Η μπάλα στην περιοχή
Ο χαμηλός, ως τώρα, δείκτης σκοραρίσματος (η Γερμανία είναι, έτσι κι αλλιώς, μια κατηγορία πάνω από τον σωρό) οφείλει πολλά στο γεγονός ότι οι μικρομεσαίες ομάδες (και μερικές θεωρούμενες μεγάλες, όπως η Ολλανδία) δυσκολεύονται αφάνταστα να “πατήσουν” την αντίπαλη περιοχή. Η ανάπτυξη στον άξονα, με την αναζήτηση τής μπαλιάς-τρύπας στα 4-5 μέτρα και το παιχνίδι με το τεχνητό οφσάιντ, ουδέν έχει αποδώσει ως τώρα, ειδικά καθώς οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές δεν είναι όσο κινητικοί θα έπρεπε στους κενούς χώρους, ως αποτέλεσμα άλλης μιας εξαντλητικής σεζόν. Ο απλούστερος τρόπος, βεβαίως, για να τους βάλεις όλους μέσα στην περιοχή είναι να παίξεις από τα πλάγια. Αλλά αυτό φαίνεται, για κάποιον περίεργο λόγο, εκτός πλάνων των περισσοτέρων – ή εκτός δυνατοτήτων. Να μην έχει την δυνατότητα ο Χαριστέας, που επελέγη αντί του Σαλπιγγίδη ως εξτρέμ και πήγαινε σε μπάσιμο κατά μέτωπο κάθε φορά που έπαιρνε την μπάλα, το καταλαβαίνω. Να μην την έχουν όμως ο Malouda, ο Ribery, ο van Bronckhorst;
Σ’ αυτό το κλίμα, είναι λογικό να ξεχωρίζουν οι ομάδες εκείνες που κατέχουν τα βασικά τού αθλήματος, και τα εφαρμόζουν σωστά. Στην χθεσινή μέρα, την συμπάθεια κερδίζουν οι Δανοί, που για 45’ αναπτύχθηκαν έξυπνα, κινήθηκαν όμορφα στους κενούς χώρους κι έφτιαξαν τουλάχιστον δύο καθαρές ευκαιρίες, πριν δεχθούν το αστείο αυτογκόλ που τους αποσυντόνισε. Οι Ιάπωνες, που έγιναν όσο physical μπορούσαν απέναντι στους Καμερουνέζους κι επεχείρησαν συστηματικά (αν και κάπως μονότονα) το παιχνίδι από τα δεξιά, που έφερε και το γκολ τής νίκης. Και οι Παραγουανοί, οι μόνοι μετά τους Γερμανούς που έδειξαν στο γήπεδο πως ξέρουν τι θέλουν, και ξέρουν και πώς να το πάρουν. Αν ο Villar δεν έκανε εκείνη την αστεία έξοδο στην φάση τού 1-1, δεν ξέρω πώς θα γλίτωναν την ήττα οι azzuri.
ΥΓ. Το να μην θεωρείς καθήκον, ως δημοσιογράφος, να μετέχεις τής ευρύτερης παιδείας (προς όφελος και τέρψιν όσων ενημερώνεις) είναι ένα θέμα. Θα περίμενε όμως κανείς, μετά από 25-30 χρόνια στο κουρμπέτι να ξέρεις πώς ν’ αποφεύγεις τις κακοτοπιές – όταν, ας πούμε, το δίκτυο μετάδοσης γεμίζει τον χρόνο μέχρι την σέντρα τού Ολλανδία-Δανία με πλάνα από τα αποδυτήρια των Δανών, όπου ένας ευτραφής ηλικιωμένος μαύρος με γυαλιά πρεσβυωπίας, που κάτι σου θυμίζει αλλά δεν είσαι σίγουρος τι, έχει μαζέψει τους πάντες γύρω του και τους έχει “χαζέψει” με λόγια και τρόπους, το πιο σοφό θα ήταν να μιλήσεις για κάτι άλλο και να μην ασχοληθείς με το βίντεο. Αλλά οι αληθινά ατρόμητοι τού επαγγέλματος δεν μασάνε από κακοτοπιές. Κι έτσι, την ώρα που η τηλεόραση έδειχνε τον Jon Dahl Tomasson να προσφέρει την φανέλα τής εθνικής Δανίας στον κάτοχο τού Νομπέλ Ειρήνης αρχιεπίσκοπο κ. Desmond Tutu, ο Αλέκος “το όνομά μου είναι Αλέξανδρος” Θεοφιλόπουλος ανακάλυψε στο πλάνο την εμβληματική φυσιογνωμία τού κ. Morten Olsen. Καλύτερα να μασάς, αδερφέ.
