Όμφακες εισίν

Ομολογώ ότι στην Κρήτη δεν έχω πάει ποτέ κι ο λόγος είναι απλός. Είναι τόσο μεγάλο νησί που σίγουρα θα ξυπνήσει σε κάποιον τη διάθεση για περιπλανήσεις. Όσο κι αν η σύνθεση της παρέας δεν αποτελείται από adventurous τύπους που θα θελήσουν να περπατήσουν σε φαράγγια ή αρχαιολάτρεις που έχουν ακούσει ότι σε ένα χωριό στο απέναντι βουνό βρίσκεται μία στάμνα από την εποχή του Μινωικού πολιτισμού, κάποιος θα βρεθεί να στενοχωρηθεί που οι μέρες περνούν και η ακτίνα δράσης περιορίζεται στα πέντε χιλιόμετρα. Μόλις συμβεί αυτό, θα αρχίσει η γκρίνια. Το αραλίκι στη διπλανή καφετέρια θα γίνει περιήγηση στην πόλη ή το χωριό όπου κάποιος γνωστός από τη δουλειά έχει αποκαλύψει το δρόμο για τη μυστική ταράτσα με τα λουλουδάκια και το καταπληκτικό πρωινό. Αφού λοιπόν ανεβείτε τα μόλις 150 σκαλιά με τον ήλιο να καίει από πάνω σας, θα βρεθείτε στο "Sunrise cafe" και τα αυτιά σας θα πλημμυρίσουν με την εξαίσια μουσική του Yannis.

Μία γυναίκα ηλικίας 35-55 θα σας υποδεχθεί και θα σας καλημερίσει μελιστάλαχτα και χαμηλόφωνα για να μη σκεπάσει τη μουσική και τους ήχους της φύσης. Πρόκειται για μία από τις πρωτοπόρους της "Θεωρίας της Ανάφης" η οποία για να μην καταλήξει κατά συρροήν δολοφόνος προτίμησε να αποτραβηχτεί σε αυτό το ησυχαστήριο. Σίγουρα, αν οι γυναίκες της παρέας το αποφασίσουν, θα σας διηγηθεί την ιστορία της και θα σας αποκαλύψει ότι πριν χρόνια ήταν η ιέρεια του μάρκετινγκ αλλά τα βαρέθηκε όλα και προτίμησε να ανοίξει αυτό το εναλλακτικό καφέ. Αφού φύγει για να ετοιμάσει τους καφέδες, η παρέα θα αφιερώσει το επόμενο πεντάλεπτο στον Στέφανο, το συνάδελφο από τη δουλειά που βρήκε αυτό το μέρος και ο οποίος είναι πολύ καλό και ευαίσθητο παιδί και μάλλον την πέφτει στη δικιά σας αν αυτή είναι η συνεργάτις που έμαθε το μυστικό δρόμο. Με την πεποίθηση ότι δεν υπάρχει περίπτωση να τη χάσετε από φλώρο, ξεπερνάτε τις υποψίες σας και παρατηρείτε τα γύρω τραπέζια.

Στο σημείο που ο ήλιος χτυπάει αλύπητα, μια παρέα Βορειοευρωπαίων πίνει φραπέ και τρώει φρουτοσαλάτες. Ανάλογα με τον αριθμό των ατόμων σε αυτές τις παρέες, ποικίλλουν και οι δραστηριότητες. Αν είναι δύο, διαβάζουν από ένα βιβλίο. Αν είναι τρεις, ο ένας λύνει sudoku και οι άλλοι δύο συζητούν. Αν είναι δύο ζευγάρια, έχουν βγάλει ένα τεράστιο χάρτη και σχεδιάζουν πορείες. Προσοχή!!! Σε αυτήν την περίπτωση ο θηλυκός εγκέφαλος εκρήγνυται από ιδέες. Ακόμη κι αν δεν προνοήσατε να φέρετε μαζί σας τον παγκόσμιο άτλαντα, το χάρτινο τραπεζομάντιλο αρκεί. Για τις επόμενες ημέρες θα οδηγείτε κατά μέσο όρο 150 χλμ την ημέρα, σε δρόμους οι οποίοι εγκαινιάσθηκαν από Γερμανό συνταγματάρχη του Μηχανικού και στους οποίους τα κατσίκια, λόγω εντοπιότητας, έχουν προτεραιότητα. Μεγάλο νησί θέλατε, θα το πληρώσετε.

