Κυριακή χωρίς εφημερίδες...

Όπως και τα άλλα μέλη αυτού του blog, είχα ανέκαθεν την ανάγκη να διαβάζω. Εφημερίδες, περιοδικά, βιβλία, ιστοσελίδες, blogs, γενικώς ότι εβρισκα. Εδώ και περίπου ένα χρόνο ζω το μαρτύριο του ανθρώπου που δεν έχει κάτι να διαβάσει. Το πρόβλημα μεγεθύνεται τα πρωινά της Κυριακής. Τότε που διαπιστώνω με λύπη ότι είναι αδύνατο να διαβάσεις εφημερίδες όπως παλιά.

Αγοράζω σταθερά τις Κυριακές τρεις-τέσσερις πολιτικές εφημερίδες και δύο αθλητικές. Πλέον όσο καλή διάθεση και αν έχω μου είναι αδύνατο να τις διαβάσω χωρίς να αισθανθώ ότι προσβάλλουν την νοημοσύνη μου. Η μόνη εφημερίδα που γράφει κάτι, που έχει κείμενα να διαβάσεις με μικρά γράμματα και χωρίς φωτογραφίες για να "κλέβουν" στη σελίδα είναι το Παρόν. Μάλιστα υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες να είναι και η τελευταία εφημερίδα που έχει και δύο ή τρία σοβαρά θέματα να διαβάσεις.

Η απογοήτευση μου με έχει φτάσει στο σημείο πλέον να μην αγοράζω τις άλλες. Παραδοσιακά αγόραζα το Βήμα και τη Καθημερινή τις Κυριακές, όπως και τον Ελεύθερο Τύπο (καθημερινά). Πλέον όμως αδυνατώ να τις διαβάσω. Φτωχή γραφή, σκοπιμότητα σε κάθε λέξη και γενικώς απουσία ουσίας.

Διάβαζα π.χ. στο Βήμα της Κυριακής άρθρο του Β. Χιώτη (υποτίθεται έγκυρου πολιτικού συντάκτη) με θέμα την ΟΝΝΕΔ. Λόγω του ότι έχω γνώση για το αντικείμενο, η αλήθεια είναι ότι η έρευνα για τα γεγονότα και τους εμπλεκόμενους, με τη παράλληλη διασταύρωση των πηγών του πρέπει να διήρκεσε κάτι περισσότερο από τρία λεπτά. Μόνο έτσι εξηγούνται οι πολλές ανακρίβειες που έγραφε, τόσο σε θεσμικά θέματα όσο και σε επίπεδο προσώπων. Περίμενα μετά το εγκληματικό λάθος στο θέμα με τον Ερντογάν και την υποτιθέμενη επίσκεψη του στην Ελλάδα η καλή εφημερίδα να είχε "σφίξει" λίγο τα λουριά.

Αντίστοιχη είναι η εικόνα που αποκομίζει κανείς και από την ετέρα μεγάλη και παραδοσιακή εφημερίδα. Την Καθημερινή. Την εφημερίδα που μετέτρεψε το συγκρότημα Αλαφούζου σε όργανο πίεσης και προώθησης επιχειρηματικών συμφερόντων. Την εφημερίδα που από τη μία είναι στη πρώτη γραμμή στη μάχη για το περιβάλλον και από την άλλη στηρίζει τα τάνκερ μονού πυθμένα.

Τα χειρότερα έρχονται όμως όταν αρχίζεις τα πειράματα. Τη περασμένη Κυριακή προσπάθησα να διαβάζω τη Real News. Η εφημερίδα είναι προφανές ότι απευθύνεται σε παιδάκια οκτώ ετών ή τη γράφουν παιδάκια οκτώ ετών. Κείμενα της πλάκας απλά για να γεμίσουν οι σελίδες (και να προσθέσουμε και χώρο για διαφημίσεις).

Τα ίδια και χειρότερα με το Πρώτο Θέμα. Στη συγκεκριμένη εφημερίδα δε, μέχρι και η στήλη του Αντώνη Πανούτσου είναι πολύ κάτω από τα standard του συγκεκριμένου αρθρογράφου. Θα πει κάποιος, καλά τώρα το ανακάλυψες; Η απάντηση είναι τώρα το φαινόμενο επιδεινώθηκε.

Το πρόβλημα βέβαια παραμένει αντίστοιχα και στο περιοδικό τύπο. Πλέον έχω σταματήσει να αγοράζω περιοδικά. Είναι μάταιο. Σπανίως προμηθεύομαι τους 4 Τροχούς. Έχω σταματήσει να αγοράζω το Status (έτσι όπως το κατάντησε ο νέος Αρχισυντάκτης) και μόνη μου παρηγοριά είναι οι συνδρομές μου σε ξένα περιοδικά στα οποία βρίσκω τρεις αράδες να διαβάσω. Την κατάσταση απαλύνει κάπως το διαδίκτυο. Εκεί που μπορεί κάποιος να βρει καλά άρθρα να διαβάσει σε blogs και σε ιστοσελίδες του εξωτερικού.

Όταν έκλεισε ο Ελεύθερος Τύπος πολύ μελάνι χύθηκε για την αδικία και τα λάθη της ιδιοκτησίας. Όμως εκτιμώ ότι σε λίγο θα κλείσουν και άλλοι.Όσο η δημοσιογραφία θα γίνεται στο πόδι από αρθρογράφους που αδυνατούν να βάλουν στη σειρά τέσσερις-πέντε λέξεις τόσο το αναγνωστικό κοινό θα συρρικνώνεται και θα φτάσουμε στο σημείο τη Κυριακή στο περίπτερο να προσφέρονται μόνο σακούλες με την ετικέτα της εφημερίδες και τις προσφορές.

Άλλωστε και τώρα αυτό κάνουν οι περισσότεροι, αγοράζουν τις προσφορές στις οποίες περιλαμβάνονται και ειδικό χαρτί για το κλουβί του καναρινιού...

Υ.Γ. Ειδική αναφορά για τις αθλητικές εφημερίδες. Εκεί η δημοσιογραφία είναι πιο τίμια. Ξέρουμε όλοι τι πρεσβεύουν οι περισσότεροι και ποιου τα συμφέροντα εκπροσωπούν. Οπότε τις διαβάζεις γνωρίζοντας πως λαμβάνεις άχρηστη γνώση που σε κάνει να αισθάνεσαι καλά. Οι μόνες που δεν διαβάζονται είναι οι λεγόμενες αντικειμενικές. Εκεί η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά μιας και αντί να υιοθετούν τη στάση γράφουμε ότι βλέπουμε και σε όποιον αρέσει επιλέγουν τη στάση τους "γλείφουμε" όλους ώστε να είμαστε στην ουσία πέντε οπαδικές εφημερίδες σε μία.