Πέντε ημέρες πριν τις ευρωεκλογές

Την ώρα που ο Δημοσθένης Βεργής κατεβάζει πρόβατα στην πλατεία Κολωνακίου, άθελά του ίσως, δίνει το στίγμα των φετινών ευρωεκλογών. Πάνω απ'όλα ευκαιρία για ατελείωτη πλάκα. Γιατί όσο και να προσπαθούν τα υπόλοιπα κόμματα να τονίσουν τα σοβαρά διακυβεύματα της εκπροσώπησής μας στην ευρωβουλή, η ουσία παραμένει. Κανείς δεν ενδιαφέρεται σοβαρά. Και γιατί να ενδιαφέρεται άλλωστε; Το επιχείρημα περί του 80% των νόμων που αποφασίζονται στο Στρασβούργο, είναι απλώς αριθμητικό. Το να συσκεπτονται πάνω απο επτακόσιοι άνθρωποι για να θέσουν τις προδιαγραφές του τσιμέντου που θα χρησιμοποιείται στις κατασκευές κι αυτό να ονομάζεται νομοθετική διαδικασία, είναι αστείο. Η έκδοση ψηφισμάτων σχετικά με την πολιτική κατάσταση σε διάφορα μέρη του πλανήτη και οι ευχές για παγκόσμια ειρήνη μετά από τρίωρες θυελλώδεις συζητήσεις δεικνύουν απλώς την πολιτική απαξίωση της Ένωσης αυτή καθεαυτής. Όταν ακόμη και για το προφανές χρειάζεται η απαραίτητη λείανση ώστε να μην ενοχληθούν τα επί μέρους εθνικά συμφέροντα κι όταν οι κύριοι άξονες πολιτικής χαράσσονται από τα συμβούλια των υπουργών και από τις συνόδους κορυφής, οι εκλογές είναι απλώς μία εθιμοτυπική διαδικασία υπενθύμισης της βούλησης των λαών της Ευρώπης να πορευθούν ενωμένοι. Πώς και υπό ποια νομοθεσία;

Τελικά στη χώρα της "σοβαρότητας", που ζούμε, το να υπερψηφισθεί κάποιος σαν τον Δημ. Βεργή θα φάνταζε ως αυτονόητη επιλογή. Εξάλλου, στα περισσότερα κράτη της Ε.Ε. έχουν εμφανισθεί και εκλεγεί κατά καιρούς αντίστοιχοι υποψήφιοι. Όμως στην Ελλάδα, πάντα κάτι "σημαντικό" κρίνεται σε κάθε αναμέτρηση. Αυτή τη φορά, όπως και τις περισσότερες, τούτο είναι η πρόοδος της κυβέρνησης. Είμαστε τόσο πολιτικοποιημένοι που με πρόσχημα τα ευρωπαϊκά θέματα, καταλήγουμε να ασχολούμαστε με το πόσοι και ποιοι από κάθε κόμμα έχουν εμπλακεί σε σκάνδαλα. Σε όλα τα παράθυρα, τηλεοπτικά και μη, άπαντες αναλύουν τις νέες εξελίξεις από τις ανακρίσεις, προανακρίσεις κι ό,τι άλλο περιλαμβάνει σε επίπεδο κουβέντας η νομική επιστήμη και μόνον αφού κάποιος πνευματώδης το προκαλέσει, η συζήτηση περιστρέφεται γύρω κι από κάποια ευρωπαϊκά θέματα.

Ήρθε λοιπόν, η ώρα της εκδίκησης. Στις εκλογές αυτές δεν κρίνεται τίποτα απολύτως. Τίποτα, τουλάχιστον για όλους εμάς που δεν μετέχουμε της ενεργού πολιτικής. Όσους φωστήρες και να στείλουμε, το Σύμφωνο Σταθερότητος εμείς δεν μπορούμε να το παραβούμε γιατί το έχουμε κάνει προ πολλού και οι Γάλλοι ή οι Γερμανοί αν το αποφασίσουν μάλλον δε θα μας ρωτήσουν. Το Ευρωσύνταγμα ή τη Συνθήκη της Λισσαβώνας τα αντιμετωπίζουμε ως ταμπού. Άν κάποιος διατυπώσει έστω και μία ένσταση, αυτομάτως ανακηρύσσεται κομμουνιστής και μάλιστα παλαιολιθικός. Από συζήτηση μηδέν. Ποιος να μπλέξει και γιατί; Αρκεί να ξέρουμε ότι είναι καλά πράγματα. Γι' αυτό λοιπόν ας το απολαύσουμε. Ας κάνουμε επιτέλους την πλάκα μας σε θεσμικό επίπεδο κι ας μην ντρεπόμαστε γι'αυτό. Στο κάτω κάτω τα "σοβαρά" κόμματα δεν έχουν αφήσει θεσμό που να μην έχουν εξευτελίσει.

