Alors, c'est la guerre

Το να το λες στον καθρέφτη είναι εύκολο. Αν μπορείς τράβα πες το κι εκεί που πρέπει. Πες το στο αφεντικό σου που δε σου πληρώνει υπερωρίες, αλλά τις απαιτεί. Πες του το όταν δε σου δίνει τις άδειες σου ή όταν δε σου κάνει αύξηση γιατί εσύ δεν παίρνεις το βασικό μισθό, επομένως δεν καλύπτεσαι από τη συλλογική σύμβαση. Πες το στο άλλο σου μισό, όταν σου κάνει τη ζωή πατίνι ή στο γείτονά σου που θεωρεί ότι είναι πιο παλιός απο σένα στη γειτονιά και γι'αυτό κρατάει στο δρόμο μια θέση για το αυτοκίνητό του.

Όσο, όμως, σκύβεις το κεφάλι σε όλα αυτά, μη ζητάς μερίδιο σε κάτι που είπε κάποιος άλλος. Γιατί εσύ κι εγώ είμαστε ο ελληνικός λαός και δεν νομίζω ότι εμείς είπαμε το "ΟΧΙ" στον Ιταλό πρέσβη Γκράτσι ξημερώματα 28ης Οκτωβρίου του 1940. Ας μακαρίζουμε, λοιπόν, αυτόν που πραγματικά το είπε και δεν πειράζει που ήταν δικτάτορας, μπορούμε άνετα να τον κρίνουμε και γι'αυτό.

Το ότι το "ΟΧΙ" του Μεταξά εξελίχθηκε σε γενναία και μαζική πάλη από το λαό είναι κι αυτό γεγονός αναμφισβήτητο. Πιθανώς γιατί τότε υπήρχε μεγαλύτερη κοινωνική συνοχή, παρά τη δικτατορία και τους περιορισμούς που αυτή είχε επιβάλλει. Ίσως λειτούργησε η συλλογικότητα που πρέπει να διακρίνει μία ομάδα ή ένα λαό. Ίσως και το φιλότιμο. Κίνητρο, είναι η αγάπη προς την πατρίδα σου, όταν οδεύεις στο θάνατο. Κίνητρο είναι, όμως, και το υποτιμητικό βλέμμα του απέναντι όταν σε βλέπει να απέχεις. Τη δυνατότητα για να φανούν όλα αυτά, όμως, την έδωσε ένας άνθρωπος, μόνος στο σαλόνι του σπιτιού του στις 3 τα χαράματα.

Ας ευχαριστούμε λοιπόν τον Ι.Μεταξά για την τελευταία, ίσως, σοβαρή στιγμή μας ως έθνος στην παγκόσμια ιστορία κι επειδή τίποτα δεν πρέπει να παραγράφεται, ας μην ξεχνάμε ότι υπήρξε δικτάτορας και μάλιστα σκληρός. Σε ό,τι αφορά εσένα και μένα που "είπαμε" το "Alors, c'est la guerre", ας το δουλέψουμε λίγο και το ξαναδιεκδικούμε. Μέχρι τότε, ας βολευτούμε με το "Η Κύπρος είναι μακρυά" και το "Ευχαριστούμε την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών"