The Daltons' Politics

Οπως λέγαμε τις προάλλες, οι άντρες άρχισαν να ξεχωρίζουν από τα... γατάκια! Στο ρόλο του πρώτου βάλτε για παράδειγμα τον... δαίμονα Βίγια και στο ρόλο του "Καστράτου" τον... κλαψιάρη Κριστιάνο Ρονάλντο! Τα αποτελέσματα της φάσης των "16" δεν προκάλεσαν έκπληξη σε κανέναν, αν και η εξέλιξη των αγώνων σε κάποιες περιπτώσεις ίσως να μην ήταν η αναμενόμενη! Α, και για να δώσω... πάτημα στο φίλο και αδελφό μου Averell να μου την πεί, ΝΑΙ ρε, έπιασα 7 στις 8 προβλέψεις μου (μόνο τα αμερικανάκια έχασα). By the way, o Averell πότε θα μας αποκαλύψει το φαβορί του, χωρίς να μας παραπέμπει σε προηγούμενα κείμενα;

O William δεν είναι άνθρωπος της περιπέτειας. Προτιμά τις κομεντί, όμως για λόγους που συνδέονται με την ανωριμότητα του ανδρικού φύλου, οδήγησε χθες σε μια διαδρομή που περιλαμβάνει όλη τη Δ. Πελοπόννησο και εύχεται να μπορούσε να κάνει ταξιδιωτικό ρεπορτάζ ώστε να περιγράψει εντυπώσεις. Περιορίζεται πάντως στην επισήμανση ότι τέτοιο videogame δεν υπάρχει κι ότι με αυτή τη σκέψη έδινε τα κέρματά του κάθε φορά που πλήρωνε διόδια. Τι να πουν βέβαια κι άνθρωποι που προγραμματίζουν σαφάρι στην Αφρική.

Στο 58ο λεπτό, ο del Bosque αντικατέστησε τον (αρνητικό για ένα ακόμα ματς) Fernando Torres με τον Llorente. Δίχως ν' αλλάξει η διάταξη των φούριας ρόχας, ήταν σαν να 'χε δοθεί το σινιάλο τής τελικής επίθεσης. Για τα επόμενα πέντε λεπτά οι Ισπανοί κυριαρχούν, οι Πορτογάλοι πανικοβάλλονται, και στο 63' ο Iniesta πασάρει κάθετα στον Xavi στο ημικύκλιο. Αυτός πατάει ακαριαία την μπάλα για τον Villa, που μπούκαρε στην περιοχή για πρώτη ίσως φορά σ' ένα ματς, που γενικώς το πέρασε ξεχασμένος κάπου στην αριστερή πλάγια γραμμή. Τα υπόλοιπα είναι Ιστορία: το πρώτο, αναιμικό πλασέ πάνω στον Eduardo, που δεν καταφέρνει να συγκρατήσει την μπάλα και ουσιαστικά την επιστρέφει στον φορ τής Barca. Δεύτερο πλασέ στην οροφή των δικτύων, 1-0, τέλος.

Όσοι από εμάς χαίρονται να βλέπουν την ευφυΐα και την τακτική να υπερισχύουν τής τεχνικής και των ζογκλέρ σ' έναν αγώνα ποδοσφαίρου, γνωρίζουν καλά ότι το αγαπημένο τσούκου-τσούκου βρίσκει την ιδανική του εφαρμογή μόνον όταν ο αντίπαλος είναι διατεθειμένος ν' αναλάβει πλήρη πρωτοβουλία των κινήσεων. Διαφορετικά, το πιθανότερο είναι να καταλήξεις με ματς σαν το αποψινό στην Πραιτόρια: οι ομάδες να περιμένουν η μια την άλλη, τα ατού τής καθεμιάς να 'ναι "κλειδωμένα", κι οι φάσεις για γκολ να προκύπτουν περίπου κατά τύχη.

Συμπέρασμα πρώτο: η Βραζιλία έδωσε στην Χιλή την πρώτη της καθαρή ευκαιρία για γκολ στο 65' (ελεύθερο σουτ τού Valdivia από το ημικύκλιο), με το σκορ ήδη στο 3-0. Το στοίχημα ήταν πώς θ' αντιδράσει αμυντικά η Σελεσάο απέναντι στα κοντοπούτανα τού Bielsa, και το σχήμα τού Dunga, με τους Ramires και Dani Alves να γεμίζουν το κέντρο, αλλά να στηρίζουν και τους πλάγιους όποτε χρειαζόταν, τα κατάφερε μια χαρά. Η μόνη ομάδα τού Η' ομίλου που σκόραρε σ' όλα τα παιχνίδια της ως τώρα, χθες έπεσε σε τοίχο: οι Βραζιλιάνοι γέμισαν τους χώρους, πήγαιναν στις μπάλες, γενικώς αμύνθηκαν το λιγότερο επαρκώς, και σίγουρα καλύτερα απ' όσο επιτέθηκαν. Ίσως υπερεκτιμήσαμε τις ικανότητες των Χιλιανών, ίσως η Βραζιλία εξακολουθεί να τους πέφτει too much, έστω σε επίπεδο ψυχολογίας. Η ουσία είναι πως ο Julio Cesar ένοιωσε την απειλή των αντιπάλων φορ, όταν η Σελεσάο τράβηξε χειρόφρενο.

Η φάση τού 67', με το σκορ στο 1-0 υπέρ των οράνιε, είναι όλη η ιστορία τού ματς. Η μπάλα άλλαξε γρήγορα πόδια Σλοβάκων κατά μήκος τού άξονα τής ολλανδικής εστίας, οι αμυντικοί έμειναν να χαζεύουν, και ξαφνικά ο Vittek βρέθηκε λίγο πίσω από το πέναλτυ, ολομόναχος, σε θέση βολής. Στην θέση του, ένας αγνός βλάκας σαν τον Carlos Tevez (ξέρω, πρέπει να δώσω εξηγήσεις γι' αυτό κάποια στιγμή) θα εκτελούσε χωρίς χρονοτριβή και, 9 στις 10, θα τίναζε το πλεκτό. Αλλά για τον Vittek ο χρόνος πάγωσε, αφήνοντάς τον ν' αναλογίζεται, σε θέση γκολ με την μπάλα στα πόδια, την σπουδαιότητα τής κατάστασης. Μόνον οι μεγάλοι κι οι βλάκες μπορούν ν' αντέξουν το βάρος μιας τέτοιας στιγμής, και καθώς ο Σλοβάκος φορ δεν είναι τίποτε από τα δυο κώλωσε, και σημάδεψε στο κέντρο τής εστίας, ίσια πάνω στον Stekelenburg. Αυτή ήταν η μοίρα των Σλοβάκων απόψε: να φαντασιωθούν ότι αποκλείουν την Ολλανδία, αλλά να μην το πιστέψουν ποτέ.

