The Daltons' Politics

Η Elizabeth Taylor δεν ήταν ποτέ από τις αγαπημένες του William. Εντυπωσιακή, αλλά όχι τόσο όσο η Rita Hayworth. "Εύθραυστη", αλλά όχι σαν την Ingrid Bergman. Όμορφη, αλλά όχι και Ava Gardner. Παρ' όλα αυτά, αρκεί μια ματιά στις φωτογραφίες της για να καταλάβει κανείς τί ζημιά μπορεί να πάθει κάποιος σαν τον Richard Burton. Από τις καταστροφές που μόνο ένας φίλος μπορεί να αποτρέψει αν σε προλάβει πριν πέσεις με τα μούτρα. Ελλείψει άλλης νεκρολογίας από τους σινεφίλ του blog, ο William εκφράζει το θαυμασμό του για την πιο αντιπροσωπευτική εκπρόσωπο της κατηγορίας "Γυναίκες-κακός μπελάς".

Η πρώτη μου επαφή με την ταινία υπήρξε ένα tweet που παρέπεμπε στο προσωπικό blog του δημοσιογράφου Προκόπη Δούκα και την άποψή του για την ταινία, όπου ο πρόλογός του αρκούσε για να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον. Είδα επιτέλους την ταινία και ομολογώ πως ξεπέρασε τις προσδοκίες μου. Η ταινία πραγματεύεται ένα σοβαρό πολιτικό ζήτημα και ουσιαστικά εξηγεί την ανάγκη να νιώθει εμπιστοσύνη ο λαός στον εκάστοτε ηγέτη, έστω και αν στην περίπτωση του Βασιλέα της Αγγλίας αυτός είναι γλάστρα. Σε αυτόν τον καμβά χτίζεται μία ειλικρινής σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα είχαν συναντηθεί ποτέ και για κανένα λόγο. 

Δεύτερη μέρα του χρόνου και στη Nova αποφασίζουν να μας φτιάξουν το μεσημέρι με μία πρωτοχρονιάτικη ιστορία λίγο διαφορετική. Έβαλαν το Havana . Μία ταινία που η ιστορία της ξεκινά στο καράβι που κατευθύνεται στην πρωτεύουσα της Κούβας τις μέρες των Χριστουγέννων του 1958 και ολοκληρώνεται την πρωτοχρονιά του 1959. Τότε που ο Fidel και η παρέα του πήραν στα χέρια τους την εξουσία. 

Μπήκε στο ταβερνάκι λίγο πριν τις 8. Ο κυρ-Κώστας, ο συνονόματός του, τηγάνιζε για τη λιγοστή πελατεία που συνήθως έρχεται τις καθημερινές. Χαιρέτησε και κάθησε στο αγαπημένο του τραπέζι δίπλα στο παράθυρο. Τον τελευταίο καιρό είχε παρατηρήσει ότι δεν άντεχε πολύ τα βράδια. Μετά το ματς του ΠΑΟ με την Κοπεγχάγη είχε σκεφθεί αυτή τη λύση. Όταν ένιωθε ότι αυτό που πρόκειται να δει, θα τον κουράσει, πήγαινε κάπου μακριά από τον καναπέ του. Ευτυχώς, το καταφύγιό του στο Κόκκινο Λιμανάκι δε μάζευε πολύ κόσμο το χειμώνα. Οι λίγοι γέροι που σύχναζαν εκεί τα βράδια, τον αγαπούσαν και τον σέβονταν.

Είχαν περάσει ήδη 10 χρόνια από τότε που ο Νίκος έφυγε από το Αγρίνιο. Από τότε είχε να δει τα μάτια της Άννας και τον κολλητό του τον Λευτέρη. Είχε υποσχεθεί πως γυρνώντας από το στρατό θα έφτιαχναν παρέα με τον Λευτέρη εκείνο το τζαμάδικο που ονειρευόντουσαν από μικροί και θα ζούσε την ζωή του παρέα με την Άννα τον παιδικό του έρωτα. Ο Θύμιος, ο Μιάου και ο Φίλιππος που συμπλήρωναν την παρέα έμειναν και αυτοί πίσω, όπως άλλωστε και ο πατέρας του με τον αδελφό του. Αυτές οι σκέψεις διαπέρασαν το μυαλό του μόλις δέχτηκε το τηλεφώνημα από τον manager του. Αυτός στην προσπάθεια του να τον συνεφέρει από το σύνδρομο της λευκής σελίδας, που είχε φωλιάσει στο μυαλό του και κινδύνευε να του καταστρέψει την καριέρα του, σκέφτηκε πως θα ήταν καλή ιδέα να μιλήσει σε ένα σεμινάριο που τον κάλεσαν στο πανεπιστήμιο στο Αγρίνιο. 

