Ho visto Maradona...

Καλοκαίρι 1984, ένα αυτοκίνητο προσεγγίζει οδικώς τη Napoli προερχόμενο από το λιμάνι του Brindisi. Στο πίσω κάθισμα ένα αγόρι 10 χρονών βλέπει την Tangenziale (κάτι σαν την δική μας Αττική Οδό) να είναι γεμάτη παρκαρισμένα αυτοκίνητα και ακόμα και τα booth των διοδίων να είναι άδεια. Στο μπροστινό κάθισμα απορία και συζήτηση για το τι συμβαίνει μέχρι που φτάνουμε στο σημείο που η περιφερειακή οδός περνάει πάνω από το στάδιο Sao Paolo. Εκεί κόσμος κρεμασμένος σαν τσαμπιά από τις μπαριέρες τραγουδάει στο ρυθμό που έρχεται από το Sao Paolo... Τα παιδικά αυτιά μου αναγνωρίζουν μόνο το όνομα Maradona...

Καλοκαίρι 1986, σε ένα σαλόνι κάπου στην Ελληνική επαρχία μία οικογένεια χαζεύει το Mundial κάθε βράδυ. Το αγόρι είναι πλέον 12 και βλέπει την λατρεμένη του Ιταλία που έζησε το 1982 να κατακτά το τρόπαιο να αποκλείεται νωρίς. Όμως προλαβαίνει να δει τον Diego να κάνει σμπαράλια τους Άγγλους, τους Βέλγους και τους Γερμανούς στο δρόμο για την κατάκτηση του τροπαίου από την ομάδα του ενός. Ντρίπλες, ασίστ, γκολ και το χέρι του θεού δεν φτάνουν για να περιγράψουν την εικόνα, ενός Κοντορεβιθούλη με τα έξτρα κιλά του που κάνει πλάκα σε όλους. 

Καλοκαίρι 1990, το αγόρι έχει φτάσει στα 16, η Napoli έχει προλάβει να πάρει τίτλους με τον Maradona να αλλάζει τη μοίρα του ποδοσφαίρου της χώρας και να δίνει σε μία πόλη βασανισμένη από φτώχεια και εγκληματικότητα λόγο να είναι περήφανη. Μία πόλη ζει και αναπνέει για πάρτη του και τα παιχνίδια της κληρωτίδας και των διοργανωτών τον φέρνουν αντίπαλο της Ιταλίας στην πόλη ΤΟΥ, στο γήπεδο ΤΟΥ για ένα ημιτελικό που δίχασε τη χώρα. Από τη μία οι Ιταλοί και από την άλλη οι Ναπολιτάνοι. Το γήπεδο δεν στηρίζει την χώρα του, στηρίζει το ΘΕΟ του. Τον ένα και μοναδικό που οδηγεί την μέτρια Αργεντινή σε πρόκριση απέναντι στη διοργανώτρια και φαβορί Ιταλία. Στο τελικό χάνει από την ανίκητη Γερμανία με ένα κάλπικο πέναλτι, αλλά ο μπαγάσας έχει καταφέρει όλη την Ιταλία εκτός των Ναπολιτάνων να τον μισεί θανάσιμα.

Καλοκαίρι 1994, η Εθνική μας βρίσκεται απέναντι στην Αργεντινή στην πρώτη της εμφάνιση σε παγκόσμιο κύπελλο. Ο Diego εκεί, υποτίθεται αποτοξινωμένος από την κοκαΐνη και έχοντας περάσει σκληρή δοκιμασία για να είναι έτοιμος. Το παιχνίδι δεν χωράει σε κριτική, αυτό που μένει είναι η απίστευτη γκολάρα του Diego και ο πανηγυρισμός του στην κάμερα. Ακόμα και τότε μου είναι αδύνατο να τον μισήσω, όπως ακριβώς και τέσσερα χρόνια πριν που πετούσε έξω την Ιταλία στο Sao Paolo. Γιατί είναι ο ένας, ο Diego, ο άνθρωπος που άλλαξε τη ζωή όσων τον είδαμε. Την επομένη βρίσκεται ντοπέ και ουσιαστικά αποχαιρετά οριστικά τα γήπεδα.

Όσοι είστε κάτω από 30 προφανώς και δεν μπορείτε να καταλάβετε τι ήταν ο Diego για το ποδόσφαιρο. Δεν υπάρχουν τρόποι να περιγράψουμε πόσο καλύτερος ήταν από τους σύγχρονους ήρωες που διέπρεψαν στα παγκόσμια κύπελλα, στο Champions League, στο Campionato, την Primera Division ή την Premier League. Παίκτες όπως ο Zidane, o Ribo, o Ronaldo (το φαινόμενο όχι ο γλίτσας) δεν είναι άξιοι ούτε τα κορδόνια να του δέσουν. 

Έχει ένα εκατομμύριο ελαττώματα, είναι ψευτοεπαναστάτης, υπήρξε κοκάκιας, αλήτρα, πολλά πράγματα. Όμως είναι ο Diego, ο άνθρωπος που μόνος του έκανε μία πόλη να παραληρεί και να βγάζει επιδεικτικά την γλώσσα στα μεγαθήρια του Βορρά. Ο παίκτης που έκανε τους Ναπολιτάνους να απαρνηθούν την ίδια τους τη χώρα για χατίρι του. Ο παίκτης που έδωσε ΜΟΝΟΣ του ένα παγκόσμιο κύπελλο στην Αργεντινή. Ο παίκτης που για πάρτη του κανείς δεν τολμά να βάψει πάνω από τις τοιχογραφίες του στη Napoli. 

Είναι απλά ο Diego...

Υ.Γ.1.Οι φωτογραφίες είναι από το http://www.todomaradona.com/

Υ.Γ.2. Προσπαθώ να βρω τρόπο να δείξω τι σημαίνει Diego για τη Napoli και για όσους τον έζησαν έστω και λίγο. Νομίζω πως το ακόλουθο video είναι το καλύτερο που μπορούσα να κάνω...