Μαμ, Pampers και νάνι

Η μόνη (ουσιαστική) διαφορά ανάμεσα στο σκάνδαλο Κοσκωτά και στο σκάνδαλο Siemens έχει να κάνει με την διασπορά τού μαύρου χρήματος: σε αντίθεση με τους ντόπιους βαρώνους, οι Γερμανοί αποδεικνύουν έμπρακτα τον σεβασμό τους στην αρχή τής αναλογικότητας. Ουδέν κακόν αμιγές καλού - μπορεί η ΟΝΕ να ισοπέδωσε την ελληνική οικονομία, αλλά τώρα τουλάχιστον τα τσεπώνουν περισσότεροι, κυβερνώντες ή μη. Αν μάλιστα αυτοί που δεν κυβερνούν σου κάνουν την δουλειά το ίδιο καλά μ' αυτούς που κυβερνούν, τόσο το καλύτερο για σένα.

Από κει κι ύστερα, το να αναζητά κανείς μακρόπνοο πολιτικό-παραπολιτικό σχεδιασμό πίσω από τα γεγονότα τού "βρώμικου '89" εντυπωσιάζει. Ωραίο το σενάριο, αλλά μοιάζει με φόνο δίχως κίνητρο. Ποιος ακριβώς ήθελε να μετατρέψει την χώρα σε "μπανανία τών Βαλκανίων"; Ο Ανδρέας; Προφανώς όχι. Αυτοί που ήλεγχαν τον Ανδρέα; Οι Τούρκοι; Οι Αμερικανοί; Χριστούλη μου, πρέπει πραγματικά να άκουγαν το "Greece" στην Εσπερία και να χέζονταν πάνω τους, πίσω στο 1985 - πράγμα αναμενόμενο: από το 1974, που ο Καραμανλής μάς έβγαλε από το ΝΑΤΟ μετά τον "Αττίλα", οι πάντες το 'ξεραν πως δεν αστειευόμαστε.

Ποιος ακριβώς στόχευε στην αλλοίωση τής βούλησης τής ελληνικής κοινωνίας; Το ΠΑΣΟΚ; Μα το ΠΑΣΟΚ έκανε κάτι πολύ πιο έξυπνο, αν όχι διαβολικό: φρόντισε να ταυτισθεί με την βούληση τού λαού το 1981, για να την προδώσει αμέσως μετά. Αλλά αυτό ο λαός θα το καταλάβαινε πολύ αργότερα - για να μην αναπτύξω την αγαπημένη μου θεωρία, πως δεν θα το καταλάβει ποτέ. Αυτό που δεν μας λέει η Δεξιά είναι πως, μέχρι να γράψει Ιστορία ο Καραμανλής ο Β', η ΝΔ κέρδισε μόνον εκείνες τις εκλογικές αναμετρήσεις που θα χαρακτηρίζαμε "ειδικών συνθηκών". Το σκάνδαλο Κοσκωτά απεμάκρυνε τον Ανδρέα από την εξουσία για τρία μόλις χρόνια. Αν δεν υπήρχε Κοσκωτάς, ο Ανδρέας δεν θα είχε χάσει ούτε το '89 - για την ακρίβεια, θα κυβερνούσε ακόμα, μέσα από τον τάφο.

Το ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρέας δεν είχαν ανάγκη τον Κοσκωτά για να γίνουν κατεστημένο. Ήταν ήδη κατεστημένο. Τα βόλευαν μια χαρά με τους υπάρχοντες βαρώνους-εκδότες, είχαν κάνει εργασιακά "πογκρόμ" στο Δημόσιο αλλοιώνοντας την κομματική σύσταση όλων των υπηρεσιών, αλλοτρίωσαν μέχρι θανάτου τον συνδικαλισμό, δεν φοβούνταν την έκφραση δυσαρέσκειας από τον λαό, γιατί προέρχονταν από την δυσαρέσκεια τού λαού, είχαν βάλει λεζάντες στα όνειρά του - κι έτσι τον έδεσαν χειροπόδαρα.

Ο Κοσκωτάς ήταν, τελικά, μια παράταιρη φιγούρα στο σκηνικό παντοδυναμίας που είχε στήσει το ΠΑΣΟΚ την δεκαετία τού '80. Εκμεταλλεύθηκε πρόσωπα, γνωριμίες και καταστάσεις για ν' αποκτήσει χρήμα και δύναμη για τον εαυτόν του, τους συνεργάτες του και τους ευνοουμένους του πολιτικούς - μια τυπική ιστορία διαφθοράς. Ο Κοσκωτάς ήταν "το δωράκι που κάναμε στον εαυτό μας", που θα 'λεγε κι ο αείμνηστος. Δεν ήταν η κεντρική πολιτική επιλογή, αλλά το επιφαινόμενο τής πολιτικής διαχείρισης που κράτησε την χώρα στο χείλος τού γκρεμού, όπου ανελλιπώς κατοικεί από το 1967 έως σήμερα. Το σκάνδαλο των pampers θα ήταν απλώς ένα διασκεδαστικό παραμύθι με άσχημο τέλος, αν δεν είχε συντελέσει στο να εξοικειώσει τον λαό με την έννοια τού σκανδάλου, την έννοια τής αρπαχτής, την έννοια τής απάτης. Επ' αυτού θα επανέλθω._