Δεν γίνεται να λέγεσαι Δον Φάμπιο Καπέλο, να φέρεις ένα όνομα τόσο βαρύ στο χώρο της προπονητικής τα τελευταία είκοσι χρόνια , να έχεις ένα (θεωρητικά) πλήρες ρόστερ που συνάμα είναι πιο "πεινασμένο" για διάκριση από ποτέ και να παρουσιάζεις αυτήν την εικόνα σε όλα τα παιχνίδια ,καθ όλη την διάρκεια του Μουντιάλ...

Mundial 1998, το Mexico εμφανίζεται στο θεσμό ως άγνωστη ποσότητα. Μπροστά έχει ένα τυπάκο, τον Luiz Hernandez που έμοιαζε περισσότερο με Καλιφορνέζο πρωταγωνιστή τσόντας και λιγότερο με ποδοσφαιριστή. Ήταν φονιάς όμως και τελείωσε το τουρνουά με τέσσερα γκολ. Mundial 2010 το Μεξικό θα ευχόταν να έχει τον Luiz στις τάξεις του μιας και αν έπαιζε στα πρώτα 20 λεπτά του αγώνα θα είχε σκοράρει τουλάχιστον μία φορά και η ιστορία του αγώνα θα ήταν διαφορετική μιας και όταν βρίσκεις απέναντι σου την Αργεντινή, έχεις 3-4 φάσεις, σε σταματάνε τα δοκάρια, η ατυχία και η ανικανότητα να τελειώσεις φάσεις μοιραία θα το πληρώσεις. Αυτό έπαθε και το Μεξικό. ΟΚ το πρώτο γκολ δεν έπρεπε να μετρήσει, το δεύτερο είναι ευγενική χορηγία, αλλά τα τρελοπιτσιρίκια των Μεξικάνων ακόμα δεν έγιναν άντρες για να αποκλείουν την Αργεντινή.

Γύρω στο 57', ο δον Fabio βαρέθηκε να βλέπει τους Lampard και Gerrard να προσπαθούν να γίνουν ήρωες σουτάροντας από το Νησί, σιχάθηκε και το μπουλούκι που ονόμαζε ομάδα του και δεν μπορούσε ν' αλλάξει μια σωστή πάσα στο χορτάρι, κι είπε να παίξει το τελευταίο (;) του χαρτί: γύρισε τον Rooney πέντε μέτρα πιο πίσω, στο "8", και τον έβαλε να παίρνει την προτελευταία πάσα από τους πίσω και, τραβώντας τους αμυντικούς κοντά του, ν' ανοίγει χώρους για όλους τους υπόλοιπους. Αποτέλεσμα: φάση για τον ερχόμενο από πίσω Gerrard (58'), φάση για τον Milner από δεξιά (61'), κερδισμένο φάουλ για τον Wayne στο 66', που πετάει στα σκουπίδια ο Lampard και καταλήγει στην γερμανική κόντρα και το 3-1 από τον Muller. Λίγο μετά ήρθε και το 4-1 και το ουσιαστικό τέλος τού αγώνα, αλλά αυτά τα δέκα λεπτά, περισσότερο κι από το διάστημα 35'-45', έδωσαν την ελπίδα ότι κάτι δημιουργικό μπορεί να προκύψει απ' αυτούς τους μισοπεθαμένους λέοντες. Τι έλειψε τελικά; Σωστή π

Ομολογώ πως έπεσα έξω στις προβλέψεις μου μιας και θεωρούσα πως η ποιότητα των Άγγλων θα αρκούσε να καθαρίσει το ματς. Βέβαια έπρεπε να σκεφτώ πως η ποιότητα και οι Άγγλοι στο ποδόσφαιρο είναι έννοιες ασυμβίβαστες μιας και είναι αιώνιοι τσουρουκάδες. Έτσι τα νατουραλιζέ Γερμανάκια με την αρωγή του Larionda και των βοηθών του, τους έκαναν μία χαψιά και από εδώ πάν και οι άλλοι. Ζητώ ταπεινά συγνώμη από όσους με πίστεψαν και τους έπαιξαν στοίχημα αλλά δεν μπορούσα να περιμένω πως  ο Don Fabio θα ακολουθούσε το playbook του Feerbvek για την αντιμετώπιση των Γερμανών. Οι Γερμανοί λοιπόν δίκαια στους 8 και οι Άγγλοι στη φυσική τους θέση. Σπίτι τους.

Ουρουγουάη-Ν.Κορέα : Το μόνο που έχει να πει ο William για τους Κορεάτες είναι ότι εκτιμά την επιμονή. Μια ομάδα που δεν τη σκοτώνεις με τίποτα, τρομερά γυμνασμένη και... εξοντωτικά προβλέψιμη. Από τις ομάδες που πάντα θα κερδίζει αυτούς που βρίσκονται ένα επίπεδο πιο κάτω, ίσως κι όσους είναι ισάξιοι τους, αλλά πότε κάποιον πραγματικά καλό. Ο εμπαθής William επιχαίρει που ο "8" εγκαταλείπει το μουντιάλ. Επειδή τελικά συμπαθεί τους κομπλεξικούς, παρακαλεί όποιον γνωρίζει κορεάτικα να του μεταφράσει το ακόλουθο: " Όσο παίζεις με το μυαλό στο αόρατο κοινό σου, οι Φορλάν αυτού του κόσμου θα αλλάζουν πόδι μπροστά σου και θα βγάζουν σέντρες-μισό γκολ. Κανείς δε θα σε κατηγορήσει όπως αν έτρωγες την ντρίμπλα, αλλά μέσα σου ξέρεις...". ( Είστε τυχεροί που έχει μουντιάλ. Θα μπορούσα να γράψω 3 παραγράφους "Μέσα απ' τη ζωή" σχετικά). Τέλος ανακοινώνω ότι την εμπάθειά μου πλέον σκοπεύω να τη διοχετεύσω στον Ουρουγουανό "9" ( Suarez αν δεν κάνω λάθος).

