Αυτοί είναι

Το να αποδίδει κανείς στην κυρία Ντόρα Μπακογιάννη καιροσκοπισμό, με αφορμή την ίδρυση τής Δημοκρατικής Συμμαχίας, είναι εύκολο. Επιπλέον, προστατεύει από δυσάρεστες εκπλήξεις: υπό το πρίσμα τού κοινωνικά επικρατούντος καιροσκοπισμού, όλες οι τακτικές κινήσεις τού καθενός μας εντάσσονται στο πλάνο "πήγαινε με το ρεύμα, μέχρι να παρουσιασθεί η ευκαιρία σου", και, επομένως, όλες εξηγούνται με όρους δημοφιλίας. Ο πάντα καλοπροαίρετος Averell Dalton κολυμπά κόντρα σ' αυτό το ρεύμα, και θέλει πολύ να πιστέψει ότι η νέα πολιτική αρχηγός είναι ειλικρινής όταν ομνύει σε "αρχές, ιδέες και αξίες". Δυστυχώς για τους ανθρώπους τού είδους τού Averell, οι δυσάρεστες εκπλήξεις καιροφυλακτούν παντού - και το "ξεκινάμε" τής 21ης Νοέμβρη ήταν, το λιγότερο, άγευστο, όμοια με τους περισσότερους υποψηφίους που υποστηρίχθηκαν από το Φόρουμ στις πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές.

Το άγχος τής Ντόρας σ' αυτό το νέο ξεκίνημα είναι να πείσει πως κομίζει το νέο. Κατά την άποψη τού γράφοντος, απλώς κομίζει γλαύκας ες Αθήνας. Ακριβώς όπως το χιλιοειπωμένο από φιλελευθέρους "καλύτερο κράτος ίσον λιγότερο κράτος" μένει ακόμη ν' αποδειχθεί, αντίστοιχες αξιωματικές κοινοτοπίες τού τύπου "σαρωτικές μεταρρυθμίσεις", "δραστική μείωση φορολογίας", "άρση μονιμότητας στο Δημόσιο", "ναι στην ιδιωτική Παιδεία" προβάλλονται ως καινοτόμες επιλογές θάρρους. Στην πραγματικότητα, ο νέος πολιτικός οργανισμός αγωνίζεται ν' αφουγκρασθεί (και να εκφράσει) την σιωπούσα κοινή γνώμη και παραπέμπει στις καλένδες τον δημιουργικό στοχασμό, κι αντίστροφα (και προς απογοήτευση των καλοπροαίρετων) δεν αποφεύγει τον καιροσκοπισμό (είναι ο μόνος τρόπος να εξηγήσει κανείς το "δεν συμφωνώ με το Μνημόνιο, αλλά τι να κάνουμε τώρα..." που ακούσθηκε στην συνέντευξη στον Πρετεντέρη προχθές), ενώ με την επίκληση στα πιο ζηλόφθονα συναισθήματα τού πολίτη έναντι των "βολεμένων" αυτής της χώρας, που οριοθετεί η προκηρυχθείσα αντισυνδικαλιστική εκστρατεία, η κυρία Μπακογιάννη αποδεικνύει πως μπορεί να είναι ισάξια σε λαϊκισμό με τους αντιμνημονιακούς. Εκτός, βέβαια, αν η παραπάνω θέση οδηγήσει την Συμμαχία σ' έναν πιο προχωρημένο προβληματισμό γύρω από την χρησιμότητα τού πολιτικού προσωπικού εν γένει, κάτι που θα δείξει ότι οι εντός της συντηρητικής παράταξης ακροατές τού λενινισμού είναι περισσότεροι απ' ό,τι αρχικώς νομίζαμε.

"Σημασία δεν έχουν τα πρόσωπα, αλλά το μήνυμα που κομίζουν", υποστηρίζει η αρχηγός. Δυστυχώς, αγαπητή, τις πιο πολλές φορές τα πρόσωπα είναι το μήνυμα. Διαφορετικά, το "Αυτοί είμαστε" τού πανηγυρικού τής Κυριακής είναι άλλη μια κενολογία, ανάμεσα σε πολλές.