Γερμανία - Αγγλία... Η χαρά του κάθε Αγγλόφιλου

Ομολογώ πως έπεσα έξω στις προβλέψεις μου μιας και θεωρούσα πως η ποιότητα των Άγγλων θα αρκούσε να καθαρίσει το ματς. Βέβαια έπρεπε να σκεφτώ πως η ποιότητα και οι Άγγλοι στο ποδόσφαιρο είναι έννοιες ασυμβίβαστες μιας και είναι αιώνιοι τσουρουκάδες. Έτσι τα νατουραλιζέ Γερμανάκια με την αρωγή του Larionda και των βοηθών του, τους έκαναν μία χαψιά και από εδώ πάν και οι άλλοι. Ζητώ ταπεινά συγνώμη από όσους με πίστεψαν και τους έπαιξαν στοίχημα αλλά δεν μπορούσα να περιμένω πως  ο Don Fabio θα ακολουθούσε το playbook του Feerbvek για την αντιμετώπιση των Γερμανών. Οι Γερμανοί λοιπόν δίκαια στους 8 και οι Άγγλοι στη φυσική τους θέση. Σπίτι τους.

Για να πούμε του στραβού το δίκιο,  οι Άγγλοι έχουν κάθε δίκιο να γκρινιάζουν, όμως με 10 λεπτά μπάλας δεν πας πουθενά. Τα σέντερ μπακ τους κουτουλούσαν, τα κεντρικά τους χαφ έκαναν ήρωα το Kentira και ο Muller εκεί στα δεξιά είχε αεροδιάδρομο για να απογειώνεται όποτε το επιθυμούσε. Άλλωστε με τον Gerrard αριστερό εξτρέμ γραμμής και τα σέντερ μπακ να πιέζουν ψηλά όλες οι αναλύσεις πάνε περίπατο.

Η Γερμανία μπήκε πιο δυνατά, μόλις στο 5' με κάθετη πάσα ο Ozil βγήκε φάτσα με τον James αλλά αστόχησε.Ο Terry με τον Upson συνέχισαν να κουτουλάνε και στο 20' ο Kloze από ελεγχόμενη θέση οφσάιντ πέτυχε το 1-0. Η πίεση συνεχίστηκε και ο Podolski εκμεταλλεύθηκε την ασυνεννοησία της Αγγλικής άμυνας και από πλάγια θέση πέρασε τη μπάλα κάτω από τα πόδια του James που είχε τη φαεινή ιδέα να κλείσει την μικρή γωνία με ανοικτά τα πόδια... 

Κάπου εκεί τα παιδιά από το νησί θυμήθηκαν πως τους είχαν φωνάξει να παίξουν ποδόσφαιρο. Ο Defoe είχε κεφαλιά στο δοκάρι από οριακή θέση οφσάιντ, ο Upson ξεχρέωσε μία γκέλα όταν σκόραρε με το κεφάλι στο 37' εκμεταλλευόμενος την εκπληκτική ζεμπεκιά του Noier και στο επόμενο λεπτό ο Lambard με εξαιρετικό σουτ σκόραρε η μπάλα βρήκε στο δοκάρι πέρασε ένα μέτρο από την γραμμή ξαναβρήκε στο δοκάρι και βγήκε. O βοηθός μαζί με τον θεό Larionda έδειξαν παίζεται και η στιγμή που ο κάθε Αγγλόφιλος περίμενε ήρθε. Πλέον βρήκαν την ευκαιρία να γκρινιάζουν μέχρι να πεθάνουν κατά του κατεστημένου που τους στέρησε και δεύτερο mundial (στο μυαλό τους έχουν πάρει και αυτό του 1986). Με αυτά και με αυτά έληξε το ημίχρονο με 2-1.

Στο δεύτερο ημίχρονο οι Άγγλοι μπήκαν λίγο καλύτερα πίεσαν, είχαν ένα καλό σουτ του Gerrard που πέρασε λίγο άουτ και ένα δοκάρι από εκτέλεση φάουλ περίπου 40 μέτρα από την εστία. Κάπου εκεί οι Γερμανοί βγήκαν καλά στη κόντρα, έχασαν τρεις ευκαιρίες από το 60 ως το 67 όταν και σκόραρε ο Muller  το 3-1. Τέσσερα λεπτά μετά ο ίδιος σκόραρε μετά από πάσα του Ozil το 4-1 δίνοντας χαρακτήρα θριάμβου στην πρόκριση των Γερμανών (ο θεός να τους κάνει...)

Παρά το γεγονός πως η πρόβλεψη μου για πρόκριση της Αγγλίας πήγε άκλαυτη πιστεύω πως στους διάφορους Αγγλόφιλους άμπαλους της υφηλίου στην πραγματικότητα δόθηκε ένα δώρο που είναι σημαντικότερο από την εφήμερη χαρά της πρόκρισης. Τους δόθηκε η δικαιολογία να κλαίγονται για άλλα 24 χρόνια πως τους στέρησε κάποιο κοράκι την πρόκριση και την ενδεχόμενη κατάκτηση του τροπαίου. Πλέον δεν θα μιλάνε μόνο για το "χέρι του θεού" που της στέρησε την ενδεχόμενη κούπα. Θα έχουν να λένε και για το γκολ οφσάιντ που άνοιξε το σκορ και για το γκολ που δεν μέτρησε ενώ ήταν πεντακάθαρο. Χαράς ευαγγέλια για τους απανταχού άμπαλους και η Γερμανία στους 8...