Άρτι εξαχθείς από την λευκή νάρκη, στην οποία τον εγκλώβισε η ενδελεχής μελέτη τής πλέον διαβόητης οπτικοακουστικής παραγωγής στα ελληνικά χρονικά, ο Averell δίδει στην δημοσιότητα το μανιφέστο τού fan club τής νέας εθνικής μας σταρ. • Να λείπει το επιτιμητικό ύφος. Τι πάει να πει, “γιατί το αγόρασες”; Το αγόρασα γιατί έτσι γουστάρω. Εγώ σου την λέω που προτιμάς τα δελτία ειδήσεων τού Star, ξεφυλλίζεις το Cosmopolitan, ανακυκλώνεις για τέταρτη φορά το Sex and the City, κι ισχυρίζεσαι ότι έτσι “ξεδίνεις”; Στο εξής, εγώ θα “ξεδίνω” με Τζούλια.

Μετά από πολλά χρόνια χάρηκα για τα βραβεία Oscar. Πέρα από την δικαίωση του ινδάλματος του blog Jeff Bridges που για πολλοστή φορά παίζει ένα χαρακτήρα από αυτούς που οι Daltons' λατρεύουμε, χάρηκα ιδιαίτερα και για τα βραβεία που σάρωσε το "The Hurt Locker". Συμπτωματικά την ταινία την είδα κάποιες ώρες πριν την βράβευση και ομολογώ πως με εντυπωσίασε. Αρχικά περίμενα μία κλασική πολεμική ταινία που να αφορά στον πόλεμο στο Ίρακ. Όμως η ταινία καταφέρνει να προσεγγίσει την ψυχολογία του πολέμου με τελείως διαφορετική ματιά. Η σκηνοθέτης προσεγγίζει εξαιρετικά την μοναχική φύση του ήρωα της ταινίας και τον παραδίδει στο κοινό ως άνθρωπο και όχι ως πολεμιστή.

Ανήμερα της πρωτοχρονιάς κατόρθωσα να συνδυάσω χρόνο και διάθεση ώστε να παρακολουθήσω την ταινία του σπουδαίου James Cameron. Η ταινία αυτή καθεαυτή σε επίπεδο υπόθεσης είναι μία απλή ιστορία. Πάνω κάτω όπως έχει πει και ένας φίλος μου Καουμπόιδες και Ινδιάνοι, με την κλασσική ερωτική ιστορία στο περιθώριο. Όμως το θέαμα της είναι φαντασμαγορικό. Είναι κυριολεκτικά μία πανδαισία εικόνων και αισθήσεων. Ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 90 οι κινηματογραφικές αίθουσες στη προσπάθεια τους να ανταγωνιστούν την λαίλαπα του video αναγκάστηκαν να αναβαθμίσουν τις υπηρεσίες τους. Η αναβάθμιση είχε να κάνει με τη χρήση ψηφιακών προβολέων για την βελτίωση της εικόνας, την χρήση πολλαπλών καναλιών ήχου - το περίφημο Dolby Surround - και φυσικά με την βελτίωση στις υπηρεσίες που περιλάμβαναν καλύτερες θέσεις και αίθουσες. Από το τέλος της δεκαετίας του 90 και για όλη την διάρκεια της δεκαετίας που μας πέρασε ο αντίπαλος ήταν διαφορετικός. Η ψηφιακή εικόνα και ο ψηφιακός ήχος, βρισκόταν σε κάθε ...

