Ο μόνος, οι "λίγοι", κι οι σοβαροί

Γύρω στο 57', ο δον Fabio βαρέθηκε να βλέπει τους Lampard και Gerrard να προσπαθούν να γίνουν ήρωες σουτάροντας από το Νησί, σιχάθηκε και το μπουλούκι που ονόμαζε ομάδα του και δεν μπορούσε ν' αλλάξει μια σωστή πάσα στο χορτάρι, κι είπε να παίξει το τελευταίο (;) του χαρτί: γύρισε τον Rooney πέντε μέτρα πιο πίσω, στο "8", και τον έβαλε να παίρνει την προτελευταία πάσα από τους πίσω και, τραβώντας τους αμυντικούς κοντά του, ν' ανοίγει χώρους για όλους τους υπόλοιπους. Αποτέλεσμα: φάση για τον ερχόμενο από πίσω Gerrard (58'), φάση για τον Milner από δεξιά (61'), κερδισμένο φάουλ για τον Wayne στο 66', που πετάει στα σκουπίδια ο Lampard και καταλήγει στην γερμανική κόντρα και το 3-1 από τον Muller. Λίγο μετά ήρθε και το 4-1 και το ουσιαστικό τέλος τού αγώνα, αλλά αυτά τα δέκα λεπτά, περισσότερο κι από το διάστημα 35'-45', έδωσαν την ελπίδα ότι κάτι δημιουργικό μπορεί να προκύψει απ' αυτούς τους μισοπεθαμένους λέοντες. Τι έλειψε τελικά; Σωστή πλαισίωση γύρω και πίσω από τον Rooney; Ένας ακόμη φορ δίπλα του; (Γιατί, ας πούμε, ο Heskey μπήκε στο ματς στο 71', όταν όλα είχαν τελειώσει;). Ένας δεύτερος Rooney;

Αυτό που σίγουρα έλειψε, πέρα από τις δυνάμεις των κουρασμένων σταρ και τις μεγαλειώδεις εμπνεύσεις τους, ήταν η συνοχή που θα έπρεπε να έχει κάθε ομάδα που ο προπονητής της ονομάζεται Fabio Capello - ακόμη κι αν αυτή η ομάδα αποτελείται από τσουρουκάδες. Σε τρία ματς με αστείους αντιπάλους κι ένα σοβαρό, οι Άγγλοι αδυνατούσαν να βρεθούν μεταξύ τους στο γήπεδο, κι ο allenatore, που σαφώς ευθύνεται για την γενική εικόνα, πάθαινε απανωτά εγκεφαλικά στον πάγκο βλέποντας κάποιον Barry να χρειάζεται δύο κοντρόλ για να ανακτήσει τον έλεγχο μιας μπαλιάς από τα τρία μέτρα (και τελικά να κουτουλάει με τον διαιτητή και να την χάνει), κάποιον Johnson να σεντράρει χειρότερα από τον Βύντρα και τον Ζοέλ Επαλέ (ήμαρτον Κύριε), κάποιον Upson να μην μπορεί να καταπιεί την μπάλα στο βολέ τού αντίπαλου γκολκίπερ και να χάνει στο τζαρτζάρισμα φορ, μπάλα και ταυτότητα. Οι Νησιώτες άξιζαν πέρα για πέρα την ήττα και την έκτασή της, κι αν για δέκα λεπτά μετά το 2-1 έδειξαν ότι μπορούν να γυρίσουν, οφείλεται σε αυτό που ο William θα ονόμαζε αστικό εγωισμό: η τελευταία αναλαμπή τής ψυχής μιας μεγάλης ομάδας, που δεν θέλει να πεθάνει - όχι τώρα, όχι εδώ, όχι από δαύτους. Φευ - το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον.

Η έκταση τού τελικού σκορ κόβει τον βήχα και σ' όσους θα ήθελαν να ελαττώσουν την ζημιά, με αναφορές στο (αδίκως) μη κατακυρωθέν γκολ τού Lampard στο 38'. Το 2010 δεν είναι 1986, ούτε καν 1966. Κι η αγωνιστική διαφορά των ομάδων περισσότερο από εμφανής, για να κρυφθεί κάτω απ' το χαλάκι ενός διαιτητικού λάθους. Οι Γερμανοί έπαιξαν άψογα, νίκησαν κατά κράτος σε όλα τα μήκη και πλάτη, έπιασαν στον ύπνο τούς Εγγλέζους τέσσερις φορές και δεν σταμάτησαν να παίζουν για το γκολ ως το 90', θεωρώντας προφανώς ευγενές καθήκον απέναντι στον αιώνιο αντίπαλο να μην του χαρίσουν τίποτα που να μην το κερδίσει μόνος του - γιατί αυτό κάνουν οι ευγενείς. Σοβαρή, επικίνδυνη, καλοκουρδισμένη όπως πάντα, η ομάδα τού πλειστάκις λοιδορηθέντος Joachim Loew έχει βάλει πλώρη για τελικό.