The Daltons' Politics

Βρες κι εσύ έναν δολοφόνο, μπορείς Παρακολουθώντας την εξέλιξη στο “Rear Window” του Alfred Hitchcock, που προβάλλεται αυτές τις μέρες στα θερινά σε αποκατεστημένη κόπια, έχεις την έντονη πεποίθηση πως το όλο δράμα θα καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος στην επόμενη στροφή, πως θ’ αποδειχθεί πέρα από κάθε αμφιβολία η φαντασιοπληξία τού φωτορεπόρτερ-ερασιτέχνη-ντετέκτιβ Stewart, θα του φορέσουν τον ζουρλομανδύα που του αξίζει κι όλοι μας θα γυρίσουμε στα σπίτια μας ευτυχισμένοι για τον θρίαμβο τής κοινής λογικής επί της μυστηριολαγνείας – και της κατάχρησης ουσιών. Εγώ, τουλάχιστον, την είχα. Φεύγοντας από το σινεμά, κι αφού ο ένοχος είχε ομολογήσει το έγκλημα κι όλοι μου γενικώς οι φόβοι είχαν επαληθευθεί, σκεπτόμουν πως, αν ήμουν Αμερικανάκι στην δεκαετία τού ΄50 κι έβλεπα την ταινία, θα έβγαινα απ’ τα ρούχα μου με την αδιαφορία που επεδείκνυε ο αστυνομικός φίλος τού ήρωα μπροστά στα “αδιάσειστα” στοιχεία. Αν σου πρότεινα να δεις μια ταινία που επί 112 λεπτά τής ώρας εκτυλ

" Η Π.Α.Ε. ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ Σ.Φ.Π. γνωστοποιεί ότι αποσύρει το ενδιαφέρον της για την απόκτηση του ποδοσφαιριστή Άγγελου Μπασινά, καθώς μετά από συνάντηση του Γενικού Διευθυντή της κ. Γιάννη Χρυσικόπουλου με τον μάνατζερ του ποδοσφαιριστή κ. Π. Κουτσολιάκο, διαπιστώθηκε διάσταση απόψεων στο θέμα της χρονικής διάρκειας του συμβολαίου. Πιο συγκεκριμένα η Π.Α.Ε. ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ πρότεινε διετές συμβόλαιο συνεργασίας, ενώ η πλευρά του ποδοσφαιριστή ζήτησε κλειστό τριετές συμβόλαιο ".

Σήμερα 29 Ιουλίου 2008 βοά η πιάτσα ότι ο Άγγελος Μπασινάς είναι μία ανάσα από τον Ολυμπιακό. Σε αυτή τη περίπτωση ο Σωκράτης Κόκκαλης για πρώτη φορά ίσως στα δεκαπέντε χρόνια που διοικεί το σύλλογο θα έχει σπάσει τους δεσμούς του με την κερκίδα. Ο Άγγελος Μπασινάς ποδοσφαιρικά ίσως να είναι χρήσιμός. Διατηρώ μεγάλες αμφιβολίες για την πραγματική του προσφορά σε ένα ποδοσφαιρικό σύνολο μιας και θεωρώ ότι όσα κερδίζεις από τις ποδοσφαιρικές του αρετές (οι οποίες για να μη τρελαθούμε δεν περιλαμβάνουν 40αρες μπαλιές και κάθετες πάσες όπως διαβάζουμε) τόσα χάνεις από την ακατανόητη συμπεριφορά του. Ο άνθρωπος είναι ικανός να γκρινιάζει στο διαιτητή στο ζέσταμα. Θα τσακωθεί με συμπαίκτες και αντιπάλους και γενικώς θα κάνει ότι είναι εφικτό για να εκνευρίσει συμπαίκτες, προπονητές, φιλάθλους κλπ. Ο Μπασινάς πέραν τούτου εκφράζει ότι απεχθάνονται οι Ολυμπιακοί. Είναι ποδοσφαιρικό προϊόν της Παιανίας που του φταίνε όλοι και όλα. Η κερκίδα είναι από δύσκολο εως απίθανο να τον αποδεχτεί και για

