It's the economy strupid...

Η παραπάνω ρήση που αποδίδεται σε σύμβουλο του Bill Clinton είναι η μεγάλη αλήθεια για την κάθε κυβερνηση. Τη χώρα μας τη σήμερον ημέρα ταλανίζει το σκάνδαλο της Siemens. Στη πραγματικότητα όμως το μοναδικό πραγματικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει το πολιτικό σύστημα και συγκεκριμένα το κυβερνών κόμμα είναι η Οικονομία.

Η Ελλάδα ανέκαθεν έμαθε να λειτουργεί με τη λογική ότι ο επόμενος πληρώνει το λογαριασμό για το γλέντι του προηγουμένου. Το λογαριασμό για τις σπονδές του Ανδρέα Παπανδρεου και των φίλων του, δοκίμασε να το πληρώσει η συγκυβέρνηση αρχικά και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης αργότερα με φρικτά αποτελέσματα (εκτός και αν πιστεύει κάποιος ότι αν δεν τον έριχνε ο Σαμαράς, ένα χρόνο μετά θα είχε αντιστρέψει υπέρ του κλίμα όπως διαδίδει έκτοτε).

Το λογαριασμό για την ένταξη της Ελλάδος στην ΟΝΕ (με την παραποίηση στοιχείων, τις απογραφές και τις υπόλοιπες γνωστές ιστορίες) τον πληρώνει η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Δεν είναι τυχαίο που το 2004 οι "πεφωτισμένοι" εκσυγχρονιστές γνωρίζοντας τι οικονομία παρέδιδαν έκαναν λόγο για "δεξιά παρένθεση" σίγουροι ότι η ΝΔ δεν θα μπορέσει να διαχειριστεί την οικονομία. Σε πρώτη φάση ο Αλογοσκούφης τα έβγαλε πέρα αλλά πλέον με την παγκόσμια πιστωτική κρίση και το ράλλυ της τιμής του πετρελαίου η ήδη επιβαρυμένη Ελληνική οικονομία περνάει δύσκολες στιγμές και αυτές έχουν μεταφερθεί και στα νοικοκυριά.

Η οικονομία είναι λοιπόν το παιχνίδι στο οποίο πρέπει να αποδειχθεί ικανή η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας εαν θέλει να παραμείνει ισχυρή μέχρι το πέρας της τετραετίας και να διεκδικήσει εκ νέου τη διακυβέρνηση της χώρας με αξιώσεις. Όχι όμως η οικονομία των δεικτών και των αριθμών, αλλά η οικονομία του νοικοκυριού, διότι ο ψηφοφόρος δεν ενδιαφέρεται αν οι δείκτες πάνε καλά, αλλά αν η τσέπη του είναι γεμάτη.

Άλλωστε αν ανατρέξουμε στο παρελθόν θα δούμε ότι ο ψηφοφόρος ασχολείται μόνο με τη τσέπη του. Τη δεκαετία του '80 η οικονομία πήγαινε χάλια με τις παρανοϊκές πολιτικές των παιδιών της "αλλαγής" αλλά ο κόσμος έβλεπε λεφτά στη τσέπη του. Οπότε το 1985 έδωσε και δεύτερη ευκαιρία στον Αντρέα Παπανδρέου να ολοκληρώσει το έργο του με τα καταστροφικά αποτελέσματα που βιώσαμε πλέον όλοι.

Ακόμα πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η συμπεριφορά των ψηφοφόρων απέναντι στο Κωνσταντίνο Σημίτη. Όταν η δημιουργική λογιστική του Γιάννου ήταν στα φόρτε της ο κόσμος δεν ενδιαφέρθηκε τόσο για τους δείκτες όσο για το δείκτη του χρηματιστηρίου. Ψηφισε ΠΑΣΟΚ επειδή η οικονομία πήγαινε καλά (όπως και το Χρηματιστήριο) όπως έλεγαν όλοι το 2000 (το πόσο καλά πήγαινε στη πράξη το μάθαμε όλοι αργότερα).

Όταν επί Χριστουδάκη με σαφώς πιο χρηστή οικονομική διαχείριση, το χρηματιστήριο βούτηξε ο κόσμος μαύρισε το ΠΑΣΟΚ λες και έφταιγε η κυβέρνηση και ο Πρωθυπουργός που o κάθε κακομοίρης νόμιζε ότι έγινε ο Gordon Geko επειδή έκανε δωδεκάρια ο Κορασίδης.

Άρα ή η κυβέρνηση Καραμανλή πρέπει να βρει τρόπους να ανακουφίσει τον οικογενειακό προϋπολογισμό ή σε τρία χρόνια το να έχει αντίπαλο το Γεώργιο Παπανδρέου δεν θα φτάνει από μόνο του για την εξασφάλιση νέας τετραετίας.