The Daltons' Politics

Προσπάθησε να φανταστείς αυτήν την φωτογραφία δίχως το τσιγάρο στο χέρι τής Hayworth Η Λένα είναι η χυμώδης, παντρεμένη τριανταπεντάρα τού απέναντι γραφείου. Όλοι οι άρρενες συνάδελφοι που τιμούν το φύλο τους έχουν πρωταγωνιστήσει μαζί της σε φαντασιώσεις σεξουαλικού περιεχομένου. Είναι πολλά τα απλά, καθημερινά πράγματα που αυτή η πρωθιέρεια τής θηλυκότητας κάνει διαφορετικά από τις άλλες γυναίκες. Αν το κάπνισμα στους δημόσιους χώρους απαγορευθεί εντελώς, ο τρόπος που τα απίστευτα χείλη της αγκαλιάζουν το τσιγάρο κάθε φορά που τραβά τζούρα είναι αυτό που θα μου λείψει περισσότερο. “Δεν υπάρχουν παθητικοί καπνιστές. Υπάρχουν μόνο αντιπαθητικοί αντικαπνιστές”, μου λέει φίλος καπνιστής – και συλλογίζομαι πως το πλέον “προβεβλημένο” επίτευγμα των μπροστάρηδων τής αντικαπνιστικής σταυροφορίας είναι που κατάφεραν να εμφανίζονται περίπου ως ανέραστοι. Είναι η ίδια οσμή τού ανέραστου που αναδίδει η ανά την υφήλιο εξάπλωση τής έννοιας τού πολιτικώς ορθού. Της ιδέας, δηλαδή, πως η ανθρώπινη συ

Τελικά, είναι να απορεί κανείς... Ένα λογικό χαρακτηριστικό έχει το σύστημα εισαγωγής στην Ανώτερη και Ανώτατη Εκπαίδευση στην Ελλάδα και αυτό βγαίνουν όλοι να βρίσουν. "Γιατί πρέπει η Βασούλα μου να πιάσει τη βάση για να μπει σε ένα κωλοΤΕΙ", φωνάζει ο νεοέλληνας και ο δημοσιοκάφρος από δίπλα κουνάει συγκαταβατικά το κεφάλι... Συγγνώμη, επειδή έλειπα, μάλλον, αρκετά χρόνια από τον πλανήτη, αν δεν πιάσεις τη βάση στα μαθήματα (έστω και το 9,5 με το μισό του μαθητή) δε μένεις στην ίδια τάξη (ή στον τόπο, όπως το λέγαμε χαρακτηριστικά στα χρόνια μου); Αν το καταργήσαμε και αυτό, τότε ο νεοέλλην που αναφέρω παραπάνω έχει κάθε δίκιο να εξανίσταται... Αλλά, αν έχει μείνει μία ρανίδα λογικής στο εκπαιδευτικό μας σύστημα, υποθέτω ότι το όριο της βάσης παραμένει για την προαγωγή από τάξη σε τάξη - αλλιώς τι σόι προαγωγή θα ήταν αυτή; Αφού, λοιπόν, πονεμένε νεοέλληνα, το πουλέν σου, το καμάρι σου, η Βασούλα σου δεν μπόρεσε να "περάσει την τάξη", έμεινε στον τόπο με το απολυτ

Ανέκαθεν θαύμαζα την απόλυτη δημοκρατικότητα του Αμερικανικού συστήματος. Δεν γνωρίζω άλλη χώρα παγκοσμίως στην οποία εκλέγονται όλοι οι ανώτατοι άρχοντες σε τοπικό, πολιτειακό και ομοσπονδιακό επίπεδο. Ψηφίζουν το σερίφη τους, τον εισαγγελέα τους, το δικαστή τους, τον δήμαρχο τους, τον κυβερνήτη τους, τη γερουσία, το κογκρέσο και αν βρούνε χρόνο ψηφίζουν και Πρόεδρο (και αντιπρόεδρο). Παράλληλα σε πάρα πολλές περιπτώσεις ψηφίζουν άμεσα οι πολίτες ΚΑΙ νόμους. Τα παραπάνω έχουν σαν αποτέλεσμα οι προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ να αφορούν πολύ περισσότερο τον υπόλοιπο πλανήτη από τους ίδιους τους πολίτες της χώρας μιας και ο Πρόεδρος των ΗΠΑ παίζει ελάχιστο ρόλο στη καθημερινότητα τους οπότε οι επιλογές τους είναι ελάχιστα πολιτικές. Τα δύο μεγάλα κόμματα στην Αμερική δεν έχουν διαφορές στη πολιτική τους και στην άποψη τους για την οικονομική και εξωτερική πολιτική. Το παραμύθι που λανσάρουν ορισμένοι ότι οι Ρεπουμπλικάνοι είναι οι πολεμοχαρείς και οι Δημοκρατικοί οι ειρηνιστές δυστυχώς δεν