Ενας απο τους όρους για να μπεις στην παρέα των Ντάλτονπολιτικς, και να ξεκινήσεις να συμμετέχεις ενεργα στο μπλογκ που ξεκινησαν, είναι να γράψεις ένα κείμενο κατα παραγγελία, σε θέμα που θα σου αναθέσουν. Δηλαδή κάτι σαν να πρέπει να γράψεις έκθεση για το επόμενο μαθημα που παρακολουθείς σε ένα από τα φροντιστήρια της πλατείας Κάνιγγος. Σε μένα λοιπόν, το θέμα μου έχει δοθεί εδώ και καιρό. Όμως μέχρι τώρα το αντιμετώπισα όπως και τις εκθέσεις που έγραφα στο λύκειο! (τις έγραφα την τελευταία στιγμή στην διαδρομή Κηφισιά-Ομόνοια του ηλεκτρικού). Σήμερα όμως, έχοντας στείλει την γυναίκα μου διακοπές, και καθίμενος μόνος στον καναπέ περιμένοντας να αρχίσει το Ugly Betty, αποφάσισα να γράψω μερικές αράδες μπας και πάρω φόρα... Το θέμα λοιπόν της έκθεσής μου είναι: «Την ζωή ποιανού από τους χαρακτήρες που έχει υποδυθεί ο Kevin Costner θα ήθελες να ζήσεις?» Βασικά αν με ρωτήσετε: τι γνώμη έχω για τον εν λόγω ηθοποιό, θα σας πω ότι μου είναι αδιάφορος σε βαθμό που πολλά από τα έργα του εντελ

Η αναφορά στη βλακεία έγινε για ένα και μόνο λόγο: Για να γίνει κατανοητό ότι πέραν ενός στατιστικού ορισμού που θα ομαδοποιούσε ένα ποσοστό (έστω το 20%) του πληθυσμού, θα μπορούσε να υπάρξει ένας πιο αριστοκρατικός, ο οποίος θα καταργούσε την πλειοψηφία,τον άχρωμο μέσο όρο που τοποθετείται ανάμεσα στο ζενίθ και το ναδίρ της ευφυΐας και θα απένειμε τον τίτλο του βλάκα σε όποιον απλώς δεν είναι έξυπνος. Το ενδιαφέρον σε αυτόν τον διαχωρισμό είναι ότι με αυτές τις δύο επιλογές, κανείς εξ’ημών, ακόμα και ο πιο ταπεινόφρων, δε θα αυτοχαρακτηρίζονταν ως βλαξ. Δεδομένου, λοιπόν ότι είμαστε όλοι έξυπνοι μπορούμε να συζητήσουμε πάνω σε ένα μεγάλο δίλημμα. Ως άλλος Μεφιστοφελής από το μύθο του Φάουστ, ως διάβολος σε ένα σταυροδρόμι κάπου στον αμερικάνικο νότο, εμφανίζομαι μπροστά σας αγαπητοί αναγνώστες και σας προτείνω κάτι πολύ απλό: Σας επιστρέφω το 1/3 των χρόνων σας, χωρίς άλλη προσφορά. Ή το δέχεστε και αύριο το πρωί οι σαρανταπεντάρηδες π.χ. ξυπνάτε τριάντα, φυσικά χωρίς ό ,τι έχετε