Ας ψηφίσουμε κάτι λοιπόν, έτσι ώστε το δικό μας άκυρο να μην διπλασιάσει την ψήφο όσων νομίζουν ότι είναι κάτι σημαντικό να αποφασίζουν για τις βρύσες που θα χρησιμοποιούν οι Ευρωπαίοι υδραυλικοί χωρίς να συζητούν σοβαρά για τα επαγγελματικά τους δικαιώματα και υποχρεώσεις μέσα σε ένα χώρο ευρύτερο από τα κρατικά σύνορα.

Από την άλλη, ποτέ δεν είναι έυκολο να απλοποιήσεις μια εκλογική διαδικασία. Αλλά αν πραγματικά κάποιος θέλει να ψηφίσει σοβαρά, ας ψηφίσει βάσει του τρόπου που διεξάγεται η κάθε εκλογή και των προσώπων που συμμετέχουν σε αυτήν. Εφ'όσον θεωρείτε ότι αποφασίζουμε για το ποιος σοβαρός άνθρωπος θα μας εκπροσωπεί στην ευρωβουλή, η επιλογή είναι εύκολη κι οΣτέφανος Μάνος είναι μακράν η καλύτερη .

Ιδιοτελή κίνητρα, δεν μπορεί να του καταλογίσει κανείς. Αν κάποιος θέλει να ονομάσει ψώνιο την επιμονή του, ίσως και να έχει δίκιο. Όμως δεν μπορεί παρά να το προτιμά από την υπολογιστική και ιδιοτελή σκέψη. Αν ιδεολογικά φοβίζει, σεβαστές οι αντιθέσεις, όμως δεν τον ψηφίζει κανείς για να κυβερνήσει. Μόνο για να μας εκπροσωπεί, δυστυχώς. Γιατί αν κάτι έπρεπε να κάνει ο Στ. Μάνος για αυτή τη χώρα είναι να μπορεί να αποφασίζει μικρές ή μεγάλες πρακτικές αλλαγές στην καθημερινότητα μας. Όπως έκανε με την πεζοδρόμηση της οδ. Βουκουρεστίου, στην αρχή της πολιτικής του καριέρας, όταν του επιτέθηκαν μέχρι και οι καταστηματάρχες με την κατηγορία ότι απαξιώνει τις επιχειρήσεις τους(!). Όπως έκανε με τη δημιουργία της Αττικό Μετρό ως τρόπου για να υπερβεί τα εμπόδια που έβρισκε μπροστά του. Όπως έκανε με την "απόσυρση" των αυτοκινήτων παλαιάς τεχνολογίας ή την αυτοχρηματοδότηση όλων των μεγάλων έργων. Γιατί τελικά, η τέχνη του εφικτού (που υποτίθεται χαρακτηρίζει την πολιτική) δεν αναφέρεται στο να κερδίζεις εκλογές, αλλά στο να βρίσκεις τρόπους να επιτύχεις πέντε πράγματα που διευκολύνουν τη ζωή των συμπολιτών σου.

Την ώρα λοιπόν που οι περισσότεροι Έλληνες πολιτικοί διαμορφώνουν νεφελώδη ιδεολογικά σχήματα ώστε να μπορούν να διαφωνούν για πάντα, υπάρχει κάποιος που απλώς παρατηρεί και σκέπτεται. Όποιος έχει διαβάσει την άποψη του για το Μητροπολιτικό πάρκο του Ελληνικού, δεν μπορεί να του αμφισβητήσει τουλάχιστον τη διάθεση να συζητήσει κάτι συγκεκριμένο, όταν όλοι θεωρητικολογούν.

Τέλος, η απλή αναλογική είναι το μόνο δίκαιο εκλογικό σύστημα και δεν είναι ανάγκη κάποιος να είναι αριστερός για να το ισχυρίζεται. Αν οι ευρωεκλογές προσφέρουν κάτι σημαντικό, είναι η ευκαιρία να μετρηθούμε. Μακριά από το άγχος του ποιος θα κυβερνά την επομένη και με βάση αυτό που πραγματικά πιστεύουμε. Ας τιμήσουμε λοιπόν αυτήν την ευκαιρία.