Από τον καθένα, για τον καθένα

Κακά τα ψέματα: εφ’ όσον η Ευρώπη δεν ενοποιείται πολιτικά, εφ’ όσον οι Ευρωπαίοι δεν εκλέγουν Κοινοβούλιο νομοθετικά αυτόνομο και, δι’ αυτού, πανευρωπαϊκή “κυβέρνηση” που θα λογοδοτεί στους αντιπροσώπους τού λαού (κι όχι σε μη αιρετούς υπαλλήλους 27 κυβερνήσεων), εκλογικές διαδικασίες σαν κι αυτήν που πλησιάζει θα αντιμετωπίζονται, από κόμματα και πολίτες, σαν μια μεγάλη δημοσκόπηση. Κάτω από αυτό το πρίσμα, φαντάζει φυσιολογικό, υποθέτω, το γεγονός ότι στην Ρηγίλλης θ’ ανοίγουν σαμπάνιες το βράδυ τής Κυριακής έτσι και το εύρος τής ήττας περιορισθεί σε επίπεδα τέτοια, που να μπορούν να εξηγηθούν βάσει της “αναμενόμενης φθοράς από την διακυβέρνηση”, δίνοντας εργαλεία αμύνης στους “γαλάζιους” μαχητές των μετεκλογικών πάνελ, που αποκλείεται να ερωτηθούν αν πιστεύουν ότι ο Έλληνας καταδίκασε με την ψήφο του το μανιφέστο τού Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος.

Αλλ’ ας δεχθούμε, για την χαρά τής συζήτησης, πως όντως έχει βάρος ειδικό η ψήφος τής 7ης Ιουνίου, πως οι 22 ταλαίπωροι που θα στείλουμε δίχως σωσίβιο στον ωκεανό των 736 μελών τής Ευρωβουλής θα κάνουν την διαφορά. Σε ποια συλλογιστική βασίζεται η άποψη ότι οι ευρωεκλογές έχουν δεδομένο διακύβευμα; Και ποιος ορίζει το περιεχόμενό του; Η απόπειρα να καταρτισθεί “ατζέντα ευρωεκλογών”, λες και για τα επόμενα πέντε χρόνια οι εκλεγέντες (και, πολύ περισσότερο, οι αρχηγοί των 27) δεν θ’ ασχοληθούν με τίποτε άλλο, φέρει στα μάτια μου την σκιά τής παραπλάνησης. Ο μόνος αρμόδιος να θέσει προτεραιότητες στην άσκηση πολιτικής είναι ο λαός. Η εκ των άνω επιβολή τού αντικειμένου τής κουβέντας αποτελεί προσπάθεια χειραγώγησης, και αποσκοπεί να συγκαλύψει, στην καλύτερη περίπτωση, έλλειψη πολιτικού προσανατολισμού από μέρους τού χειραγωγού.

Είναι, από την άλλη, αδύνατο ν’ ασχοληθείς με οποιοδήποτε μικρό ή μεγάλο ζήτημα μπορεί ν’ απασχολεί τον πολίτη, δίχως να το εντάξεις σ’ ένα γενικότερο πολιτικό πλαίσιο. Υπάρχουν ζητήματα (η ανεργία, τα ατομικά δικαιώματα, η προστασία τού περιβάλλοντος) που θίγουν εκατομμύρια, που έχουν τόσες παραφυάδες, τόσες πτυχές όσοι και οι πολίτες που επηρεάζονται. Πώς φιλοδοξείς να τα διαχειρισθείς ολοκληρωμένα (για να μην πω επιτυχημένα) χωρίς ιδεολογική ταυτότητα, χωρίς σφαιρική αντίληψη των μεταξύ τους αλληλεπιδράσεων, χωρίς μπούσουλα; Κακά τα ψέματα, λοιπόν: ψηφίζοντας, (θα έπρεπε να) εκφράζουμε φιλοσοφία και στάση απέναντι στα πράγματα, επιλέγουμε τρόπο διακυβέρνησης βάσει του τρόπου που θέλουμε να ζούμε. Οι ατζέντες μπορούν ν’ αποτελούν αντικείμενο δημοψηφισμάτων, ή δημοσκοπήσεων – κι η φωνή μέσα μου σιγοντάρει, “εννοείς των Ευρωεκλογών…”.

Ας είναι. Μην ξεχνάς πως Αριστερός είναι το περίεργο εκείνο είδος ανθρώπου που προτάσσει το καθήκον έναντι τού συμφέροντος συχνότερα από τον μέσο όρο. Όσοι, λοιπόν, εξ ημών δηλώνουμε αριστεροί επειδή νοιώθουμε τέτοιοι, θα βαδίσουμε ως την κάλπη το πρωί τής Κυριακής. Όχι γιατί τρέφουμε αυταπάτες ως προς την σημασία τής εκλογής, όχι επειδή μας συναρπάζουν τα διλήμματα που τίθενται από τους αμέτοχους τής πολιτικής, όχι γιατί πεισθήκαμε από τις “αναγκαιότητες” που μας αράδιασαν, ούτε καν για να τ’ απορρίψουμε όλα αυτά. Ψηφίζουμε για να διεκδικήσουμε αυτό το λίγο που μας προσφέρεται μέσω της εκλογής, και να το κάνουμε εργαλείο στον αγώνα μας γι’ αυτό που λέμε πρόοδο, και που, κάπου στην πορεία, περνά μέσα από το “από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του” – ιδέα που, όσες ήττες κι αν γνωρίσαμε από την ημέρα που γεννήθηκε, παραμένει ζωντανή όσο οποιαδήποτε.

Το Κ.Κ.Ε. είναι, χρόνια τώρα, το σταθερότερο και διαυγέστερο από τα ελληνικά κόμματα σε ό, τι αφορά τις εκτιμήσεις του γύρω από την δομή, την φύση και τους άδηλους στόχους τού μορφώματος που ονομάζουμε Ευρωπαϊκή Ένωση – θέση που σκόπιμα, παραπλανητικά και εμμανώς δυσφημείται ως “αντιευρωπαϊκή”. Ο Συ.Ριζ.Α. έδωσε στην δημοσιότητα, με αφορμή τις εκλογές, περιληπτικό απολογισμό πεπραγμένων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για την πενταετία 2004-2009, κάτι που (ας μας διαφωτίσει ο Joe) δεν γνωρίζω να μιμήθηκε το “κατ’ εξοχήν ευρωπαϊκό κόμμα στην Ελλάδα”. Ψήφος στα δύο αυτά κόμματα σημαίνει επιλογή ψηφοδελτίων απαρτιζομένων από ανθρώπους ζυμωμένους στους κοινωνικούς αγώνες, ανθρώπους με εμπειρία στα ευρωπαϊκά σαλόνια, ανθρώπους με ευρείες γνώσεις και εγνωσμένες ικανότητες, ανθρώπους που έχουν εργασθεί κι αγωνισθεί δίπλα μου και δίπλα σου – ανθρώπους, που μοιράζονται το όραμα προόδου που περιέγραψα. Αν, παρ’ όλα αυτά, διστάζεις για οποιονδήποτε λόγο να τους εμπιστευθείς, ψάξε μεταξύ των άλλων υποψηφίων να βρεις εκείνον, που καλύτερα εκφράζει αυτό που εσύ ορίζεις ως πρόοδο – για το σύνολο και, μέσα απ’ το σύνολο, για σένα. Και ψήφισέ τον. Αυτήν την ψήφο εγώ την ονομάζω αριστερή.