Το ερώτημα για το ποιος είναι ο καλύτερος Αμερικανός που έχει περάσει από αυτή την πλευρά του Ατλαντικού είναι διαχρονικό... Από τη μία έχουμε τον Bob McAdoo: τρ εις συνεχόμενες φορές πρώτος σκόρερ στο ΝΒΑ, rookie της χρονιάς την πρώτη του σεζόν, ο τελευταίος παίκτης στην ιστορία του ΝΒΑ που είχε μέσο όρο πάνω από 30 πόντους και πάνω από 15 ριμπάουντ στην ίδια σεζόν, 5 φορές all-star (τη μία φορά πρώτος σε ψήφους), μία φορά MVP της σεζόν, 2 πρωταθλήματα. Aπό την άλλη έχουμε τον Dominique Wilkins: ένατος σκόρερ όλων των εποχών στο ΝΒΑ, 9 φορές all-star, 2 φορές νικητής διαγωνισμού καρφωμάτων. Υπάρχουν και άλλες εξαιρετικές περιπτώσεις: Byron Scott, Rolando Blackman, Eddie Johnson και άλλοι πολλοί ήταν κορυφαίοι παίκτες του ΝΒΑ, αλλά δύσκολα συγκρίνονται με τους παραπάνω... Όλοι οι παραπάνω - όπως και οι περισσότεροι αμερικανοί παίκτες που αφήνουν το ΝΒΑ για την Ευρώπη - έχουν ένα κοινό... Είναι μίας κάποιας ηλικίας όταν παίρνουν την απόφαση... Μετά εμφανίστηκαν κάποιοι τύποι - Αγγελόπου

Ο Ολυμπιακός έχει αρχίσει να δίνει ρεσιτάλ στο τρόπο διαχείρισης των χρημάτων του και σύντομα θα τον δούμε στις πρώτες σε κερδοφορία επιχειρήσεις στην Ελλάδα. Μέχρι σήμερα είχαμε συνηθίσει ένα Ολυμπιακό με εντυπωσιακές κινήσεις να ξοδεύει κατά το δοκούν και να προχωράει σε αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου για να καλύπτει τα κενά στο ταμείο του (με προσωπικά χρήματα του Σωκράτη Κόκκαλη ). Πλέον όλα δείχνουν ότι ο Ολυμπιακός αντιμετωπίζεται με καθαρά οικονομοτεχνικά κριτήρια από το Σωκράτη Κόκκαλη (κάτι όχι απαραίτητα κακό). Ο Σωκράτης Κόκκαλης είναι σαφές πλέον ότι προσπαθεί να ετοιμάσει την ομάδα να αντέξει την επόμενη σεζόν χωρίς να παίξει στο Champions League. Παράλληλα προετοιμάζει την ομάδα να μάθει να ζει χωρίς τα δικά του χρήματα. Η φετινή χρονιά και η διαχείριση των οικονομικών της είναι χαρακτηριστική. Ας δούμε πως διαχειρίζεται το θέμα του Champions League. Τα τυπικά έσοδα από το Champions League είναι περίπου 7.500.000€. Τα αντίστοιχα από το UEFA είναι περίπου 2.000.000€.

«Η βλακεία, ο εγωισμός και η καλή υγεία είναι οι τρεις προϋποθέσεις της ευτυχίας. Αν όμως σου λείπει η πρώτη, όλα είναι χαμένα από την αρχή»( Γκ.Φλωμπέρ ) Οι περισσότεροι που γνωρίζουν τον William Dalton αρκετά χρόνια, είναι σίγουρο ότι έχουν ακούσει το απόφθεγμα κάποια στιγμή της ζωής τους. Το πρόβλημα στις περιπτώσεις ποιοτικών προσδιορισμών είναι ο ορισμός. Ποιος είναι βλάκας, γιατί και σε σχέση με ποιόν;Δεδομένου λοιπόν ότι δεν υπάρχει επιστημονική περιγραφή και τα IQ τεστ είναι μάλλον βλακώδη ο καθένας μπορεί να χαρακτηρίζει άτομα ή ομάδες κατά το δοκούν. Οι Έλληνες θεατρικοί συγγραφείς και σεναριογράφοι είτε επειδή αποσκοπούσαν στο εύκολο γέλιο είτε επειδή θα προσέβαλλαν τους μισούς θεατές τους, περιόριζαν το ζήτημα σε ρόλους σαν του Γ.Γκιωνάκη στα «Κίτρινα γάντια» ή του Χ.Ευθυμίου στο «Ένας βλάκας και μισός». Οι συνάδελφοί τους στο χόλλυγουντ ακολουθούν παρόμοια τακτική στις φθηνές παραγωγές, ενώ στις ακριβές ακολουθούν την πολιτικώς ορθή ένδυση το