Επτά ευρώ. Τόσο κοστολογούν η κυρία Αρβελέρ, ο κύριος Θεοδωρόπουλος και ο κύριος Χουβαρδάς τον… αέρα τού Εθνικού Θεάτρου. Κτήριο Τσίλλερ, στην Αγίου Κωνσταντίνου. Κεντρική Σκηνή – αυτή, η εν χορδαίς και οργάνοις ανακαινισθείσα και εγκαινιασθείσα, το “όραμα τού Κούρκουλου” που έγινε πραγματικότητα. Τα εισιτήρια για τις μη προνομιούχες θέσεις στις πτέρυγες τού β’ εξώστη αναγράφουν, “Ευρώ: 7.00 ΠΕΡ. ΟΡΑΤΟΤΗΤΑ” (ομολογώ, έπρεπε να την ψυλλιαστώ, με τον… περιορισμό τού “περιορισμένη”). Όπως και να ‘χει, βεβαιώνω πως πρόκειται για ευφημισμό – κάτι σαν τον Εύξεινο Πόντο, τον Ειρηνικό Ωκεανό, τους απασχολήσιμους και την ευελιξασφάλεια. Εκτός αν, σε κάποια από τις ελληνόφωνες χώρες τού κόσμου ετούτου, “περιορισμένος” σημαίνει “καθόλου”. Σύντροφε, που μου μιλάς πίσω από το γκισέ σου, το “δεν θα βλέπετε καλά” δεν αρκεί. Ή με ενημερώνεις ότι δεν θα βλέπω τίποτα, ή με παίρνεις από το χεράκι, με ανεβάζεις στην θέση μου και μ’ αφήνεις ν’ αποφασίσω για λογαριασμό μου, πριν κλείσω τα εισιτήρια. Διαφορε...

Η λέξη "ξεπέτα" είναι γνωστή σε όλους. Συμβολίζει κάτι γρήγορο, πρόχειρο και συνήθως διασκεδαστικό. Σε επίπεδο κειμένου είναι κάτι σαν αυτό που ακολουθεί και προκύπτει όταν βαριέσαι αφόρητα να καταπιαστείς με κάτι βαρύ και δύσκολο όπως είναι για παράδειγμα ο Dalton-ικός διάλογος για το μεταναστευτικό την έναρξη του οποίου οφείλουμε στον Averell. Φυσικά, όπως κι ο Δ. Σολωμός, ο William έχει επιρροές από το κίνημα του Γερμανικού ρομαντισμού και συνηθίζει να αφήνει ανολοκλήρωτα τα κείμενά του όταν διαπιστώσει ότι αυτά δεν προσεγγίζουν την τελειότητα. Έτσι, το κείμενο για το μεταναστευτικό ακολουθεί τους ρυθμούς της εκτροπής του Αχελώου και η "ξεπέτα'" κατέληξε να ολοκληρωθεί τρεις μέρες αργότερα. Τελευταία Κυριακή του Ιουλίου με καύσωνα και τίποτα δε μοιάζει σημαντικό πέρα από μια παραλία και πέντε βότκες με πολύ πάγο, το βράδυ. Ίσως κι ένα θερινό σινεμά για όσους βρίσκονται ακόμη στην Αθήνα. Για τους σινεφίλ λοιπόν, δέκα αγαπημένες ατάκες μέχρι να βραδιάσει: 1. ...

" America has become a second rate power. The trade deficit and the fiscal deficit are at nightmare proportions " Η παραπάνω φράση είναι ο εισαγωγικός λόγος του Gordon Gekko στη συνέλευση των μετόχων μίας χαρτοβιομηχανίας στη ταινία "Wall Street". Ακούγοντας τη φράση αυθόρμητα σκέφτηκα ότι θα μπορούσε να αφορά την Αμερική του 2007 (πριν τη κρίση που ερχόταν με φόρα) και όχι του 1987 που γυρίστηκε η ταινία. Άλλωστε και το 1987 σε κραχ οδηγήθηκε το χρηματιστήριο, μόνο που συνήλθε πολύ πιο εύκολα από ότι σήμερα. Την ταινία την είδα για πολλοστή φορά χθες το απόγευμα την ώρα που η μπόρα χτυπού σε τα βόρεια προάστια. Τα ελεύθερα κανάλια είχαν αυτό το πράγμα που ονομάζο υν δελτίο ειδήσεων και το συνδρομητικό μας έκανε ένα ανέλπιστο δώρο προβάλλοντας τη ταινία. Το τι πραγματεύεται η ταινία είναι πάνω-κάτω γνωστό, ο Gordon Gekko τον οποίο ενσαρκώνει μοναδικά ο Michael Douglas (έκτοτε δεν κατάφερε να κάνει ανάλογη ερμηνεία), είναι ο ορισμός του καρχαρία των επιχειρήσεων. Αξι...

