Το χάπι-κάμερα και η Ιταλία

Προσφάτως έμαθα ότι κυκλοφορεί ένα χάπι-κάμερα που χρησιμοποιείται στην ιατρική. Το καταπίνει ο ασθενής ένα πρωινό κι ώσπου να'ρθει το δειλινό, από την άλλη βγαίνει. Όλα είναι ένα ψέμμα λοιπόν κι από τα θεάματα που θα μου πρότεινε κάποιος να δω, σίγουρα θα διάλεγα την εκ των έσω προβολή της πέψης από το Ιταλία-Παραγουάη. Βέβαια καθαρά επιστημονικά και χωρίς να είμαι γιατρός, ως μελέτη της δυσκοιλιότητας το χθεσινό ματς μπορεί να αποτελέσει μια ολοκληρωμένη πραγματεία. 


Ο Λίπι είναι μεγάλος προπονητής, πράγμα που μπορεί να σημαίνει δύο πράγματα: α) Όταν σου λένε πάρε την Κατάνια, βάλε της μπλε στολή και στείλε τη στο μουντιάλ, φτιάχνεις δύο γραμμές με απόσταση 8 μέτρα η μία από την άλλη, τις βάζεις πίσω από την μπάλλα και φοράς κόκκινο μπουφάν μπας και κλέψεις κανένα πλάνο από την αθλιότητα που διαδραματίζεται στο τερέν. β) Πιστεύεις ότι όλοι αυτοί μπορούν να παίξουν καλύτερα, αλλά αφου για κακή σου τύχη παίζεις στην πρεμιέρα με μια πραγματικά δύσκολη ομάδα δε θα πιέσεις την δική σου τόσο πολύ, χωρίς λόγο.

Για τον Pepe ό,τι και να πεις είναι λίγο. O Joe ήταν ευγενικός μαζί του. Τρέχει ανούσια, δεν κρατάει μπάλλα και μοιάζει να ενδιαφέρεται να φανεί φιλότιμος. Τις προάλλες που ο νεροχύτης ήταν χαλασμένος και είχα σαφή εντολή να μη ρίξω νερό σε εκείνο το κομμάτι, τα ίδια έκανα κι εγώ. Αρχικά το ξέχασα. Μετά όμως (στην πλημμυρισμένη κουζίνα) έτρεχα πάνω κάτω με κουβάδες και σφουγγαρόπανα δείχνοντας γνήσιο ενδιαφέρον και άγχος. Αφού λοιπόν τα νερά υποχώρησαν, ήρθε η δικαίωση. Μου είπε ότι με συγχωρεί γιατί έδειξα ενδιαφέρον και τη βοήθησα. Έτσι και ο Pepe, χθες ήταν στους διακριθέντες γιατί εκτελούσε τα πλάγια με μανία.