Η κάθετη, σαν γιόμα, μπαλιά των 30-40 μέτρων, το ίδιο αντιποδοσφαιρική, όπως όλες. Μόνο που αυτήν την φορά, στο 3ο λεπτό τής παράτασης, ανέλαβε να την κάνει ποδόσφαιρο ο Gyan Asamoah. Το κατέβασμα με τον αριστερό ώμο είναι επιστημονική φαντασία - για την ακρίβεια, το ότι παραμένει όρθιος μετά το τρομερό τζαρτζάρισμα τού Bocanegra είναι θαύμα από μόνο του. Κι όμως, τα καταφέρνει, κι ύστερα κάνει το αριστερό βολέ να μοιάζει παιχνιδάκι. 2-1, κι οι Αμερικανοί στο καναβάτσο.

Το ματς κινήθηκε στα όρια για 90 λεπτά, κι η φάση που το έκρινε έγινε στο 87'. Με το σκορ ήδη στο 2-1, οι Κορεάτες βγάζουν την εικοσάρα κάθετη μπαλιά, που εκθέτει την τρύπα στην, ως σήμερα, αλώβητη άμυνα τής Σελέστε. Ελεύθερος στην καρδιά τής περιοχής, ο Donggook επιχειρεί να πλασάρει κάτω απ' το σώμα τού Muslera. Ο Ουρουγουανός γκολκίπερ βρίσκει την μπάλα τόσο, ώστε να την επιβραδύνει και να την κάνει να κολλήσει στα νερά, λίγο πιο κάτω, μέχρι να 'ρθει ο Lugano και να την απομακρύνει. Μήπως, λοιπόν, να τα ρίξουν οι Κορεάτες στην βροχή, ή στην γκαντεμιά τους; Ασφαλώς όχι.

Δεν θέλω να χάνω χρόνο, σε γενικές γραμμές συμφωνώ με το Rataplan και το Jack αλλά επειδή αυτό είναι κοκοκο και εγώ σε αντίθεση με κάτι άλλους όνομα και μη χωριό έχω το θάρρος της γνώμης μου τα γράφω.

Και μπαίνω κατευθείαν στο ψητό...

Γειά σας... αρρωστάκια μου! Αυτό ήταν, τέλειωσαν και οι όμιλοι και τώρα (ουσιαστικά) αρχίζει το μουντιάλ! Ηρθε η ώρα που θα ξεχωρίσουν οι άντρες από τα... γατάκια! Νιώθω λοιπόν δικαιωμένος, γιατί με δύο εξαιρέσεις έπεσα διάνα σε αυτά που είχα γράψει πριν από λίγο καιρό. Ας πάρουμε τους ομίλους έναν προς έναν. 1ος όμιλος: Υποστήριζα ότι η Ουρουγουάη μπορεί να πάρει την πρόκριση και ότι δεν πρέπει να εκπλαγείτε αν το Μεξικό αφήσει εκτός Γαλλία ή Ουρουγουάη, ενώ παράλληλα υπογράμμισα ότι τρικολόρ δεν είναι για μεγάλα πράγματα!

Τα δύο παιχνίδια δεν είχαν τίποτα να προσφέρουν στο θεσμό, πέρα από τη πρώτη νίκη των Αφρικανών στην διοργάνωση. Στο ντέρμπυ του ομίλου η ισοπαλία βόλευε και οδηγούσε στην επόμενη φάση τη Πορτογαλία ενώ έδινε και την πρώτη θέση στην Βραζιλία. Οι δύο ομάδες το πάλεψαν αλλά όχι και πολύ φανατικά οπότε το 0-0 ήρθε φυσιολογικά. Το παιχνίδι άναψε από την πλευρά της Βραζιλίας στο τελευταίο δεκάλεπτο μιας και οι νεοεισαχθέντες Grafitte και Ramirez ήθελαν να δείξουν πράγματα. 

Ελπίζω όσοι από σας δε συζείτε, να εκμεταλλευθήκατε την ευκαιρία. Τα δύο βραδινά ματς προσφέρονταν για έξοδο. Πάντα άλλωστε η FIFA φροντίζει ώστε οι ποδοσφαιρόφιλοι του πλανήτη να έχουν ευκαιρίες να περισώσουν ό,τι μπορούν από τις διαλυμένες σχέσεις τους. Παρά τη βροχή, πολλοί από σας που ξέρετε να βλέπετε μπροστά, θα θυσιάσατε τις δύο "ματσάρες" για να την ηρεμήσετε εν όψει της β΄φάσης. Αν μάλιστα αποφύγατε να απαντήσετε με ειλικρίνεια στην απορία της για τον εκνευρισμό σας και είπατε κάτι σχετικό με τη δουλειά, αντί να της δείξετε το κείμενο του Joe για την Ιταλία, τότε μπράβο! Ίσως κάνατε σεξ χωρίς το άγχος ότι αρχίζει το δεύτερο ημίχρονο, για πρώτη φορά εδώ και καιρό. Σε ανταμοιβή το φιλότιμο τούτο μπλογκ, σας δίνει τα απαραίτητα ώστε οι μπάκουροι του γραφείου να μην σας τσακώσουν και σας πεθάνουν στο δούλεμα. Βλέπετε και εμείς εκνευριζόμαστε από τους "βαρύμαγκες" που μόλις βρουν γυναίκα ωριμάζουν, και βλέπουν την ουσία της ζωής.

Το γκολ που πετυχαίνει, σκέτο ποίημα. Κτύπημα φάουλ με το αριστερό, με το εσωτερικό τού ποδιού, το κάνει να μοιάζει με πλασέ μάλλον , παρά με σουτ. Ο Sorensen περιμένει πιθανότατα την μπάλα στην αριστερή του γωνία, με πολλά φάλτσα και πάνω από το τείχος, αλλά το παλιόπαιδο σημαδεύει δεξιά, την γωνία που βλέπει απέναντί του, και σουτάρει έτσι, ώστε η μπάλα να στρίψει ελάχιστα προς το δοκάρι, δυο μέτρα περίπου πριν το τέρμα - ακριβώς όπως η μπάλα τού bowling παίρνει όλα τα φάλτσα στο τελευταίο τρίτο τού διαδρόμου, πριν συναντήσει τις κορίνες. Strike. 1-0.

