Πόσο σοβαρή είναι μία χώρα;

Μια χώρα είναι τόσο σοβαρή όσο τη θεωρούν οι πολίτες της. Με αφορμή την ιστορία στο Γραμματικό γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι κλισέ και στομφώδεις κοινοτοπίες μπορεί να κουράζουν ή να προκαλούν μειδιάματα, συμπυκνώνουν όμως παρατηρήσεις και συμπεράσματα χρόνων. Από το 2003 που ψηφίσθηκε ο χωροταξικός σχεδιασμός μέχρι σήμερα, κανείς δεν κατάφερε να πείσει τους κατοίκους μιας μικρής κοινότητας για την ανάγκη δημιουργίας ΧΥΤΑ στην περιοχή τους. Έτσι, αν και τα δύο μεγάλα κόμματα συμφωνούν επί της ουσίας, χρειάσθηκε να φθάσει η λήξη της σχετικής προθεσμίας που είχε δώσει η Ε.Ε. για την έναρξη εργασιών ώστε να εμφανισθούν εργολάβοι, ΜΑΤ και αγανακτισμένοι πολίτες να δώσουν τη δική τους μάχη, παρουσία των καναλιών φυσικά.

Η δικαιολογία που έδωσε ο υφυπουργός Εσωτερικών ("Πρωινή Γραμμή",ΝΕΤ) για την καθυστέρηση ήταν οι 11 προσφυγές στο ΣτΕ και η χρονοβόρος εκδίκασή τους. Σεβαστό ως επιχείρημα, αλλά τί περίμενε ότι θα έκαναν οι κάτοικοι; Δε θα εξαντλούσαν κάθε ένδικο μέσο για να προστατεύσουν αυτό που θεωρούν δίκαιό τους; Ας εξετάσει κάποιος και την πλευρά τους. Ο μέσος Έλληνας όταν ακούει για ΧΥΤΑ, εργοστάσια επεξεργασίας απορριμάτων, κομποστοποίηση ή ό,τι άλλο σχετικό με τα σκουπίδια, ένα πράγμα φέρνει στο μυαλό του. Χιλιάδες πλαστικές σακούλες να λιάζονται σε σωρούς και σμήνη γλάρων από πάνω τους να δίνουν μια ρομαντική νότα στο τοπίο. Λογικό είναι να επαναστατήσει στην ιδέα ότι αυτή την εικόνα θα τη βλέπει από το μπαλκόνι του. Γιατί να πιστέψει τις διαβεβαιώσεις ότι όλα θα γίνουν με επιστημονικό τρόπο και η ζωή του δε θα επηρεασθεί στο ελάχιστο; Μήπως έχει κάποιο παράδειγμα στο οποίο να ανατρέχει και να καθησυχάζει τους φόβους του; Η εγκατάσταση υποδοχής λυμάτων στην Ψυττάλεια λειτουργούσε επί χρόνια χωρίς να έχει ολοκληρωθεί μόλις το 3% του αρχικού σχεδιασμού, ένα εργοστάσιο επεξεργασίας της παραγόμενης λάσπης. Έτσι, έφθασε ο καιρός που ως χώρα συζητούσαμε σοβαρά το ενδεχόμενο να τη βάλουμε σε πλοία και να τη στείλουμε στη Γερμανία.

Το θέμα λοιπόν, έχει να κάνει κυρίως με την αξιοπιστία του συνομιλητή σου και εν προκειμένω του κράτους. Εδώ το Πα.Σο.Κ. έχει κάποιο δίκιο στην εκ του ασφαλούς χλιαρή αντιπολίτευση που ασκεί. Πρώτα κατασκευάζεις ό,τι είναι απαραίτητο για να εξασφαλίσεις τις απαιτούμενες υγειονομικές προδιαγραφές και μετά ξεκινάς την κατασκευή του ΧΥΤΑ. Πόσο ρεαλιστικό είναι αυτό, είναι μία άλλη ιστορία. Για τον ίδιο λόγο, οι κάτοικοι της οδού Πατησίων αντιδρούν σε μία μάλλον σωστή απόφαση του δημάρχου Αθηναίων. Όταν ζεις σε μία περιοχή επί δεκαετίες και έχεις δει αναρίθμητες "πράσινες" μακέτες να μην γίνονται πράξη, γιατί να πιστέψεις ότι πάνω από τον υπόγειο χώρο στάθμευσης θα γίνει πάρκο;

Τέλος, το θέμα του Γραμματικού, αναδεικνύει περίτρανα και μία άλλη πτυχή της απαξίωσης του σύγχρονου Ελληνικού κράτους από τους πολίτες του, την έλλειψη συλλογικότητας Κανένας δήμος, καμμία κοινότητα, κανένας πολίτης αυτής της χώρας δεν αισθάνεται ότι ανήκει σε ένα σύνολο που στοχεύει στο κοινό καλό. Κατά συνέπεια κανείς δε νιώθει την παραμικρή υποχρέωση προς αυτό. Κοιτάζει πώς θα επιβιώσει αυτός και αδιαφορεί για τους άλλους. Αν δε διορθωθεί αυτό κανένα ουσιαστικό βήμα προόδου δεν πρόκειται ολοκληρωθεί.