Αν και δεν ήθελα να σας αποχαιρετήσω πριν τις διακοπές μου με μίζερη θεματολογία, κάτι που όπως σας έχω αναφέρει δεν θα το αποφύγω το Χειμώνα, οι αναρτήσεις της συμμορίας για τον Λυμπερόπουλο με... αναγκάζουν να ασχοληθώ με το συγκεκριμένο ποδοσφαιριστή. Προς απογοήτευση του Averell, δεν έχω δίπλα μου καφέ, αλλά μόνο τα δύο πακέτα τσιγάρα που πάντα με συντροφεύουν και μετράω τις ώρες αντίστροφα για να ανοίξω πανιά για τις Κυκλάδες. Οποτε αντιλαμβάνεστε σε τι φάση βρίσκομαι και παρ' όλα αυτά θα ασχοληθώ με έναν ακόμη... γουρλή, μετά τον Μητσοτάκη. Η περίπτωση του Νίκου Λυμπερόπουλου ήταν εδώ και χρόνια σημείο τριβής - και μάλιστα έντονης - με τον Averell, μιας και ο αγαπημένος μου φίλος θεωρεί πως διεθνής ποδοσφαιριστής είναι ισάξιας κλάσης με ένα Ζιντάν ή έναν Μπερμπάτοφ ή κάποιον αστέρα διεθνούς ακτινοβολίας τέλοσπαντων. Κερνάω παγωμένες μπίρες σε όποιον μου διευκρινήσει με επιχηρήματα, αν η καλή θέση του Λύμπε είναι σέντερ φορ, περιφερειακός επιθετικός, δεύτερος επιθετικός, δεκάρ

Το παρόν αφορά τους οπαδούς των μεγάλων ομάδων στην Ελλάδα οι οποίοι συνεπικουρούμενοι από τις λαμπρές πένες της οπαδικής και της "ανεξάρτητης" αθλητικής δημοσιογραφίας της Ελλάδος δίνουν ρεσιτάλ οπίσθιας κυβίστησις που θα ζήλευε και ο Λομάνα Λούα Λούα. Επί περίπου 10 χρόνια ακούω τους φίλους μου Παναθηναϊκούς κατά κύριο λόγο να ειρωνεύονται τους Ολυμπιακούς που πάνε στα αεροδρόμια για να υποδεχτούν "πρώην" ποδοσφαιριστές (που έφτασαν τα 32...) σαν το Ριβάλντο και το Καρεμπέ. Μιλάνε πάντα για τελειωμένες καριέρες κλπ. Χθες πήγαν 1500 άτομα να υποδεχτούν τον "πρώην" με βάση τα δικά τους μέτρα και σταθμά ποδοσφαιριστή Ζιλμπέρτο Σίλβα στο αεροδρόμιο. Βέβαια τώρα είναι η σειρά των Ολυμπιακών να αναφέρονται στις ελάχιστες περσινές του παρουσίες, τα προβλήματα με τη μέση του και τα υπόλοιπα χαριτωμένα που όταν αγόραζε 32αρηδες ο ΟΣΦΠ δεν αποδεχόντουσαν. Στη δεκαετία αυτή έχω παρατηρήσει κωλοτούμπες από όλους ανεξαιρέτως για διάφορα ζητήματα. Σεσημασμένος βάζελος

