Συμπεράσματα από το Euro

Τα κλισέ βασιλεύουν στον αθλητισμό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η αντιμετώπιση της αντικειμενικά καλύτερης ομάδας του τουρνουά ως σίγουρα χαμένης στο τελικό απέναντι στα πάντσερ.

Οι Ισπανοί που κάποιοι με ελαφρά τη καρδία αποκαλούσαν losers και διάφορα άλλα όμορφα κέρδισαν ΕΥΚΟΛΑ το τουρνουά. Μόνο απέναντι στη Squadra Azzura χρειάστηκαν παράταση και πέναλτυ.

Παρόλα αυτά όλοι θεωρούσαν ότι στα δύσκολα θα αποτύχουν γιατί είναι losers. Δεν υπολόγισε κανείς ότι τα τελευταία δέκα χρόνια σαρώνουν σε επίπεδο εθνικών ομάδων ελπίδων και νέων. Οι παίκτες που κάποιοι αποκαλούν losers έχουν κερδίσει Champions League, Κύπελλα UEFA, τη Primera Division - που κάθε άλλο παρά εύκολη διοργάνωση είναι κλπ.

Επίσης δεν υπολόγισε κανείς ότι μαζί με το Ιταλικό το Ισπανικό είναι το μοναδικό top πρωτάθλημα με πληθώρα γηγενών παικτών να πρωταγωνιστούν στις ομάδες. Στην Αγγλία για να βρεις Άγγλο στις 4-5 τοπ ομάδες ψάχνεις με το δίκανο , ομοίως και στη Γερμανία. Αντίθετα στην Ισπανία και την Ιταλία υπάρχουν άφθονοι ντόπιοι.

Η μεγάλη χαμένη του τελικού απλά επιβεβαίωσε όσους έβλεπαν μπάλα. Δυστυχώς οι Γερμανοί πρέπει να αναθεωρήσουν το ποδόσφαιρο τους. Στην Εθνική Γερμανίας του '90 αμφιβάλω εντόνως αν έστω και ένας από αυτούς που έπαιζαν σετη τωρινή θα είχε θέση.

Το ποδόσφαιρο αλλάζει πλέον. Η επιστημονική εκγύμναση και προετοιμασία που παράγει παίκτες με σπουδαία αθλητικά προσόντα δεν είναι πλέον κτήμα μόνο των Γερμανών αλλά όλου του κόσμου. Οπότε η υπεροχή στη φυσική κατάσταση δεν κάνει τη διαφορά όπως κάποτε.

Το ποδόσφαιρο τύπου basket μία σου και μία που παίζουν στη Γερμανία, προσφέρει γκολ και θέαμα αλλά δυστυχώς δεν βοηθάει την ουσία. Οι μεγαλύτεροι πραγματιστές του κόσμου Γερμανοί έχουν καταφέρει να φτιάξουν ονειροπόλες ομάδες.

Δεν είναι τυχαίο που οι Γερμανικές ομάδες απέχουν από τους Ευρωπαϊκούς τίτλους τα τελευταία χρόνια. Ακόμα και η Super Bayern φέτος καταποντίστηκε από τη Zenit, ενώ η αναμφισβήτητη δεύτερη ομάδα της Γερμανίας Werder έγινε γιο γιο από το Sir Takis μέσα έξω.

Οπότε καταλήγουμε ότι το Euro το πήρε ο καλύτερος. Αυτός που παράγει συνέχεια φουρνιές νέων παικτών και που έπαιξε επί ένα μήνα τη καλύτερη μπάλα (α ρε Ντε Ρόσσι τι μας έκανες που έχασες το πέναλτυ...)

Υ.Γ. Όσον αφορά τις απορίες του Τρυφερού ποδιού κάνω απλά μία σύντομη παρατήρηση. Η Αγγλία κάτσε να προκριθεί πρώτα στο Μουντιάλ και μετά θα δούμε αν θα το κατακτήσει 40 χρόνια μετά...