Η τραγωδία του να είσαι πελάτης ΙΙ
Όπως ανέφερα και στο πρώτο μέρος το να είσαι πελάτης κάποια στιγμή σου γίνεται βίωμα. Αρχίζεις πλέον να χάνεις το ενδιαφέρον σου για τις επιτυχίες της ομάδας σου (όταν και εφόσον έχει) και ζεις για να βλέπεις τον αντίπαλο σου να χάνει από κάποιον.
Αυτή η βιωματική διαδικασία έχει πολλά στάδια. Αρχικά απαξιώνεις τις επιτυχίες του. Φταίει η διαιτησία, ο χλοοτάπητας, τα σημαιάκια του κόρνερ, το στραβό μας το ριζικό για να αντιγράψω τον έτερο Καπαδόκη-πελάτη του blog. Το επόμενο στάδιο είναι η ταύτιση σου με τον κάθε πικραμένο που είναι αντίπαλος της ομάδας που έχεις μάθει να μισείς.
Στη συνέχεια το βίωμα αρχίζει να γίνεται πιο έντονο. Ασυναίσθητα κάθε πρωί χαζεύεις τις εφημερίδες (στο περίπτερο, στο internet, στη τηλεόραση δεν έχει σημασία) και προσπαθείς να δεις τι γράφει η αντίπαλη φυλλάδα.
Τα βράδια της Τετάρτης (ή της Τρίτης) έχουν πλέον άλλη γοητεία για εσένα γιατί έχεις τη χαρά να υποστηρίζεις κάθε φορά διαφορετική ομάδα. Γίνεσαι αλτρουιστής και συμπάσχεις με το κάθε πικραμένο στην αγωνία σου να τον δεις να κάνει αυτό που εσύ αδυνατείς. Να κερδίσει αυτόν που σε έχει για πελάτη.
Τελικά κάποια στιγμή συνειδητοποιείς ότι έχεις πάψει προ πολλού να είσαι οπαδός της ομάδας σου και είσαι αντι-οπαδός του αντιπάλου. Εκεί πλέον έχεις μετατραπεί στον απόλυτο πελάτη.
Υ.Γ. Χρόνια ολόκληρα προσπαθούσα να καταλάβω τι ήταν αυτά τα ιερογλυφικά που μετά βίας διακρίνω στο κούτελο του Λυμπερόπουλου. Με προσεκτική ανάγνωση κατάλαβα ότι το κούτελο γράφει ονόματα ομάδων, στα πεταχτά διέκρινα τις λέξεις Χαίδάρι και Άαχεν. Στο πέτο του πάλι ξηρασία...
Αυτή η βιωματική διαδικασία έχει πολλά στάδια. Αρχικά απαξιώνεις τις επιτυχίες του. Φταίει η διαιτησία, ο χλοοτάπητας, τα σημαιάκια του κόρνερ, το στραβό μας το ριζικό για να αντιγράψω τον έτερο Καπαδόκη-πελάτη του blog. Το επόμενο στάδιο είναι η ταύτιση σου με τον κάθε πικραμένο που είναι αντίπαλος της ομάδας που έχεις μάθει να μισείς.
Στη συνέχεια το βίωμα αρχίζει να γίνεται πιο έντονο. Ασυναίσθητα κάθε πρωί χαζεύεις τις εφημερίδες (στο περίπτερο, στο internet, στη τηλεόραση δεν έχει σημασία) και προσπαθείς να δεις τι γράφει η αντίπαλη φυλλάδα.
Τα βράδια της Τετάρτης (ή της Τρίτης) έχουν πλέον άλλη γοητεία για εσένα γιατί έχεις τη χαρά να υποστηρίζεις κάθε φορά διαφορετική ομάδα. Γίνεσαι αλτρουιστής και συμπάσχεις με το κάθε πικραμένο στην αγωνία σου να τον δεις να κάνει αυτό που εσύ αδυνατείς. Να κερδίσει αυτόν που σε έχει για πελάτη.
Τελικά κάποια στιγμή συνειδητοποιείς ότι έχεις πάψει προ πολλού να είσαι οπαδός της ομάδας σου και είσαι αντι-οπαδός του αντιπάλου. Εκεί πλέον έχεις μετατραπεί στον απόλυτο πελάτη.
Υ.Γ. Χρόνια ολόκληρα προσπαθούσα να καταλάβω τι ήταν αυτά τα ιερογλυφικά που μετά βίας διακρίνω στο κούτελο του Λυμπερόπουλου. Με προσεκτική ανάγνωση κατάλαβα ότι το κούτελο γράφει ονόματα ομάδων, στα πεταχτά διέκρινα τις λέξεις Χαίδάρι και Άαχεν. Στο πέτο του πάλι ξηρασία...
Σχόλια
Θέλω επίσης να σε διαβεβαιώσω ότι δεν ταυτίζομαι με όλους τους αντιπάλους σας. Την βρίσκω μόνο με εκείνους που σας διασύρουν. Όσο για τα βράδια τού Champions' League, τα προτιμώ χωρίς Ολυμπιακό (και χωρίς Παναθηναϊκό, εδώ που τα λέμε), σε βαθμό μάλιστα να ψάχνω εκ των υστέρων για να δω κι εγώ τα βίντεο από τα ραντεβού σου με την Ιστορία - στην Λευκωσία, τις Άλπεις, το Μόλντε... Κατά πώς δείχνουν τα πράγματα, φέτος θα χαρεί η ψυχή μου μπάλα.
Ξέρεις, όμως, τι με στενοχωρεί; Ακόμη δεν βρήκαμε ποιος φταίει...