" Άντε, κι ο Θεός μαζί μας..." Το βράδυ τής 8ης Νοεμβρίου 2000, ο Παναθηναϊκός φιλοξενούσε την Juventus στο Ο.Α.Κ.Α. και ήθελε μόνο νίκη για να συνεχίσει στην δεύτερη φάση τού Champions’ League. Με το σκορ στο 1-1 και την αγωνία στο κατακόρυφο, ο Λυμπερόπουλος δέχεται στο 58’ την μπάλα στην αντίπαλη περιοχή, έχοντας πλάτη το τέρμα και τον Ferrara. Δευτερόλεπτα μετά ο γηραιός αμυντικός είχε αποβληθεί, η «γηραιά κυρία» ήταν πίσω στο σκορ κι ο κόσμος στην εξέδρα παραληρούσε με την «ποδιά» που σκάρωσε ο Μεσσήνιος στον κακομοίρη τον παππού. Όχι κι άσχημα για έναν loser… Θέλει πολλά κιλά εμπάθειας για να υποστηρίξεις ότι ο «Λύμπε» είναι loser. Γκαντέμης είναι, αναμφίβολα – ο Μητσοτάκης τής μπάλας. Είναι μάλλον ευτύχημα που ο Rehhagel τον άφησε εκτός εθνικής το 2004… Αλλά, γιατί ηττοπαθής; Επειδή φορούσε πράσινα την περίοδο τής «χούντας» Κόκκαλη; Ή μήπως επειδή οι ομάδες στις οποίες αγωνίστηκε στην Ελλάδα ήταν ποδοσφαιρικοί Ο.Α.Ε.Δ. και Ι.Ε.Κ. «Κάντο μόνος σου» για μαθητευόμενους πρ

Μία από τις κλασικότερες μεθόδους λήψης αποτελεσμάτων σε πειραματικές διαδικασείς είναι η λεγόμενη Δοκιμή-Σφάλμα. Ισχύει και για μαθηματικές εξισώσείς που αφορούν κυρίως θερμοδυναμική όπου είναι πιο γρήγορο να δοκιμάζεις τιμές για τη μεταβλητή μίας εξίσωσης από το να προχωρήσεις στην επίλυση της. Ο Σωκράτης Κόκκαλης ο οποίος έχει πολύ σοβαρό επιστημονικό υπόβαθρο (Φυσικός με διδακτορικά) και μεγάλη εμπειρία από πειραματικές διαδικασίες είναι εμφανώς θιασώτης της μεθόδου. Χρησιμοποιεί τον Ολυμπιακό στο ποδόσφαιρο ως ένα πείραμα. Στο οποίο στη προσπάθεια του να δημιουργήσει τα βέλτιστα αποτελέσματα σε επίπεδο αποτελεσματικότητας και κόστους πειραματίζεται διαρκώς και δοκιμάζει νέα πράγματα. Δοκιμάζει και βλέπει ποια δουλεύουν και ποια όχι. Στα πρώτα του χρόνια δοκίμασε τη συνταγή του να αγοράζει παίκτες που θα έκαναν τη διαφορά. Σε αυτή τη φάση η ομάδα αγόρασε τους Ίβιτς (το μεγαλύτερο κατά τεκμήριο ταλέντο που είχε απομείνει στη Γιουγκοσλαβία), το πολυδιαφημισμένο Ρασίντ Γιεκινί (τον οπ

Ε, όχι αυτό είναι πέρα από τις δυνάμεις μου. Ύμνος στον (φτου - φτου) Μητσοτάκη σε αυτό το blog; Είπαμε ο καθένας να γράφει ό,τι γουστάρει και καλά έκανε ο William και το έγραψε, αλλά δεν μπορώ να συγκρατηθώ και να μην... χαϊδέψω το πληκτρολόγιο μου σύμφωνα με την πρόβλεψή του, το οποίο μάλλον χτυπάω με μανία. Ολα άρχισαν όταν κάθησα στον υπολογιστή, από τις ελάχιστες φορές που έτυχε να ξυπνήσω νωρίς το πρωί, είχα δίπλα τον παγωμένο καφέ που ακόμα δεν είχα "ξεπαρθενιάσει" και άνοιξα να δω το blog μας. Μου ήρθε ο ουρανός σφοντύλι!!! Διότι άντε, να γράψεις για τον "Δρακουμέλ", αλλά να μην βάλεις και ένα τιτλάκι... κάπως; Έτσι φόρα παρτίδα το πρώτο πράγμα που αντίκρυσα ήταν το "Κωνσταντίνος Μητσοτάκης". Μπρρρρ, σύγκρυο με έπιασε και τότε κι τώρα. Απορώ πως έχω βρει τη δύναμη και γράφω αυτές τις αράδες έχοντας τον επίτιμο στο μυαλό μου. Αφού λοιπόν άναψα μια τσιγαρούμπα και ρούφηξα δυό τρεις μεγάλες γουλιές, άρχισα την ανάγνωση. Εννοείται ότι δίπλα στο πακέτο

