Κινήματα παντού
Τα ΙουνιανάΒγήκαν, που λες, στα κανάλια μετά τις εκλογές για να σε δυσφημήσουν. Οι δημοσκόποι. Τέτοιο ήταν το άγχος τους να εξευμενίσουν το τηλεοπτικό τέρας, μετά το φιάσκο των exit polls, που βάλθηκαν να θυσιάσουν την γνώμη σου στον βωμό του κι από τις στάχτες της να δημιουργήσουν “φρέσκες” λιχουδιές για τους τροφίμους τού καναπέ. Βγήκαν και δήλωσαν πως η ψήφος σου είναι κινηματική, γεμάτη μηνύματα με πολλούς αποδέκτες, πως ακόμα κι η αποχή σου έχει σημασία – κι ανακάλυψαν τρία-τέσσερα κινήματα που ξεπήδησαν από την ετυμηγορία σου κι απειλούν ν’ αλλάξουν τις ισορροπίες στο πολιτικό σκηνικό. Πίστεψέ με, έχουν πλάκα.
Υποστήριξαν ότι στράφηκες προς τα δεξιά. Είδαν τον Συ.Ριζ.Α. να συρρικνώνεται και τον Λα.Ο.Σ. να κερδίζει έδαφος και συμπέραναν ότι είσαι ανασφαλής με την οικονομική κρίση και φοβικός με τους μετανάστες, ότι γουστάρεις στιβαρή κυβέρνηση που θα σφίξει τα λουριά και θα βάλει τάξη. Στην πραγματικότητα, βέβαια, δεν το κούνησες ρούπι. Είτε είσαι δεξιός, είτε δεν είσαι. Αν είσαι, πιθανότατα τσίμπησες με την δωρεά στο Ταμείο Φτώχειας και με το πόσο ξεκάθαρα τα λέει ο Γιώργαρος σε σχέση με τον ένοικο τού ρετιρέ – κι όταν γίνουν οι σοβαρές εκλογές θα γυρίσεις στο μαντρί, γιατί για σένα η κακή δεξιά κυβέρνηση είναι καλύτερη από την μη δεξιά. Αν δεν είσαι, απλά βολοδέρνεις από αναμέτρηση σε αναμέτρηση μεταξύ των δύο μεγάλων, αρκετά συχνά είσαι αναποφάσιστος ως το τέλος και τελικά καθορίζεις το αποτέλεσμα βασισμένος σε αμιγώς πολιτικά κριτήρια, όπως “ποιος θα μου βρει μια θεσούλα στο δημόσιο”, “με ποιον θα παίρνω φθηνότερο αυτοκίνητο”, “ποιος έχει τους πιο ωραίους άντρες” κ.ο.κ.. Αριστερός όμως δεν υπήρξες ποτέ. Οι αριστεροί είναι λίγοι, και κάθε φορά (κάνουν την καρδιά τους πέτρα, αν χρειασθεί, και) ψηφίζουν Αριστερά.
Είδαν τους μικρούς, που δεν εξέλεξαν βουλευτή, να παίρνουν το 7,38% των ψήφων κι ανακάλυψαν ιδεολογικό πλουραλισμό. Δίχως, λένε, να σε πιέζει το άγχος τής επιλογής κυβέρνησης και πρωθυπουργού χαλαρώνεις, μελετάς περισσότερο τους υποψηφίους και διαλέγεις ευκολότερα τον “μικρό”, που βρίσκεται πιο κοντά σ’ αυτό που πιστεύεις ή που σου είναι αρκετά άγνωστος ώστε να μην βρίσκεις λόγους να τον απορρίψεις. Το δεύτερο ίσως είναι σωστό, το πρώτο είναι μάλλον απίθανο. Εκτός αν βαράνε τρελές τηλεθεάσεις τα πεντάλεπτα των κομμάτων στην κρατική και δεν το ξέρουμε, αμφιβάλλω αν έχεις πιάσει στα χέρια σου φυλλάδιο της Αντ.Αρ.Συ.Α.. Υπάρχουν και επιλογές που εξηγούνται, όπως το ρεύμα υπέρ Παπαθεμελή στην Βόρειο Ελλάδα ή οι 4.500 τού Ουράνιου Τόξου στην Φλώρινα, αλλά θα το σκεπτόμουν πολύ πριν τις αποδώσω σε “πολιτικά” κριτήρια. Οι υπόλοιποι είναι απλώς χαρούμενοι που δεν είχες τι να κάνεις, κι είπες να περάσεις από το εκλογικό σου τμήμα και να παίξεις με τα ψηφοδέλτια. Κι έτσι, την ώρα που έκανες την πλάκα σου με Βεργή, Λεβέντη και Κυνηγούς, κάποιοι υμνούσαν στο όνομά σου την νίκη τής Δημοκρατίας.
