Κοίτα ποιος μιλάει

Η αλήθεια είναι πως δεν σκόπευα να αναφερθώ στο εγχείρημα της Δημοκρατικής Συμμαχίας, ανεξάρτητα από την παρουσία μου στην δημιουργία της και  την υπογραφή από μέρους μου της ιδρυτικής της διακήρυξης. Όμως η φοβερή και τρομερή ανακάλυψη του Averell πως οι θέσεις που διατυπώθηκαν είναι καιροσκοπισμός ή ακόμα και λαϊκισμός, ομολογώ πως με τσίγκλισαν αρκετά ώστε να γράψω δυο λόγια. Βλέπετε, έχει φοβερή πλάκα να ανακαλύπτεις πως ένα κόμμα, που στην ίδρυση του μιλά για περιορισμό των δημοσίων υπαλλήλων κατά 33%, είναι ένα κόμμα καιροσκόπων που εκμεταλλεύονται την αντίδραση της κοινωνίας προς τους βολεμένους.
 

Να ήταν όμως μόνο οι περίπου 220.000 θέσεις εργασίας μόνο στον κεντρικό δημόσιο τομέα (με τον ευρύτερο μεγαλώνει και άλλο το χάσμα), εδώ μιλά και για άρση μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων. Βέβαια εδώ διαβάζουμε δεξιά κι αριστερά πως τα περί κατάργησης των προνομίων των συνδικαλιστών είναι  πόλεμος στο συνδικαλισμό. Το spin αυτό προφανώς είναι και ο τρόπος για να λαϊκίσεις και να πεις πως αυτό που είναι αυτονόητο, οι συνδικαλιστές να δουλεύουν και να είναι παραγωγικοί, έγινε ξαφνικά πόλεμος κατά του συνδικαλισμού.

Να πει κανείς πως η άποψη για ενιαίο φορολογικό συντελεστή 20% είναι λαϊκισμός όταν βάλλεται η κοινωνία από την αύξηση της φορολογίας, να το συζητήσουμε, αν και θα είχε νόημα αν δεν μιλούσαμε για ένα παγκοσμίως αποδεκτό φορολογικό μοντέλο που εφαρμόζεται και αλλού. Όμως το να συζητάμε αν το λιγότερο κράτος θα βοηθήσει τη χώρα είναι αστείο από μόνο του. Το είδαμε τι ωραία που τα πήγε το βαθύ κράτος. 

Βέβαια κατανοώ τον Averell, μιας και υποστηρίζει έναν πολιτικό χώρο που ιστορικά κάνει μαθήματα υπεύθυνης πολιτικής μιλώντας για τον "νόμο που είναι το δίκιο του εργάτη" και για "βασικό μισθό 1400€" συν διάφορες άλλες υπέροχες κορώνες περί κρατικοποιήσεων. Βλέπετε, η αριστερά έχει κάνει τον οπορτουνισμό modus vivendi και, ακόμα και στη δύσκολη παρούσα συγκυρία, παρέα με τον Αντώνη Σαμαρά δημιουργεί αντιμνημονιακό μέτωπο. Βέβαια κάποιου είδους πρόταση αντί του μνημονίου δεν έχει καταθέσει. Η χρεωκοπία, άλλωστε, θα είναι χρεωκοπία του καπιταλιστικού συστήματος σε μία χώρα που είναι ο ορισμός του κρατισμού. 

Κατανοώ πως το να λέει κάποιος αυτά που κάποιοι δυσκολεύονται να πουν στη δύσμοιρη ελληνική πολιτική σκηνή είναι δύσκολο να το χωνέψει. Κυρίως επειδή του είναι δύσκολο να κατανοήσει πως να μιλάς δυσάρεστα, κάνοντας και παράλληλες παραγωγικές προτάσεις που να μην περιλαμβάνουν το "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο", είναι εφικτό. Πολύ περισσότερο εφικτό από το να θεωρείς πως μπορούμε όλοι να είμαστε άεργοι συνδικαλιστές που τους τρέφουν σταχανοβίτες...