Στα όρια του "γραφικού"... και ... ντόρτια !!!

Δεν γίνεται να λέγεσαι Δον Φάμπιο Καπέλο, να φέρεις ένα όνομα τόσο βαρύ στο χώρο της προπονητικής τα τελευταία είκοσι χρόνια , να έχεις ένα (θεωρητικά) πλήρες ρόστερ που συνάμα είναι πιο "πεινασμένο" για διάκριση από ποτέ και να παρουσιάζεις αυτήν την εικόνα σε όλα τα παιχνίδια ,καθ όλη την διάρκεια του Μουντιάλ...

Ο μετρ Μαρσέλο Λίπι την "πάτησε" εξαιτίας του φτωχού ποιοτικά υλικού που επέλεξε να πάρει μαζί του στην Αφρική.Ποδοσφαιριστές όπως ο Κασάνο (που έκανε πλάκα φέτος στην Ιταλία και οδήγησε την Σαμπντόρια σε θέση CL),ο Μίκολι (που συναγωνίστηκε με την Παλέρμο έως το τέλος τον Κασάνο) και ο Μπαλοτέλι (με σημαντικό ρόλο στην πορεία την φετινής Ίντερ) θεωρήθηκαν "κακά" παιδιά (όχι ότι δεν είναι) και αγνοήθηκαν από τον αλαζόνα Ιταλό.Αποτέλεσμα αυτού η τραγική εικόνα της Ιταλίας και η παταγώδης αποτυχία. 

Είναι τελικά το Μουντιάλ αυτό, το "χαρακίρι" των Ιταλών προπονητών;Ασφαλώς και όχι .Ίσως όμως φαίνεται ότι το πέρασμα των χρόνων (ηλικιακά εννοώ) επηρεάζει σαφέστατα και τον προπονητή.

Και επανέρχομαι στον Δον Φάμπιο...ο οποίος διαδέχεται το 2008 τον playboy (payboy) Sven Goran και αναλαμβάνει να οδηγήσει (με το αζημίωτο) τις ελπίδες και τις προσδοκίες ενός ολόκληρου λαού ,ενός ολόκληρου έθνους στην γη της "επαγγελίας"-βλέπε Ν.Αφρική.

Παίρνει την πρωτιά στον όμιλο των προκριματικών και πάνω σε άσπρο άλογο πορεύεται για την Ν.Αφρική.Μέχρι εκεί όμως...και αυτό γιατί ξεχνά τα σχέδια στο νησί.Ή μήπως -τώρα που το ξανασκέπτομαι-δεν είχε καθόλου σχέδια;

Δεν γίνεται να λέγεσαι Δον Φάμπιο εν έτει 2010 να σε φωνάζουν να ηγηθείς της Αγγλίας στο Μουντιάλ και να την παρατάσσεις ως Σαμ Αλαρντάις.Να παίζεις με Εμίλ Χέσκει κορυφή (στην αρχή) και να  με "βαθιά καθίσματα" (Ματζουράκεια ατάκα αυτή) και εν συνεχεία ως άλλο σχέδιο να παίζεις 4-4-2 με τον Ρούνει πάλι πιο πίσω από τον καθαρό φουνταριστό.Δηλαδή ο Big Sam τι θα κάνει τώρα;

Δεν γίνεται να δίνεις εικόνα ομάδας Premier League που μάχεται να γλιτώσει τον υποβιβασμό και να θέλεις κούπα.Δεν μπορείς να πηγαίνεις να παίξεις έτσι σύγχρονο ποδόσφαιρο...Δεν μπορείς να λέγεσαι Δον Φάμπιο και να έχεις εναποθέσει όλες σου τις ελπίδες στο "δέσιμο" της ομάδας σε κάποιον Μπάρι ο οποίος προέρχεται από τραυματισμό και δεν μπορεί να "πάρει τα πόδια του" ( ο Οζίλ που δεν είναι και ο ταχύτερος ποδοσφαιριστής μοιάζει με τον Μπόλτ στο τρίτο γκολ της Γερμανίας). 

Δεν γίνεται να μην έχεις πιστέψει (έστω και με το χέρι στην καρδιά) σε κάποιον τερματοφύλακα και να εμφανίζεις την ομάδα από το δεύτερο παιχνίδι και μετά δίχως τερματοφύλακα.Γιατί η Αγγλία ουσιαστικά με τους Γερμανούς έπαιζε χωρίς κανονικό τερματοφύλακα.Τον "συνταξιούχο" Τζέιμς είναι σαν να τον βρήκαν σε αλάνα και για να συμπληρώσουν του είπαν "έλα να παίξεις μαζί μας ".Στα τρία πρώτα γκολ έχει μεγάλη ευθύνη.Στο πρώτο όφειλε να έχει βγει και καθαρίσει την φάση...αλλά δεν πήρε "μυρουδιά" παρά μόνο όταν την "ξεψάριζε" από τα δίχτυα.Το δεύτερο το "άρπαξε" στην κλειστή γωνία και ενώ βοήθησε τον επιθετικό γυρίζοντας την πλάτη για να μην του έρθει "στην μάπα" και του χαλάσει την "μόστρα"...Το τρίτο το "τρώει" και αυτό στην κλειστή... εεε  να μην "φάει" και ένα κανονικό;και έτσι έπεσαν τα ντόρτια.Ότι πήγε μέσα "έγραψε".

Συμπερασματικά ο Δον Φάμπιο πήγε προφανώς για την "αρπαχτή".Δεν την δούλεψε την ομάδα ,δεν προβληματίστηκε (γιατί παλαιότερα έδειξε μεγάλα δείγματα της γνώσης του).Απλά τους "κατέβασε" σαν άλλος "Mike Bassett" με αποτέλεσμα να τους στείλει από νωρίς στα νησιά μας.

Λέγοντας αυτά δεν  εννοώ ότι οι ποδοσφαιριστές στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων.Αλλά  προκειμένου να μην "κουτουλάνε" τα στόπερ ,να μην δέχεσαι γκολ από ελεύθερο του τερματοφύλακα,να μην τρέμουν τα ακραία μπακ σαν τα ψάρια,να μην πουλάνε την μπάλα τα χαφ , να παίρνουν την μπάλα ορθολογικά τα φορ...οφείλεις ως Δον Φάμπιο να έχεις κάποιο σχέδιο.

Και εν τέλει δεν γίνεται και οι έντεκα να μην βλέπονται...τότε κάτι άλλο φταίει!

Υ.Γ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της ψυχολογίας  του Ιταλού ... η απόλυτη ηρεμία (αποτέλεσμα του πλήρους ελέγχου της κατάστασης )που τον διακρίνει καθώς και τα "βουντού" με τον "psycho" κατά κόσμον Στιούαρτ Πίρς που κάνει.Θαυμάστε τον!