Ο αγώνας του αιώνα

Επειδή είναι καλοκαιράκι και δεν έχω όρεξη για γκρίνιες, μουρμούρες και για να τα... χώνω δεξιά και αριστερά, κάτι που θα κάνω συνεχώς το Χειμώνα, και αυτήν τη φορά θα ασχοληθώ με κάτι που με "έφτιαξε". Για κάποιον που δεν είναι φαν του τένις, θα του φανεί αδιανόητο πώς μπορεί ένας τύπος να καθήσει εν μέσω καύσωνα να παρακολουθήσει δύο αθλητές να αγωνίζονται από τις 4 το απόγευμα έως τις 11 το βράδυ κυνηγώντας ένα μπαλάκι.

Αν το ματς είναι μεταξύ του ανυπέρβλητου Ρότζερ Φέντερερ και του αδάμαστου Ράφα Ναδάλ, τότε όχι απλά κάθεσαι μπροστά στη τηλεόραση τόσες ώρες, αλλά είσαι καθηλωμένος και μάλιστα παρακαλάς να μην τελειώσει ποτέ αυτή η τιτανομαχία!


Για όσους δεν γνωρίζουν το αποτέλεσμα και την εξέλιξη του τελικού του Γουίμπλετον, να αναφέρω ότι ο Ναδάλ πήρε τα δύο πρώτα σετ (6-4, 6-4), ο Φέντερερ ισοφάρισε σε 2-2 σετ (7-6, 7-6) και το τελευταίο σετ το κατέκτησε, μαζί και τον τίτλο ο Ισπανός, επικρατώντας με 9-7 (!) στο πέμπτο., μιας και στο 7-7 στα games, έκανε το πρώτο break της συνάντησης μετά το δεύτερο σετ! Ο καθαρός χρόνος παιχνιδιού ήταν 4 ώρες και 50 λεπτά και δύο φορές είχαμε διακοπή λόγω βροχόπτωσης. Οι αναμνηστικές φωτογραφίες βγήκαν ενώ είχε σουρουπώσει ο ουρανός του Λονδίνου και πλέον οι καταπονημένοι τενίστες (κορυφαίοι του πλανήτη) με δυσκολία μάζεψαν το κουράγιο τους και χαιρέτησαν το κόσμο. Από χθες που παρακολούθησα αυτόν το φανταστικό αγώνα, ακόμα δεν έχω συνέλθει.

Τι ξεχωριστό είχε αυτή η μονομαχία; Πρώτα απ' όλα η χρονική διάρκεια της αναμέτρησης, η οποία αποτελεί ρεκόρ για τελικό γκραν σλαμ. Δεύτερον η απίστευτη εξέλιξη με τον Ναδάλ να προηγείται 2-0 στα σετ, το Φέντερερ να το γυρνάει σε 2-2, και μάλιστα ενώ στο Tie Break του 4ου σετ έχανε με 5-2 στους πόντους, και τελικά τον Ισπανό να κατακτά το σημαντικότερο τίτλο του αθλήματος στο πεμπτο σετ με 9-7 στα games. Τρίτον και σπουδαιότερο, το επίπεδο του τένις που απολαύσαμε. Τουλάχιστον εξαιρετικό και από τους δύο, με τα άπειρα ασύλληπτα χτυπήματα τους να μην αποτελούν το τελείωμα των πόντων, αλλά την αιτία για μια εξωπραγματική απάντηση του αντιπάλου και πάλι από την αρχή, έτσι ώστε στα περισσότερα "ράλι" να βλέπουμε πολλές μαγικές μπαλιές.

Από ιστορικής άποψης, ο Ναδάλ έγινε ο πρώτος τενίστας (μετά το 1980 και το μυθικό Μποργκ) που κατέκτησε την ίδια χρονιά το Ρολάν Γκαρός και το Γουίμπλετον, ο Φέντερερ έχασε το τουρνουά του Λονδίνου μετά από πέντε χρόνια συνεχόμενων κατακτήσεων. Θέλω όμως να κλείσω με την συγκλονιστικότερη εικόνα του τελικού και μια από τις στιγμές που θα μείνουν χαραγμένες στη μνήμη μου. Ο Ναδάλ μόλις κέρδισε τον αγώνα, έπεσε στο χορτάρι και πανηγλυρισε έξαλλα. Αμέσως μετά, σηκώθηκε και τον είδαμε, όχι απλά βουρκομένο ή δακρυσμένο, αλλά πραγματικά να κλαίει με λυγμούς, να σεληνιάζεται, να ανεβαίνει και να χοροπηδάει στις εξέδρες (σαν άλλος Μπενίνι, όταν ο Ιταλός κέρδισε το όσκαρ για την ταινία "Η ζωή είναι ωραία"). Το κερασάκι στην τούρτα ήταν οι δηλώσεις του Ισπανού αμέσως μετά και υπό το βλέμμα του Φέντερερ, τονίζοντας, ότι ο Ελβετός ήταν και είναι το Νο1 στον κόσμο και πως είναι ευτυχισμένος που νίκησε τον καλύτερο τενίστα όλων των εποχών!!! Μαθήματα ήθους από το νεαρό, έπειτα από την επικράτηση του στον καλύτερο αγώνα τένις όλων των εποχών. Μπράβο του, αν και υποστήριζα τον Φέντερερ