ΥΓ2. Όλα τα στραβά τής εθνικής μας μπορούν να διορθωθούν. Αυτό που δεν διορθώνεται με τίποτα είναι η έλλειψη συνοχής στην αμυντική λειτουργία. Φάσεις όπως αυτή που έφερε το πρώτο γκολ των Κορεατών το Σάββατο ήταν το ψωμοτύρι των Ελλήνων διεθνών στο τουρνουά τού 2004 – τότε, κάποιος από τους μέσους ή ο αριστερός μπακ θα είχε καταπιεί την μπάλα, εκεί που οι φετινοί απλώς παρακολουθούσαν. Το δόγμα Rehhagel, που οδήγησε στην θαυμαστή ομοιογένεια τού Euro, έμεινε στο ράφι από τον ίδιο τον εμπνευστή του.
ΥΓ3. Παρά τις γκέλες τής πρεμιέρας, ο Averell Dalton δηλώνει αμετανόητος οπαδός των άμπαλων Άγγλων και κρυφός θαυμαστής τού τσίρκου των Σέρβων. Θέλει να δει τον Wayne Rooney να κάνει ένα μεγάλο τουρνουά και να χρίζεται Ιππότης από την Βασίλισσα. Κι αντί πρόγνωσης, προσφέρει ένα στατιστικό: η μόνη εθνική ομάδα που έχει κατακτήσει Μουντιάλ εκτός… ηπείρου είναι αυτή της Βραζιλίας.
ΥΓ4. Ας μην επιτρέψουμε, σύντροφοι, στην καταιγίδα τού Μουντιάλ να στερήσει τα φώτα τής δημοσιότητας από την αληθινή είδηση τής χθεσινής ημέρας: την ανεξαρτητοποίηση τού βουλευτού Κιλκίς κ. Κώστα Κιλτίδη…
ΥΓ. Το να μην θεωρείς καθήκον, ως δημοσιογράφος, να μετέχεις τής ευρύτερης παιδείας (προς όφελος και τέρψιν όσων ενημερώνεις) είναι ένα θέμα. Θα περίμενε όμως κανείς, μετά από 25-30 χρόνια στο κουρμπέτι να ξέρεις πώς ν’ αποφεύγεις τις κακοτοπιές – όταν, ας πούμε, το δίκτυο μετάδοσης γεμίζει τον χρόνο μέχρι την σέντρα τού Ολλανδία-Δανία με πλάνα από τα αποδυτήρια των Δανών, όπου ένας ευτραφής ηλικιωμένος μαύρος με γυαλιά πρεσβυωπίας, που κάτι σου θυμίζει αλλά δεν είσαι σίγουρος τι, έχει μαζέψει τους πάντες γύρω του και τους έχει “χαζέψει” με λόγια και τρόπους, το πιο σοφό θα ήταν να μιλήσεις για κάτι άλλο και να μην ασχοληθείς με το βίντεο. Αλλά οι αληθινά ατρόμητοι τού επαγγέλματος δεν μασάνε από κακοτοπιές. Κι έτσι, την ώρα που η τηλεόραση έδειχνε τον Jon Dahl Tomasson να προσφέρει την φανέλα τής εθνικής Δανίας στον κάτοχο τού Νομπέλ Ειρήνης αρχιεπίσκοπο κ. Desmond Tutu, ο Αλέκος “το όνομά μου είναι Αλέξανδρος” Θεοφιλόπουλος ανακάλυψε στο πλάνο την εμβληματική φυσιογνωμία τού κ. Morten Olsen. Καλύτερα να μασάς, αδερφέ.
ΥΓ2. Όλα τα στραβά τής εθνικής μας μπορούν να διορθωθούν. Αυτό που δεν διορθώνεται με τίποτα είναι η έλλειψη συνοχής στην αμυντική λειτουργία. Φάσεις όπως αυτή που έφερε το πρώτο γκολ των Κορεατών το Σάββατο ήταν το ψωμοτύρι των Ελλήνων διεθνών στο τουρνουά τού 2004 – τότε, κάποιος από τους μέσους ή ο αριστερός μπακ θα είχε καταπιεί την μπάλα, εκεί που οι φετινοί απλώς παρακολουθούσαν. Το δόγμα Rehhagel, που οδήγησε στην θαυμαστή ομοιογένεια τού Euro, έμεινε στο ράφι από τον ίδιο τον εμπνευστή του.
ΥΓ3. Παρά τις γκέλες τής πρεμιέρας, ο Averell Dalton δηλώνει αμετανόητος οπαδός των άμπαλων Άγγλων και κρυφός θαυμαστής τού τσίρκου των Σέρβων. Θέλει να δει τον Wayne Rooney να κάνει ένα μεγάλο τουρνουά και να χρίζεται Ιππότης από την Βασίλισσα. Κι αντί πρόγνωσης, προσφέρει ένα στατιστικό: η μόνη εθνική ομάδα που έχει κατακτήσει Μουντιάλ εκτός… ηπείρου είναι αυτή της Βραζιλίας.
ΥΓ4. Ας μην επιτρέψουμε, σύντροφοι, στην καταιγίδα τού Μουντιάλ να στερήσει τα φώτα τής δημοσιότητας από την αληθινή είδηση τής χθεσινής ημέρας: την ανεξαρτητοποίηση τού βουλευτού Κιλκίς κ. Κώστα Κιλτίδη…
Σχόλια