Όσοι δεν τον γνωρίζατε τον μάθατε...όσοι το ξέρατε τον θαυμάσατε...Honda το όνομα του κυρίου...

Η Ιταλία δυστυχώς για εμένα που είμαι οπαδός της πήρε αυτό που της άξιζε από αυτό το Mundial. Παρουσίασε μία ομάδα που δεν είναι αντάξια της φανέλας και στάθηκε και άτυχη γιατί ο πιο ποιοτικός της παίκτης, ο Andrea Pirlo,  ήταν τραυματίας και μπήκε στο δεύτερο ημίχρονο του τελευταίου αγώνα για να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα. Έτσι αυτή η ομάδα από μέτριους παίκτες που δεν είναι άξιοι να φοράνε την φανέλα της Squadra Azzura αποκλείεται νωρίς και αφήνει τον μεγάλο Marcelo Lippi να απορεί γιατί πήγε και έμπλεξε με δαύτους.

Αντίθετα με τις άλλες ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις, η Αθήνα δε διαθέτει μια συμπαγή αστική τάξη. Η έλλειψη αυτή αφ' ενός οφείλεται στην τουρκοκρατία που δεν άφησε χώρο για τη δημιουργία παράδοσης κατά τον 17ο και 18ο αιώνα και αφ' ετέρου στη σημαντική αλλοίωση του πληθυσμού της πρωτεύουσας κατά τη δεκαετία του 1960 από το κύμα εσωτερικής μετανάστευσης Οι λίγοι "Αθηναίοι" ( όχι βέροι απαραίτητα, αλλά προηγηθέντες κατά 1-2 γενιές) είτε προσαρμόστηκαν στη νέα εποχή είτε παρέμειναν εν υπνώσει αστοί μην μπορώντας να βρουν ένα διακριτό στίγμα. Πιθανότατα, μια εσωτερική δύναμη τους ειδοποιεί για την ύπαρξη στο χώρο κάποιου σαν κι αυτούς όπως οι "αθάνατοι" αντιλαμβάνονται την είσοδο του χαιλάντερ Μακλάουντ στη γνωστή τριλογία. Τότε η συνάντηση είναι αναπόφευκτη. Συστήνονται πάντα κατά το χαιρετισμό, περιμένοντας ότι ο απέναντι γνωρίζει την ιστορική αξία του ονόματος που ακούει και θα αντιδράσει ανάλογα. Σπανίως πέφτουν έξω.

Τα έχουμε ξαναπεί από αυτό το βήμα. Οι Σέρβοι είναι μπαλαδόροι, αλήτρες αλλά ικανοί για το καλύτερο και το χειρότερο. Μετά την νίκη τους επί της Γερμανίας είχαν μπροστά τους το ευκολότερο παιχνίδι του ομίλου για να καθαρίσουν την πρόκριση. Ο Antic έκανε τις ποικιλίες του και έτσι οι Γιούγκοι που δεν είναι για τα εύκολα κατάφεραν, γιατί για κατόρθωμα πρόκειται, να αποκλειστούν. Άρχισαν τα τσαλίμια, έχασαν 2-3 ευκαιρίες από αυτές που δεν χάνονται στο πρώτο ημίχρονο και ως γνήσιοι εκφραστές μίας συγκεκριμένης νοοτροπίας στο δεύτερο ημίχρονο το έριξαν στο σορολοπ και το πλήρωσαν.

Είναι πιθανόν στη διοργάνωση αυτή  να κινούμαστε πολύ κοντά στο σενάριο της θρυλικής (για ποδοσφαιρόφιλους) ταινίας Mike Bassett...

Τα δύο μας έληξαν με το ίδιο σκορ. Οι Άγγλοι προηγήθηκαν γρήγορα 1-0 με τον Defoe και κράτησαν το σκορ χωρίς να κινδυνέψουν. Οι Αμερικάνοι απέναντι στους Αλγερινούς τα χρειάστηκαν. Χάθηκαν εκατέρωθεν ευκαιρίες (ο Rafik είχε και δοκάρι) και έπαιξαν το ματς στα ίσια. Τελικά το γκολ της λύτρωσης για τους Yankees ήρθε στο 91' με τον παικταρά Landon Donovan. Σε ένα όμιλο περιορισμένης δυναμικότητας οι Άγγλοι τα χρειάστηκαν για να περάσουν τελικά ως δεύτεροι. Οι Αμερικάνοι αν και έφτασαν στο 91 για να το πετύχουν περνάνε και αυτοί δίκαια ως πρώτοι στην επόμενη φάση.

Αναλογικά με το μέγεθος του αντιπάλου καλά τα πήγαμε...

Οι Νιγηριανοί και οι Νοτιοκορεάτες προσέφεραν στο φιλοθεάμον κοινό το καλύτερο ματς μέχρι στιγμής. Οι δύο ομάδες πάλεψαν για τη νίκη, έπαιξαν ανοικτά, διεκδίκησαν με πάθος και μας θύμισαν γιατί το ποδόσφαιρο συγκινεί τόσο πολύ κόσμο. Το ματς είχε ευκαιρίες εκατέρωθεν (ο Yakubu κέρδισε δίκαια μία θέση στα video που δείχνουν ευκαιρίες που δεν χάνονται) πολύ πάθος και εναλλαγές του σκορ. Το τελικό αποτέλεσμα στέλνει την Νότιο Κορέα στην επόμενη φάση παρά το γεγονός πως η Νιγηρία έδειξε να το θέλει περισσότερο, στάθηκε όμως άτυχη.

Υπήρξε στιγμή στο Bloemfontein απόψε, που η εθνική Γαλλίας απειλείτο με διασυρμό. Ήταν το 62', όταν ο Mphela δέχθηκε την κάθετη πάσα στην καρδιά τής παραπαίουσας άμυνας των tricolore, αλλά το δεξί πλασέ του σταμάτησε στο αριστερό δοκάρι τού Lloris. Αν ο Mphela ήταν πιο προσεκτικός, το σκορ θα γινόταν 3-0 και η Νότιος Αφρική θα χρειαζόταν μόλις ένα ακόμη για να προσπεράσει το Μεξικό στην κούρσα για την 2η θέση. Ναι, καλά διάβασες: η Γαλλία βρισκόταν ένα βήμα μακρυά από το να χαρακτηρισθεί ανίκανη ακόμη και για ρυθμιστής τού ομίλου.

