Απορίες

Διάβασα, όπως και πολλοί άλλοι, το άρθρο των NY Times (κυκλοφορεί και αντίστοιχο στο Spiegel) που εξηγούσε τον τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Σημίτη ήρθε σε συμφωνία με την Goldman Sachs για να καμουφλάρει τα ελλείμματα της χώρας και να τα μεταφέρει στην επόμενη κυβέρνηση. Στόχος ήταν η μείωση των ελλειμμάτων στα νούμερα που απαιτούσε η ΕΕ για να μπορέσει η Ελλάδα να επιτύχει το στόχο της ΟΝΕ. Κάτι παρόμοιο είχε συμβεί και το 1999.

Την συγκεκριμένη ιστορία την γνώριζα αρκετά χρόνια. Μου την είχε πει φίλος που εργαζόταν στο επιτελείο του Γεωργίου Αλογοσκούφη προσπαθώντας να μου τεκμηριώσει την ανάγκη για την απογραφή. Οπότε δεν μου προκάλεσε και ιδιαίτερη αίσθηση. Εντύπωση μου προκάλεσε όμως η αποκάλυψη πως στα τέλη του περασμένου Νοεμβρίου, ήρθε στην Ελλάδα αντιπροσωπία της Goldman Sachs με επικεφαλής τον πρόεδρο της Gary D. Cohn με στόχο να αναλάβει ένα παρεμφερές project για λογαριασμό της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.Η συμφωνία προφανώς δεν επετεύχθη μιας και τα ελλείμματα μας είναι πλέον δημόσια αλλά η ιστορία αυτή μου γέννησε αρκετές απορίες.

Η πρώτη και η πλέον προφανής αφορά την κωλυσιεργία της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου να πάρει μέτρα. Γιατί όπως προκύπτει το πρόβλημα το γνώριζε καιρό τώρα. Έπρεπε να φτάσουμε στο σημείο της χρεωκοπίας για να ληφθούν τα αυτονόητα σκληρά μέτρα; Εκτός και αν υπάρχουν ακόμα κάποιοι που να πιστεύουν πως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο είναι "Τεχνικός Σύμβουλος".

Προσωπικά έχω αρκετές διαφωνίες για τα μέτρα. Όχι για το αν έπρεπε να ληφθούν, αυτό είναι αυτονόητο, αλλά για το είδος των μέτρων. Επειδή όμως αυτό είναι θέμα οπτικής γωνίας δεν τα σχολιάζω. Με ενοχλεί όμως η καθυστέρηση από μία κυβέρνηση που το Νοέμβριο διαπραγματευόταν κρυφά τρόπους να καμουφλάρει το έλλειμμα. Γιατί με κάνει να σκέφτομαι πως τα μέτρα ελήφθησαν όταν απέτυχαν οι προσπάθειες για "διαφορετική" λύση στο πρόβλημα.

Η δεύτερη μου απορία αφορά τη συμπεριφορά του πρωθυπουργού μέχρι σήμερα. Γνωρίζει, γιατί ακόμα και αν δεν το γνώριζε το έμαθε στις διαπραγματεύσεις, την γενεσιουργό αιτία του προβλήματος. Γνωρίζει πως η συγκεκριμένη συμφωνία της κυβέρνησης Σημίτη δημιούργησε οφειλές για το ελληνικό κράτος ύψους περίπου 50 δις. Παρόλα αυτά συνεχίζει να κατηγορεί συστηματικά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και δεν ασχολείται με την μοναδική δουλειά που έχει αναλάβει. Την διακυβέρνηση. Διότι το blame game είναι μια χαρά διαδικασία προεκλογικά. Δεν είναι όμως μορφή διακυβέρνησης. 

Η τρίτη και τελευταία απορία μου αφορά όλη αυτή την αηδία με τους ξένους κερδοσκόπους που κυνηγάνε την Ελλάδα. Πόσο δύσκολο είναι για την κυβέρνηση να βγει και να πει επιτέλους την αλήθεια. Να ενημερώσει πως η ίδια οργάνωσε μυστικές συναντήσεις με τους "κερδοσκόπους" που σήμερα κατηγορεί. Να εξηγήσει πως αλλιώς τα είχε υπολογίσει και αλλιώς της βγήκαν και δεν μπορεί να εφαρμόσει όλα αυτά τα χαρούμενα που υποσχόταν προεκλογικά. Να πει επιτέλους πως δεν μας κυνηγάνε κερδοσκόποι αλλά απλά πληρώνουμε το τίμημα για την ανεπάρκεια μας.

Να βγει επιτέλους μπροστά ο πρωθυπουργός να εξηγήσει τι συμβαίνει χωρίς φανφάρες και κατηγορίες στον προκάτοχο του και να πει την αλήθεια για όλα. Να εξηγήσει γιατί η χώρα μπήκε σε αυστηρή επιτήρηση και γιατί πρέπει όλοι να προσπαθήσουμε για να μπούμε στο σωστό δρόμο. Να σταματήσει τις αηδίες περί αναξιοπιστίας της πατρίδας γιατί όπως προκύπτει από τα δεδομένα ο ίδιος ήταν μέλος της κυβέρνησης που έκλεισε τις συμφωνίες που μας έκαναν αναξιόπιστους εξ αρχής. 

Μόνο έτσι έχει ελπίδα να βρει συναίνεση στο λαό. Γιατί για πρώτη φορά στην ιστορία ο Ελληνικός λαός έχει ανάγκη από αλήθειες και όχι από παραμύθια  σαν αυτά που έμαθε να τον ταΐζουν οι ταγοί της Ελληνικής πολιτικής.