Είπαν πως απέκτησες, επί τέλους, οικολογική συνείδηση. Πως ήρθε η ώρα να βρεθεί το περιβάλλον στο κέντρο τού πολιτικού σχεδιασμού, πως βρήκες το πολιτικό όχημα που θα εκφράσει καλύτερα από τον καθένα τις ανησυχίες σου για το μέλλον τού πλανήτη. Στην πράξη, το μόνο που βρήκες είναι μια trendy καβάντζα κι ένα άλλοθι. Γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς, δεν είσαι οικολόγος. Προτιμάς να παραιτηθείς από το να πας στην δουλειά με την συγκοινωνία (εδώ που τα λέμε, ούτε μέχρι το περίπτερο δεν πας χωρίς αυτοκίνητο). Πετάς εφημερίδες, μπαταρίες, συσκευασίες κι άλλα εύκολα ανακυκλώσιμα υλικά όπου να ‘ναι και χρησιμοποιείς τους μπλε κάδους για να πετάς τα υπολείμματα από τα σουβλάκια που έφαγες το βράδυ. Αφήνεις τον φορτιστή τού κινητού μονίμως στην πρίζα, έχεις όλα τα κλιματιστικά στο σπίτι αναμμένα στο φουλ, γενικώς η οικονομία στην ηλεκτρική ενέργεια δεν είναι το φόρτε σου, κι ούτε που διανοήθηκες να περάσεις μια Κυριακή με τους τρελάρες που πήραν τα βουνά για να φυτέψουν νέα δενδρύλλια στην θέση των καμένων. Είχες όμως, με την ψήφο σου, μιαν ευκαιρία να εξιλεωθείς. Κι έτσι θα περάσεις το υπόλοιπο καλοκαίρι να περηφανεύεσαι σε γνωστούς κι αγνώστους για το πώς άδραξες την ευκαιρία να βοηθήσεις ν’ αλλάξουν τα πράγματα, καθώς θα σβήνεις την γόπα σου στην άμμο.
Κι είπαν ακόμη πως, αν απείχες, απείχες συνειδητά, πως αυτός είναι ο τρόπος που διάλεξες για να τους πεις, “είστε όλοι για τα μπάζα, δεν με εκφράζει κανείς σας, το σύστημα όλο πρέπει ν’ αλλάξει” κλπ.. Το ωραίο με την αποχή είναι πως, δεδομένου ότι δεν αποτελεί δήλωση με κανέναν τρόπο, μπορεί να τύχει οιασδήποτε ερμηνείας από οιονδήποτε. Το Κ.Κ.Ε. (μ-λ), φερ’ ειπείν, το μόνο κόμμα που διακήρυξε προεκλογικά την συνειδητή αποχή των ψηφοφόρων, θα μπορούσε τώρα να πανηγυρίζει ως επικρατέστερος πολιτικός σχηματισμός στην χώρα! Άκου λοιπόν τι πιστεύω εγώ: η αλήθεια είναι πως δεν δίνεις δεκάρα για όλα αυτά. Πως, από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου, ήσουν για την πάρτη σου και μόνο. Πως ούτε η οικογένειά σου ούτε το κατασκεύασμα που ονομάζουν σχολείο σού δίδαξαν ποτέ πώς να ανταποκρίνεσαι στις υποχρεώσεις σου – και δη στις συλλογικές από αυτές. Πως όλη σου η ζωή είναι δομημένη στην λογική ενός διαρκούς δούναι και λαβείν, μιας αιώνιας, επιτακτικής ανάγκης να στήσεις μιαν επικερδή δοσοληψία, ώστε τίποτε να μην δώσεις στους άλλους δίχως να πάρεις κάτι ως ανταμοιβή. Και πως δεν υπήρχε περίπτωση να χάσεις την ευκαιρία για μπάνιο, για εκδρομή με τους κολλητούς, για ωραία φάση με την νέα σου γκόμενα – για κανέναν κερατά. Έκανες αυτό που, έτσι κι αλλιώς, κάνεις πάντα: κοίταξες την δουλειά σου – γιατί το ν’ ασχοληθείς σοβαρά με κάτι σφαιρικότερο, σημαντικό για κάποιον άλλο ή για όλους σού μοιάζει επίπονο, ασύμφορο, αλλόκοτο. Από άλλον πλανήτη.