Πολλά μπορούν να ειπωθούν για τον Κ.Μητσοτάκη και την πολιτική του σταδιοδρομία και είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι εκ των συγκατοίκων στο χώρο αυτό ήδη χαϊδεύουν το πληκτρολόγιό τους, όμως κανείς δεν μπορεί να του αρνηθεί ότι είναι πιο κοντά στα ευρωπαϊκά πρότυπα από οποιονδήποτε Έλληνα πολιτικό πρώτης γραμμής. Με δράση 50 ετών κι ενώ βρέθηκε στη γωνία τουλάχιστον μία φορά ανά δεκαετία δεν έχασε ποτέ την ψυχραιμία του και δεν ξεπέρασε τα όρια της αστικής ευγένειας στη συμπεριφορά του σε εποχές που οι υπόλοιποι της κατηγορίας του ούρλιαζαν από μπαλκόνια, εκτόξευαν ύβρεις εντός και εκτός κοινοβουλίου και ενίοτε μοίραζαν και χαστούκια. Πέρα από αυτό είναι με διαφορά ο πιο σκληροτράχηλος πολιτικός που έχει περάσει από αυτή τη χώρα. Την ώρα που ο Γ. Παπανδρέου, ο Κ.Καραμανλής και κυρίως ο μεγάλος του αντίπαλος Ανδρέας Παπανδρέου λατρεύονταν περίπου ως θεότητες εκείνος ανέπτυσσε πολιτικό λόγο και ιδεολογία. Μετά το τέλος του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου βρέθηκε στο κόμμα των Φιλελευθέρων κα

Ο Νίκος Λυμπερόπουλος σήμερα έλυσε κοινή συνεναίση το συμβόλαιο του με την ΑΕΚ. Ο Λυμπερόπουλος έχει αναμφισβήτητα ποδοσφαιρικά προσόντα. Σπάνια για Έλληνα παίκτη τεχνική, πολύ τσαγανό και νεύρο. Είναι όμως με μεγάλη διαφορά από τον επόμενο μεγάλος loser. Μόνο έτσι θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε ένα ποδοσφαιριστή που έπαιξε 7 χρόνια στο ΠΑΟ και 5 στην ΑΕΚ χωρίς να κατακτήσει ούτε ένα τρόπαιο. Οι ποδοσφαιρικές του αρετές είναι δεδομένες. Το κοντρόλ του καταπληκτικό. Γρήγορος δεν υπήρξε ποτέ αλλά με τη τεχνική του μπορεί να αποφεύγει τους αντιπάλους του. Σουτάρει από μέση και μακρυνή απόσταση με μεγάλη επιτυχία και γενικώς είναι κίνδυνος θάνατος για τους γκολκίπερ. Παρόλα αυτά είναι ο ορισμός του Loser. Ιδιαίτερα απέναντι στη παιδική του αγάπη τον Ολυμπιακό. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο εχει εξελιχθεί στο γούρι του Ολυμπιακού. Όποτε σκοράρει ενάντια στον Ολυμπιακό το σύμπαν συνωμοτεί και το μετανιώνει. Ας θυμηθούμε τις στιγμές που τον καθιέρωσαν στη συνείδηση των Ολυμπιακών σαν το απόλυτο

