Μασκαράτα Βρυξελλών

Εάν η “πολιτική στήριξη” Γερμανών, Γάλλων και λοιπών συγγενών προς το αποπαίδι τής Ευρώπης (διάβαζε και: ελληνικό κράτος) σημαίνει κάτι, το καταλαβαίνεις από την… θερμή υποδοχή που της επεφύλαξαν οι αγορές – ίσως και από την παγωμένη έκφραση στο πρόσωπο τού Γιώργου Παπανδρέου κατά την χθεσινή συνέντευξη Τύπου, στις Βρυξέλλες. Την στιγμή που η χώρα χρειάζεται λεφτά επειγόντως, ο πρωθυπουργός μάς ενημερώνει πως κατεβλήθησαν υπεράνθρωπες προσπάθειες στα παρασκήνια, εδόθη μάχη μέχρις εσχάτων κι ο Σαρκοζύ ξόδεψε μια περιουσία στο τηλέφωνο για να τουμπάρει την Μέρκελ, ώστε να αποσπάσουμε, ούτε λίγο ούτε πολύ, μια δήλωση συμπαθείας, μια φιλοφρόνηση, λίγα ψίχουλα εκτίμησης από την ευρωπαρέα. Ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη.

Επιτρέψτε μου, σας παρακαλώ, να γίνω “ελαφρύς” και παράλογος, γιατί δεν αντέχω άλλο. Ουδείς από τους πόλους του γαλλογερμανικού άξονα έχει την πολυτέλεια να ρισκάρει μια σοβαρή κρίση τού κοινού νομίσματος, επιτρέποντας σε κάποιον από τους αδύναμους κρίκους τής ευρωζώνης να σπάσει. Υπό αυτό το πρίσμα, η Ψωροκώσταινα κρατά τους εταίρους της ομήρους τής αβελτηρίας της, κι ο Έλληνας πρωθυπουργός θα μπορούσε να εμφανισθεί στην Σύνοδο Κορυφής, μαζί με ομοιοπαθείς συναδέλφους του, αξιώνοντας οτιδήποτε ανάμεσα στην χαλάρωση τού Συμφώνου Σταθερότητας για τις χώρες που έχουν ανάγκη να ξαναβάλουν μπροστά την οικονομία τους και στην εισροή ζεστού χρήματος από το κοινό ταμείο. Το πώς φθάσαμε τελικά να διαλαλούμε ότι “δεν ζητήσαμε λεφτά”, να ανταλλάσσουμε, σύμφωνα με εκτιμήσεις, εξοπλιστικά προγράμματα με πολιτική στήριξη και να εισαγάγουμε το ΔΝΤ σε μια καθαρά ευρωπαϊκή υπόθεση, μοιάζει με εξίσωση που περιλαμβάνει πολλαπλές μεταβλητές – και την ίδια πάντα σταθερά: τον φοβικό, δουλοπρεπή Ρωμιό. 

Το μόνο καλό που έχει αυτή η κρίση, κάθε κρίση, είναι ότι ρίχνει τις μάσκες. Τα τελευταία οκτώ χρόνια, οι ισχυροί τής ευρωπαϊκής οικογένειας καρπώθηκαν όσο περισσότερα μπορούσαν από τα οικονομικά επακόλουθα τής άρσης των συνόρων και της απαγόρευσης κάθε μορφής προστατευτισμού. Ήπιαν κανάτια στο όνομα τής ενοποίησης, ψήφισαν συνθήκες και συντάγματα, κατακεραύνωσαν τους ευρωσκεπτικιστές, απείλησαν με “Ευρώπη δύο ταχυτήτων” – λες και η ταλαίπωρη ήπειρος απέκτησε ποτέ ενιαίο βήμα: χάος αμέτρητο, χάος οικονομικό, εκπαιδευτικό και πολιτιστικό χωρίζει τους πλούσιους από τους φτωχούς συγγενείς. Η πραγματική, η ουσιαστική σύγκλιση των λαών έμεινε στα χαρτιά, ουδέποτε απασχόλησε σοβαρά τους κινούντες τα νήματα, που λουφάζουν τώρα, φοβούμενοι να εξηγήσουν στους υπηκόους τους για ποιαν ακριβώς ιδέα πρέπει να πληρώσουν τα σπασμένα τής Ελλάδος. Από το να βάλουν το χέρι στην τσέπη, προτιμούν να βάλουν στο παιγνίδι το ΔΝΤ και τα παρελκόμενά του, κλοτσώντας έτσι την καλύτερη ευκαιρία που θα τους παρουσιασθεί ποτέ ν’ ανοίξουν, με μια γενναία, καλοζυγισμένη κίνηση αλληλεγγύης, τον δίχως επιστροφή δρόμο προς την εξάλειψη κάθε ανισότητας ανάμεσα σε Ευρωπαίους.

Αλλά την ώρα που καθένας κοιτά την πάρτη του στο κοινό μας σπίτι, καθώς οι εταίροι μας θέτουν άλλες προτεραιότητες απ’ το να προστατεύσουν τα θεμέλια τού ενωτικού εγχειρήματος, ο Έλληνας πρωθυπουργός επιμένει να γελοιοποιείται παρουσιάζοντας την χώρα του σαν άμυαλη παιδούλα, που έχει απωλέσει, λέει, μέρος της κυριαρχίας της προς όφελος ενός τεχνοκρατικού, κερδοσκοπικού σχηματισμού. Επιμένει να μας τρομοκρατεί, για να μην νοιώθει μόνος, ίσως. Ή για να επιτύχει κάποιον στόχο. Τίνος στόχο, μόνον να εικάσει μπορεί κανείς.