Μετά και το κείμενο του Joe για τον Jeff Bridges ,με τον οποίο τελικά συμφωνούμε σε κάτι ( Michelle και πιανίστας τζαζ θα διάλεγα κι εγώ), αξίζει να γίνει μία αναφορά στους «καταραμένους» ήρωες του σινεμά. Αναντίρρητα, η σκηνή με τη Susie Diamond στο πιάνο να τραγουδάει “ Makin ’ whoopee ” είναι συναρπαστική, όμως ο Jack Baker είναι ο ήρωας που κάνει την ταινία μυθική, τόσο για τους λόγους που παρουσιάζει ο Joe , όσο και για έναν άλλον. Ανήκει σε μία κατηγορία ηρώων του χόλιγουντ με ιστορία αρκετών δεκαετιών. Από το κραχ του 1929 και μετά, ο κινηματογράφος στις Η.Π.Α. στράφηκε αναγκαστικά σε παραγωγές μικρότερου κόστους, από τα έπη που παρουσίαζε έως τότε. Τα αστυνομικά μυθιστορήματα του Τσάντλερ , του Χάμετ και άλλων, που κυριαρχούσαν ως αναγνώσματα, προσέφεραν καλά και φθηνά σενάρια με χαμηλό κόστος παραγωγής και σίγουρη εισπρακτική επιτυχία. Έτσι, στην οικονομική δυσπραγία και τις διατάξεις του κώδικα Χέιζ* για τον κινηματογράφο, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό η δημιουργία ενός

Δεν γουστάρεις, μάγκα μου, πλακίτσα για τον αποκλεισμό τού Ολυμπιακού; Προτιμάς ανάλυση; Άκου λοιπόν: σε πρακτικό επίπεδο, το ότι ο γαύρος δεν θα κουνήσει φέτος σεντόνι πιθανώς δεν σημαίνει τίποτε - σίγουρα δεν είναι το τέλος τού κόσμου. Αν, μάλιστα, πιστεύεις τον Joe, ο πρόεδρος έκανε οικονομίες όλο το καλοκαίρι προετοιμαζόμενος γι' αυτό το ενδεχόμενο (άλλο τώρα αν τα λεφτά που γλιτώσαμε τα κάναμε δώρο σε μια ομάδα Β' Βραζιλίας, όταν βλέπαμε ότι δεν χάνουμε μόνο το τραίνο τής Ευρώπης, αλλά και τις εντυπώσεις γενικώς...). Σε μια σοβαρή ποδοσφαιρικά χώρα, αυτή η σαιζόν των χαμηλών προσδοκιών θα μπορούσε να είναι μια λαμπρή ευκαιρία για ανάλογο χαμήλωμα των τόνων, για έμφαση στην ανανέωση, για χτίσιμο τής ομάδας για την επόμενη πενταετία. Η παρούσια τού Valverde στον πάγκο είναι, θεωρητικά τουλάχιστον, εγγύηση για κάτι τέτοιο. Διαβλέπεις μήπως τέτοια πρόθεση μεταξύ των ιθυνόντων στου Ρέντη; Γιατί εμένα μου ξέφυγε. Παραθέτω απλώς ονόματα ποδοσφαιριστών που ξεκίνησαν απόψε βασικοί

