Το DNA των ομάδων

Χθες το απόγευμα συζητούσαμε με τον Averell για τις ομάδες μας και τους ήρωες τους. Στα πλαίσια της συζήτησης διαπιστώσαμε ότι στον ΠΑΟ στερούνται ηρώων. Αφορμή για τη συζήτηση στάθηκε η (α)πιθανότητα να έρθει στον Ολυμπιακό ο Αμαντίνο Μανσίνι από την Inter.

Βασικά προσπαθούσα να εξηγήσω στον Averell πως είναι ίσως ο μοναδικός που θα μπορούσε να κλέψει χώρο στις καρδιές των Ολυμπιακών από τον Giovanni Silva de Oliveira. Εκεί και με αφορμή τον Diogo που κατά τον Averell έχει το DNA του γαύρου η συζήτηση μεταφέρθηκε στο DNA των ομάδων και των οπαδών τους.

Δεν είμαι Παναθηναϊκός για να έχω εμπεριστατωμένη άποψη, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να σκεφτώ άλλο ποδοσφαιριστή πλην του Ζάετς που να αποτελεί το αρχέτυπο του ήρωα της κερκίδας του ΠΑΟ. Καλοί παίκτες πέρασαν πολλοί. Όμως κανένας δεν σου έδινε την εντύπωση ότι ήταν το αρχέτυπο του Βάζελου.

Ο Ζάετς ήταν σίγουρα ο μοναδικός που σε έπειθε ότι γεννήθηκε για τον ΠΑΟ. Σίγουρα το πλησίαζε ο Αποστολάκης. Ο καλός στρατιώτης Βαζέχα με τη φοβερή συνέπεια και αποτελεσματικότητα δεν σε έπειθε ότι γεννήθηκε με τη φανέλα. Από τους σύγχρονους ο Καραγκούνης μπορεί να σε πείθει ότι πονάει τη φανέλα αλλά δεν σε εμπνέει.

Αντίθετα στον Ολυμπιακό μάθαμε να ζούμε με τους ήρωες μας. Παίκτες όπως ο Αναστόπουλος, ο Μητρόπουλος (πριν τη προδοσία), ο Γεωργάτος και φυσικά ο Giovanni αισθανόσουν ότι όταν τελείωνε το ματς θα σκούπιζαν από πάνω τους τη καρβουνόσκονη του ποδηλατοδρομίου. Ένιωθες ότι γεννήθηκαν με τη φανέλα. Ακόμα και οι σύγχρονοι μισθοφόροι Γκαλέτι, Ντουντού και φυσικά ο Ντιόγο σου βγάζουν μία γαυρίλα.

Το μυστικό λογικά πρέπει να είναι στο DNA των ομάδων και στο τρόπο που το περνάνε στους παίκτες. Στον Ολυμπιακό έχουν ένα δικό τους τρόπο να βάζουν τους παίκτες στη λογική του τι σημαίνει να είσαι γαύρος. Τους μεταλαμπαδεύουν την ιδέα του Καραϊσκάκης και του Πειραιά. Ακόμα και η συμπεριφορά των παλαιμάχων της ομάδας είναι διαφορετική, εξαιρώντας φυσικά τους παλαίμαχους που αποσκοπούν κάπου και απλά λιβανίζουν την εκάστοτε διοίκηση.

Το γιατί συμβαίνει αυτό δεν μπορώ να το εξηγήσω με ακρίβεια. Το σίγουρο είναι ότι αυτό συμβαίνει. Μπορεί να φταίει το ότι οι παίκτες του Ολυμπιακού κινούνται στον άξονα Πασαλιμάνι-Φάληρο-Γλυφάδα και είναι κοντά στους οπαδούς του Ολυμπιακού.

Στην αντίπερα όχθη αυτοί του ΠΑΟ χάνονται συνήθως στην Αγία Παρασκευή και τα ευρύτερα Βόρεια Προάστια. Μπορεί να είναι ο τρόπος που οι διοικούντες εξηγούν τα θέλω και τα πρέπει στους παίκτες μέσα από τη παραγωγική διαδικασία της ομάδας. Στο Ρέντη τους παίκτες τους κάνουν γαύρους, ενώ αντίθετα το αντίστοιχο στη Παιανία δεν δείχνει να συμβαίνει. Εκεί οι παίκτες δείχνουν πολύ περισσότερο μισθοφόροι.

Η μέθοδος του Ολυμπιακού εκτιμώ ότι κάνει καλό στη ψυχοσύνθεση των φιλάθλων του. Σε εποχές ψυχρού επαγγελματικού ποδοσφαίρου η δημιουργία της ψευδαίσθησις ότι ο ποδοσφαιριστής παίζει για την ομάδα και ότι αυτή εκπροσωπεί αποτελεί επίτευγμα που δύσκολα συναντάς αλλού. Επιτρέπει την δημιουργία ηρώων στο υποσυνείδητο του οπαδού και την ταύτιση μαζί τους. Είναι ίσως και το βασικό συστατικό της επιτυχίας και της απήχησης του Ολυμπιακού τα τελευταία χρόνια έναντι του αιωνίου του αντιπάλου.