Καλά τα βραβεία, αλλά...

Τα παραπάνω είναι κάποια από τα (πολύ σημαντικά, ομολογουμένως) βραβεία που κέρδισε ο Ελεύθερος Τύπος έχοντας στο τιμόνι το ζεύγος Αγγελόπουλου (για την ακρίβεια, τα λεφτά του Θεόδωρου Αγγελόπουλου και τις επιθυμίες της Gianna Angelopoulos-Daskalakis).

Από την πρώτη στιγμή ο νέος ΕΤ ξεχώρισε για την εμφάνισή του: δυναμική, διαφορετική, εντυπωσιακή. Επίσης, ξεχώρισε από το πλήθος των μεγάλων δημοσιογραφικά ονομάτων στο roster του. Όμως, όπως σε κάθε καλή ομάδα, δεν αρκούν οι καταπληκτικοί παίκτες - χρειάζεται καλή διοίκηση και καλός προπονητής. Η διοίκηση, όμως, δεν είχε ιδέα τι ακριβώς ήθελε και όσον αφορά τον προπονητή... Απλά, ας πούμε ότι ο μακαρίτης ο Jesus Gil στην Atletico δεν άλλαζε τόσο συχνά προπονητές όσο ο νέος ΕΤ αρχισυντάκτες και διευθυντές σύνταξης.

Η έλλειψη αυτή οδήγησε την εφημερίδα σε απουσία συγκεκριμένης λογικής. Αν είναι δύσκολο να είσαι ουδέτερα αντιπολιτευόμενα συμπολιτευόμενος (πόσο μάλλον, όταν αυτή η θέση σου αλλάζει κάθε μέρα σχεδόν), το κάνουν ακόμα πιο δύσκολο επιλογές εξωφύλλων όπως το πρόσφατο για την trash TV, ή το επιεικώς απαράδεκτο με την κοντινή φωτογραφία του διασωληνωμένου Χρήστου Ζαχόπουλου, ή το αισθητικά τέλειο αλλά ενημερωτικά άχρηστο πράσινο φύλλο για την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος... Τέλος, θα αναφέρω απλά την παραποιημένη απόδοση αποσπάσματος κειμένου του Ισοκράτη για τον εντυπωσιασμό του αναγνωστικού κοινού στα γεγονότα του Δεκεμβρίου.

Τι ήταν για εμένα ο ΕΤ; Αρχικά, αξίζει να αναφερθεί ότι ιστορικά ο Ελεύθερος Τύπος έχει χρεωθεί με μία ανάποδη κυβίστηση που στην κλίμακα Μανώλη έπιανε άνετα ένα 20αρι. Αν και είχε στηθεί από παραδοσιακά δεξιούς δημοσιογράφους που έφυγαν από την Απογευματινή στις αρχές της δεκαετίας του 80, μέσα σε ένα εξάμηνο έγινε ακραία φιλοπασοκική εφημερίδα, προκαλώντας την άμεση παραίτηση αρκετών εκ των "ιδρυτικών" στελεχών της. Μέχρι τις Ευρωεκλογές του 84 οπότε με ένα νέο 20αρι στην ανάποδη κυβίστηση έγινε η γνωστή παραδοσιακή δύναμη του κεντροδεξιού τύπου. Έτσι έμεινε, ουσιαστικά, μέχρι και την αγορά του από το ζεύγος Αγγελόπουλου.

Δυστυχώς, όμως, όσο καλά σχεδιασμένη κι αν είναι μια εφημερίδα (και οποιοδήποτε ενημερωτικό έντυπο) πρέπει να έχει ένα χαρακτήρα. Αυτό, ακριβώς, απέτυχε να αποκτήσει ο νέος ΕΤ, παρά τις πολλές προσπάθειες που φάνηκε να γίνονται... Και αυτό, τελικά, είναι που κόστισε. Μπορεί για τον Joe να ήταν μία από τις αγαπημένες του καθημερινές συνήθειες, αλλά όσον αφορά εμένα, όσες φορές και αν άνοιξα την εφημερίδα, δε βρήκα αυτό το κάτι που θα με κάνει να την ξεζουμίσω ή, έστω, θα με προκαλέσει να την αγοράσω.

Καλά, λοιπόν, τα βραβεία, καλή η εντυπωσιακή και διαφορετική εμφάνιση, αλλά απαραίτητη η ουσία. Καλό κουράγιο σε όλους τους ανθρώπους που δούλευαν εκεί, καλή τύχη στην εφημερίδα (πιστεύω ότι θα βρει μέλλον), αλλά, μέσα και στην παρούσα κακή κατάσταση για τον γραπτό τύπο, ο ΕΤ θα αποτελέσει λαμπρό παράδειγμα προς αποφυγή...

ΥΓ. Η ιστορία του City είναι ακόμα χειρότερο παράδειγμα διαχείρισης μέσου. Η αλόγιστη συγκέντρωση ναι μεν ισχυρών αλλά τελείως άσχετων μεταξύ τους φωνών έδωσε ένα χαρακτήρα περαστικών από το μικρόφωνο. Το ραδιόφωνο, θεωρητικά, δημιουργεί μία σχέση φιλίας με τον ακροατή, αλλά κάτι τέτοιο με αυτό το μοντέλο δε θα γινόταν ποτέ...

ΥΓ2. Η στάση της ιδιοκτησίας προς τους εργαζομένους ήταν, τουλάχιστον, υποδειγματική. Παρά το ξαφνικό (αν και όχι τελείως απροσδόκητο) της απόφασης, υπήρξε δέσμευση για πληρωμή δύο επιπλέον μηνών. Η ΕΣΗΕΑ για κάποιο λόγο έκανε 24ωρη αιφνιδιαστική απεργία... Απορία: Πριν μια εβδομάδα έκλεισε η καθημερινή έκδοση της Χώρας. Ασχολήθηκε τότε η ΕΣΗΕΑ; Γιατί άραγε;