Το κίνημα, σύντροφοι, χρειάζεται συμμετοχή, αλληλεγγύη, κόπους κι αγώνες, περίσκεψη, κουβέντα και σύνθεση, θυσίες. Χρειάζεται παιδεία και κουλτούρα. Κι αυτές οι έννοιες έχουν χαθεί απ’ το λεξιλόγιό μας προ πολλού.
Υποστήριξαν ότι στράφηκες προς τα δεξιά. Είδαν τον Συ.Ριζ.Α. να συρρικνώνεται και τον Λα.Ο.Σ. να κερδίζει έδαφος και συμπέραναν ότι είσαι ανασφαλής με την οικονομική κρίση και φοβικός με τους μετανάστες, ότι γουστάρεις στιβαρή κυβέρνηση που θα σφίξει τα λουριά και θα βάλει τάξη. Στην πραγματικότητα, βέβαια, δεν το κούνησες ρούπι. Είτε είσαι δεξιός, είτε δεν είσαι. Αν είσαι, πιθανότατα τσίμπησες με την δωρεά στο Ταμείο Φτώχειας και με το πόσο ξεκάθαρα τα λέει ο Γιώργαρος σε σχέση με τον ένοικο τού ρετιρέ – κι όταν γίνουν οι σοβαρές εκλογές θα γυρίσεις στο μαντρί, γιατί για σένα η κακή δεξιά κυβέρνηση είναι καλύτερη από την μη δεξιά. Αν δεν είσαι, απλά βολοδέρνεις από αναμέτρηση σε αναμέτρηση μεταξύ των δύο μεγάλων, αρκετά συχνά είσαι αναποφάσιστος ως το τέλος και τελικά καθορίζεις το αποτέλεσμα βασισμένος σε αμιγώς πολιτικά κριτήρια, όπως “ποιος θα μου βρει μια θεσούλα στο δημόσιο”, “με ποιον θα παίρνω φθηνότερο αυτοκίνητο”, “ποιος έχει τους πιο ωραίους άντρες” κ.ο.κ.. Αριστερός όμως δεν υπήρξες ποτέ. Οι αριστεροί είναι λίγοι, και κάθε φορά (κάνουν την καρδιά τους πέτρα, αν χρειασθεί, και) ψηφίζουν Αριστερά.
Είδαν τους μικρούς, που δεν εξέλεξαν βουλευτή, να παίρνουν το 7,38% των ψήφων κι ανακάλυψαν ιδεολογικό πλουραλισμό. Δίχως, λένε, να σε πιέζει το άγχος τής επιλογής κυβέρνησης και πρωθυπουργού χαλαρώνεις, μελετάς περισσότερο τους υποψηφίους και διαλέγεις ευκολότερα τον “μικρό”, που βρίσκεται πιο κοντά σ’ αυτό που πιστεύεις ή που σου είναι αρκετά άγνωστος ώστε να μην βρίσκεις λόγους να τον απορρίψεις. Το δεύτερο ίσως είναι σωστό, το πρώτο είναι μάλλον απίθανο. Εκτός αν βαράνε τρελές τηλεθεάσεις τα πεντάλεπτα των κομμάτων στην κρατική και δεν το ξέρουμε, αμφιβάλλω αν έχεις πιάσει στα χέρια σου φυλλάδιο της Αντ.Αρ.Συ.Α.. Υπάρχουν και επιλογές που εξηγούνται, όπως το ρεύμα υπέρ Παπαθεμελή στην Βόρειο Ελλάδα ή οι 4.500 τού Ουράνιου Τόξου στην Φλώρινα, αλλά θα το σκεπτόμουν πολύ πριν τις αποδώσω σε “πολιτικά” κριτήρια. Οι υπόλοιποι είναι απλώς χαρούμενοι που δεν είχες τι να κάνεις, κι είπες να περάσεις από το εκλογικό σου τμήμα και να παίξεις με τα ψηφοδέλτια. Κι έτσι, την ώρα που έκανες την πλάκα σου με Βεργή, Λεβέντη και Κυνηγούς, κάποιοι υμνούσαν στο όνομά σου την νίκη τής Δημοκρατίας.