Επειδή είναι καλοκαιράκι και δεν έχω όρεξη για γκρίνιες, μουρμούρες και για να τα... χώνω δεξιά και αριστερά, κάτι που θα κάνω συνεχώς το Χειμώνα, και αυτήν τη φορά θα ασχοληθώ με κάτι που με "έφτιαξε". Για κάποιον που δεν είναι φαν του τένις, θα του φανεί αδιανόητο πώς μπορεί ένας τύπος να καθήσει εν μέσω καύσωνα να παρακολουθήσει δύο αθλητές να αγωνίζονται από τις 4 το απόγευμα έως τις 11 το βράδυ κυνηγώντας ένα μπαλάκι. Αν το ματς είναι μεταξύ του ανυπέρβλητου Ρότζερ Φέντερερ και του αδάμαστου Ράφα Ναδάλ, τότε όχι απλά κάθεσαι μπροστά στη τηλεόραση τόσες ώρες, αλλά είσαι καθηλωμένος και μάλιστα παρακαλάς να μην τελειώσει ποτέ αυτή η τιτανομαχία! Για όσους δεν γνωρίζουν το αποτέλεσμα και την εξέλιξη του τελικού του Γουίμπλετον, να αναφέρω ότι ο Ναδάλ πήρε τα δύο πρώτα σετ (6-4, 6-4), ο Φέντερερ ισοφάρισε σε 2-2 σετ (7-6, 7-6) και το τελευταίο σετ το κατέκτησε, μαζί και τον τίτλο ο Ισπανός, επικρατώντας με 9-7 (!) στο πέμπτο., μιας και στο 7-7 στα games, έκανε το πρώτο break

Το 1989 η μισή Ελλάδα ήθελε την κεφαλή τού Ανδρέα Παπανδρέου επί πίνακι: η Δεξία, η Αριστερά, ο Τύπος (που ένοιωσε, σύσσωμος σχεδόν, τα κεκτημένα δικαιώματά του ν' απειλούνται από τον Κοσκωτά), γενικώς όποιος θεωρούσε εαυτόν αδικημένο με την διαχείριση τής οποίας έτυχε η χώρα κατά την διάρκεια τής οκταετίας. Τέτοια εκστρατεία εναντίον ενός πολιτικού προσώπου δεν έχει ξαναζήσει ο τόπος: με τις φωτογραφίες τής Λιάνη να ζυγίζει τούς όρχεις τού Λούβαρη φόρα παρτίδα κρεμασμένες σε όλα τα περίπτερα τής χώρας και τις (πλην Αυριανής) εφημερίδες να διαγωνίζονται στην παμπερολογία, ακόμη κι οι Πασόκοι πιστεύουν ότι ο Αρχηγός τα 'χει πάρει. Τον μανδύα τού Αρχαγγέλου τής Κάθαρσης ενδύεται πρόθυμα ο Μητσοτάκης, που βρίσκει μοναδική ευκαιρία να στριμώξει τον αντίπαλό του και να γίνει Πρωθυπουργός. Πρωθυπουργός έγινε, τον Ανδρέα τον στρίμωξε, αλλά το τελικό σκορ ήταν 6-5 - όχι στα πέναλτυ, στο Ειδικό Δικαστήριο. Αθώος ο πρωταίτιος; Καλά, και τα Pampers; Οι μίζες; Τα εκατομμύρια; Για όλα έφται

Η παραπάνω ρήση που αποδίδεται σε σύμβουλο του Bill Clinton είναι η μεγάλη αλήθεια για την κάθε κυβερνηση. Τη χώρα μας τη σήμερον ημέρα ταλανίζει το σκάνδαλο της Siemens. Στη πραγματικότητα όμως το μοναδικό πραγματικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει το πολιτικό σύστημα και συγκεκριμένα τ ο κυβερνών κόμμα είναι η Οικονομία. Η Ελλάδα ανέκαθεν έμαθε να λειτουργεί με τη λογική ότι ο επόμενος πληρώνει το λογαριασμό για το γλέντι του προηγουμένου. Το λογαριασμό για τις σπονδές του Ανδ ρέα Παπανδρεου και των φίλων του, δοκίμασε να το πληρώσει η συγκυβέρνηση αρχικά και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης αργότερα με φρικτά αποτελέσματα (εκτός και αν πιστεύει κάποιος ότι αν δεν τον έριχνε ο Σαμαράς, ένα χρόνο μετά θα είχε αντιστρέψει υπέρ του κλίμα όπως διαδίδει έκτοτε). Το λογαριασμό για την ένταξη της Ελλάδος στην ΟΝΕ (με την παραποίηση στοιχείων, τις απογραφές και τις υπόλοιπες γνωστές ιστορίες) τον πληρώνει η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Δεν είναι τυχαίο που το 2004 οι "πεφωτισμένοι" εκ