Κωνσταντίνος Μητσοτάκης

Πολλά μπορούν να ειπωθούν για τον Κ.Μητσοτάκη και την πολιτική του σταδιοδρομία και είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι εκ των συγκατοίκων στο χώρο αυτό ήδη χαϊδεύουν το πληκτρολόγιό τους, όμως κανείς δεν μπορεί να του αρνηθεί ότι είναι πιο κοντά στα ευρωπαϊκά πρότυπα από οποιονδήποτε Έλληνα πολιτικό πρώτης γραμμής. Με δράση 50 ετών κι ενώ βρέθηκε στη γωνία τουλάχιστον μία φορά ανά δεκαετία δεν έχασε ποτέ την ψυχραιμία του και δεν ξεπέρασε τα όρια της αστικής ευγένειας στη συμπεριφορά του σε εποχές που οι υπόλοιποι της κατηγορίας του ούρλιαζαν από μπαλκόνια, εκτόξευαν ύβρεις εντός και εκτός κοινοβουλίου και ενίοτε μοίραζαν και χαστούκια. Πέρα από αυτό είναι με διαφορά ο πιο σκληροτράχηλος πολιτικός που έχει περάσει από αυτή τη χώρα. Την ώρα που ο Γ. Παπανδρέου, ο Κ.Καραμανλής και κυρίως ο μεγάλος του αντίπαλος Ανδρέας Παπανδρέου λατρεύονταν περίπου ως θεότητες εκείνος ανέπτυσσε πολιτικό λόγο και ιδεολογία.

Μετά το τέλος του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου βρέθηκε στο κόμμα των Φιλελευθέρων και αργότερα στην Ένωση Κέντρου. Από πολύ νωρίς ανέβηκε στη ιεραρχία τόσο του κόμματος όσο και της κυβέρνησης όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν ακόμη ο νεαρός κι απρόβλεπτος γιος του αρχηγού. Στην απέναντι πλευρά ήδη από το 1953 βρισκόταν ένας από τους πλέον λαοφιλείς ηγέτες που πέρασαν , ο Κ. Καραμανλής. H «αποστασία» του 1965, (ανεξήγητη η προσπάθεια μεγάλου και ετερόκλητου μέρους του πολιτικού κόσμου να αποφύγει τις εκλογές), εκ του αποτελέσματος δεν φαίνεται να τον ωφέλησε σε κάτι, το αντίθετο έβλαψε καίρια το προφίλ του και την απήχησή του στους κεντρώους ψηφοφόρους. Κρίνοντας εκ των υστέρων σε προσωπικό επίπεδο :α) Διέπραξε την απαραίτητη πολιτική πατροκτονία που θα τον οδηγούσε σε αυτόφωτη πορεία. β) Άνοιξε το δρόμο στον Ανδρέα Παπανδρέου ώστε να ηγηθεί της κεντρώας παράταξης. Έτσι καταλήγει το 1974 να βρίσκεται χωρίς κομματική στέγη και φορτωμένος με σωρεία χαρακτηρισμών οι οποίοι τον ακολουθούν έκτοτε. Κατεβαίνει στις πρώτες εκλογές μετά την μεταπολίτευση ως ανεξάρτητος και αποτυγχάνει να εκλεγεί. Στις εκλογές του 1977 κατεβαίνει επικεφαλής του κόμματος των νεοφιλελευθέρων και εκλέγεται βουλευτής. Το 1978 με τη διεύρυνση της Ν.Δ. βρίσκεται υπουργός και το 1984 πρόεδρος της Ν.Δ.

Είτε επειδή θεωρούσε εαυτόν συνεχιστή των φιλελευθέρων του Ελ. Βενιζέλου, είτε επειδή κάποια στιγμή συνειδητοποίησε ότι με εξαίρεση την ιδιαίτερη πατρίδα του δεν μπορούσε να περιμένει εκδηλώσεις λατρείας ανάλογες των άλλων μεγάλων πολιτικών και δη του Ανδρέα Παπανδρέου,ακολούθησε το ρεύμα της εποχής σε Ευρώπη κι Αμερική, μίλησε για φιλελευθερισμό στην οικονομία και άνοιγμα της αγοράς στους ιδιώτες. Κατόρθωσε, έτσι, να δώσει ιδεολογία στην ελληνική δεξιά( η οποία ως τότε ήταν απλώς αντικομμουνιστική) και να δημιουργήσει σοβαρό πολιτικό διάλογο σε κόμμα πλην Κ.Κ.Ε. για πρώτη φορά από την ίδρυση του Ελληνικού κράτους. Στα 3 χρόνια της πρωθυπουργίας του, έκανε τις πρώτες ιδιωτικοποιήσεις όπως της ΑΓΕΤ(αργότερα παραπέμφθηκε στο ειδικό δικαστήριο αλλά αυτό ήταν πιο πολύ αντίποινα στην μάλλον άχαρη, πολιτικά, ιδέα να κάνει το ίδιο στον Ανδρέα Παπανδρέου), απελευθέρωσε την τιμή της βενζίνης (άσχετα αν οι δυσκολίες που αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει η επιτροπή ανταγωνισμού και η αύξηση για εισπρακτικούς λόγους του φόρου δεν άφησαν την αγορά να λειτουργήσει) κι έβαλε τις βάσεις για τη δημιουργία σωρείας μεγάλων έργων που αργότερα ολοκλήρωσαν και οικειοποιήθηκαν οι εκσυγχρονιστικές κυβερνήσεις του Κ.Σημίτη. Όλα αυτά με 151 βουλευτές στην κοινοβουλευτική του ομάδα εκ των οποίων τουλάχιστον οι μισοί, του έκαναν τη ζωή δύσκολη με κάθε ευκαιρία.