Ο τίτλος μπορεί να παραπέμπει στην εξαιρετική ταινία που πρωταγωνιστεί ο Di Caprio και αφορά στα ναρκωτικά αλλά το κείμενο αυτό το γράφω για τον τελικό του Ολυμπιακού Τουρνουά Basket ο οποίος για όσους είχαν τη χαρά να τον δούνε αποτελεί μία από τις τελειότερες αθλητικές παραστάσεις που έχουμε δει. Το παιχνίδι είχε σασπένς μιας και οι Ισπανοί διεκδίκησαν μέχρι τέλους το δικαίωμα τους στην έκπληξη μειώνοντας τη διαφορά τους από τους Αμερικάνους στους δύο πόντους στη τέταρτη περίοδο. Αυτό που το χαρακτήρισε όμως ήταν οι διαρκείς μεγάλες φάσεις. Δύο ομάδες που με τη διαφορά μεταξύ τους να μη ξεπερνά τους δέκα πόντους προσέφεραν διαρκώς απλόχερα το θέαμα και δεν κρυβόντουσαν πίσω από εκνευριστικές άμυνες και κλεφτοπόλεμο. Η πίεση ψηλά, οι διαρκείς "κλεμμένες" μπάλες εκατέρωθεν, τα τρίποντα, τα εκπληκτικά καρφώματα των Αμερικανών στον αιφνιδιασμό και τα πολύ γρήγορα pick & roll των Ισπανών (ναι των Ισπανών) που οδήγησαν σε δύο εκπληκτικά alley oop καρφώματα από τον Pau Gasol ζ

Θα πρωτοτυπήσω... Θα αναφερθώ σε ένα θέμα για το οποίο δεν έχετε ακούσει ή διαβάσει τίποτα. Ναι σωστά το καταλάβατε, θα καταπιαστώ με το ντόπινγκ. Χωρίς να κατηγορήσω κανέναν, να ρίξω το ανάθεμα πουθενά, χωρίς να πιστεύω ότι ανακάλυψα την Αμερική, χωρίς όμως και να κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου. Οποιος νομίζει ότι υπάρχει αθλητής υψηλού επιπέδου χωρίς... βοήθεια, πλανάται πλάνην οικτράν! Εγώ όμως δεν θα τα βάλω ούτε με τους αθλητές, που ρισκάρουν τη ζωή τους, ούτε με τους προπονητές που... βρίσκουν και τα κάνουν, ούτε καν με τους προμηθευτές. Αυτοί τη... δουλειά τους κάνουν και δυστυχώς την κάνουν καλά. Θα τα βάλω όμως με τους... υπεύθυνους που "και καλά" δίνουν αγώνες κατά του ντόπινγκ. Ολους αυτούς που μετέχουν σε επιτροπές καταπολέμησης, στους "Αθανατους" της ΔΟΕ, στους ανθρώπους που ελέγχουν και κυρίως στους γιατρούς (ναι ναι αυτούς τους ειδήμονες) που ασχολούνται με τα φάρμακα και βγάζουν κάθε τόσο τη λίστα με τις απαγορευμένες ουσίες. Απλή, ανόητη απορία: Π

Ενα απο τα ενδιαφεροντα ζητηματα της τρεχουσας επικαιροτητας ειναι και το αυτο των Αμερικανικων προεδρικων εκλογων, πλευρες του οποιου αρχισαν να καλυπτουν τα αρθρα των δυο Νταλτον. Με αφορμη λοιπον τα αρθρα αυτα, αρχισα να σκεφτομαι τις προεδρικες εκλογες και να διαπιστωνω για αλλη μια φορα την μονοδιαστατη καλυψη του γεγονοτος στην Ελλαδα και την σχεδον μονιμη υποστηριξη του υποψηφιου του κομματος των Δημοκρατικων. Για να ξεκαθαρισω εξ'αρχης την προτιμιση μου, ως φιλαθλος, θα ηθελα για προεδρο των ΗΠΑ την Hillary μονο και μονο για να γινει ο Bill "Πρωτος κυριος"! Τον φανταζομουν να δειχνει τις πορσελανες του Λευκου Οικου στην Carla Bruni, ή να τον υποδεχεται η βασιλισσα Ρανια σε επισκεψη του προεδρικου ζευγους στην Ιορδανια. Πιστευω οτι με αυτη την επιλογη θα προσφεροταν, απλοχερα, ατελειωτο γελιο και θα ηταν μια θητεια με κουτσομπολιστικο τουλαχιστον ενδιαφερον. Θεωρητικα, ο καθενας μπορει ως φιλαθλος να υποστηριζει οτι θελει, διοτι ως γνωστον "περι ορεξεως...ουδε

