The Avatar Experience

Ανήμερα της πρωτοχρονιάς κατόρθωσα να συνδυάσω χρόνο και διάθεση ώστε να παρακολουθήσω την ταινία του σπουδαίου James Cameron. Η ταινία αυτή καθεαυτή σε επίπεδο υπόθεσης είναι μία απλή ιστορία. Πάνω κάτω όπως έχει πει και ένας φίλος μου Καουμπόιδες και Ινδιάνοι, με την κλασσική ερωτική ιστορία στο περιθώριο. Όμως το θέαμα της είναι φαντασμαγορικό. Είναι κυριολεκτικά μία πανδαισία εικόνων και αισθήσεων.

Ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 90 οι κινηματογραφικές αίθουσες στη προσπάθεια τους να ανταγωνιστούν την λαίλαπα του video αναγκάστηκαν να αναβαθμίσουν τις υπηρεσίες τους. Η αναβάθμιση είχε να κάνει με τη χρήση ψηφιακών προβολέων για την βελτίωση της εικόνας, την χρήση πολλαπλών καναλιών ήχου - το περίφημο Dolby Surround - και φυσικά με την βελτίωση στις υπηρεσίες που περιλάμβαναν καλύτερες θέσεις και αίθουσες.

Από το τέλος της δεκαετίας του 90 και για όλη την διάρκεια της δεκαετίας που μας πέρασε ο αντίπαλος ήταν διαφορετικός. Η ψηφιακή εικόνα και ο ψηφιακός ήχος, βρισκόταν σε κάθε σαλόνι πλέον. Ακόμα μεγαλύτερος εχθρός όμως δεν ήταν η προσομοίωση της κινηματογραφικής εμπειρίας στο σπίτι. Ο πραγματικός αντίπαλος της κινηματογραφικής βιομηχανίας ήταν η ποιοτική αναβάθμιση των τηλεοπτικών σειρών.

Αρχής γενομένης από το εκπληκτικό 24 και τον Jack Bauer η ποιότητα της παραγωγής στις τηλεοπτικές σειρές άρχισε να συναγωνίζεται τον κινηματογράφο. Πλέον ο κόσμος είχε περισσότερα κίνητρα να κάτσει σπίτι του να δει τηλεόραση από το να βγει να πάει σε μία κινηματογραφική αίθουσα. Αν σε αυτά συνυπολογίσουμε και την ζημιά που προκαλεί η τεράστια διάδοση της πειρατείας μέσα από δίκτυα p2p τότε αντιλαμβανόμαστε το μέγεθος του προβλήματος.

Η κινηματογραφική βιομηχανία για πρώτη φορά από τα χρόνια του Cinemascope καλούνταν να βρει τον τρόπο να παραμείνει στον αφρό. Στον δυσεπίλυτο γρίφο την απάντηση ήρθε να δώσει ο χρυσοδάκτυλος σκηνοθέτης των μεγάλων επιτυχιών James Cameron. Ο Cameron που οι ταινίες του έχουν φέρει έσοδα που ξεπερνούν τα $3,5 δις ετοίμασε το σενάριο του Avatar ήδη από το 1994. Στόχος του ήταν η ταινία να βγει στις αίθουσες το 1999. Όμως όπως εξήγησε στην πορεία η τεχνολογία της εποχής ήταν ανεπαρκής για το όραμα του.

Το 2005 ξεκίνησε εκ νέου την προσπάθεια του. Η τεχνολογία 3D υπήρχε ήδη. Όμως δεν ήταν επαρκής για αυτό που είχε στο μυαλό του ο James Cameron. Σχεδίασε από την αρχή τις στερεοσκοπικές κάμερες ώστε να μειώσει κατακόρυφα το βάρος τους. Μέχρι τότε ζύγιζαν περί τα 200 κιλά καθιστώντας απαγορευτικά τα δύσκολα κινούμενα πλάνα. Ο Cameron τροποποίησε το σύστημα χρησιμοποιώντας διπλές κάμερες ώστε να μπορέσει να κινηματογραφήσει με "βάθος" και "προοπτική" δημιουργώντας μία καινούρια κινηματογραφική εμπειρία.