Στην εξωτερική πολιτική κλήθηκε να αντιμετωπίσει συνθήκες πρωτόγνωρες για Έλληνα πολιτικό. Τα πρώτα κύματα μετανάστευσης η αλήθεια είναι ότι, τόσο ο ίδιος όσο κι ο Αντ. Σαμαράς τον οποίο επέλεξε για υπουργό εξωτερικών, δεν τα χειρίσθηκε με ιδιαίτερη επιτυχία. Για το θέμα των Σκοπίων έχει εκστομίσει ίσως την πιο σύντομη περιγραφή της ελληνικής πολιτικής ζωής: «Σε δέκα χρόνια θα το έχουμε όλοι ξεχάσει». Δέκα χρόνια αργότερα όντως δεν υπήρχε άνθρωπος που να ασχολείται με το θέμα. Στα δεκαεπτά χρόνια το έχουμε ξαναθυμηθεί όλοι και πασχίζουμε να σύρουμε τα Σκόπια σε συμφωνία για ένα όνομα το οποίο θα θεωρούσαμε εύκολο στόχο το ’91-’92, αλλά θα απορρίπταμε μετά βδελυγμίας ως περίπου προδοσία.

Τα τελευταία χρόνια, ενώ θα μπορούσε να περιφέρεται ως συμπαθής παππούλης και να κάνει γραφικές δηλώσεις, εκείνος επιμένει να μιλά πολιτικά, να γίνεται δυσάρεστος σε μεγάλα μέρη του λαού κι όταν ενοχλεί λίγο παραπάνω την κυβέρνηση να κρύβεται πίσω από τον τίτλο του «υπεράνω κομμάτων» που ευφυώς του προσδόθηκε από το νυν πρωθυπουργό. Κατά τα άλλα ως άνθρωπος με χιούμορ φαντάζομαι ότι διασκεδάζει αφάνταστα να βλέπει τον Αντ. Σαμαρά (ο γράφων στοιχηματίζει ότι θα είναι ο επόμενος αρχηγός της ΝΔ) να στηρίζει μια κυβέρνηση 151 βουλευτών η οποία θα υπέγραφε ευχαρίστως για ένα όνομα που θα περιείχε παράγωγα του «Μακεδονία», τον Μιλτιάδη Έβερτ(όχι τοσο τον ίδιο για λόγους υγείας) κι όλους τους εμπνευστές του «ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού» να συμφωνούν με τους Γερμανούς για τον ΟΤΕ και τους περισσότερους πολιτικούς και δημοσιογράφους να ανακαλύπτουν σκάνδαλα SIEMENS όταν αυτός μιλούσε για ψηφιακές παροχές και διαπλοκή από το ’93.

Ο Κ.Μητσοτάκης είναι αυτή τη στιγμή μια όαση ψυχραιμίας και πολιτικής σκέψης στη έρημο των τρελλών που λέγεται ελληνική πολιτική σκηνή. Αν μπορούσε να ξεπεράσει την ιδεοληψία του φιλελευθερισμού και αντιμετώπιζε τα πράγματα με μια οπτική προσαρμοσμένη στις ιδιαιτερότητες της χώρας μας, αν δεν επιθυμούσε τόσο πολύ να δει ένα από τα παιδιά του στην πρωθυπουργία κι αν βρισκόταν ένας πολιτικός ηγέτης με διάθεση περιπέτειας τόση ώστε να τον προτείνει για πρόεδρο, ο William Dalton πιστεύει ότι μέσα σε μόνο 10 χρόνια, θα ξεχνούσατε(όλοι εσείς που ετοιμάζετε απάντηση) οτιδήποτε έχει κάνει στην ως τώρα καριέρα του.