Run, Forrest

Καιρό τώρα φαντασιώνομαι (και δεν ντρέπομαι να το παραδεχθώ) τον πρωθυπουργό τής χώρας να τρέχει την Ηρώδου Αττικού προς το Παναθηναϊκό Στάδιο, αγωνιώντας να ξεφύγει από το πλήθος που τον κυνηγά. Σε κάποια σεκάνς τού ονείρου, μάλιστα, κάποιος από το αριστερό πεζοδρόμιο, μέλος της προεδρικής φρουράς ενδεχομένως, κραυγάζει προς το μέρος τού πανικόβλητου ηγέτη: “Run, Forrest!” – βέβαιος, ίσως, ότι η συγκεκριμένη κινηματογραφική ατάκα είναι απείρως καταλληλότερη για τις σκηνικές ανάγκες τής αρρωστημένης μου φαντασίας από το «τρέξε, τρέξε Γιωργάκη». Το πρωί τής Κυριακής, βλέποντάς τον να στέκεται καμαρωτός-καμαρωτός στην αφετηρία τού δρόμου των 10 χλμ., να χαριεντίζεται με γραφικούς τύπους και να ποζάρει αυτάρεσκα με όλον αυτόν τον κόσμο από πίσω, πίστεψα πως το όνειρό μου θα μπορούσε τελικά να βγει προφητικό. Λογάριαζα, ατυχώς, δίχως τον «ξενοδόχο»: τα ΜΜΕ που ασχολήθηκαν με το θέμα τον «έχασαν» στην εκκίνηση, κι έτσι τα μόνα πλάνα που είδαμε ήταν με τον Γιώργο να κάνει ζέσταμα, τον Γιώργο να τερματίζει με την συνοδεία των φρουρών του, τον Γιώργο να χαιρετά τον συγκεντρωμένο στο Καλλιμάρμαρο κόσμο, τον Γιώργο να χαριεντίζεται με φουστανελάδες. "Γκρεμίστε τα τείχη", πάντως, δεν άκουσα να φωνάζει κανείς.

Ήταν τα ίδια ΜΜΕ που έστειλαν την αφρόκρεμα, υποτίθεται, των συντακτών τους την περασμένη Δευτέρα στο Μαξίμου, ανταποκρινόμενα στην πρόσκληση τού κ. Παπανδρέου για συζήτηση εφ’ όλης της ύλης. Το «εφ’ όλης της ύλης» απεδείχθη, φυσικά, ευφημισμός – μόνο που, αυτήν την φορά, η ευθύνη δεν βαραίνει τόσο τον ερωτώμενο, όσο τους ερωτώντες. Είτε γιατί έπεσαν στην παγίδα των πρόωρων εκλογών που έστησε η Ιπποκράτους, είτε γιατί ήθελαν να πέσουν, οι εντιμότατοι προσκεκλημένοι τού πρωθυπουργού ξόδεψαν δεκατέσσερις ευκαιρίες εμμένοντας σε κουβέντα γύρω από το Μνημόνιο, τα οικονομικά μέτρα, το ενδεχόμενο χρεωκοπίας και την «ανησυχία» των εταίρων. Εντεταλμένοι υπάλληλοι μεγάλων συγκροτημάτων ενημέρωσης (ενίοτε απαντούν και στην προσφώνηση «δημοσιογράφοι»), τοποθετήθηκαν στην καλύτερη περίπτωση (της Μαρίας Χούκλη) με κριτικό τρόπο απέναντι στα κακώς κείμενα τής οικονομικής πολιτικής κι έτσι κατόρθωσαν, κατ’ αρχάς, το ακατόρθωτο: να μην ακούσουμε λέξη για την αυτοδιοίκηση, σε μια συζήτηση με αφορμή τις τοπικές εκλογές! Κατόρθωσαν επίσης ν’ αγνοήσουν παντελώς τις πρόσφατες εξαγγελίες για την μεταρρύθμιση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, που έχει ξεσηκώσει αντιδράσεις στην πανεπιστημιακή κοινότητα. Κατάφεραν κυρίως, ενώπιον εθνικού ακροατηρίου, να κρύψουν κάτω απ’ το χαλί τυχούσες απορίες γύρω από την συνάντηση Παπανδρέου-Ερντογάν: με τα πιατικά από το γεύμα στην Βουλιαγμένη να περιμένουν, άπλυτα ακόμη, στον νεροχύτη, και με την πιάτσα να βουίζει για την ύπαρξη συνεννόησης ενδοτικού τύπου τουλάχιστον στο θέμα των αναχαιτίσεων, ουδείς μπήκε στον πειρασμό να ρωτήσει, «τι λέγατε με τον Τούρκο πρωθυπουργό;», ή «τι θα γίνει με το Αιγαίο;».