Όλοι οι "ψαγμένοι" είχαν προαναγγείλει την ισοπαλία που θα έστελνε και τις δύο ομάδες στην επόμενη φάση. Όμως οι Ουρουγουανοί και οι Μεξικάνοι έπαιξαν το ματς και ο καλύτερος κέρδισε. Αν στην θέση τους είχαμε τίποτα άτεγκτους Σκανδιναβούς μπορούμε όλοι να φανταστούμε το υπέροχο "στήσιμο" που θα ακολουθούσε. Για τους Λατίνους όμως η ποδοσφαιρική τιμή είναι ιερή και έτσι οι δύο ομάδες δίκαια περνάνε στην επόμενη φάση και πλέον περιμένουν τους αντιπάλους τους από τον όμιλο της Εθνικής μας. 

Καλοκαίρι 1984, ένα αυτοκίνητο προσεγγίζει οδικώς τη Napoli προερχόμενο από το λιμάνι του Brindisi. Στο πίσω κάθισμα ένα αγόρι 10 χρονών βλέπει την Tangenziale (κάτι σαν την δική μας Αττική Οδό) να είναι γεμάτη παρκαρισμένα αυτοκίνητα και ακόμα και τα booth των διοδίων να είναι άδεια. Στο μπροστινό κάθισμα απορία και συζήτηση για το τι συμβαίνει μέχρι που φτάνουμε στο σημείο που η περιφερειακή οδός περνάει πάνω από το στάδιο Sao Paolo. Εκεί κόσμος κρεμασμένος σαν τσαμπιά από τις μπαριέρες τραγουδάει στο ρυθμό που έρχεται από το Sao Paolo... Τα παιδικά αυτιά μου αναγνωρίζουν μόνο το όνομα Maradona...

Ο γνωστός πλέον κλόουν - σπορκάστερ έδωσε άλλο ένα ρεσιτάλ και πλέον νομίζουμε ότι ξεπέρασε και τις βουβουζέλες σε ηχορύπανση σε αυτό το μουντιάλ.Άλλωστε από μόνος του (εδώ του βγάζουμε το καπέλο) στον χθεσινό αγώνα παραδέχτηκε ότι αν κλείσουμε τον ήχο θα ησυχάσουμε από τις βουβουζέλες αλλά και από αυτόν και τις "λαλακίες" που λέει...

Στάδιο Καραϊσκάκης, τέλη Δεκεμβρίου του 1993, το τσιμέντο κρύο και ο τσακατσούκας είναι απαραίτητος για να ζεσταθείς. Ο Ολυμπιακός παίζει κόντρα στο Λεβαδειακό και για πρώτη φορά μπαίνει στο γήπεδο η καινούρια του μεταγραφή Fabian Estay. Ένας κοντοπίθαρος με μπούκλες και λιγδιασμένο μαλλί που δεν σου γεμίζει το μάτι. Μπαίνει μέσα, αρχίζει να μοιράζει σακούλες, να μοιράζει τη μπάλα κάθετα, κάνοντας τον Ben Krinstensen ευτυχισμένο. και μέσα σε όλα έβαλε και δύο γκολ. Παραλήρημα στις κερκίδες και εμφατικό 6-1. 

Υπάρχουν φορές που οι αδύναμοι βρίσκουν μπροστά τους, ισχυρές ομάδες που έχουν κίνητρα. Τότε το παιχνίδι ξεφεύγει από την λογική και περνάει στα επίπεδα της παρωδίας. Κάπως έτσι και οι Πορτογάλοι έχοντας συναίσθηση πως ουσιαστικά είναι με τη πλάτη στο τοίχο αποφάσισαν να πυροβολήσουν κατά βούληση τους δύστυχους Βορειοκορεάτες και να τους διασύρουν με το καθόλου τιμητικό 7-0. 

"Έλα τώρα, λέγε. Την κατέβασες με το μπράτσο;" "Ποιος, εγώ; Δεν ξέρω για ποιο πράγμα μιλάς..." "Μάλλον στον ώμο θα σε βρήκε τότε, έτσι δεν είναι;" "Ε; Α, ναι, μάλλον..." Το πλάνο τού καμεραμάν σε super slow motion (με την ανεπανάληπτη σκηνοθεσία, που απολαμβάνουμε σ΄αυτό το Mundial) είναι αποκαλυπτικό. Και η γλώσσα τού σώματος, αφοπλιστική, δεν ψεύδεται ποτέ. Ο Γάλλος διαιτητής Stephane Lannoy έχει πλευρίσει τον Βραζιλιάνο σούπερ σταρ Luis Fabiano και του κάνει χαρούλες, προσπαθώντας να εκμαιεύσει μιαν άφεση αμαρτιών, ένα "καλά έκανες", ας πούμε, για το γεγονός ότι κατάφερε να "ξεχάσει" και τις δύο φορές που ο επιθετικός τής Σελεσάο έκανε χέρι στην ίδια φάση, καταλήγοντας να πετύχει ένα από τα ομορφότερα γκολ στην Ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων.

Η Βραζιλία όπως έχουμε ξαναπεί παίζει πιο "ευρωπαϊκά" από ότι την έχουμε συνηθίσει. Αυτό δεν σημαίνει πως μπορεί να την κερδίσου χαρούμενα σύνολα που θα δοκιμάσουν την ικανότητα της να περνάει την μπάλα από την τρύπα της βελόνας σε πλήρη ταχύτητα όπως έκανε ο Kaka στο πρώτο γκολ. Ήταν το 25ο λεπτό και παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Αλέκου Θεοφιλόπουλου να μας πείσει πως η Ιβοριανοί είχαν κρύψει το τόπι,ο Kaka με ενέργεια που άφησε την άμυνα των Αφρικανών άγαλμα έβγαλε τον Fabiano φάτσα με το τέρμα. Αυτός δεν αστόχησε και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.

Στο 82'. Ο Chris Wood, το δεκαεννιάχρονο φυντάνι τής West Bromwich Albion και της εθνικής Νέας Ζηλανδίας πιάνει το διαγώνιο σουτ με το αριστερό λίγο μέσα από την μεγάλη περιοχή, σημαδεύοντας την αριστερή γωνία τού ιταλικού τέρματος. Ο Fabio Cannavaro βρίσκεται δίπλα και μαρκάρει διακριτικά, καθώς ο Chris τον έχει αφήσει ένα βηματάκι στο πλάι με μια όμορφη ντριμπλίτσα. Η μπάλα σκάει μια φορά στο χόρτο, ίσως και δεύτερη, στην σαδιστική πορεία της προς την τελική γραμμή. Άουτ. Δυο δάχτυλα. Μένει το 1-1, ως το τέλος.

