Α λα πολιτσία
"Έχεις δει ποτέ ελέφαντα να κρύβεται πίσω από μια παπαρούνα;". "Όχι". "Ε, είδες τι καλά που κρύβονται;". Η μέθοδος ονομάζεται Κ.Α.Π., από το "Κάποιου Άλλου Πρόβλημα". Ανακαλύφθηκε από τον Douglas Adams, ο οποίος, προφανώς υπό την επήρεια ουσιών, κατόρθωσε (στο περίφημο "Hitch-hiker's Guide to the Galaxy") να εξαφανίσει ένα ολόκληρο βουνό από τον ορίζοντα, βάφοντάς το ροζ. Η ιδέα είναι απλή, στην βάση της: ό,τι ο ανθρώπινος εγκέφαλος αδυνατεί να ταυτοποιήσει ως "φυσιολογικό", το απορρίπτει. Με την πρόσφατη επίθεση εναντίον κλούβας των ΜΑΤ με πιστόλι από νεαρό, που φορούσε βερμούδα, σαγιονάρες, μάσκα χειρουργείου και σομπρέρο, αποδεικνύεται περίτρανα ότι, εκτός από χιούμορ, τα παλιόπαιδα των Εξαρχείων διαθέτουν και κλασική παιδεία.
"Κάτι μαγειρεύεται εδώ", μουρμούρισε καχύποπτα ο αξιωματικός Υπηρεσίας, που πληροφορήθηκε, ξημερώματα Σαββάτου, την τοποθέτηση βόμβας στο σπίτι Χηνοφώτη. "Στους πόσους βαθμούς;", χασμουρήθηκε το Όργανο, για να εισπράξει την κατσάδα τού ανωτέρου του. Άδικα, όπως αποδείχθηκε: τον Τσελεμεντέ τού Αναρχικού δεν τον έχω διαβάσει, υποψιάζομαι όμως πως δεν μπορεί να είναι μόνον τεχνικής φύσεως οι λόγοι, για τους οποίους η εν λόγω βόμβα τοποθετήθηκε μέσα σε χύτρα ταχύτητας - κι οι μπαταρίες της σε ταπεράκι. Κάποιος συμβολισμός θα υπάρχει, αλλά μου διαφεύγει... Ας είναι. Θα περιμένω την προκήρυξη. Στο μεταξύ, καλά θα κάνουν να φυλάγονται ο Παρλιάρος, ο Μαμαλάκης κι οι νοικοκυρές τού Παλαιού Φαλήρου: το Κράτος θα είναι αμείλικτο (α, και κομμένα τα "μπουρλότο τα 'κανες τα σουτζουκάκια, μωρή". Ακούει ο κυρ-Χρήστος...).
Τώρα που τον γκρεμίσαμε τον καταυλισμό στην Πάτρα, μπορούμε να είμεθα υπερήφανοι που γίναμε, επί τέλους, κράτος πολιτισμένο. Τώρα που τους ξυλοφορτώσαμε τους βρωμιάρηδες και τους στοιβάξαμε στις φυλακές και τα Μεταγωγών, μπορούμε ν' ανασάνουμε και ν' αρχίσουμε να νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλο. Τώρα που ξεφορτωθήκαμε τα ανθρωποσκουπίδια που μόλυναν τις γειτονιές και τις πλατείες μας, το δίχως άλλο θα επιδείξουμε την δέουσα κατανόηση, σύμπνοια και σύνεση ως πολίτες στην αντιμετώπιση τού ζέ(χν)οντος ζητήματος των απορριμμάτων. Οι προκλήσεις είναι όλες μπροστά μας, αλλά δεν μας σκιάζει φοβέρα καμμιά - πλέον, η Πάτρα θ' ανήκει στους Πατρινούς, η Ελλάδα θ΄ ανήκει στους Έλληνες, και "η Αφρική στους Αφρικανούς", όπως διαβεβαίωσε από την Άκρα ο πρόεδρος Obama. Ο αγώνας, επί τέλους, δικαιώνεται, 25 χρόνια μετά. Καλημέρα.
Σχόλια
Ανεύθυνο άρθρο Averell κρίμα γιατί οι Daltons' δείχνουν σοβαρότητα.
Απευθυνόταν στον Averell...
Εν τάχει: το ότι μέχρι σήμερα η χώρα δεν είχε μεταναστευτική πολιτική, δεν σημαίνει ότι απέκτησε, επειδή γκρεμίσαμε πενήντα παράγκες και στοιβάξαμε χίλιους κακομοίρηδες σε στρατόπεδα (την άλλη λέξη όποιος θέλει την προσθέτει μόνος του). Το σχόλιο (θα έπρεπε να) υποβάλλει την σκέψη ότι την γειτονιά σου δεν την υποβαθμίζει ο μετανάστης, αλλά η παντελής έλλειψη πρόνοιας για ο,τιδήποτε. Ακόμη κι αν δεν ήταν ποτέ στις προθέσεις τής κεντρικής εξουσίας να καλοδεχθεί αυτούς τους ανθρώπους, δεν χρειάζεται να είναι αριστερός κανείς για να καταλαβαίνει ότι δεν γίνεται να τους επιτρέπεις την είσοδο, να τους "φυλακίζεις" εδώ και να περιμένεις να εξαφανισθούν ως διά μαγείας. Εάν δεν προτίθεσαι ή δεν μπορείς να εκμεταλλευθείς το δυναμικό που σου προσφέρεται (ναι, υπάρχουν σοβαρά κράτη που το κάνουν αυτό), προχώρα σε συμφωνίες με τις χώρες προέλευσης για επιστροφή τους. Ή πίεσε την Τουρκία για εφαρμογή τού Πρωτοκόλλου Επανεισδοχής. Ή βοήθησέ τους να προωθηθούν στην χώρα επιλογής τους και κάνε το πρόβλημά σου, πρόβλημα τής ΕΕ. Κάνε κάτι, όμως. Κυβέρνησε.
Το ζήτημα είναι μεγάλο, και προτείνω ν' ασχοληθούμε (ως ιστοχώρος) εκτενέστερα - και άμεσα. Για τώρα θέλω να μείνω σ' αυτό: Το πώς αντιμετωπίζεις τον ξένο που έχεις δίπλα σου είναι συνάρτηση τού ποιος είσαι. Οι μετανάστες μπορεί να σου αδειάσουν την γωνιά, αν όμως δεν αλλάξεις εσύ, μεθαύριο θα βαφτίσεις "ξένο" κάποιον άλλο.
ΥΓ. Το blog αυτό έχει σοδομήσει την θεολογία, έχει φερθεί σκληρά σε δημόσια πρόσωπα, έχει κράξει τον τρόπο ζωής τού 70% των Ελλήνων. Το γιατί θα έπρεπε να απαλλάσσεται τής ελαφράς μας διάθεσης η ελαφρομυαλιά πενήντα κρετίνων, προφανώς μου διαφεύγει. Σου ζητώ συγγνώμη γι' αυτό, Dimit. Και σε καλώ, ως διαβασμένο, να μας διαφωτίσεις για τα ντεσού τής ιστορίας. Τι νόημα θα είχε, άλλωστε, ιστολόγιο δίχως διάδραση;
Μιλάω επειδή έχω ζήσει στο πετσί μου την ανευθυνότητα τους.