Μας παρέδωσε ένα μαγικό κόσμο που μόνο μέσα από την εμπειρία του 3D μπορεί να αποδοθεί. Όποιος δοκιμάσει να δει την ταινία σε συμβατική 2D μορφή δεν θα καταλάβει τίποτα. Ακόμα και οι απλές παραδοσιακές 3D μέθοδοι προβολής δεν μπορούν να αποδώσουν το μεγαλείο της εικόνας που βγαίνει από το πάλαι ποτέ σελιλόιντ. Μόλις φορέσεις τα γυαλιά και ξεκινήσει η ταινία μαγεύεσαι βυθίζεσαι στην εικόνα και προσπαθείς να καταλάβεις τι συμβαίνει.

Οι μικρές λεπτομέρειες όπως π.χ. τα έντομα στη ζούγκλα του πλανήτη Pandora ξαφνικά θαρρείς πως πετούν προς εσένα. Τα χρώματα και οι εικόνες της μαγικής ζούγκλας ζωντανεύουν μπροστά σου και προσπαθείς να αντιληφθείς που τελειώνει το πραγματικό και αρχίζει το φανταστικό. Ξαφνικά το απλοϊκό κατά τα άλλα σενάριο που θυμίζει διασκευή του "Χορεύοντας με τους λύκους" σε μαγεύει. Οι εικόνες, οι ήχοι, τα συναισθήματα σε γεμίζουν.

Ο James Cameron κατόρθωσε να εφεύρει εκ νέου την κινηματογραφική εμπειρία. Πλέον η κινηματογραφική βιομηχανία επανέκτησε - για πόσο; - τα ηνία από τα Home Cinema και μπορεί να αισιοδοξεί για το μέλλον της. Η εμμονή του Cameron στη λεπτομέρεια του επέτρεψε να δημιουργήσει μία καινούρια κινηματογραφική διάσταση. Η εμπειρία της θέασης της ταινίας του είναι αδύνατο να περιγραφεί. Μπορείς μόνο να την ζήσεις.

Αντί Επιλόγου...

Είμαι υπέρμαχος του καπιταλισμού. Είμαι όμως ενάντια στην κερδοσκοπία. Η απάντηση του καπιταλισμού στην κερδοσκοπία είναι η μη επιλογή του κερδοσκόπου για παροχή υπηρεσιών. Η χθεσινή ήταν η τελευταία μου επίσκεψη σε κινηματογράφο της Odeon. Δέχομαι να πληρώσω 12 ευρώ για να παρακολουθήσω μία ξεχωριστή ταινία σε τέλεια ποιότητα. Η επιπλέον χρέωση έχει μία λογική.Όμως αδυνατώ να αντιληφθώ την χρέωση 6,5 ευρώ για parking στο Kosmopolis διαρκείας τεσσάρων ωρών.

Συνυπολογίζοντας πως δύο μέρες νωρίτερα πλήρωσα 1,5 ευρώ για δεκάλεπτο πάρκινγκ στον ίδιο κινηματογράφο όταν απέτυχα να βρω εισιτήριο για το έργο που επιθυμούσα αντιλαμβάνεται κανείς πως μιλάμε για κερδοσκοπία. Η υπηρεσία του πάρκινγκ είναι υπέρ του κινηματογράφου - εμπορικού κέντρου και όχι υπέρ του καταναλωτή μιας και αν δεν παρέχουν πάρκινγκ δεν θα πάει ο καταναλωτής. Οποιαδήποτε χρέωση πλην της συμβολικής είναι αστεία. Επιπλέον δεν αντιλαμβάνομαι γιατί πρέπει να επιστρέψω τα γυαλιά 3D όταν πληρώνω έξτρα χρήματα για αυτά στο εισιτήριο. Άραγε γίνεται απολύμανση προτού δοθούν στον επόμενο;

Λογικά λοιπόν η Odeon έχασε οριστικά ένα τακτικό της πελάτη.