Αναφέρομαι στον επερχόμενο αγώνα Βραζιλία-Ακτή Ελεφαντοστού.Όλοι έχουν σημαδέψει αυτό το παιχνίδι και περιμένουν την έκπληξη, που θα ισοδυναμεί με μη νίκη της Βραζιλίας...Η δικαιολογία είναι το "απύθμενο" ταλέντο των Αφρικανών .Αλλά  ως εκεί .Εγώ έχω αντίθετη άποψη και την τεκμηριώνω ακολούθως...

δ Δεν είναι τυχαία η φωτογραφία...Ούτε το πρόσωπο (πασίγνωστο) αλλά ούτε τα δεκανίκια .Η φωτογραφία αυτή και με τα δύο "συστατικά" της αντικατοπτρίζει πλήρως την εικόνα της Εθνικής Ιταλίας στο Μουντιάλ 2010...

Mundial 1998, μία ομάδα από παίκτες ψυχωμένους καρδιοχτυπούσε το μεγάλο φαβορί και διοργανώτρια Γαλλία στη φάση των 16. Η ομάδα της Παραγουάης, αποτελούνταν από άοκνους εργάτες που πίεζαν, έπαιζαν σκληρή άμυνα  με στυλοβάτη τον Carlos Gamara και είχαν κάτω από τα δοκάρια την επιβλητική φιγούρα του Jose Luis Chilavert. Η προσωπικότητα του Patron Chilavert , έφτανε και περίσσευε για να τους φτάσει μία ανάσα από την διαδικασία των πέναλτι απέναντι στο ακλόνητο φαβορί του θεσμού αλλά λίγο πριν τη λήξη της παράτασης ο Blanc τους απέκλεισε με το άχαρο Golden Goal. 

Από την στιγμή που η Παραγουάη έκοψε βαθμό από την Ιταλία στην 1η αγωνιστική, το στοίχημα για τον ΣΤ' όμιλο τού Mundial έγινε απλό: ποιο από τα φαβορί τού ομίλου θα αποφύγει το σταύρωμα με την Ολλανδία στους "16". Ήταν σαφές, μετά το 1-1 τής περασμένης Δευτέρας, ότι το στοίχημα αυτό θα παιχθεί στην διαφορά τερμάτων - όποιος φορτώσει με τα περισσότερα γκολ Σλοβακία και Νέα Ζηλανδία στα ματς που απομένουν, αυτός θα καπαρώσει και την πρωτιά. Κατεβάζοντας σήμερα σχήμα με τρεις επιθετικούς (Santa Cruz, Valdez, Lucas), αντί εκείνου των δύο από τον αγώνα με τους azzuri, ο κόουτς Gerardo Martino έδειξε διατεθειμένος να κυνηγήσει την ευκαιρία, κόβοντας παράλληλα τον βήχα (και τις όποιες ορέξεις) των Σλοβάκων.

Επιτέλους είδαμε ένα ωραίο ματσάκι.Και οι δύο φουλ επίθεση , η μπάλα πάνω κάτω, κλασσικές ευκαιρίες για γκολ...τα "πάντα όλα".Το Καμερούν μπήκε πολύ δυνατά στο παιχνίδι και σε ένα λάθος των αμυντικών ο Ετό σκόραρε.Στη συνέχεια οι Δανοί πλαγιοκόπησαν με τους γρήγορους ακραίους Ρόμενταλ από δεξιά κατά πρώτο λόγο και Γκρόνιγκερ από τα αριστερά.Ισοφάρισαν από μπαλιά "ξυραφιά" του πρώτου στο Μπέντνερ και φτάσαμε στο ημίχρονο με μεγάλες χαμένες ευκαιρίες εκατέρωθεν. Στο δεύτερο ο ρυθμός έπεσε λίγο αλλά σε μια ταχύτατη διείσδυση του Ρόμενταλ και εξαιρετικό αριστερό πλασέ γράφτηκε το τελικό 1-2 για του ς Δανούς .Οι Καμερουνέζοι το πάλεψαν αλλά δεν κατάφεραν να ισοφαρίσουν και έτσι μένουν πιθανότατα εκτός τουρνουά

Αν και έπαιζαν με παίχτη παραπάνω από το 25' (λόγο αποβολής του Κιούελ -σε πέναλτι πάνω στην γραμμή που έκανε με το χέρι ) και ενώ ισοφάρισαν στο ίδιο λεπτό (με πέναλτι) το γρήγορο γκολ που δέχτηκαν στο 11', οι Γκανέζοι όχι μόνο δεν κατάφεραν να πάρουν την νίκη  αλλά κινδύνεψαν σε αρκετές περιπτώσεις από μια ψυχωμένη Αυστραλία που δεν καταλάβαινες ότι έπαιζε με παίχτη παραπάνω.Μόνο στα τελευταία λεπτά οι Γκανέζοι θυμήθηκαν ότι η ισοπαλία δεν είναι αρκετή αλλά το "πουλάκι είχε πετάξει"...το ερώτημα που γεννάται πλέον είναι αν οι Γκανέζοι μπορούν να σκοράρουν χωρίς να κερδίσουν πέναλτι... Στα αξιοσημείωτα του αγώνα είναι ότι η Jabulany έκανε πάλι τα δικά της... με αποτέλεσμα  ο Κίνγκστον να "πνίξει" ένα ακόμα τέρμα σε αυτό το τουρνουά...

Σε ένα ματσάκι "νερόβραστο" όπου στο πρώτο ημίχρονο δεν είχαμε ούτε υποψία φάσεως ο τερματοφύλακας της Ιαπωνίας Kawashima μεταμφιέστηκε σε Jabulani (μπάλα) και έπνιξε ένα σουτ του Sneijder στις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου.Από εκεί και ύστερα οι σχιστομάτηδες βγήκαν μπροστά και έχασαν μοναδική ευκαιρία για ισοφάριση στο 90 όταν σούταραν λίγο άουτ λίγο έξω από την μικρή περιοχή .Στο μεταξύ η Ολλανδία είχε χάσει δύο μοναδικές ευκαιρίες να διπλασιάσει τα τέρματα της.(Ο Αφελάι και τις δύο).Έτσι με μία "επαγγελματική" νίκη (όπως θα έλεγε και ο Έλληνας δημοσιογράφος) η Ολλανδία σφράγισε καθώς φαίνεται την πρόκριση στην επόμενη φάση της διοργάνωσης.