Γεννήθηκε το 1982 και μικρή ασχολήθηκε με το τριπλούν-επίδοση 10.94μ αν δεν κάνω λάθος.Αργότερα με τον ακοντισμό. Με συμμετοχές σε δύο ολυμπιάδες (21η στον προκριματικό της Αθήνας, 25η στον προκριματικό του Πεκίνου), δεν έχει πάρει ποτέ τίποτα (αποδεικνύεται από φωτογραφίες) απλώς χαίρεται να συμμετέχει στο πιο σπουδαίο αθλητικό γεγονός του πλανήτη. Για όλους εμάς που ξυπνάμε νωρίς για να δούμε προκριματικούς και δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι η ωραιότερη αθλήτρια του στίβου είναι ακοντίστρια, η Leryn Franko είναι το πρόσωπο (και το σώμα) του ευ αγωνίζεσθαι. Ένα δώρο για σας που αγαπάτε το στίβο. www.pbase.com/crespoide/personal_2007_calendar

Δεν υπήρξα ποτέ φίλος της προπονητικής του Παναγιώτη Γιαννάκη. Όχι γιατί τον θεωρώ κακό προπονητή το αντίθετο. Απλά όπως και με τον Ομπράντοβιτς δεν μου αρέσει ακριβώς το basket που παίζουν. Είναι αποτελεσματικό είναι δουλεμένο αλλά δεν είναι αυτό ακριβώς που έχω στο μυαλό μου σαν ωραίο basket. Ανεξάρτητα από αυτό του βγάζω το καπέλο βλέποντας τη σημερινή Εθνική ομάδα. Ο άνθρωπος αυτός εκπροσωπεί το ορθό αθλητικό ιδεώδες. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης έχει δημιουργήσει μία ομάδα που εδώ και τέσσερα χρόνια παίζει παντού και πάντα για τη νίκη, ανεξαρτήτως αντιπάλου και ανεξαρτήτως σκοπιμότητας. Κάθε φορά που βλέπεις τους παίκτες της Εθνικής να χύνουν ιδρώτα στο παρκέ και να κυνηγάνε χαμένες μπάλες σε παιχνίδια που έχουν ήδη κριθεί φέρνεις στο μυαλό σου τα ιδεογράμματα της Πηγής Δεβετζή. Η Εθνική του Basket εκφράζει ακριβώς αυτό. Δύναμη και Τιμή. Παίζει με πάθος κυνηγάει όλες τις φάσεις μα πάνω από όλα παίζει για την Τιμή της. Ακόμα και στις ήττες της. Κόντρα στους κακούς της δαίμονες τους Ισπα

Από τότε που αποφασίσαμε με τον William να βάλουμε σαν εργασία εισαγωγής στο blog το θέμα με τον Kevin Costner στο Billy the Kidd είχα αποφασίσει να γράψω ενα ανάλογο άρθρο για τον Jeff Bridges. Πρωτού ξεκινήσω κάνω μία μικρή παρένθεση για να σχολιάσω ότι ο Billy ξεπέταξε την εργασία του και επέλεξε ένα χαρακτήρα από μία ερωτική κομεντί της πλάκας με επιχειρήματα περί Jenifer Aniston και ότι όλοι θα θέλαμε να είμαστε ο τύπος από το The Freshman. Διευκρινίζω απλά ότι η Kelly Preston στο For the love of the game είναι απείρως καλύτερη γκόμενα από την Aniston και δεν επεκτείνομαι παραπάνω γιατί μετά έχουμε και Sean Young στο No way out κλπ. Στο θέμα μας λοιπόν. O Bridges (o Jeff όχι ο ατάλαντος αδελφός του Bo) ανέκαθεν σου προκαλούσε σεβασμό για τις ερμηνείες του. Δεν κατάφερε ποτέ να γίνει pop είδωλο όπως π.χ. ο Tom Cruise ούτε να φτάσει στο status του Al Pacino και του Robert De Niro κατάφερε όμως να μας δώσει εκπληκτικούς χαρακτήρες και ρόλους με τους οποίους κατά πάσα πιθανότητα ο μισ

