Παραγουάη - Ισπανία 0-1: Εύκολα

Αγώνες σαν αυτόν, τον τελευταίο χρονικά προημιτελικό τού Παγκοσμίου Κυπέλλου 2010, είναι τελικά η ευτυχία τού ποδοσφαιρόφιλου: στρατηγική εναντίον προσωπικοτήτων, αμφιλεγόμενες (απο)φάσεις και στιγμιότυπα που χαράσσονται στην μνήμη, ήρωες κι αντιήρωες, χιλιάδες άκρες να πιαστείς για ν' αρχίσεις την αφήγηση, να μην ξέρεις ποιαν απ' όλες να διαλέξεις. Στο πιο γεμάτο παιγνίδι τού Mundial ως τώρα, η επίγευση που μένει στο βάθος αυτής της πλούσιας, μεθυστικής ποδοσφαιρικής γουλιάς είναι πως η Παραγουάη θα μπορούσε, εύκολα, να είναι στην θέση τής Ισπανίας στον ημιτελικό τής Τετάρτης.

Από τους Λατινοαμερικάνους έλειψε η τύχη: η απόφαση τού επόπτη να σηκώσει το σημαιάκι στο οριακά κανονικό γκολ τού Valdez, στο 41', είναι απόφαση "κορώνα-γράμματα", με ολίγη από σεβασμό στο φαβορί. Έλειψε, επίσης, η ψυχραιμία: καθώς ο Cardozo στήνει την μπάλλα στην βούλα, στο 57', όλοι οι μύες στο πρόσωπό του συσπώνται φωνάζοντας πως ο τύπος, που βρήκε δίχτυα 38 φορές φέτος με την φανέλα τής Benfica, είναι έτοιμος να λυγίσει από το άγχος. Η εκτέλεσή του, δυνατά και χαμηλά στην αριστερή γωνία, είναι εξαιρετική για τα δεδομένα τής στιγμής, αλλά όσο λιγότερη από το τέλειο χρειαζόταν για να κάνει το θαύμα του ο San Iker. Έλειψε κι ένα σέντερ φορ σε φόρμα: πέρα από τον εξαντλημένο Cardozo, ο Santa Cruz έκανε ένα αδιάφορο τουρνουά, κι έγραψε την πιο θλιβερή σελίδα μιας καθ' όλα αξιοσέβαστης καριέρας αδυνατώντας να νικήσει τον Casillas στην φάση τού 89'. Αν η τακτική τού ματς το επέτρεπε, ο Martino θα τους είχε αφήσει και τους δυο στον πάγκο, αλλά χρειαζόταν ένα σκιάχτρο για τους Ισπανούς αμυντικούς.

Αυτό που έλειψε περισσότερο απ' όλα στην Παραγουάη είναι, φυσικά, ο ηγέτης. Στο πιο καλοδουλεμένο, στο αρμονικότερο ποδοσφαιρικό σύνολο αυτού του Mundial, απουσίασε ο παίκτης που θα πάρει την ομάδα στις πλάτες του την κρίσιμη ώρα. Φάνηκε στο 0-0 με την Νέα Ζηλανδία, με τα πόδια βαριά από το άγχος τής πρόκρισης, φάνηκε στο 0-0 με τους Ιάπωνες, που οποιαδήποτε έμπειρη ομάδα με την ποιότητα τής Albirroja θα το καθάριζε εύκολα, φάνηκε και σε όλες τις καθοριστικές φάσεις τού χθεσινού ματς, πιο πολύ μάλιστα στο 89': ζαλισμένη από το σοκ τού γκολ στο 83', η αρμάδα τού Martino καταφέρνει να σταθεί στα πόδια της και να παίξει ποδόσφαιρο, την ώρα που το μεγάλο φαβορί ασχολείται με το πώς θα περάσει η ώρα, και βγάζει τον επιθετικό της σε θέση για γκολ. Santa Cruz και Barrios έχουν την ευκαιρία να στείλουν τον προημιτελικό στην παράταση, αλλά σημαδεύουν το κέντρο τής εστίας και τον Casillas, κάνοντας ενστικτωδώς αυτό για το οποίο κανείς δεν θα μπορεί να τους κατηγορήσει, πίσω στην πατρίδα. Λίγο, φυσικά, για να νικήσει τον τυπά που "έβγαλε" το πέναλτυ τού 57'.

Στην άλλη πλευρά, το 1-0 φαντάζει φτωχό για την ομάδα, στην οποία φαίνεται πως οι Μοίρες έχουν μοιράσει όλους τους άσους. Εδώ οι προσωπικότητες ξεχειλίζουν - μια απ' αυτές, ο Andres Iniesta, έγινε ο προάγγελος τής πρόκρισης στο 83', όταν με δική του κούρσα κατά μέτωπο έσπασε τις ισορροπίες στην άμυνα ων Παραγουανών προτού πασάρει δεξιά στον απροσδόκητα αμαρκάριστο Pedro, στην φάση που ολοκληρώθηκε με απολογισμό τρία δοκάρια και σκόρερ τον Villa. Αλλά τα πραγματικά καλά νέα έρχονται από τον πάγκο: εκεί που άλλοι, προβεβλημένοι συνάδελφοί του θα διαχειρίζονταν τον αγώνα με αλλαγές "βάσει προγράμματος", ο Vicente del Bosque, ο αγαπημένος "ταβερνιάρης" των επαϊόντων αυτής της γης, αφήνει την ομάδα του χωρίς κλασικό φορ στο 56' (Fabregas αντί του Torres), προκειμένου ν' αποκτήσει την κυριαρχία στο κέντρο, και στο 75' αντικαθιστά τον κουρασμένο (κι απογοητευμένο απ' το χαμένο δικό του πέναλτυ τού 59') Xabi Alonso με τον πιο προωθημένο, κινητικό κι απειλητικό Pedro, για να φτιάξει το σχήμα που έμελλε να "κλειδώσει" το ματς.

Το τέλος τής βραδιάς αφήνει τον Averell Dalton με αισθήματα αμέριστης συμπάθειας προς την Παραγουάη, που γυρίζει σπίτι της ως το ιδανικό σύνολο ποδοσφαιριστών, ως ομάδα-παράσημο για τον προπονητή της, κι ως η εθνική που θα πρέπει πλέον ν' αναζητήσει τον τρόπο (και τον ηγέτη) για να κάνει το βήμα παραπέρα. Και περιμένει να δει τι θα σκαρφισθούν οι πρωταθλητές Ευρώπης για να καταβάλουν για δεύτερη σερί διοργάνωση τους Γερμανούς, που δείχνουν πιο αποφασισμένοι από ποτέ.