Ιούλιος (;)

Δε 5 12 19 26
Τρ 6 13 20 27
Τε 7 14 21 28
Πέ 1 08 15 22 29
Πα 2 09 16 23 30
Σά 3 10 17 24 31
Κυ 4 11 18 25

Όσο η Αθηνά κόβει βόλτες με το Μάχο,
στου πελάγους τ'ανοιχτα στη νήσο Ωγυγία,
ο ήρωας μας κλαίει μονάχος του στο βράχο
κι ο Ερμής δίνει φως ν'αρχίσει η ιστορία.

"Καλυψώ λύσ΄τον κολοσσό, υπαγορεύει ο Δίας"
"Κι ανώμαλα κ' άστοχα σε μένα τι μ' έννοια ζει;
Εγώ αυτόν ορέγομαι, τον πορθητή της Τροίας
κι αν να φύγει άφηνα, τότε θα΄μουνα χαζή."



Κρασί γλυκό τον κέρασε κι ο θεός της είπε:
"Δέξου το νύμφη όμορφη, την ξέρεις την οργή του
κι ο Δυσσέας για το κακό κλαίει που τον βρήκε,
αντί τρελλά να χαίρεται την τύχη στο πουλί του."


Αυτή τότε δέχτηκε με δάκρυα στα μάτια.
Δεν είναι ότι ντράπηκε τους υποκριτές θεούς
αλλά ότι η καρδιά της έγινε κομμάτια
γιατί αλήθεια έλεγε ο φτερωτός ο πους.


Πήγε και βρήκε το θνητό στα βράχια καθισμένο
και του εξήγησε τη βάρκα πως να φτιάξει.
Απόρησε. Στο μόνο που τον είχε μαθημένο,
ήταν πώς γλυκά τη σάρκα να διατάξει.


"Αθάνατο θα σ' έκανα, αν έμενες μαζί μου."
του' πε και κοκκίνισε κι αυτή με την ατάκα,
"Καλύτερο έχει η άλλη απ'το σκαρί μου;"
τη θεά η γυνή ενίκησε για χάρη του μαλάκα.

Ύβρη μεγάλη διέπραξε και το' ξερε κι ίδια.
Μόνο οι δώδεκα με το εγκριτικό προφίλ
αιώνια νιότη δίνουνε κι όχι μπιχλιμπίδια,
σ' αυτούς που έχουνε μεγάλο σεξαπίλ


Έτσι, αυτή ηρέμησε και δέχθηκε τη μοίρα,
ποτέ* δε θα τον ξέχναγε αυτόν εδώ τον τύπο
Βέβαια θα' βγαινε απ' αύριο στη γύρα,
κάποιους θα' βρισκε να της ποτίσουνε τον κήπο.


Ο ήρως συγκινήθηκε, αυτή τον αγαπούσε.
"Είναι ότι υποσχέθηκα πίσω να γυρίσω"
Την όμορφη νεράιδα δε θα στενοχωρούσε.
"Καμμιά θνητή δε μ' έκανε εσένα να αφήσω"

*ποτέ: Η αναφορά γίνεται στο γυναικείο ποτέ