Όπως ανέφερα και στο πρώτο μέρος το να είσαι πελάτης κάποια στιγμή σου γίνεται βίωμα. Αρχίζεις πλέον να χάνεις το ενδιαφέρον σου για τις επιτυχίες της ομάδας σου (όταν και εφόσον έχει) και ζεις για να βλέπεις τον αντίπαλο σου να χάνει από κάποιον. Αυτή η βιωματική διαδικασία έχει πολλά στάδια. Αρχικά απαξιώνεις τις επιτυχίες του. Φταίει η διαιτησία, ο χλοοτάπητας, τα σημαιάκια του κόρνερ, το στραβό μας το ριζικό για να αντιγράψω τον έτερο Καπαδόκη-πελάτη του blog. Το επόμενο στάδιο είναι η ταύτιση σου με τον κάθε πικραμένο που είναι αντίπαλος της ομάδας που έχεις μάθει να μισείς. Στη συνέχεια το βίωμα αρχίζει να γίνεται πιο έντονο. Ασυναίσθητα κάθε πρωί χαζεύεις τις εφημερίδες (στο περίπτερο, στο internet, στη τηλεόραση δεν έχει σημασία) και προσπαθείς να δεις τι γράφει η αντίπαλη φυλλάδα. Τα βράδια της Τετάρτης (ή της Τρίτης) έχουν πλέον άλλη γοητεία για εσένα γιατί έχεις τη χαρά να υποστηρίζεις κάθε φορά διαφορετική ομάδα. Γίνεσαι αλτρουιστής και συμπάσχεις με το κάθε πικραμένο στην

- Φταίει το ζαβό το ριζικό μας! - Φταίει ο θεός που μας μισεί! - Φταίει το κεφάλι το κακό μας! - Φταίει πρώτ’ απ’ όλα το κρασί! Ποιος φταίει; Ποιος φταίει; Κανένα στόμα Δεν το ‘βρε και δεν το ‘πε ακόμα! Κώστας Βάρναλης, “Οι Μοιραίοι” (1972) Υ.Γ.1: Στην ζωή δεν είναι κακό ν’ αλλάζεις γνώμη για κάτι – καμμιά φορά, μάλιστα, μπορεί και να δείχνει πως ωριμάζεις. Ποδοσφαιρικά πάντως, ο Αύγουστος είναι πολύ νωρίς για ν’ αρχίσει κανείς τις κωλοτούμπες… Υ.Γ.2: Μετά την νέα ευρωπαϊκή εκτός έδρας τριάρα του νέου Θρύλου στην (παλιά γνώριμη) Κύπρο, μπορούμε ασφαλώς να θεωρούμε πως, αργά αλλά σταθερά, αποκαθίσταται η τάξις. Υ.Γ.3: Ραντεβού με την Ιστορία υπάρχουν πολλά. Και, δυστυχώς, απαιτούνται μαντικές ικανότητες για να ξέρεις εκ των προτέρων ποια απ’ αυτά θα ήταν καλό ν’ αποφύγεις. Ο Νίκος Λυμπερόπουλος μπορεί, τελικώς, να αισθάνεται ευνοημένος απ’ τους θεούς. Γιατί, ακόμη κι αν του στερήσουν την χαρά τής κατάκτησης ενός πρωταθλήματος, δεν θα τον υποβάλουν ποτέ στην ταλαιπωρία τού αποκλεισμού απ