Είπαν πως απέκτησες, επί τέλους, οικολογική συνείδηση. Πως ήρθε η ώρα να βρεθεί το περιβάλλον στο κέντρο τού πολιτικού σχεδιασμού, πως βρήκες το πολιτικό όχημα που θα εκφράσει καλύτερα από τον καθένα τις ανησυχίες σου για το μέλλον τού πλανήτη. Στην πράξη, το μόνο που βρήκες είναι μια trendy καβάντζα κι ένα άλλοθι. Γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς, δεν είσαι οικολόγος. Προτιμάς να παραιτηθείς από το να πας στην δουλειά με την συγκοινωνία (εδώ που τα λέμε, ούτε μέχρι το περίπτερο δεν πας χωρίς αυτοκίνητο). Πετάς εφημερίδες, μπαταρίες, συσκευασίες κι άλλα εύκολα ανακυκλώσιμα υλικά όπου να ‘ναι και χρησιμοποιείς τους μπλε κάδους για να πετάς τα υπολείμματα από τα σουβλάκια που έφαγες το βράδυ. Αφήνεις τον φορτιστή τού κινητού μονίμως στην πρίζα, έχεις όλα τα κλιματιστικά στο σπίτι αναμμένα στο φουλ, γενικώς η οικονομία στην ηλεκτρική ενέργεια δεν είναι το φόρτε σου, κι ούτε που διανοήθηκες να περάσεις μια Κυριακή με τους τρελάρες που πήραν τα βουνά για να φυτέψουν νέα δενδρύλλια στην θέση των καμένων. Είχες όμως, με την ψήφο σου, μιαν ευκαιρία να εξιλεωθείς. Κι έτσι θα περάσεις το υπόλοιπο καλοκαίρι να περηφανεύεσαι σε γνωστούς κι αγνώστους για το πώς άδραξες την ευκαιρία να βοηθήσεις ν’ αλλάξουν τα πράγματα, καθώς θα σβήνεις την γόπα σου στην άμμο.
Κι είπαν ακόμη πως, αν απείχες, απείχες συνειδητά, πως αυτός είναι ο τρόπος που διάλεξες για να τους πεις, “είστε όλοι για τα μπάζα, δεν με εκφράζει κανείς σας, το σύστημα όλο πρέπει ν’ αλλάξει” κλπ.. Το ωραίο με την αποχή είναι πως, δεδομένου ότι δεν αποτελεί δήλωση με κανέναν τρόπο, μπορεί να τύχει οιασδήποτε ερμηνείας από οιονδήποτε. Το Κ.Κ.Ε. (μ-λ), φερ’ ειπείν, το μόνο κόμμα που διακήρυξε προεκλογικά την συνειδητή αποχή των ψηφοφόρων, θα μπορούσε τώρα να πανηγυρίζει ως επικρατέστερος πολιτικός σχηματισμός στην χώρα! Άκου λοιπόν τι πιστεύω εγώ: η αλήθεια είναι πως δεν δίνεις δεκάρα για όλα αυτά. Πως, από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου, ήσουν για την πάρτη σου και μόνο. Πως ούτε η οικογένειά σου ούτε το κατασκεύασμα που ονομάζουν σχολείο σού δίδαξαν ποτέ πώς να ανταποκρίνεσαι στις υποχρεώσεις σου – και δη στις συλλογικές από αυτές. Πως όλη σου η ζωή είναι δομημένη στην λογική ενός διαρκούς δούναι και λαβείν, μιας αιώνιας, επιτακτικής ανάγκης να στήσεις μιαν επικερδή δοσοληψία, ώστε τίποτε να μην δώσεις στους άλλους δίχως να πάρεις κάτι ως ανταμοιβή. Και πως δεν υπήρχε περίπτωση να χάσεις την ευκαιρία για μπάνιο, για εκδρομή με τους κολλητούς, για ωραία φάση με την νέα σου γκόμενα – για κανέναν κερατά. Έκανες αυτό που, έτσι κι αλλιώς, κάνεις πάντα: κοίταξες την δουλειά σου – γιατί το ν’ ασχοληθείς σοβαρά με κάτι σφαιρικότερο, σημαντικό για κάποιον άλλο ή για όλους σού μοιάζει επίπονο, ασύμφορο, αλλόκοτο. Από άλλον πλανήτη.
Το κίνημα, σύντροφοι, χρειάζεται συμμετοχή, αλληλεγγύη, κόπους κι αγώνες, περίσκεψη, κουβέντα και σύνθεση, θυσίες. Χρειάζεται παιδεία και κουλτούρα. Κι αυτές οι έννοιες έχουν χαθεί απ’ το λεξιλόγιό μας προ πολλού.
Σχόλια