Η όλη ιστορία στήθηκε, λοιπόν, για να δοθεί η ευκαιρία στον κ. Παπανδρέου ν’ ανεβάσει επί σκηνής τον νέο Μπαμπούλα που θα μας διαφεντεύει για τις επόμενες δεκαπέντε μέρες, και ποιος ξέρει για πόσο ακόμη: αλλοίμονό μας, έτσι και στείλουμε στους Ευρωπαίους το μήνυμα ότι δεν συμφωνούμε με τις «αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές». Τόσο αλλοίμονό μας, για την ακρίβεια, που ίσως χρειασθεί να εγκαταλείψει κι ο ίδιος το τιμόνι τής Ελλάδος, έτσι και θέσουμε εκ νέου σε κίνδυνο την αξιοπιστία τής χώρας με απερίσκεπτες επιλογές. Μας ζητά μ’ άλλα λόγια ο πρωθυπουργός μας να συμπαθήσουμε στο παρά πέντε τον Καμίνη και τον Σγουρό, τον Μίχα και τον Μπουτάρη και να τους ψηφίσουμε, αν θέλουμε να συνεχίσει να μας σώζει από τον κακό εαυτό μας. Για τον καλοπροαίρετο τηλεθεατή, που ήταν αποφασισμένος ν’ αντιμετωπίσει με επιείκεια ακόμη κι ένα τόσο ξεδιάντροπο δίλημμα, η μόνη εναπομένουσα επιλογή ήταν να κλείσει την τηλεόραση επί τόπου και να βγει για ποτό. Μόνον έτσι θα μπορούσε ενδεχομένως, αποφεύγοντας την ροή τού παπανδρεϊκού λόγου, να ξεχάσει όλα τα φούμαρα που του έταξε ο πρωθυπουργός προκειμένου να «κλειδώσει» την νίκη στις εκλογές τού 2009, ενώ γνώριζε την κατάσταση τής οικονομίας.

Μόνον έτσι δεν θ’ άκουγε τον πρωθυπουργό να ισχυρίζεται ότι τήρησε τις προεκλογικές του δεσμεύσεις με το να κάνει σουρωτήρι όλες τις κόκκινες γραμμές που χάραξε τον τελευταίο χρόνο. Μόνον έτσι θα λησμονούσε τον Παπακωνσταντίνου να λέει, μετά τέσσερις μήνες κυβερνητικής απραξίας, «έπρεπε να πέσουμε τόσο χαμηλά, για να κατανοήσει σε βάθος ο λαός την αναγκαιότητα των μέτρων που θα λάβουμε». Μόνον έτσι θ’ αγνοούσε τα περί απώλειας τής εθνικής κυριαρχίας, την εκχώρηση συνταγματικών εξουσιών στην τρόικα, τις οριακής νομιμότητας αρμοδιότητες υπερυπουργών και τις οριακής διαφάνειας προβλέψεις νομοσχεδίων fast track. Μόνον έτσι θα έσωζε τ’ αυτιά του από την πρωθυπουργική αποστροφή, «να αλλάξουμε τη χώρα, αλλιώς, το πληρώνουν οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι» - διεστραμμένη επωδός τής ανερμάτιστης συλλογιστικής ενός μικρού πολιτικού, που βρίσκει τον εαυτό του στα boxes τής Wall Street, στα αθλητικά του παπούτσια και στα ζεϊμπέκικα.

Για λόγους που άπτονται τής πολιτικής, της δημοκρατίας και της ηθικής, η παρούσα κυβέρνηση πρέπει να πάει σπίτι της το αργότερο το 2013 – ακόμη κι αν, ως εκ θαύματος, επιτύχει μέχρι τότε να μετατρέψει την Ελλάδα από Κρανίου Τόπο σε αλληλέγγυα κοινωνία και ακμάζουσα οικονομία. Αλλά δεν μου πάει να ψηφίσω Κικίλια, βρε παιδί μου, κι ας με κατατρώει η επιθυμία να δω την κυβερνώσα παράταξη μαυρισμένη το βράδυ των εκλογών. Ούτε, βεβαίως, Καμίνη μπορώ να ψηφίσω, πόσω μάλλον για να δώσω στο Πα.Σο.Κ. την αφορμή να συνεχίσει να διαστρέφει λογική, ηθική και συνταγματική νομιμότητα. Είτε το θέλει ο πρωθυπουργός είτε όχι, οι εκλογές που έρχονται είναι για την αυτοδιοίκηση. Αν τώρα επιμένει να μας κρατάει μούτρα, έτσι και χάσει όλες τις περιφέρειες, δεν θα τον παρακαλέσουμε κιόλας να μείνει! Ας μαζέψει τα μπογαλάκια του, ας φορέσει τα αθλητικά του κι ας μας αδειάσει τη γωνιά. Αν μάλιστα βγει πεζός στην Ηρώδου Αττικού, όλο και κάποιος θα βρεθεί να τον πάρει στο κατόπι.

* Σημείωμα τής διευθύνσεως: εξυπακούεται ότι η φαντασίωση, για την οποία γίνεται λόγος στην εισαγωγή, επινοήθηκε για τις ανάγκες τού κειμένου. Ο Averell Dalton είναι ένας φιλήσυχος, γενικά, άνθρωπος που απεχθάνεται την χαιρεκακία, προτιμά δε να βλέπει τους αγαπημένους του "κακούς" να εκτίθενται από τά γεγονότα που οι ίδιοι προκάλεσαν. Η εικόνα τού Έλληνα πρωθυπουργού να τρέχει μπροστά από τους υπηκόους του ήταν υπερβολικά ιλαρή για ν' αφήσει ασυγκίνητο τον Averell, που επιθυμεί, ευκαιρίας δοθείσης, να ευχαριστήσει τον Ηγούμενο Joe για τα οπτικά εφέ.