Σήμερα (εκτός και αν ο κλινήρης Rataplan τα βγάλει πέρα μόνος του) δεν θα μπορέσουμε να γράψουμε κριτική για το Mundial. Βλέπετε ως blog έχουμε μία ιερή υποχρέωση. Εγώ και ο Averell θα βαφτίσουμε τον υιό του William, οπότε αντιλαμβάνεστε πως το βάπτισμα του νεότερου Dalton είναι πιο σημαντικό από την Ολλανδία, την Ιαπωνία, τη Γκάνα, την Αυστραλία, το Καμερούν και τη Δανία. Δεσμευόμαστε για καλό του παιδιού (και κακό των γονιών του) να του μεταδώσουμε τις αρχές των Daltons και να γίνει άξιο μέλος της συμμορίας. Υ.Γ. Πάντως θα είχε πλάκα να το κάνω εγώ γαύρο και ο Averell κομμουνιστή να πάθει ταράκουλο ο πατέρας του :)

Στην ευρωπαϊκή παράδοση, η μονομαχία είναι μια ιερή στιγμή. Έχει το δικό της τελετουργικό και τους δικούς της νόμους. Ειδικά από τη στιγμή που το ξίφος αντικαταστάθηκε από το πιστόλι οι νόμοι έπρεπε να γίνουν πιο σκληροί για να μην καταλήξει το όλο σε κωμωδία. Έτσι, ενώ ήταν θεμιτό να γυρίσεις το σώμα στο πλάι ώστε να δίνεις όσο το δυνατόν μικρότερο στόχο, ήταν ανεπίτρεπτο να κάνεις την οποιαδήποτε κίνηση την ώρα που ο απέναντι σου έστελνε μια σφαίρα συστημένη. Αν δεν άντεχες την πίεση, είτε σε καθάριζαν οι μάρτυρες είτε στιγματιζόσουν για πάντα ως δειλός.

Οι Άγγλοι καθώς φαίνεται θα έρθουν στα νησιά μας νωρίτερα του αναμενόμενου (ακόμα και για εμένα-ομολογώ με αιφνιδίασαν ).'Έχουν γνώση οι φύλακες όμως και εν μέσω κρίσης θα φροντίσουν να μας "ρεφάρουν".(την οικονομική χασούρα).Προφανώς ο ήλιος και η θάλασσα τους ταιριάζει καλύτερα από την επερχόμενη βαρυχειμωνιά της Ν.Αφρικής...Πάμε για τα Μάταλα λοιπόν!!!!

Η Premier League είναι μαζί με την Primera Division τα καλύτερα πρωταθλήματα της Ευρώπης. Το ποδόσφαιρο στο νησί βασίζεται στο ρυθμό και τη δύναμη. Όμως η Εθνική Αγγλίας είναι να την κλαίνε οι ρέγγες. Οι λόγοι πολλοί, πρώτος και πάνω από όλους η γελοία νοοτροπία τους να ζούνε θαρρείς κλεισμένοι σε ντουλάπι. Δεν έχουν συναίσθηση της κατάστασης και θεωρούν εαυτούς a priori φαβορί χωρίς να αναλογιστούν την πραγματική τους δυναμικότητα. Αδυνατούν ακόμα και να δουν για παράδειγμα πως από τους διεθνείς τους ζήτημα 3 ή 4 να είναι πρωταγωνιστές στις ομάδες τους. Αν εξαιρέσεις τους Rooney, Gerrard, Lampard και Terry οι υπόλοιποι είναι supporting cast σε ομάδες που αστέρια είναι συνήθως ξένοι.

Όσο το ματσάκι παιζόταν στην "μπάλα" , στην τεχνική κατάρτιση τον παιχτών ,στην ποδοσφαιρική τους ποιότητα τα Αμερικανάκια είχαν μαζέψει δύο τόπια.

Μετά το εύκολο 4-0 της Γερμανίας επί της Αυστραλίας διάφοροι έχρισαν φαβορί της οργάνωσης το χαρούμενο παρεάκι του Lev. Όμως είχαν υπολογίσει χωρίς τους Γιούγκους. Τα έχουμε ξαναγράψει, οι Σέρβοι είναι τέχνη, αλητεία, τρέλα ανυπακοή αλλά πάνω από όλα μιλάνε στο τόπι. Είναι περίεργη φάρα, όσο είναι χαλαροί συμπεριφέρονται ως μισθοφόροι, μόλις ζορίσουν τα πράγματα παίζουν σαν ομάδα και τότε βάρδα μην βρεθείς στο διάβα τους όπως διαπίστωσαν τα πουλέν του Lev.

Δ Δεν δείχνει να βάζει "νερό στο κρασί" του ο Σέρβος τεχνικός και συνεχίζει για δεύτερο παιχνίδι να κατεβάζει την ομάδα με 4-4-2 και κορυφή Zigic-Ninkovic...

- Είμαι σίγουρος πως κάτι μου διαφεύγει... Το ποδόσφαιρο είναι άθλημα που παίζεται από άντρες με παντελόνια. Από άντρες, που θα δώσουν τα πάντα για την τιμή και την δόξα τής φανέλας που φορούν, της χώρας που εκπροσωπούν, των ανθρώπων που τους αγαπούν. Χάρη σ' αυτό το αίσθημα τιμής, που χαρακτηρίζει κάθε ποδοσφαιριστή απανταχού τής γης, η εθνική Γαλλίας δεν έχει χάσει ακόμη τις ελπίδες της για πρόκριση στην δεύτερη φάση.

Θα θυμηθεί άραγε ο Ντιεγκίτο το Ελληνικό του παρελθόν και θα πράξει ανάλογα; Μετά από την μέγιστη εμφάνιση της Εθνικής μας και αφού δεν καταφέραμε να συνθλίψουμε  τους έγχρωμους Νιγηριανούς (που φρόντισαν να μας "δωρίσουν" το πλεονέκτημα παίχτη)έτσι ώστε να έχουμε καλύτερη διαφορά τερμάτων ας ελπίσουμε ότι ο Ντιέγκο θα θυμηθεί το πέρασμά του από την πατρίδα μας , πόσο καλά πέρασε και θα φροντίσει να κρατήσει τον γαμπρό του και τους φίλους του μακριά από την εστία μας...