Ήταν ένα ζεστό σούρουπο, κάπου στα Βόρεια Προάστεια (τα αγαπημένα των αδελφών πλην εμού), ως συνήθως σε μια μπυραρία. Ηπιαμε δυό-τρία βαρέλια παγωμένη μπύρα, "τσακίσαμε" ότι λουκάνικο είχε το κατάατημα και κάναμε πλακίτσα στον Averell για την Εθνική Γερμανίας. Διανύαμε τις μέρες του EURO 2008 και πάνω στη "φτιάξη¨ μας, έπεσε η ιδέα. "Ρε σεις, δεν κάνουμε ένα blog;" Τα γέλια που ακουγόνταν πριν την πρόταση που έπεσε στο τραπέζι, εκείνη τη στιγμή δυνάμωσαν. Μετά από αμέτρητες χιουμοριστικές ατάκες περί του blog, αλλάξαμε θέμα, μιας και η σερβιτόρα κέρδισε την προσοχή μας και ασφαλώς τη μερίδα του λέοντως στα σχόλια της συζήτησής μας. Το θέμα έμεινε εκεί, και νομίζσαμε ότι απλά κάναμε πλακίτσα, ώσπου δύο μέρες μετά, με ενημέρωσαν ότι βαφτίστηκα "Jack" και ότι έπρεπε να γράψω ένα κομμάτι στο blog. "Ρε παιδιά, σοβαρά μιλάτε. Δεν έχω χρόνο για blog, πλάκα κάναμε προχτές! Τη συνέχεια την γνωρίζετε...! Ήταν 15 Ιουνίου του 2008... ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑ DALTON-...

Θεάτρου τύμβος Το αυτοκίνητο κάτω απ’ το μπαλκόνι σου κορνάρει για να κατεβείς. Ακολουθεί μήνυμα στο κινητό – “τελείωνε, θα χάσουμε την αρχή!”. Το ρολόι σου δείχνει έξι το απόγευμα, και συλλογίζεσαι πως η τελευταία φορά που ξεκίνησες για κάπου τρεις ολόκληρες ώρες νωρίτερα απ’ την ώρα που θα ‘πρεπε να είσαι εκεί ήταν τότε, που πήγατε με τους άλλους πορεία στο “Καραϊσκάκη” για το ντέρμπι. Η ανάμνηση και μόνο σε κουράζει. Αναστενάζεις – “Επίδαυρος είναι αυτή”, λες στον εαυτό σου, κι αυτήν την παράσταση δεν θα την έχανες με τίποτα. Αποφασίζεις να διώξεις τις κακές σκέψεις με την βοήθεια λίγων κλασικών στίχων τού Eric Idle, συνοδευόμενων από το απαραίτητο whistling, και κατεβαίνεις. Το αυτοκίνητο είναι γρήγορο κι ο οδηγός τζιμάνι, κι έτσι η διαδρομή ως την Κόρινθο αποδεικνύεται παιχνιδάκι. Μετά, βέβαια, αφήνετε την εθνική και πιάνετε τον επαρχιακό. Είναι λες και βρίσκεσαι στην Κηφισίας σε ώρα αιχμής: ακινητοποιημένα αυτοκίνητα, το ΚΤΕΛ τής γραμμής, μοτοσικλέτες σε εκνευριστικά ριψοκίνδυνο...

Το σκηνικό, αν το καλοσκεφθείς, θύμιζε θερινό σινεμά – καρέκλες στοιχισμένες απέναντι από την υπερυψωμένη σκηνή, με σκόρπια τραπεζάκια ανάμεσά τους για ν’ ακουμπάς ποτό, ποικιλία τυριών ή τους αγκώνες σου, και δυο σειρές υπομονετικών ανθρώπων να προσμένουν την προσέγγισή τους στα μπαρ στο πίσω μέρος, χαζεύοντας την παράσταση. “Ιεροσυλία”, διαμαρτύρεται ο ελιτιστής μέσα μου – “χαλάρωσε”, τον επανέφερε ο αράπης, “και στα clubs κάπως έτσι γίνεται…”. Αναζητώ την άκρη τού νήματος, τον ειρμό τού κομματιού που έπιασα από την μέση (εφ’ όσον ήθελες ν’ ακούσεις και το Echoes τού Φακανά και τον Carter, έπρεπε ή να αναστατώσεις όλη την αίθουσα φεύγοντας νωρίτερα από την πρώτη παράσταση, ή να χάσεις δέκα λεπτά από την δεύτερη), καθώς προσπαθώ να εξηγήσω όσο πιο χαμηλόφωνα γίνεται στην κοπέλα πίσω από τον πάγκο ότι θέλω από το μαύρο Johnnie κι όχι από το κόκκινο – κι αφού ξεκαθαρίσαμε, προς ανακούφισή μου, ότι όποιος από την παρέα μου είχε την έμπνευση να παραγγείλει Daiquiri για να παρακολουθήσει...