Στο μεγάλο τραπέζι που βρίσκεται δίπλα στο πεζούλι κάθεται η παρέα με τους "Παπακαλιάτηδες"*. Έξι ή οκτώ (πάντα εμφανίζονται ανά ζεύγη) εικοσιπεντάρηδες, όμορφοι, λαμπεροί και καλοντυμένοι σου δημιουργούν μάλλον καλή διάθεση και μία ελαφριά ζήλια που δεν είσαι στη φάση που είναι αυτοί. Κατά κανόνα όλοι είναι διαχυτικοί με όλες γιατί γνωρίζονται πολλά χρόνια και μάλλον έχουν εξαντλήσει τους πιθανούς συνδυασμούς σχέσεων. Η μουτρωμένη (και μάλλον πιο όμορφη) που κάθεται οκλαδόν στο πεζούλι και χαζεύει τη θάλασσα είναι η ένδειξη ότι πρόκειται για τις τελευταίες τους διακοπές ως παρέα. Με το που γυρίσουν, θα σκοτωθούν μεταξύ τους. Οι υπόλοιποι παίζουν επιτραπέζια παιγνίδια και κάνουν επίδειξη γνώσεων ο ένας στον άλλον.

Αρκετά χάζεψες όμως. Η δικιά σου θέλει να βγάλει φωτογραφίες και το εικοσάλεπτο του Ιάπωνα ξεκινάει. Μία με φόντο το πέλαγος. Άλλη κάτω από τη βουκαμβίλια. Μία που να περιλαμβάνει όλη την παρέα και θα τη βγάλει η μουτρωμένη από το πεζούλι και άλλες δύο τρεις κάθε φορά που περνάει γάτα σε σημείο που να περιλαμβάνει όλα τα παραπάνω. Ελπίζεις ότι οι τελευταίες θα πάνε στον Στέφανο ο οποίος πάντα συγκινείται από το συνδυασμό θάλασσας, λουλουδιών και ζώων.

Εν τω μεταξύ, η μουσική του Yiannis έχει αρχίσει και επιδρά πάνω σου. Το δεύτερο cd με τον τίτλο "Αέναη επανάληψη", σε έχει διαλύσει σωματικά και ψυχολογικά. Ο ύπνος που έρχεται μοιάζει γλυκύτερος από ποτέ. Φοράς τα γυαλιά ηλίου και παριστάνεις ότι χαζεύεις τη θάλασσα. Όμως εκείνη σε ξέρει καλά. Σε σκουντά ελαφριά και ψιθυρίζει στο αυτί σου : "Καλά, δεν ντρέπεσαι;". Εκνευρισμένος, ανάβεις τσιγάρο, πίνεις καφέ και ανοίγεις την αθλητική. Είχε δίκιο ο William που για το 2009 πρότεινε διακοπές στην Ελαφόνησο.

Την ίδια ώρα που εσύ κόβεις φλέβες στο "Sunrise cafe", στο μακρινό Ζέεφελντ η ομάδα-φόβητρο των Ευρωπαϊκών κυπέλλων, χτίζεται πυρετωδώς. Ο Τιμούρ Κετσπάγια, τελευταίος στη λίστα "Ηλίας Ταληκριάδης" με όσους έκαναν ζημιά στον Ολυμπιακό και μετά αγοράσθηκαν, πανηγυρίζει (όπως άλλωστε και οι Joe και Τρυφερό πόδι) με την απόκτηση του Μέλμπεργκ. Ο πρόεδρος για άλλη μια φορά ταπείνωσε τον ΠΑΟ και έδειξε ποιος είναι το αφεντικό. Πήρε μεγάλο προπονητή και παίκτες. Έτσι, τα νέα μέλη, η οικογένεια Αγγελοπούλου θα είναι χαρούμενα. Αν μάλιστα αποφευχθεί και η ντροπή να δει τον Νέρι συμπαίκτη των Σισέ, Λέτο και Κατσουράνη τότε ακόμα και o τρόμος από μία πιθανή κλήρωση με τον ΑΠΟΕΛ θα μετριασθεί.

*Το όνομά τους προέρχεται από τις τηλεοπτικές σειρές στις οποίες συμμετέχει καθ'οιονδήποτε τρόπο, ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης και των οποίων ο William δηλώνει φανατικός θεατής. Σε επίπεδο παραγωγής, σκηνοθεσίας, σάουντρακ και εστιατορίων ή μπαρ που προτείνονται, είναι ό,τι πιο άρτιο γίνεται στην Ελληνική τηλεόραση εδώ και χρόνια.