Dude where's the Hurt Locker?

Μετά από πολλά χρόνια χάρηκα για τα βραβεία Oscar. Πέρα από την δικαίωση του ινδάλματος του blog Jeff Bridges που για πολλοστή φορά παίζει ένα χαρακτήρα από αυτούς που οι Daltons' λατρεύουμε, χάρηκα ιδιαίτερα και για τα βραβεία που σάρωσε το "The Hurt Locker". Συμπτωματικά την ταινία την είδα κάποιες ώρες πριν την βράβευση και ομολογώ πως με εντυπωσίασε. Αρχικά περίμενα μία κλασική πολεμική ταινία που να αφορά στον πόλεμο στο Ίρακ. Όμως η ταινία καταφέρνει να προσεγγίσει την ψυχολογία του πολέμου με τελείως διαφορετική ματιά. Η σκηνοθέτης προσεγγίζει εξαιρετικά την μοναχική φύση του ήρωα της ταινίας και τον παραδίδει στο κοινό ως άνθρωπο και όχι ως πολεμιστή.


To "Crazy Heart" από την άλλη αφηγείται την ιστορία ενός ξεπεσμένου star της country που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ο hillbilly ξάδελφος του χαρακτήρα που ενσάρκωνε ο Jeff Bridges στο "Fabulous Baker Boys". Αλκοολικός με 4-5 διαζύγια στην πλάτη, το ταλέντο να ξεχειλίζει από τα μπατζάκια του και  την αίσθηση πως ο προστατευόμενος του τον "πούλησε".  Θα μπορούσε άνετα να είναι η εξέλιξη της ζωής του Jack Baker. Στην ταινία τελικά ο προστατευόμενος του, που ενσαρκώνει ο Colin Farrel, είναι αυτός που δίνει διέξοδο από την μιζέρια του περιπλανώμενου μουσικού στον Jeff Bridges. Ενδιάμεσα ο ήρωας μας καταφέρνει να καταστρέψει για πολλοστή φορά την προσωπική του ζωή λόγω της εξάρτησης του από το αλκοόλ και να συνειδητοποιήσει πως θα ζήσει τελικά μόνος.


Οι δύο ταινίες πραγματεύονται διαφορετικά θέματα έχουν όμως και οι δύο ένα κεντρικό ήρωα με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Στο "Crazy Heart" τις αδυναμίες και την απλοϊκότητα του σεναρίου μασκαρεύει η επιβλητική ερμηνεία του Jeff Bridges που κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα από τον καθένα, ερμηνεύει τον χαρακτήρα και του προσδίδει τα δικά του ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Μπορεί οι εκπληκτικές του ερμηνείες στο παρελθόν να μην του έδωσαν το πολυπόθητο αγαλματίδιο, η παράσταση του στο "Crazy Heart" στο ρόλο ενός ακόμα "καταραμένου" τον δικαίωσε εν τέλει. 

Το "Hurt Locker" στην απέναντι πλευρά σε καθηλώνει με την αρτιότητα του. Έχει εξαιρετικό σενάριο, εξαιρετική σκηνοθεσία, σκηνές δράσεις που αλλάζουν το τέμπο της ταινίας και χαρακτήρες με πιο "βαθιά" προβλήματα από τον ξεπεσμό του hillbilly ξαδέλφου του Jack Baker. Στον καμβά που δημιουργεί ο πόλεμος στο Ιράκ ζωγραφίζει εικόνες και χαρακτήρες που επιτρέπουν στην Kathryn Bigelow να μεγαλουργήσει και να κερδίσει κατά κράτος τον πρώην σύζυγο της James Cameron στην μάχη για το αγαλματίδιο. Με απλά υλικά έφτιαξε ένα υπέροχο φαγητό που ξεπέρασε στα βραβεία την gourmet ακροβασία του πρώην συζύγου της.


Συνολικά οι δύο ταινίες κατάφεραν να με κάνουν να πιστέψω πως υπάρχει μέλλον στο cinema πέρα από την φοβερή εμπειρία του Avatar. Υπάρχουν ακόμα σκηνοθέτες και ηθοποιοί που σε καθηλώνουν και σε κάνουν να νιώσεις τους ήρωες τους ως δικούς σου. Σε αναγκάζουν να προβληματιστείς μαζί τους, να χαρείς και να λυπηθείς για τα προβλήματα τους και στο τέλος να φύγεις με την ανάγκη να μοιραστείς την εμπειρία σου μαζί τους.