Ο δικός μου Νικόλας (Αναστόπουλος)
Στη δεκαετία του 80 ο κόσμος ήταν αρκετά διαφορετικός. Οι αθλητικές εφηρίδες ήταν λίγες, η τηλεόραση δεν έδειχνε παιχνίδια και οι αστέρες των γηπέδων αποκτούσαν μυθικές διαστάσεις στις περιγραφές των αγώνων και στις θολές εικόνες τις Αθλητικής Κυριακής.
Τότε ήταν που άκουγα και έβλεπα στην Αθλητική Κυριακή το Νικόλα. ον θυμάμαι και να βάζει γκολ απέναντι στον Άγιαξ, να σκοράρει απέναντι στη Μπενφίκα και μετά να χάνει πέναλτυ, να τρυπάει σα δαίμονας ανάμεσα σε αμυντικούς και να βρίσκει το τρόπο να βάλει γκολ. Αυτό όμως που θυμάμαι πιο έντονα ήταν η εκπληκτική του σεζόν το 1986-87 όταν παρέα με το Μητρόπουλο πήρανε το πρωτάθλημα μόνοι τους.
Ο Νικόλας αντιπροσώπευε τη ψυχή του Ολυμπιακό. Στο παλκοσένικο του που ήταν το γήπεδο έβρισκε πάντα το τρόπο να σκοράρει και να αλλάξει ισορροπίες. Αν κάποιος μου ζητούτσε να απομονώσω στιγμές που μου θυμίζουν Ολυμπιακό ο Νικόλας πρωταγωνιστεί σίγουρα σε αυτές.
Χαραγμένος στη μνήμη μου θα μείναι ο πανηγυρισμός του τότε που δάκρυσε από χαρά για το γκολ μέσα στο ΟΑΚΑ απέναντι στον Παναθηναϊκό. Όπως δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα γκολ σε αγώνα κυπέλου στο Καραϊσκάκης απέναντι στο Παναθηναϊκο που έφαγε χώμα για να κάνει μία φοβερή κεφαλιά ψαράκι πετυχαίνοντας ένα ακόμα γκολ απέναντι στον αιώνιο αντίπαλο.
Ένας ακόμα λόγος που θα μείνει για πάντα στις καρδιές μας είναι ότι πέρα από τις αναμφισβήτητες ποδοσφαιρικές του αρετές ήταν αυτός που ποτέ δεν πούλησε την ομάδα, πράγμα σημαντικό για το ψυχισμό των γαύρων σε εποχές που οι "προδότες" ευδοκιμούσαν στο Πειραιά (Δεληκάρης, Κυράστας, Γαλάκος, Βαμβακούλας, Σαργκάνης, Αποστολάκης).
Η ποδοσφαιρική του κλάση ήταν τεράστια. Όμως αυτό που τον έκανε ήρωα στα μάτια μας και στη καρδιά μας ήταν η γνήσια Ολυμπιακή του ψυχή.
Τότε ήταν που άκουγα και έβλεπα στην Αθλητική Κυριακή το Νικόλα. ον θυμάμαι και να βάζει γκολ απέναντι στον Άγιαξ, να σκοράρει απέναντι στη Μπενφίκα και μετά να χάνει πέναλτυ, να τρυπάει σα δαίμονας ανάμεσα σε αμυντικούς και να βρίσκει το τρόπο να βάλει γκολ. Αυτό όμως που θυμάμαι πιο έντονα ήταν η εκπληκτική του σεζόν το 1986-87 όταν παρέα με το Μητρόπουλο πήρανε το πρωτάθλημα μόνοι τους.
Ο Νικόλας αντιπροσώπευε τη ψυχή του Ολυμπιακό. Στο παλκοσένικο του που ήταν το γήπεδο έβρισκε πάντα το τρόπο να σκοράρει και να αλλάξει ισορροπίες. Αν κάποιος μου ζητούτσε να απομονώσω στιγμές που μου θυμίζουν Ολυμπιακό ο Νικόλας πρωταγωνιστεί σίγουρα σε αυτές.
Χαραγμένος στη μνήμη μου θα μείναι ο πανηγυρισμός του τότε που δάκρυσε από χαρά για το γκολ μέσα στο ΟΑΚΑ απέναντι στον Παναθηναϊκό. Όπως δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα γκολ σε αγώνα κυπέλου στο Καραϊσκάκης απέναντι στο Παναθηναϊκο που έφαγε χώμα για να κάνει μία φοβερή κεφαλιά ψαράκι πετυχαίνοντας ένα ακόμα γκολ απέναντι στον αιώνιο αντίπαλο.
Ένας ακόμα λόγος που θα μείνει για πάντα στις καρδιές μας είναι ότι πέρα από τις αναμφισβήτητες ποδοσφαιρικές του αρετές ήταν αυτός που ποτέ δεν πούλησε την ομάδα, πράγμα σημαντικό για το ψυχισμό των γαύρων σε εποχές που οι "προδότες" ευδοκιμούσαν στο Πειραιά (Δεληκάρης, Κυράστας, Γαλάκος, Βαμβακούλας, Σαργκάνης, Αποστολάκης).
Η ποδοσφαιρική του κλάση ήταν τεράστια. Όμως αυτό που τον έκανε ήρωα στα μάτια μας και στη καρδιά μας ήταν η γνήσια Ολυμπιακή του ψυχή.
Σχόλια