Απουσία οράματος

Η πρόσφατη συζήτηση για τον προϋπολογισμό αποτέλεσε έναυσμα προβληματισμού για το τι φταίει και στην Ελλάδα έχουμε τους χειρότερους πολιτικούς που θα μπορούσαμε. Λόγω μαζοχισμού - προφανώς - παρακολούθησα μεγάλο μέρος των τοποθετήσεων. Ακόμα και τώρα προσπαθώ να κατανοήσω αν οι εκπρόσωποι μας στο κοινοβούλιο συνειδητοποίησαν για ποιο λόγο ήταν κλεισμένοι στη βουλή. Το τελειωτικό χτύπημα όμως, το έδωσε ο πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ. Όταν φτάνουμε στο σημείο, αρχηγός πολιτικού κόμματος να αντιμετωπίζει το βήμα της βουλής ως παλκοσένικο, ακριβώς όπως έκανε στο Tele City και στις βιντεοκασέτες του TV-PRESS τότε πραγματικά κάτι πάει πολύ στραβά.

Δεν είναι μόνο ο Γεώργιος Καρατζαφέρης το πρόβλημα, παρόλο που ο ίδιος θεώρησε ότι σε μία συζήτηση για τον προϋπολογισμό θα έπρεπε να βγάλει τα προσωπικά του με την κα. Δραγώνα ή να τοποθετείται αναφερόμενος σε "έγκυρο blog". Δεν έχω πρόβλημα με το συγκεκριμένο blog απλά θεωρώ εκφυλισμό οι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι να περιμένουν από τα blogs να κάνουν την δική τους δουλειά. Πολλώ δεν μάλλον όταν στο συγκεκριμένο θέμα αρκούσε μία επερώτηση στη βουλή προς τον αρμόδιο υπουργό μιας και το θέμα συζήτησης ήταν ο προϋπολογισμός.

Οι υπόλοιποι εθνοπατέρες δεν ήταν καλύτεροι. Με την εξαίρεση ελαχίστων - ανάμεσα τους και ο αντιπαθής σε εμένα Αλέξης Τσίπρας - οι περισσότεροι προσπαθούσαν να μας υποδείξουν ποιος φταίει και όχι πως θα λύσουμε τα προβλήματα. Το χειρότερο δε ήταν πως η ικανότητα στην ρητορεία (και όχι στη δημαγωγία) είναι πλέον είδος υπό εξαφάνιση στη βουλή. Όλοι οι εκπρόσωποι μας, θαρρείς σαν ρομπότ διάβαζαν φράση φράση τους λόγους που κάποιος ή κάποια είχαν γράψει για λογαριασμό τους.

Καθώς παρακολουθούσα τις τοποθετήσεις ήταν εμφανές τι φταίει στην Ελληνική πολιτική και στην Ελληνική κοινωνία γενικότερα. Απουσιάζουν τα οράματα. Απουσιάζουν οι μακροπρόθεσμοι στόχοι. Όλοι κοιτάνε το σήμερα και κανείς δεν χτίζει για το αύριο και όταν το κάνει, αυτό συμβαίνει με μίζερη λογική του τύπου να βάλουμε κάτι στην άκρη να υπάρχει και όχι να επενδύσουμε σε μία ιδέα ή μια προοπτική. Είτε μιλάμε για επιχειρήσεις, είτε για νοικοκυριά, είτε για τους πολιτικούς μας η λογική είναι του τώρα και όχι του αύριο. Άλλωστε οι πολιτικοί έμαθαν να ζούνε για την επόμενη εκλογή τους και όχι για να προσφέρουν σε αυτούς που τους εξέλεξαν προοπτική και λύσεις.

Αισθάνομαι πως ο τελευταίος Έλληνας πολιτικός που είχε ένα συγκεκριμένο όραμα για την Ελλάδα και το κυνήγησε έμπρακτα ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Ήδη από το 1960 οριοθέτησε τον στόχο της ΕΟΚ. Αντιλήφθηκε προς τα που πήγαινε η κοινωνία και η Ευρωπαϊκή προοπτική και κατάφερε τελικά σχεδόν 20 χρόνια αργότερα να υλοποιήσει τον στόχο του. Μπορεί κάποιος ή κάποιοι να διαφωνούν με το όραμα του αυτό, τουλάχιστον όμως το έθεσε ως πρωταρχικό στόχο και το κυνήγησε μέχρι να το πετύχει.

Δεν θέλω να αδικήσω τους υπόλοιπους λέγοντας ότι δεν είχαν οράματα για τη χώρα. Είχαν ή τουλάχιστον έλεγαν πως είχαν, δεν τα υλοποίησαν όμως. Πιθανώς πνίγηκαν στην καθημερινότητα και την διαχείριση των μικροπολιτικών. Σε άλλες περιπτώσεις η πολιτική τους επιβίωση ήταν πιο σημαντική από το όραμα τους μιας και αυτό ερχόταν σε απευθείας σύγκρουση με το ίδιο τους το κόμμα σε πολλές περιπτώσεις.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου με το ΕΣΥ και την εκλογίκευση των όποιων ανισοτήτων, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης με τις αποκρατικοποιήσεις, ο Κωνσταντίνος Σημίτης με τον εκσυγχρονισμό και ο Κώνσταντίνος Καραμανλής ο νεότερος με την μεγάλη μεταρρύθμιση που εξήγγειλε και την προσπάθεια αλλαγής του ενεργειακού χάρτη είχαν κάποια πράγματα στο μυαλό τους. Απέτυχαν να τα εφαρμόσουν ή δεν είχαν το πολιτικό ανάστημα να τα θέσουν ως προτεραιότητα των πολιτικών τους.

Πλέον όμως αδυνατώ ακόμα και να αντιληφθώ ποια είναι τα οράματα της σύγχρονης γενιάς πολιτικών. Δεν μπορώ να σκεφτώ ένα πολιτικό με μακροπρόθεσμο όραμα και στόχο. Διότι τα περί πράσινων αναπτύξεων και κοινωνικών φιλελευθερισμών είναι φτηνές αντιγραφές του κυρίαρχου μοντέλου αυτή τη στιγμή. Είναι αντιγραφή των λεγομένων του Barack Obama κοινώς είναι μια καλοστημένη επικοινωνιακή πολιτική. Ας ελπίσουμε απλά να κάνω λάθος...

Υ.Γ. Κατά την διάρκεια της συζήτησης για τον προϋπολογισμό θυμήθηκα πολλές φορές ατάκα φίλου που απέτυχε να ανανεώσει την βουλευτική του θητεία στις πρόσφατες εκλογές: "Για το μόνο πράγμα που χαίρομαι είναι που θα περάσω επιτέλους τις Χριστουγεννιάτικες μέρες με την οικογένεια μου και δεν θα χρειαστεί να μείνω κλειδωμένος με άλλους 299 να ξεκατινιαζόμαστε για τον προϋπολογισμό".