Χειροπόδαρα

Ο τίτλος τού παρόντος άρθρου θα μπορούσε να είναι, “Εγώ σου τα ‘λεγα”. Για την ισχυρή Ελλάδα τού κυρίου καθηγητή, για το “μικρό θαύμα” τού καλού διαχειριστή Κώστα Σημίτη, που έκτισε την υστεροφημία του πάνω στο υποθηκευμένο μέλλον των γενεών που θα ‘ρθουν. Για τον μυωπικό οραματισμό (ή, μήπως, για την υστεροβουλία;) μετρίων στο πολιτικό δέμας ανδρών, που είδαν στην είσοδό μας στην ΟΝΕ όχι την δυνατότητα ενεργού συμμετοχής στα δρώμενα, αλλά την ευκαιρία ν’ αράξουμε, να δέσουμε τον γάιδαρό μας. Για εκείνους, των οποίων η σπουδή να μας μπάσουν στην ευρωπαϊκή κούρσα έναν ολόκληρο γύρο πίσω από τους υπόλοιπους θα μας προετοίμαζε ήδη από το 2002 για τα δεινά τού σήμερα.

Όχι πως οι άλλοι τα κατάφεραν καλύτερα: όποιο επιχείρημα κι αν είχε επικαλεσθεί ο Αλογοσκούφης για να δικαιολογήσει την “απογραφή”, θα προκαλούσε την γενική θυμηδία σήμερα, υπό το πρίσμα ότι κι εκείνος κατέφυγε τελικά στα ίδια μπακαλίστικα, κακόμοιρα τρικ που λάνσαρε ο εκσυγχρονισμός. Ο ψόγος για τους “γαλάζιους” οφείλει να είναι διπλός – όχι μόνον μας δούλευαν ψιλό γαζί, αλλά και ουδεμία πρωτοτυπία επέδειξαν στο πώς θα μας δουλεύουν. Αφέθηκαν, αντίθετα, να αφομοιωθούν από το, βαθειά ριζωμένο σε όλες τις πτυχές τής ελληνικής πραγματικότητας, Καθεστώς Πα.Σο.Κ.. Καμμία έκπληξη, βεβαίως: ο ιστορικός ρόλος τής παραδοσιακής Δεξιάς στην μεταπολίτευση, το ‘χω ξαναγράψει, είναι να βγάζει λάδι την Δεξιά τού Σημίτη, του Γιάννου, του Χριστοδουλάκη, του Παπακωνσταντίνου.

Εάν η Ελλάς σύρεται σήμερα στα διεθνή παζάρια δεμένη χειροπόδαρα, εάν στερείται κάθε δυνατότητας χάραξης αυτόνομης οικονομικής πολιτικής, εάν οι ανειλημμένες υποχρεώσεις της έναντι των εταίρων κάνουν την επερχόμενη χρεωκοπία αναπόδραστη και αιτιολογούν κάθε πρωθυπουργική κινδυνολογία, είναι γιατί κάποιοι το θέλησαν να είναι έτσι. Είναι γιατί κάποιοι εργάσθηκαν συστηματικά και επί μακρόν για να φθάσουν ως εδώ τα πράγματα, είτε προσποριζόμενοι προσωπικά οφέλη, είτε ανταποκρινόμενοι στον ρόλο που εξυπηρετούσε τα οφέλη άλλων, εντολοδόχοι τής μωρίας τους, ίσως – και, πάντως, όχι του λαού. Μια εξεταστική των πραγμάτων επιτροπή για την Οικονομία θα είχε αξία, μόνο και μόνο για το ενδεχόμενο να ξεμπροστιάσει, να διασύρει αυτούς τους αφανείς εργάτες τής αποσταθεροποίησης τής χώρας, να τους ρίξει στην πολιτική πυρά (γιατί κανείς δεν πρόκειται να πάει φυλακή στην Πολιτεία που αρνείται να άρει την ασυλία τού βουλευτή που, μεθυσμένος ων, προκαλεί θανατηφόρο τροχαίο). Αρκεί αυτή η εξεταστική να μην προκαλούσε περισσότερα προβλήματα από όσα θα έλυνε: αρκεί να μην όξυνε τα ήδη τεταμένα πνεύματα στο εσωτερικό, αρκεί να μην διέσυρε περαιτέρω την χώρα στο εξωτερικό, αρκεί να μην γινόταν βούτυρο στο ψωμί αυτών που μας την έχουν στημένη. Αρκεί να μην σου μπαίνουν ιδέες για τα πραγματικά κίνητρα εκείνου που την συστήνει. Και μετά ξύπνησες.

Όσο περνά ο καιρός και η κυβέρνηση δεν ορθώνει το ανάστημά της, όσο σπαταλάμε χρόνο σε εξεταστικές αντί να χαράσσουμε πολιτική, όσο βυθιζόμαστε στην μοιρολατρία και την απραξία κι ας απαλλαγήκαμε από τον παραλία τον Καραμανλή, όσο περιμένουμε να μας ράψουν το κοστούμι στα μέτρα τους, αντί να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, τόσο πείθομαι ότι ο Γιωργάκης ο Παπανδρέου είναι ο κατάλληλος άνθρωπος στην σωστή θέση, άξιος συνεχιστής τής παράδοσης που διέπει το αξίωμα τού Πρωθυπουργού εν Ελλάδι. Χρήσιμος για όλους, εκτός από τον τόπο.