Αδίκησε τον εαυτό του

Αν και δεν ήθελα να σας αποχαιρετήσω πριν τις διακοπές μου με μίζερη θεματολογία, κάτι που όπως σας έχω αναφέρει δεν θα το αποφύγω το Χειμώνα, οι αναρτήσεις της συμμορίας για τον Λυμπερόπουλο με... αναγκάζουν να ασχοληθώ με το συγκεκριμένο ποδοσφαιριστή. Προς απογοήτευση του Averell, δεν έχω δίπλα μου καφέ, αλλά μόνο τα δύο πακέτα τσιγάρα που πάντα με συντροφεύουν και μετράω τις ώρες αντίστροφα για να ανοίξω πανιά για τις Κυκλάδες. Οποτε αντιλαμβάνεστε σε τι φάση βρίσκομαι και παρ' όλα αυτά θα ασχοληθώ με έναν ακόμη... γουρλή, μετά τον Μητσοτάκη.

Η περίπτωση του Νίκου Λυμπερόπουλου ήταν εδώ και χρόνια σημείο τριβής - και μάλιστα έντονης - με τον Averell, μιας και ο αγαπημένος μου φίλος θεωρεί πως διεθνής ποδοσφαιριστής είναι ισάξιας κλάσης με ένα Ζιντάν ή έναν Μπερμπάτοφ ή κάποιον αστέρα διεθνούς ακτινοβολίας τέλοσπαντων. Κερνάω παγωμένες μπίρες σε όποιον μου διευκρινήσει με επιχηρήματα, αν η καλή θέση του Λύμπε είναι σέντερ φορ, περιφερειακός επιθετικός, δεύτερος επιθετικός, δεκάρι ή δεν ξέρω και γω τι άλλο. Για να μην το αδικήσψ, σίγουρα ξέρει πολλά καντάρια μπάλα, έχει πολύ καλή τεχνική και θα μπορούσε να είχε κάνει πολλά περισσότερα πράγματα από αυτά που έκανε ο... Οσιος Νικόλας. Το γεγονός ότι σε όλα, (άντε σχεδόν σε όλα για να μην στεναχωρήσω τον Averell) τα μεγάλα ματς ήταν επιδεικτικά απών και λιγόψυχος, δεν μπορεί να το σβήσει ούτε η μαγική κίνηση του στον φουκαρά τον Φεράρα ούτε το υπέροχο γκολ κόντρα στον Ολυμπιακό που προκάλεσε την ιστορία με τη φανέλα. Και μόνο ότι σε επτά χρόνια καριέρας, έχοντας αγωνιστεί σε τόσα και τόσα σημαντικά ματς, αυτά είναι τα δύο πράγματα που θυμούνται οι φίλοι του Παναθηναϊκούκάτι λέει. Για βάλτε δίπλα σε αυτές, πόσες μεγάλες στιγμές έχουν προσφέρει στους οπαδούς τους άλλα μεγάλα αστεριά των ομάδων και βγάλτε τα συμπεράσματά σας.

Για το γεγονός ότι δεν πήρε τίτλο, δεν φταίει αποκλειστικά αυτός, αλλά έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης ως μια από τις πριμαντόνες τόσο του Παναθηναϊκού όσο και της ΑΕΚ. Δεν είναι τυχαίο ότι μετά από 7 χρόνια στους πράσινους, με το που αποχώρησε η ομάδα πήρε νταμπλ. Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι είναι μόνο και μόνο θέμα γκαντεμιάς, τότε ποια ομάδα θα ήθελε στις τάξεις της το Νίκο με τα κομποσκίνια, ενθύμιο από την θεάρεστη συνύπαρξή του με τον Αναστασιάδη, την λατρεμένη εποχή της Greek Mafia.


Οσο για αυτούς που θα ισχυριστούν ότι την Εθνική την ξελάσπωσε στα δύσκολα, θα συμφωνήσω, αλλά έχω αντίλογο. Ποτέ δεν ήταν το βαρύ πυροβολικό της γαλανόλευκης ομάδας, οπότε επιβεβαιώνει την άποψή μου, ότι εκεί που έπρεπε να έχει ηγετικό ρόλο, όπως ήθελε και πίστευε, πάντα τον... λύγιζε το άγχος του μπροστάρη. Και να λυγίζεις σε τέτοιες στιγμές δείχνει ότι όσο κι αν είσαι καλός παίκτης, δεν είσαι μεγάλος παίκτης. Το καλός με το μεγάλος, έχει τεράστια διαφορά και είναι κρίμα, γιατί ο 33χρόνος ποδοσφαιριστής είχε όλα τα φόντα να γίνει μεγάλος! Ομως τον πρόδωσε η καρδούλα του που δεν ήταν φτιαχμένη να αντέχει στα δύσκολα.

Τέλος, θα αναφερθώ και στο μεγαλύτερο μειονέκτημά του (είπαμε, πλεονεκτήματα έχει πολλά και πήγαν στράφι), που δεν είναι άλλο από την αγάπη του για το...βαλς! Ο Νικόλας 4 στις 5 διεκδικίσεις αγκαλιάζει τον αντίπαλο και υποπίπτει συνεχώς σε επιθετικά φάουλ, τη στιγμή που προσπαθεί να αποκτήσει την μπάλα, μετά όλα ΟΚ. Αλλά αν έπαιζε σε μικρομεσαία ομάδα, που οι διαιτητές θα σφύριζαν... αλλιώς, θα είχε τεράστιο πρόβλημα.

Να μην το κουράζουμε άλλο. Ο Λυμπερόπουλος ξέρει πολλά κιλά μπάλα, αλλά δεν το έλεγε η περδικούλα του να γίνει σπουδαίος, ενώ είχε τα αγωνιστικά προσόντα. Κρίμα γι' αυτόν. Του εύχομαι καλή συνέχεια στην Μπουντεσλίγκα και εύχομαι καλές διακοπές σε εμένα. Τα ξαναλέμε όταν μαυρίσω...