Στον τελικό τού Mundial 2006, ο Marco Materazzi έγινε εθνικός ήρωας για τους Ιταλούς όταν προκάλεσε (με ολίγα... γαλλικά) την επίθεση τού Zinedine Zidane και συνάμα την αποβολή τού γάλλου σούπερ σταρ, με μια βουτιά προς τα πίσω απαράμιλλης θεατρικότητας. Όσο καταδικαστέα κι αν είναι τέτοια συμπεριφορά, φρονώ πως θα την συγχωρήσουμε γρήγορα στον Βασίλη Τοροσίδη - τον βασικό υπαίτιο για την πρώτη νίκη τής Ελλάδας σε Τελικά Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Το ματς κρεμόταν σε μία κλωστή, οι gautsos, παρά το ταλέντο τους ήταν εγκλωβισμένοι από την ασφυκτική πίεση των Νοτιοκορεατών που έχαναν συνεχώς ευκαιρίες για την ισοφάριση. Ξαφνικά όμως ο χρόνος σταμάτησε, η μπάλα κατευθύνθηκε προς το πάγκο της Αργεντινής όπου έχασε ύψος και έφτασε κοντά στο Diego, αυτός την χάιδεψε με το τακουνάκι και την επέστρεψε στον αγωνιστικό χώρο. Το παιχνίδι άλλαξε και από rodeo μετατράπηκε σε παράσταση για ένα ρόλο που οδήγησε στο 4-1. Ο θεός του ποδοσφαίρου έκλεισε το μάτι στο αγαπημένο του παιδί θαρρείς και ήθελε να το αφυπνίσει και έδωσε έτσι την πρόκριση στην Αργεντινή.

Κάνοντας μια σύντομη ανασκόπηση για τα νέα ποδοσφαιρικά στοιχεία που είδαμε στον πρώτο γύρω του MUDIAL 2010 θα καταλήξουμε στο εξής συμπέρασμα : "ουδέν νεότερων" Ας ρίξουμε όμως μια αναλυτικότερη ματιά...

Kαλώς με κι ας άργησα! Λόγω φόρτου εργασίας δεν μπόρεσα να… διανθίσω το blog μας με τις δικές μου παπάτζες για το μουντιάλ, αλλά το ρεπό μου συνέπεσε με την ολοκλήρωση της πρώτης αγωνιστικής των ομίλων, οπότε θα… υποστείτε το συνολικό μου σχόλιο (και κάποιες προβλέψεις). Βάλτε στην άκρη λοιπόν τις βουβουζέλες σας και… πάμε.

Η διαφορά κλάσης του Forlan από τους παίκτες της Νοτίου Αφρικής ήταν αρκετή για να περάσει η Ουρουγουάη ένα εύκολο απόγευμα. Όπως και κόντρα στους Γάλλους έδειξαν πως είναι δουλεμένη ομάδα με εξαιρετικές μονάδες που από τη μέση και μπροστά μπορούν να σπείρουν το πανικό. Οι διοργανωτές παρακολουθούσαν ανήμποροι και το 3-0 ήρθε φυσιολογικά δίνοντας στους λατίνους τεράστιο προβάδισμα πρόκρισης. Πλέον κρατάνε την τύχη τους στα χέρια τους ενώ οι διοργανωτές θα πρέπει να κερδίσουν την Γαλλία και να ελπίζουν και σε συνδυασμό αποτελεσμάτων αν δεν θέλουν να αποχαιρετίσουν το θεσμό νωρίς.

Υπάρχουν στιγμές που προσπαθείς να καταλάβεις αν η ομορφιά του ποδοσφαίρου δικαιολογεί  την απίστευτη αδικία που τη συνοδεύει. Ο Otmar Hitzfeld παρουσίασε μία ομάδα που θύμισε αρκετά την Ελλάδα του Euro 2004. Απέναντι στην πρωταθλήτρια Ευρώπης που είχε κατοχή, ευκαιρίες, δοκάρια, ατυχία κατάφερε να βάλει ένα γκολ σε μία κόντρα και έκανε την μεγάλη έκπληξη. Μία έκπληξη που σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογείται από την εξέλιξη του αγώνα μιας και η Ισπανία ήταν καταιγιστική αλλά στην τελική προσπάθεια πάντα κάτι συνέβαινε.

Το είχα γράψει όταν σε αντίθεση με τις κότες τα αδέλφια μου έπαιρνα θέση είχα ξεκαθαρίσει πως ήθελα να δω, τα κοντοπούτανα της Χιλής. Μπαλαδόφατσες, τεχνίτες, αλήτρες ωραίοι τύποι αλλά πάνω από όλα ΟΜΑΔΑ. Η μπάλα κάτω γρήγορες φάσεις, ένας παικταράς που λέγεται Alexis Sanches που έχει βγάλει μάτια φέτος με την Undineze έκαναν την Ονδούρα άνω κάτω και το 0-1 είναι πολύ φτωχό για να περιγράψει την υπεροχή των Χιλιανών.

Ο Carlos Dunga ήταν περίεργη περίπτωση Βραζιλιάνου ποδοσφαιριστή για την εποχή του. Περισσότερο Ευρωπαίος, παρά λατίνος. Με τρεξίματα, δυνατά μαρκαρίσματα στο χώρο του κέντρου, πραγματιστής και σίγουρα όχι τυπικός μύστης της στρογγυλής θεάς. Γύρω του στήθηκε η πιο βαρετή Βραζιλία που είδαμε ποτέ το 1994, άσχετο αν κατάφερε να κερδίσει το τρόπαιο μετά από 24 χρόνια ανομβρίας. Συνεπικουρούμενος από τον Mauro Silva κρατούσαν τη μεσαία γραμμή, ο Cafu εμφανίστηκε όταν τελείωσαν τα πειράματα με τον Leonardo δεξί μπακ, ο Tafarel ήταν εγγύηση πίσω και έφτανε η κλάση και η αποτελεσματικότητα του Romario και οι εμπνεύσεις του Bebeto για να καθαρίζουν τα ματς με επαγγελματικά σκορ.