Οι Μπγιόρκλουντ είναι μια μάλλον άσημη οικογένεια της Στοκχόλμης. Ανήκουν στην ευρύτερη αριστοκρατική τάξη, έχουν επαφές με κάποιους παράγοντες του σουηδικού δημοσίου βίου, αλλά ποτέ κανένα μέλος τους δε διέπρεψε σε τίποτα. Μάλιστα, οι πιο νέες γενιές της άρχουσας τάξης αναρωτιούνται συχνά ποιοι είναι αυτοί που βλέπουν μπροστά τους στις περισσότερες εκδηλώσεις. Η απάντηση βρίσκεται πολλούς αιώνες πίσω. Ένα αυγουστιάτικο βράδυ του 1480 ένας μεσήλικας ψαράς, ο Ταρ Μπγιόρκλουντ επέστρεψε στις νορβηγικές ακτές ύστερα από περιπλάνηση ενός μηνός στη θάλασσα. Μετά τη γιορτή που ακολούθησε για τη διάσωσή του, τον ρώτησαν να τους πει τί του είχε συμβεί. Ενώ, λοιπόν, βρισκόταν στα ανοιχτά είδε ένα μεγάλο ψάρι να περνάει δίπλα από το καΐκι του με ταχύτητα. Το ακολούθησε και για κάμποσες μέρες προσπάθησε να το παγιδεύσει. Όταν κάποια στιγμή αποφάσισε να παραιτηθεί και να γυρίσει πίσω, συνειδητοποίησε ότι είχε φθάσει πιο δυτικά από ποτέ. Για δύο μέρες βρέθηκε σε πλήρη άπνοια, χωρίς να μπορεί να οδη...

Έμενε σε μια παραλιακή περιοχή του Connecticut, ήταν παντρεμένος με την ίδια γυναίκα για 50 χρόνια, συμμετείχε σε επαγγελματικούς αγώνες αυτοκινήτων, είχε ιδρύσει εταιρεία προϊόντων διατροφής της οποίας το σύνολο των μετά φόρων κερδών πήγαινε σε φιλανθρωπίες, ενώ συμμετείχε ενεργά τόσο ως επικεφαλής όσο και ως χορηγός σε δεκάδες φιλανθρωπικά ιδρύματα και σκοπούς και είχε έντονη πολιτική δράση (τόσο έντονη που η Susan Sarandon μπροστά του μοιάζει απολιτίκ). Κάπου μέσα σε αυτή τη ζωή κατάφερε να μας πείσει ότι ήταν ο "Fast" Eddie Felson, o Cool Hand Luke, ο Butch Cassidy, ο Roy Bean, ο Henry Gondorff, να συνεργαστεί με Alfred Hitchcock, Otto Preminger, Martin Ritt, Richard Brooks, Martin Scorsese, να συμμετάσχει ακόμα και σε ταινία της Pixar (με θέμα - τι άλλο; - τα αυτοκίνητα), να κερδίσει ένα Oscar στις 9 υποψηφιότητές του (περισσότερες έχουν μόνο ο Jack Nicholson και ο Lawrence Olivier) και να του αποδοθούν δύο τιμητικά και να γίνει ίνδαλμα για τους περισσότερους νέους ηθοπο...

Μετά και το κείμενο του Joe για τον Jeff Bridges ,με τον οποίο τελικά συμφωνούμε σε κάτι ( Michelle και πιανίστας τζαζ θα διάλεγα κι εγώ), αξίζει να γίνει μία αναφορά στους «καταραμένους» ήρωες του σινεμά. Αναντίρρητα, η σκηνή με τη Susie Diamond στο πιάνο να τραγουδάει “ Makin ’ whoopee ” είναι συναρπαστική, όμως ο Jack Baker είναι ο ήρωας που κάνει την ταινία μυθική, τόσο για τους λόγους που παρουσιάζει ο Joe , όσο και για έναν άλλον. Ανήκει σε μία κατηγορία ηρώων του χόλιγουντ με ιστορία αρκετών δεκαετιών. Από το κραχ του 1929 και μετά, ο κινηματογράφος στις Η.Π.Α. στράφηκε αναγκαστικά σε παραγωγές μικρότερου κόστους, από τα έπη που παρουσίαζε έως τότε. Τα αστυνομικά μυθιστορήματα του Τσάντλερ , του Χάμετ και άλλων, που κυριαρχούσαν ως αναγνώσματα, προσέφεραν καλά και φθηνά σενάρια με χαμηλό κόστος παραγωγής και σίγουρη εισπρακτική επιτυχία. Έτσι, στην οικονομική δυσπραγία και τις διατάξεις του κώδικα Χέιζ* για τον κινηματογράφο, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό η δημιουργία ενός ...