Τα βιώματα είναι αντικειμενικά δύσκολο να αντιμετωπιστούν. Όλοι μας είμαστε δέσμιοι των βιωμάτων μας και μοιραία αυτά μας ωθούν σε πράξεις για τις οποίες είναι βέβαιο ότι κάποια στιγμή θα μετανιώσουμε. Το χαρούμενο φιλελεύθερο αγόρι του blog δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση στο κανόνα Έχοντας περάσει βιωματικά το μαρτύριο του καναπέ τη τελευταία τριετία ζει και αναπνέει για να ζήσει το μαρτύριο του και κάποιος άλλος. Αν εν τέλει ο Ολυμπιακός του κάνει τη χάρη και υποβιβαστεί στο αγαπημένο του κύπελλο UEFA, από εθισμό και μόνο εκτιμώ ότι θα στήνεται τις Πέμπτες να τον παρακολουθεί. Ταλαιπωρημένος από τα βιώματα του προσπαθεί να απαλύνει το πόνο του αναζητώντας λογική στη απομάκρυνση του Τάκη Λεμονή (αυτός με τις τεσσάρες...) και ψάχνοντας τρόπους να μειώσει το Βαλβέρδε σαν άλλος φωτεινός εκδότης "αντικειμενικής" εφημερίδας. Διευκρινιστικά απλά να τον ενημερώσω ότι ο Σκοπελίτης δεν έκανε τίποτα διαφορετικό από αυτό που συνηθίζει να κάνει καλά. Να είναι ένα αμυντικό χαφ μικ

Πάντα θεωρούσα ότι οι διακεκριμένοι επιστήμονες και δη οι φυσικοί με διδακτορικό, μειονεκτούν ως προς τον κοινό νου. Προσκολλημένοι σε μια θεωρητική αντιμετώπιση ακόμα και των πιο πρακτικών ζητημάτων αδυνατούν να δουν την απλή λύση ακόμα κι αν αυτή είναι μπροστά στα μάτια τους . Έτσι η μέθοδος δοκιμή-σφάλμα την οποία μας είχε περιγράψει o Joe παλαιότερα, χθες κατέληξε και πάλι σε σφάλμα. Ίσως αγαπητέ Joe να διατηρείς αμφιβολίες για την πραγματική προσφορά του Μπασινά στο ποδοσφαίρο αλλά για τον Σκοπελίτη νομίζω ότι δε θα βρεις τίποτα να πεις. Βέβαια ας μην κατηγορούμε πάντα την επιστήμη. Ακόμα και στη μέθοδο δοκιμής και σφάλματος υπάρχουν αναλαμπές, αρκεί να υπάρχει ο κατάλληλος παρατηρητής που θα αναγνωρίσει το επιτυχημένο πείραμα. Αλλά ξέχασα, ο Λεμονής δεν έκανε γιατί μπορεί να πήρε τα αποτελέσματα, όμως δεν κέρδισε τις εντυπώσεις. Τις κέρδισε ο Βαλβέρδε χθες. Τελικά μπορεί να φταίει η δύναμη της συνήθειας. Όταν ξέρεις ότι με μία ένσταση όλα

Ομολογώ ότι το χθεσινό παιχνίδι με εξέπληξε ως προς το αποτέλεσμα αλλά όχι ως προς την εικόνα της Ανόρθωσης. Η Ανόρθωση δεν έδειξε τίποτα διαφορετικό σε σχέση με όσα θα περίμενα από αυτή με βάση τους ποδοσφαιριστές της. Μέτρια ομάδα, χωρίς αντοχές και που στο Ελληνικό πρωτάθλημα με το ζορι θα έμπαινε στη δεκάδα. Ο Ολυμπιακός πάλι φρόντισε να φάει τρία γκολ που μπαίνουν μόνο στο ερασιτεχνικό και αν. Το ότι δεν σκόραρε μπροστά δεν λέει τίποτα, τα γκολ που έφαγε όμως ήταν πράγματι αστεία (εξαιρώ ίσως το τρίτο λόγω των συνθηκών αν και το να αλλάζουν 4-5 πάσες οι αντίπαλοι χωρίς αμυντικό να τους "καταπιεί" στα πέριξ της περιοχής σου είναι επίτευγμα). Ο Σωκράτης Κόκκαλης αποφάσισε να παίξει με τη φωτιά. Όχι τόσο επειδή καθυστέρησε χαρακτηριστικά τις μεταγραφές όσο για το ότι ενδιάμεσα φρόντισε να πουλήσει τρεις χρήσιμους παίκτες και να αποδεσμεύσει τον Κωνσταντίνου (που αγνοούνταν η ποδοσφαιρική του τύχη ενάμιση χρόνο). Ανάγκασε έτσι το Βαλβέρδε να δοκιμάζει σχήματα μήπως και &quo

