Συγγνώμη για τη διακοπή

Το ποιός τελικά έχει συντάξει το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο δεν έχει και τόση σημασία όσο οι ίδιες οι προβλέψεις του. Ο William παραδέχεται ότι βιάστηκε να αποδώσει τα εύσημα στον Αν. Λοβέρδο για τη δουλειά που έχει γίνει, μιας κι ο ίδιος φαίνεται να αρνείται την ταύτιση του ονόματός του με το κείμενο που έχει την υπογραφή του. Δεκαετίες τώρα ο σοσιαλισμός στην Ελλάδα πασχίζει να αποδείξει το δισυπόστατο της ύπαρξης. Ανεξαρτήτως συντάκτη , πάντως, ο νέος νόμος μοιάζει δίκαιος. Μόνο του πρόβλημα, η ασυνέχεια στις απολαβές μεταξύ των γενεών. Από τη στιγμή, όμως, που το σύστημα οδηγείται μαθηματικά στη χρεωκοπία, η μόνη λύση είναι μια νέα εκκίνηση. Αν λοιπόν δεχθούμε αυτήν την ανάγκη τότε μένει να συζητήσουμε κυρίως σε θεωρητικό επίπεδο. Πάνω κάτω εκεί είχε μείνει ο διάλογος με τον Averell πριν αρχίσει το μουντιάλ. http://thedaltonspolitics.blogspot.com/2010/05/blog-post_31.html

Δεν υπάρχει άνθρωπος που θα διαφωνήσει στην επισήμανση ότι η εργασία μετά από κάποια ηλικία (για τον William είναι τα 60) είναι απάνθρωπη. Όμως, πώς είναι εφικτό να μπει ένα πιο χαμηλό όριο, όταν δεν μπορεί να αυξήσει κανείς τις εισφορές, ούτε βέβαια να χαμηλώσει κι άλλο τις συντάξεις; Η μόνη λύση είναι να μπει στο παιγνίδι η ιδιωτική ασφάλιση μιας και οι Σειρήνες ( το κεφαλαίο σίγμα, κατά τον Averell) της Μόσχας έχουν προ πολλού εξαφανισθεί. Αν η κυβέρνηση είχε την τόλμη, θα έδινε σοβαρά κίνητρα σε κάθε έναν από μας να αναζητήσει μια καλύτερη λύση από αυτήν που ένα δυσκίνητο, λόγω μεγέθους, κράτος έχει να του δώσει. Αφού, λοιπόν, η σύνταξη από τους κρατικούς φορείς ασφάλισης γίνει όντως αναλογική των εισφορών γιατί να μην μαζέψω τις εισφορές μου στα 60 και σε συνδυασμό με όποιο άλλο πρόγραμμα έχω επιλέξει, να αποσυρθώ; Αν πάλι δεν είμαι από τους ευνοημένους αυτής της ζωής, ας έχω τη δυνατότητα να δουλέψω όσο αντέχω. Αφού θέλουν να αλλάξουν το σύστημα, ας ξεφύγουν από την αντίληψη των προηγουμένων δεκαετιών κι ας φτιάξουν κάτι πραγματικά ευέλικτο. Όσο για την εύλογη επισήμανση περί ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, οι συνταξιοδοτούμενοι στα 60 πιθανότατα θα έχουν τη δυνατότητα να συνεχίσουν να τη χρηματοδοτούν μέσω εισφορών για άλλα 5 ή 10 χρόνια.

Ας υποθέσουμε, όμως, ότι με αφορμή τη συζήτηση για μια νέα αρχή αποφασίζαμε ως κοινωνία να προχωρήσουμε σε αναδιανομή του πλούτου, όπως παγίως προτείνει η αριστερά. Πού θα σταματούσε αυτό; Ακόμη κι αν όλοι έπαιρναν την ίδια ακριβώς σύνταξη, δε θα υπήρχε διαφορά που θα προέκυπτε από τις διαφορετικές απολαβές κατά τη διάρκεια του εργασιακού βίου; Θα τις εξισώναμε κι αυτές; Κι αν αποτολμούσαμε να γίνουμε Κούβα ή Β. Κορέα, θα καταργούσαμε την αποταμίευση, την επιχειρηματικότητα και κάθε ανθρώπινη επιθυμία για πρόοδο πνευματική και υλική με το πρόσχημα ότι αυτό θα προκαλούσε τη δημιουργία υπεραξίας; Δε θα καταλήγαμε έτσι στην ίδια ανελεύθερη πρακτική που γκρέμισε τα καθεστώτα της Αν. Ευρώπης; Όσο κι αν συμφωνώ με τον Averell ότι η αξία της εργασίας σε ένα οικονομικό σύστημα σαν το δικό μας εκτιμάται λανθασμένα, δεν μπορώ να βρω άλλη λύση από την σωστή επόπτευση της αγοράς και να προσβλέπω (όπως κάθε καλός φιλελεύθερος) στην αυτορρύθμισή της. Θα ρωτήσετε βέβαια: "Γιατί αυτό δεν έχει επιτευχθεί ως τώρα;". Καλή απάντηση δεν έχω. Ίσως όλες οι ιδεολογίες να είναι καλύτερες στη θεωρία απ' ό,τι στην πράξη.

Υ.Γ. Για τις παλινωδίες ενός σοσιαλιστή υπουργού εργασίας που εξ ανάγκης νομοθετεί κάτι που δεν πιστεύει, μπορώ να δείξω κατανόηση. Για ένα διακεκριμένο συνταγματολόγο που καταθέτει νόμο ο οποίος προβλέπει ότι με μία υπουργική απόφαση μπορεί να κάνει ό,τι γουστάρει, απλώς απορώ...