Γαλλία - Μεξικό 0-2: Au revoir

- Είμαι σίγουρος πως κάτι μου διαφεύγει...

Το ποδόσφαιρο είναι άθλημα που παίζεται από άντρες με παντελόνια. Από άντρες, που θα δώσουν τα πάντα για την τιμή και την δόξα τής φανέλας που φορούν, της χώρας που εκπροσωπούν, των ανθρώπων που τους αγαπούν. Χάρη σ' αυτό το αίσθημα τιμής, που χαρακτηρίζει κάθε ποδοσφαιριστή απανταχού τής γης, η εθνική Γαλλίας δεν έχει χάσει ακόμη τις ελπίδες της για πρόκριση στην δεύτερη φάση.

Το γιατί είναι απλό. Τι κι αν αρκεί σε Μεξικό και Ουρουγουάη η ισοπαλία στο μεταξύ τους ματς για να κλειδώσουν την πρόκριση σε βάρος Γάλλων και Νοτιοαφρικανών; Είμαι πεπεισμένος ότι και οι δυο ομάδες θα τα δώσουν όλα για την νίκη. Πρώτον, γιατί η κατάκτηση τής πρώτης θέσης είναι θέμα γοήτρου και για τις δυο. Δεύτερον, γιατί είναι ισχυρό κίνητρο να αποφύγεις την σύγκρουση με την Αργεντινή στο σταύρωμα με τον δεύτερο όμιλο. Αλλά, το σπουδαιότερο, επειδή δεν είναι στο αίμα αυτών των λαών να στήνουν παιχνίδια μεταξύ τους. Είναι το αίσθημα τιμής που λέγαμε, και που το 'χουν ιδιαίτερα ανεπτυγμένο εκεί κάτω. Στην σκέψη και μόνο ότι μπορεί να κατηγορηθούν για κανονισμένο αποτέλεσμα, είμαι βέβαιος ότι οι παίκτες των δύο ομάδων δεν θα κοιμούνται το βράδυ από την ντροπή τους.

Ωραία όλα αυτά, θα μου πεις, μα πρέπει και η Γαλλία να κερδίσει τους οικοδεσπότες, με τρία γκολ τουλάχιστον. Ε, τι, δεν μας έχεις ικανούς; Μην κοιτάς που δεν θέλει η μπάλα να βρει το πλεκτό: φωτιές πετάει η επίθεσή μας! Ειδικά τώρα που κρατήσαμε τον άμπαλο τον Gourcuff στον πάγκο, φάνηκε πόσο καλύτερα αναπτυχθήκαμε, φάνηκε επί τέλους κι η αξία τού Anelka, που τόσο είχε ταλαιπωρηθεί μαζί του, απελευθερώθηκε κι ο Govou κι έδειξε πόσα μπορεί να προσφέρει στην ομάδα. Αλλά κι αν χρειασθεί να γίνουν αλλαγές, θα τις κάνουμε. Όλα θα πάνε καλά. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι το άλλο ματς δεν θα έλθει χι.

Με τον Zinedine Zidane να συμμετέχει, το σύνολο αυτό (ενδεχομένως κι οποιοδήποτε σύνολο) Γάλλων ποδοσφαιριστών θα μπορούσε να φθάσει στην κατάκτηση τού τροπαίου. Χωρίς Zizou, ούτε η ομάδα τού '98 θα τα 'χε καταφέρει. Ίσως αυτή η αυτεπίγνωση των ανθρώπων τής γαλλικής ομοσπονδίας να 'ναι το μόνο πράγμα που κρατά τόσα χρόνια στον πάγκο τον Raymond Domenech.