Η "προστασία τού θεάματος" και το σύνδρομο τού φαβορί
Το μεγαλύτερο λάθος που θα μπορούσε να κάνει ο Abidal στο προχθεσινό Ιταλία-Γαλλία, που έστειλε τους azzuri στους "8" τού Euro και τους tricolore σπίτια τους, ήταν αυτό που έκανε, μαρκάροντας από πίσω τον Toni εντός περιοχής - αν ο διαιτητής είναι πρόθυμος να σε τελειώσει, τελείωσες.
Οι πιθανότητες να σκοράρει ο Toni στο τετ α τετ με τον αντίπαλο τερματοφύλακα είναι μικρότερες από τις αντίστοιχες τού Filippo Inzaghi να σκοράρει σε τελικό Champions League με την ωμοπλάτη από το ημικύκλιο τής περιοχής. Αλλά, ακόμη κι αν ο ωραίος (που θα 'λεγε κι ο Αλέκος που έγινε Αλέξανδρος) Luca κατόρθωνε να το καρφώσει, οι Γάλλοι θα επιχειρούσαν την αντεπίθεσή τους έντεκα εναντίον έντεκα.
Ας είναι - αν ο μέσος ποδοσφαιριστής είχε στην διάρκεια τού ματς τη κρίση ενός Zidane, φερ' ειπείν, ή ενός Cruyff, τότε οι αγώνες θα γίνονταν ενώπιον σιωπηλής εξέδρας, το τερέν θα χωριζόταν σε τετράγωνα κι ο Σωτηρακόπουλος θα κρατούσε σε κάθε μετάδοση χάρακα και θα σου εξηγούσε με την βοήθεια μαυροπίνακα γιατί ο Makelele επιλέγει το Γ4 και όχι το Ε5 για να ανακόπτει τις επελάσεις τού de Rossi.
Αν συμφωνώ σε κάτι με τον Joe, αυτό είναι το "από δω και πέρα" τής Ιταλίας στην διοργάνωση: με τις ομάδες που έχει στο δικό της μισό τού ταμπλό, βρίσκεται με το ένα πόδι στον τελικό. Έχει την φανέλα και τον τσαμπουκά που δεν έχουν οι άλλοι, έχει τερματοφύλακα και, το κυριότερο, μετά την νίκη επί της Γαλλίας έχει ψυχολογία - και δεν υπάρχει στον κόσμο πιο "ομάδα ψυχολογίας" από τους Ιταλούς: κατ' αρχάς, κουβαλάνε παντού μαζί τους τον Antonio Cassano, που έχει το προσωνύμιο "ο εκλεκτός" επειδή είναι γεννημένος την ημέρα που η Ιταλία κατέκτησε το Παγκόσμιο στην Ισπανία!
Όταν ο Rossi άρχισε να σκοράρει σαν παλαβός το 1982, το απόλυτο αουτσάιντερ δεν σταμάτησε πουθενά, ούτε καν απέναντι στην (κατά πολλούς) καλύτερη Βραζιλία όλων των εποχών. Τα ίδια και το 2006: όλοι περίμεναν τελικό Βραζιλία-Γερμανία, αλλά τα λεφτά τα πήραν όσοι πόνταραν στους azzuri.
Γενικά, οι γείτονες δεν τα πάνε καλά με τον χαρακτηρισμό τού φαβορί. Το 1990, που το Μουντιάλ έγινε σπίτι τους, έφτασαν σέρνοντας ως τον ημιτελικό, κι εκεί λύγισαν κάτω απ' την πίεση τού κόσμου - και την μαεστρική προετοιμασία τού κλίματος για τον αγώνα τής Νάπολι από τον αρχηγό τής αντιπάλου, κάποιον Maradona...
Τώρα, όλοι τους είχαν για ψηλά, εμφανίστηκαν μπλαζέ στο πρώτο ματς κι έφαγαν την σφαλιάρα από την Ολλανδία. Κι όταν βρέθηκαν στο χείλος τού γκρεμού, ήρθε η νίκη επί των Γάλλων να τους αναστήσει. Με λίγη τύχη, θα πάρουν όλα τα υπόλοιπα ματς με μισό-μηδέν κι ο Roberto Donadoni θα στεφθεί πρωταθλητής Ευρώπης ως προπονητής. Μπρρρ...
Ανεξάρτητα, πάντως, από την πατάτα τού Abidal, ο Lubos Michel είναι μικρός διαιτητής. Με βάση το γράμμα τού νόμου, ο αμυντικός που ανατρέπει εντός περιοχής επιθετικό σε προφανή θέση για γκολ τιμωρείται με αποβολή. Η ομάδα τού αμυντικού τιμωρείται με καταλογισμό πέναλτυ σε βάρος της (σχεδόν σίγουρο γκολ) και την υποχρέωση να επιχειρήσει ανατροπή τού σκηνικού με παίκτη λιγότερο.
Ο εν λόγω κανονισμός σχεδιάσθηκε για να προστατεύσει το θέαμα - μόνο που στο ποδόσφαιρο όσο καλά και να παίζεις, αν το κάνεις δίχως ανταγωνιστή παρουσιάζεις ελαφρώς μεγαλύτερο ενδιαφέρον από το Medrano. Πόσους αγώνες θυμάσαι να καταστρέφονται από την (ίσως όχι και τόσο) αψυχολόγητη απόφαση διαιτητού να αποβάλει ποδοσφαιριστή, διαταράσσοντας ανεπανόρθωτα την ισορροπία τού ματς; Δεν υπάρχει κανονισμός στο ποδόσφαιρο, η εφαρμογή τού οποίου να μην εναπόκειται στην κρίση τού διαιτητή - κι ένας μέτριος διαιτητής μπορεί να γελοιοποιήσει και τον δικαιότερο κανονισμό. Έχοντας μεσάνυχτα από ψυχολογία και ισορροπίες, ο Michel μετέτρεψε σε αδιάφορη αναμέτρηση το ματς τής χρονιάς. Άντε, και στον τελικό._
Οι πιθανότητες να σκοράρει ο Toni στο τετ α τετ με τον αντίπαλο τερματοφύλακα είναι μικρότερες από τις αντίστοιχες τού Filippo Inzaghi να σκοράρει σε τελικό Champions League με την ωμοπλάτη από το ημικύκλιο τής περιοχής. Αλλά, ακόμη κι αν ο ωραίος (που θα 'λεγε κι ο Αλέκος που έγινε Αλέξανδρος) Luca κατόρθωνε να το καρφώσει, οι Γάλλοι θα επιχειρούσαν την αντεπίθεσή τους έντεκα εναντίον έντεκα.
