"Why fool around with hamburger when you have steak at home?"*

Έμενε σε μια παραλιακή περιοχή του Connecticut, ήταν παντρεμένος με την ίδια γυναίκα για 50 χρόνια, συμμετείχε σε επαγγελματικούς αγώνες αυτοκινήτων, είχε ιδρύσει εταιρεία προϊόντων διατροφής της οποίας το σύνολο των μετά φόρων κερδών πήγαινε σε φιλανθρωπίες, ενώ συμμετείχε ενεργά τόσο ως επικεφαλής όσο και ως χορηγός σε δεκάδες φιλανθρωπικά ιδρύματα και σκοπούς και είχε έντονη πολιτική δράση (τόσο έντονη που η Susan Sarandon μπροστά του μοιάζει απολιτίκ).

Κάπου μέσα σε αυτή τη ζωή κατάφερε να μας πείσει ότι ήταν ο "Fast" Eddie Felson, o Cool Hand Luke, ο Butch Cassidy, ο Roy Bean, ο Henry Gondorff, να συνεργαστεί με Alfred Hitchcock, Otto Preminger, Martin Ritt, Richard Brooks, Martin Scorsese, να συμμετάσχει ακόμα και σε ταινία της Pixar (με θέμα - τι άλλο; - τα αυτοκίνητα), να κερδίσει ένα Oscar στις 9 υποψηφιότητές του (περισσότερες έχουν μόνο ο Jack Nicholson και ο Lawrence Olivier) και να του αποδοθούν δύο τιμητικά και να γίνει ίνδαλμα για τους περισσότερους νέους ηθοποιούς.

Ο ίδιος δεν μπορούσε να δει τις ταινίες του, καθώς θεωρούσε ότι η τεχνική του ήταν τόσο εμφανής που τον εκνεύριζε, ενώ απέρριψε αρκετούς ρόλους για πολιτικούς λόγους με πιο χαρακτηριστικό, ίσως, παράδειγμα το Dirty Harry.

Το ευτύχημά μας είναι ότι οι ταινίες μένουν. Είναι, λοιπόν, σίγουρο ότι για πολλά ακόμα χρόνια οι παραγωγοί και οι κριτικοί θα ψάχνουν το νέο Paul Newman, αλλά δε θα τον έχουμε και ιδιαίτερη ανάγκη: θα βάζουμε την κασέτα, το DVD, το Blue-ray ή το κι-εγώ-δεν-ξέρω-τι και θα μπορούμε να παρακολουθήσουμε τον αυθεντικό. Δεν έχουμε ανάγκη από καινούργιους Newman, Brando, Olivier, έχουμε ανάγκη από καινούργιους καλούς ηθοποιούς που να μη μοιάζουν σε κανέναν.

* "Γιατί να χαριεντίζεσαι με ένα χάμπουργκερ όταν σε περιμένει μία μπριζόλα στο σπίτι;", η θέση του για τη μοιχεία...