The King's Speech

Η πρώτη μου επαφή με την ταινία υπήρξε ένα tweet που παρέπεμπε στο προσωπικό blog του δημοσιογράφου Προκόπη Δούκα και την άποψή του για την ταινία, όπου ο πρόλογός του αρκούσε για να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον. Είδα επιτέλους την ταινία και ομολογώ πως ξεπέρασε τις προσδοκίες μου. Η ταινία πραγματεύεται ένα σοβαρό πολιτικό ζήτημα και ουσιαστικά εξηγεί την ανάγκη να νιώθει εμπιστοσύνη ο λαός στον εκάστοτε ηγέτη, έστω και αν στην περίπτωση του Βασιλέα της Αγγλίας αυτός είναι γλάστρα. Σε αυτόν τον καμβά χτίζεται μία ειλικρινής σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα είχαν συναντηθεί ποτέ και για κανένα λόγο. 

Οι εικόνες από το μουντό Λονδίνο στα χρόνια του μεσοπολέμου μαζί με τις εξαιρετικές ερμηνείες του Colin Firth και του Geoffrey Rush δίνουν στην ταινία το βάρος που απαιτούν οι συνθήκες. Η σχέση των δύο αντρών στο επίκεντρο μιας ταραγμένης περιόδου που διαμόρφωσε τις εξελίξεις του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Ο άνθρωπος που κανείς δεν περίμενε κατάφερε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να γίνει η φωνή της αντίστασης των Βρετανών.

Όμως εκτός αυτού γεννούν και προβληματισμό για τη δική μας περίπτωση. Δεν ξέρω αν είχα στο μυαλό μου το άρθρο του Προκόπη Δούκα και την αναφορά στην αδυναμία του τωρινού πρωθυπουργού της χώρας, όμως η αλήθεια είναι πως στο τέλος της ταινίας σκέφτηκα πόσο λείπει καμιά φορά από την Ελλάδα ένας καλός ρήτορας που ενδεχομένως να εμπνεύσει τον κόσμο σε δύσκολες στιγμές.

Σίγουρα η χώρα δεν έχει ανάγκη από ρήτορες όσο έχει ανάγκη από πολιτικούς και πολιτικές. Όμως σε μία στιγμή που εμφανώς οι πολιτικοί άνδρες με τη δύναμη να επιβάλουν πολιτικές που θα δώσουν λύσεις απουσιάζουν, ίσως να ήταν καλή ιδέα να είχαμε τουλάχιστον ρήτορες. Από αυτούς που ο λαός θα νιώσει δικούς του και θα πείσουν για τις ειλικρινείς προθέσεις τους, εξηγώντας παράλληλα στο λαό το τι και το πώς αυτής της κατάστασης. Που θα εξηγήσουν πώς βρεθήκαμε εδώ και το πώς μπορούμε να βγούμε από εδώ. Με πρόγραμμα, με πλάνο και όχι με το τεφτέρι του μπακάλη και επικοινωνιακές φανφάρες.