Ας είναι - αν ο μέσος ποδοσφαιριστής είχε στην διάρκεια τού ματς τη κρίση ενός Zidane, φερ' ειπείν, ή ενός Cruyff, τότε οι αγώνες θα γίνονταν ενώπιον σιωπηλής εξέδρας, το τερέν θα χωριζόταν σε τετράγωνα κι ο Σωτηρακόπουλος θα κρατούσε σε κάθε μετάδοση χάρακα και θα σου εξηγούσε με την βοήθεια μαυροπίνακα γιατί ο Makelele επιλέγει το Γ4 και όχι το Ε5 για να ανακόπτει τις επελάσεις τού de Rossi.
Αν συμφωνώ σε κάτι με τον Joe, αυτό είναι το "από δω και πέρα" τής Ιταλίας στην διοργάνωση: με τις ομάδες που έχει στο δικό της μισό τού ταμπλό, βρίσκεται με το ένα πόδι στον τελικό. Έχει την φανέλα και τον τσαμπουκά που δεν έχουν οι άλλοι, έχει τερματοφύλακα και, το κυριότερο, μετά την νίκη επί της Γαλλίας έχει ψυχολογία - και δεν υπάρχει στον κόσμο πιο "ομάδα ψυχολογίας" από τους Ιταλούς: κατ' αρχάς, κουβαλάνε παντού μαζί τους τον Antonio Cassano, που έχει το προσωνύμιο "ο εκλεκτός" επειδή είναι γεννημένος την ημέρα που η Ιταλία κατέκτησε το Παγκόσμιο στην Ισπανία!
Όταν ο Rossi άρχισε να σκοράρει σαν παλαβός το 1982, το απόλυτο αουτσάιντερ δεν σταμάτησε πουθενά, ούτε καν απέναντι στην (κατά πολλούς) καλύτερη Βραζιλία όλων των εποχών. Τα ίδια και το 2006: όλοι περίμεναν τελικό Βραζιλία-Γερμανία, αλλά τα λεφτά τα πήραν όσοι πόνταραν στους azzuri.
Γενικά, οι γείτονες δεν τα πάνε καλά με τον χαρακτηρισμό τού φαβορί. Το 1990, που το Μουντιάλ έγινε σπίτι τους, έφτασαν σέρνοντας ως τον ημιτελικό, κι εκεί λύγισαν κάτω απ' την πίεση τού κόσμου - και την μαεστρική προετοιμασία τού κλίματος για τον αγώνα τής Νάπολι από τον αρχηγό τής αντιπάλου, κάποιον Maradona...
Τώρα, όλοι τους είχαν για ψηλά, εμφανίστηκαν μπλαζέ στο πρώτο ματς κι έφαγαν την σφαλιάρα από την Ολλανδία. Κι όταν βρέθηκαν στο χείλος τού γκρεμού, ήρθε η νίκη επί των Γάλλων να τους αναστήσει. Με λίγη τύχη, θα πάρουν όλα τα υπόλοιπα ματς με μισό-μηδέν κι ο Roberto Donadoni θα στεφθεί πρωταθλητής Ευρώπης ως προπονητής. Μπρρρ...
Ανεξάρτητα, πάντως, από την πατάτα τού Abidal, ο Lubos Michel είναι μικρός διαιτητής. Με βάση το γράμμα τού νόμου, ο αμυντικός που ανατρέπει εντός περιοχής επιθετικό σε προφανή θέση για γκολ τιμωρείται με αποβολή. Η ομάδα τού αμυντικού τιμωρείται με καταλογισμό πέναλτυ σε βάρος της (σχεδόν σίγουρο γκολ) και την υποχρέωση να επιχειρήσει ανατροπή τού σκηνικού με παίκτη λιγότερο.
Ο εν λόγω κανονισμός σχεδιάσθηκε για να προστατεύσει το θέαμα - μόνο που στο ποδόσφαιρο όσο καλά και να παίζεις, αν το κάνεις δίχως ανταγωνιστή παρουσιάζεις ελαφρώς μεγαλύτερο ενδιαφέρον από το Medrano. Πόσους αγώνες θυμάσαι να καταστρέφονται από την (ίσως όχι και τόσο) αψυχολόγητη απόφαση διαιτητού να αποβάλει ποδοσφαιριστή, διαταράσσοντας ανεπανόρθωτα την ισορροπία τού ματς; Δεν υπάρχει κανονισμός στο ποδόσφαιρο, η εφαρμογή τού οποίου να μην εναπόκειται στην κρίση τού διαιτητή - κι ένας μέτριος διαιτητής μπορεί να γελοιοποιήσει και τον δικαιότερο κανονισμό. Έχοντας μεσάνυχτα από ψυχολογία και ισορροπίες, ο Michel μετέτρεψε σε αδιάφορη αναμέτρηση το ματς τής χρονιάς. Άντε, και στον τελικό._
Σχόλια