Η εβδομάδα που πέρασε

• Ίσως το ένα κύτταρο γύρω από το οποίο σχηματίζεται η αμοιβάδα να είναι τόσο ισχυρό που να μην μπορεί να συμβιώσει. Ίσως να είναι θέμα εγωισμού και πρωτεύοντος ρόλου. Από μια πλευρά μπορεί να είναι και γοητευτική η εμμονή στη διακριση των θέσεων και των ρόλων. Σε κάθε περίπτωση η μίτωση είναι μια συναρπαστική διαδικασία πολλαπλασιασμού μονοκύτταρων οργανισμών, όπως είναι οι συνιστώσες του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Κρίμα για το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της πολιτικής μας σκηνής και την αριστερά. Ο Φ. Κουβέλης δεν άντεξε άλλο τους παλαβούς που κουβάλησε ο Αλ. Αλαβάνος σε ένα μοντέρνο κόμμα που μετετράπη σχεδόν σε επαναστατικό κίνημα. Έτσι από εκεί που πριν μερικά χρόνια φθάσαμε κοντά (δημοσκοπικά) στην ανατροπή του πολιτικού σκηνικού, τώρα γυρίσαμε μερικές δεκαετίες πίσω. Πέραν των άλλων, κακή εποχή διαλέξατε και οι μεν και οι δε.
  
  
  
  
• Η τηλεόραση στο mute και το τηλεκοντρόλ άφαντο. Αυτό που έδειχνε, ήταν πέραν πάσης φαντασίας. Ο πρωθυπουργός της χώρας κουνούσε τα χέρια με ένα κέρινο ομοίωμα στη μέση της ερήμου. Αναρωτήθηκα τί θέλει η κούκλα του Μάικλ Τζάκσον στην Αφρική και ποιός την άφησε να λιώσει. Μετά ο πρόεδρος της σοσιαλιστικής διεθνούς βρέθηκε κατάχαμα να προσπαθεί να βολευθεί σε κάτι πράσινα μαξιλάρια. Άνοιξε ένα ντοσιέ κι έβγαλε κάτι ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Μάλλον ζήτησε αυτόγραφο από τον διπλανό του. Μου φάνηκε περίεργο για έναν πρωθυπουργό και βάλθηκα να βρω το τηλεχειριστήριο. Το βρήκα την ώρα που ο Γ. Παπανδρέου έγραφε κάτι σε ένα βιβλίο μέσα σε κάτι χαλάσματα που μαλλόν ήταν η βομβαρδισμένη οικία Καντάφι (αν πρόλαβα να ακούσω καλά). Το ρεπορτάζ τελείωνε με το Λίβυο ηγέτη ( ηγέτης: στη αριστερή ιδιόλεκτο ο δικτάτωρ) να εκφράζει την αμέριστη στήριξή του στην Ελλάδα. Από κάπου ψηλά (ή όχι και τόσο) ο Αντρέας πρέπει να χαμογελούσε θλιμμένος με το παράδοξο της αντιστροφής των ρόλων.
  
  
• Μουντιάλ. Όχι κύριε Joe δεν είμαστε κότες. Αφού θέλεις να εκτεθούμε, να το κάνουμε. Ο William, παραδοσιακά στα παγκόσμια κύπελλα στηρίζει τη Γερμανία. Πιθανότατα επειδή κάποτε οι επιθετικοί της έβαζαν τα γκολ με σπρωξίματα, προβολές και κεφαλιές, ενώ οι μέσοι της κάτι τύπους σαν τον Μπάλακ τους είχαν για πρωινό. Η Γαλλία δεν έχει τον καταραμένο ηγέτη και μάλλον δεν έχει ελπίδες για κάτι καλό. Εκτός αν μας προκύψει ο Ανρί, κάτι πάντως που δε φαίνεται με τον Ντομενέκ προπονητή. Η Αγγλία είναι σκληρή ομάδα κι αν οι παίκτες της αντέξουν την κούραση από το εξαντλητικό πρόγραμμα που βγάζουν κάθε χειμώνα, θα πάει καλά. Μάλλον ήρθε η ώρα της. Η Ισπανία θα λιώσει από την εξάντληση σε μια διοργάνωση που απαιτεί περισσότερη δύναμη από τακτική. Το ίδιο ισχύει και για την Ιταλία. Η Αργεντινή έχει ρόστερ ικανό για μεγάλα πράγματα. Τη Βραζιλία ο γράφων δεν τη συμπάθησε σχεδόν ποτέ. Όμως τη φετινή κόντρα στα προγνωστικά τη θεωρεί ικανή για μεγάλα πράγματα. Συνοψίζοντας, τα φαβορί είναι τρία: Βραζιλία, Αργεντινή και Αγγλία. Οι συμπάθειες, δύο: Γερμανία και Ουρουγουάη ( για τα τάκλιν). Σταρ της διοργάνωσης, ένας: Ο Κακά.