Από τότε που αποφασίσαμε με τον William να βάλουμε σαν εργασία εισαγωγής στο blog το θέμα με τον Kevin Costner στο Billy the Kidd είχα αποφασίσει να γράψω ενα ανάλογο άρθρο για τον Jeff Bridges. Πρωτού ξεκινήσω κάνω μία μικρή παρένθεση για να σχολιάσω ότι ο Billy ξεπέταξε την εργασία του και επέλεξε ένα χαρακτήρα από μία ερωτική κομεντί της πλάκας με επιχειρήματα περί Jenifer Aniston και ότι όλοι θα θέλαμε να είμαστε ο τύπος από το The Freshman. Διευκρινίζω απλά ότι η Kelly Preston στο For the love of the game είναι απείρως καλύτερη γκόμενα από την Aniston και δεν επεκτείνομαι παραπάνω γιατί μετά έχουμε και Sean Young στο No way out κλπ. Στο θέμα μας λοιπόν. O Bridges (o Jeff όχι ο ατάλαντος αδελφός του Bo) ανέκαθεν σου προκαλούσε σεβασμό για τις ερμηνείες του. Δεν κατάφερε ποτέ να γίνει pop είδωλο όπως π.χ. ο Tom Cruise ούτε να φτάσει στο status του Al Pacino και του Robert De Niro κατάφερε όμως να μας δώσει εκπληκτικούς χαρακτήρες και ρόλους με τους οποίους κατά πάσα πιθανότητα ο μισ...

Έπειτα από πολύ ψάξιμο,κυρίως στο cavafis.compupress.gr, δεν μπόρεσα να βρω το ποίημα που πίστευα οτι υπάρχει. Κατέληξα σε αποσπάσματα από πολλά. Αν κάποιος το βρει θα χαρώ να το δω ως σχόλιο. Περιττό να πω ότι αν ζούσα στις Η.Π.Α θα θεωρούσα τον Ομπάμα χρυσή ευκαιρία για τη χώρα και θα τον ψήφιζα και με τα δύο χέρια. Απλώς, τα επόμενα βγαίνουν αυθόρμητα όταν βλέπεις έναν υποψήφιο πρόεδρο των Η.Π.Α. να κάνει προεκλογική συγκέντρωση στο Βερολίνο ενώπιον χιλιάδων επευφημούντων Γερμανών. ........................................................ Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ' ευχήν στην Αποικία δεν μέν' η ελαχίστη αμφιβολία, και μ' όλο που οπωσούν τραβούμ' εμπρός, ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή. (Εν μεγάλη Ελληνική αποικία το 200π.Χ.) ......................................................... -Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι; Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα. (Περιμένοντας τους βαρβάρους) ........................

Βρες κι εσύ έναν δολοφόνο, μπορείς Παρακολουθώντας την εξέλιξη στο “Rear Window” του Alfred Hitchcock, που προβάλλεται αυτές τις μέρες στα θερινά σε αποκατεστημένη κόπια, έχεις την έντονη πεποίθηση πως το όλο δράμα θα καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος στην επόμενη στροφή, πως θ’ αποδειχθεί πέρα από κάθε αμφιβολία η φαντασιοπληξία τού φωτορεπόρτερ-ερασιτέχνη-ντετέκτιβ Stewart, θα του φορέσουν τον ζουρλομανδύα που του αξίζει κι όλοι μας θα γυρίσουμε στα σπίτια μας ευτυχισμένοι για τον θρίαμβο τής κοινής λογικής επί της μυστηριολαγνείας – και της κατάχρησης ουσιών. Εγώ, τουλάχιστον, την είχα. Φεύγοντας από το σινεμά, κι αφού ο ένοχος είχε ομολογήσει το έγκλημα κι όλοι μου γενικώς οι φόβοι είχαν επαληθευθεί, σκεπτόμουν πως, αν ήμουν Αμερικανάκι στην δεκαετία τού ΄50 κι έβλεπα την ταινία, θα έβγαινα απ’ τα ρούχα μου με την αδιαφορία που επεδείκνυε ο αστυνομικός φίλος τού ήρωα μπροστά στα “αδιάσειστα” στοιχεία. Αν σου πρότεινα να δεις μια ταινία που επί 112 λεπτά τής ώρας εκτυλ...