Η βλακεία και το δίλημμα

«Η βλακεία, ο εγωισμός και η καλή υγεία είναι οι τρεις προϋποθέσεις της ευτυχίας. Αν όμως σου λείπει η πρώτη, όλα είναι χαμένα από την αρχή»(Γκ.Φλωμπέρ)

Οι περισσότεροι που γνωρίζουν τον William Dalton αρκετά χρόνια, είναι σίγουρο ότι έχουν ακούσει το απόφθεγμα κάποια στιγμή της ζωής τους. Το πρόβλημα στις περιπτώσεις ποιοτικών προσδιορισμών είναι ο ορισμός. Ποιος είναι βλάκας, γιατί και σε σχέση με ποιόν;Δεδομένου λοιπόν ότι δεν υπάρχει επιστημονική περιγραφή και τα IQ τεστ είναι μάλλον βλακώδη ο καθένας μπορεί να χαρακτηρίζει άτομα ή ομάδες κατά το δοκούν. Οι Έλληνες θεατρικοί συγγραφείς και σεναριογράφοι είτε επειδή αποσκοπούσαν στο εύκολο γέλιο είτε επειδή θα προσέβαλλαν τους μισούς θεατές τους, περιόριζαν το ζήτημα σε ρόλους σαν του Γ.Γκιωνάκη στα «Κίτρινα γάντια» ή του Χ.Ευθυμίου στο «Ένας βλάκας και μισός». Οι συνάδελφοί τους στο χόλλυγουντ ακολουθούν παρόμοια τακτική στις φθηνές παραγωγές, ενώ στις ακριβές ακολουθούν την πολιτικώς ορθή ένδυση του ρόλου με ιατρικούς όρους και πλούσια συναισθήματα (όσοι δάκρυσαν στο «Φόρεστ Γκαμπ» συνεχίζουν την ανάγνωση με δική τους ευθύνη).

Στην πραγματικότητα, όμως, οι βλάκες είναι πιο πολλοί και με το πέρασμα των δεκαετών πιο δυσδιάκριτοι. Ζουν στην κυριολεξία ανάμεσά μας (μπορεί να είμαστε κι εμείς) και επικοινωνούν, συναλλάσσονται και κοινωνικοποιούνται χωρίς το παραμικρό πρόβλημα. Φέρουν το χαρακτηριστικό γυάλινο βλέμμα, στέκουν αγέρωχοι στα πάντα και καρτερούν τη στιγμή που θα δείξουν στην παγκόσμια κοινότητα τί πραγματικά αξίζουν. Είναι πάντα ντυμένοι προσεγμένα (σε σχέση πάντα με την ομάδα στην οποία εντάσσονται) χωρίς να μπορούν να αποφύγουν τα χρωματικά παράδοξα , εξαιρετικά ωραιοπαθείς και ελαφρώς υπερόπτες. Αυτές οι ιδιότητες τους κάνουν αρκετά δημοφιλείς στον κοινωνικό τους περίγυρο, οπότε εύκολα βρίσκουν φίλους, σχέσεις και επάγγελμα.

Εκφάνσεις της βλακείας τους απαντώνται καθημερινά. Δεν έχουν σκεφθεί ποτέ,για παράδειγμα, ότι τις ημέρες που βρέχει δεν πρέπει να επιταχύνουν το αυτοκίνητο όταν περνούν από στάσεις λεωφορείων ή αντίστροφα δεν πρέπει να στέκουν δίπλα σε λακκούβες. Ρωτούν συνεχώς και για τα πάντα οποιονδήποτε βρουν, με αποτέλεσμα να ανακυκλώνουν την ιδιότητά τους (αν κάποιος είναι 1.90 ξανθός με πέδιλα και σάκκο στον ώμο και βρίσκεστε στην Πλάκα οι πιθανότητες να ξέρει το δρόμο για τους Αέρηδες και να μπορεί να το πει στα ελληνικά είναι μικρή). Θα μπορούσε κανείς να προσθέσει κανείς πολλά από την αναρρίχηση στην ταράτσα στις 10 το βράδυ με βροχή για επιδιόρθωση της κεραίας(αν έχει μπάλλα εκείνη την ώρα είναι ενέργεια απόγνωσης κι εξαιρείται του χαρακτηρισμού) έως το όλο αυτοπεποίθηση κούνημα του κεφαλιού στο συνεργείο του αυτοκινήτου κατά την παρουσίαση του προβλήματος από το μηχανικό.

Το ζητούμενο εδώ, πάντως, δεν είναι τόσο η περιγραφή της βλακείας που ταλανίζει όλους μας όσο αρχικά η συνειδητοποίηση του πόσο κοντά μας βρίσκεται και κατά δεύτερον η συζήτηση επί ενός σκληρού διλήμματος που θα τεθεί τις επόμενες μέρες. Σε εσάς που θέλετε να ξεκινήσετε να βρίζετε από τώρα, ο γράφων σας δίνει την ευκαιρία. Μέγας Βλάκας του 20^ου αιώνα με διαφορά από τους υπολοίπους είναι αυτός που στέφθηκε «αυτοκράτορας» με απεριόριστες εξουσίες και κατέληξε να δίνει διαλέξεις με σπόνσορες για το πώς τα διέλυσε όλα:Όσοι θαυμάζετε τον Μ.Γκορμπατσώφ γράψτε τώρα κάτι υβριστικό, το β΄μέρος δε θα έχει σχέση με αυτόν.