ στο ΝΒΑ, rookie της χρονιάς την πρώτη του σεζόν, ο τελευταίος παίκτης στην ιστορία του ΝΒΑ που είχε μέσο όρο πάνω από 30 πόντους και πάνω από 15 ριμπάουντ στην ίδια σεζόν, 5 φορές all-star (τη μία φορά πρώτος σε ψήφους), μία φορά MVP της σεζόν, 2 πρωταθλήματα. Aπό την άλλη έχουμε τον Dominique Wilkins: ένατος σκόρερ όλων των εποχών στο ΝΒΑ, 9 φορές all-star, 2 φορές νικητής διαγωνισμού καρφωμάτων. Υπάρχουν και άλλες εξαιρετικές περιπτώσεις: Byron Scott, Rolando Blackman, Eddie Johnson και άλλοι πολλοί ήταν κορυφαίοι παίκτες του ΝΒΑ, αλλά δύσκολα συγκρίνονται με τους παραπάνω... Όλοι οι παραπάνω - όπως και οι περισσότεροι αμερικανοί παίκτες που αφήνουν το ΝΒΑ για την Ευρώπη - έχουν ένα κοινό... Είναι μίας κάποιας ηλικίας όταν παίρνουν την απόφαση... Μετά εμφανίστηκαν κάποιοι τύποι - Αγγελόπου...