Το Πνεύμα τών Αγώνων Σε συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε προ εβδομάδος περίπου, η Κατερίνα Θάνου κατήγγειλε τον “πόλεμο” που, όπως ισχυρίσθηκε, υφίσταται από πλευράς τής Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής προκειμένου να μην λάβει μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες τού Πεκίνου. Το αν θα της επιτραπεί η συμμετοχή θα αποφασιστεί εντός των ημερών. Θα της πρότεινα όμως, εφ’ όσον τελικώς αγωνιστεί, να ξυρίζεται πριν από τις κούρσες. Κόντρα. Η ιστορία τής Θάνου (που, θυμίζω, εξαφανίστηκε μαζί με τον Κώστα Κεντέρη λίγο πριν την έναρξη των Αγώνων τού 2004 για να αποφύγει “αιφνιδιαστικό” έλεγχο ντόπινγκ και τελικά παρουσιάσθηκε εισαχθείσα σε αθηναϊκό νοσοκομείο ως θύμα τροχαίου με την μοτοσυκλέτα τού συναθλητή της, υπόθεση που ακόμη ταλαιπωρεί τους δύο δρομείς, αλλά και διάφορους πρόθυμους “ψευδομάρτυρες” τής εποχής) δεν είναι, στην πραγματικότητα, παρά ένα από τα επιφαινόμενα τής παγκοσμίου παρακμής τού αθλητικού κινήματος – μπολιασμένο, βεβαίως, με μπόλικη δόση νεοελληνικής τρέλας. Από τότε που κάποιος

Ορμώμενος από το φίλτατο William (στο θέμα του Obama) καθώς και από ένα άρθρο που διάβασα στο Status αντιλαμβάνομαι ότι ήρθε η ώρα να πούμε κάποια πράγματα για τη σύγχρονη πολιτική και πως αυτή αλλάζει χάρη στο διαδίκτυο. Ο Barak Obama είναι ο πρώτος digital πολιτικός. Εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο τη διείσδυση του διαδικτύου σε όλα τα σύγχρονα αμερικάνικα νοικοκυριά (και όχι μόνο) και χρησιμοποίησε τον παγκόσμιο ιστό ως μέσο για να κερδίσει τη κούρσα για το χρίσμα των δημοκρατικών. Ο στόχος του επετεύχθη. Στην Ελλάδα το διαδίκτυο προς το παρόν είναι αχαρτογράφητα νερά για τους Έλληνες πολιτικούς (εκτός και αν παραμυθιάζονται κάποιοι από το iMac του Γεωργίου Παπανδρέου). Στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές πολλοί Έλληνες πολιτικοί αποφάσισαν να γίνουν bloggers (χωρίς ωστόσο να καταλαβαίνουν την διαφορά μεταξύ των κανονικών blog και των βαπτισμένων έτσι κέντρων διασποράς ψευδών ειδήσεων και φημών). Παράλληλα φρόντισαν να διαφημίσουν τις προσωπικές τους ιστοσελίδες με banners σε όλα τα μεγάλα

Έπειτα από πολύ ψάξιμο,κυρίως στο cavafis.compupress.gr, δεν μπόρεσα να βρω το ποίημα που πίστευα οτι υπάρχει. Κατέληξα σε αποσπάσματα από πολλά. Αν κάποιος το βρει θα χαρώ να το δω ως σχόλιο. Περιττό να πω ότι αν ζούσα στις Η.Π.Α θα θεωρούσα τον Ομπάμα χρυσή ευκαιρία για τη χώρα και θα τον ψήφιζα και με τα δύο χέρια. Απλώς, τα επόμενα βγαίνουν αυθόρμητα όταν βλέπεις έναν υποψήφιο πρόεδρο των Η.Π.Α. να κάνει προεκλογική συγκέντρωση στο Βερολίνο ενώπιον χιλιάδων επευφημούντων Γερμανών. ........................................................ Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ' ευχήν στην Αποικία δεν μέν' η ελαχίστη αμφιβολία, και μ' όλο που οπωσούν τραβούμ' εμπρός, ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή. (Εν μεγάλη Ελληνική αποικία το 200π.Χ.) ......................................................... -Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι; Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα. (Περιμένοντας τους βαρβάρους) .....................